Lokerse Feesten 2024 (Festivaldag 2): Franse heerschappij in de regen

Belgiums finest scoorde vandaag gouden eremetaal in Parijs, maar het beste uit de lichtstad zakte vanavond naar Lokeren af. Met Wolfgang Amadeus Phoenix won Phoenix niet enkel een grammy, maar bepaalde ze ook de indierocksound van een volledige generatie. De muziek van de band is catchy op het kitscherige af en dus had de organisatie van Lokerse Feesten de overige programmatie gevuld met een goede dosis funk. Aan Charlotte Adigéry, Bolis Pupul en Compact Disk Dummies om de eer hoog te houden.

Compact Disk Dummies (Main Stage)

Wanneer je een Belgisch broertje van Phoenix zoekt, is het niet zo gek om uit te komen bij de Dummies. De gebroeders Coorevits handelen in dansbare groove die bij tijd en wijlen toch weet te rammelen. Gisteren toonde de band zich op Suikerrock nog met het nodige kunst- en vliegwerk en dus was de vraag of de energietank weer volledig volzat. Een ding heeft Lennert Coorevits voor op Thomas Mars: de kersverse vader weet hoe hij moet dansen. Al bij “There’s No Sex Without You” gooide hij zijn volledige lichaam in de strijd. Het zou niet de enige truc zijn die de frontman in zijn mouw had. Van klimmen op de PA-toren tot meerdere keren het publiek induiken: Coorevits keek niet op een inspanning om het aardig opgekomen publiek voor zich te winnen.

Het helpt daarbij dat de nummers van de laatste plaat er best mogen zijn. “The Signal” werd, niet als enige nummer tijdens de set, aangekondigd als een wereldhit, maar kon ook los van die knipogende overdrijving iedereen in beweging zetten. Niet veel later bracht “I Remember” dat dansfeestje naar een hoger niveau. Compact Disk Dummies is een antigif voor negativiteit dat iedereen gretig opslurpte. Eigenlijk had de band “The Reeling” niet nodig om de overwinning over de streep te trekken, maar dat weerhield de broers er niet van om het nog eens tot achteraan het plein te doen knallen.

The Roots (Main Stage)

Wie denkt dat The Roots niets meer is dan de sympathieke huisband van Jimmy Fallon, heeft het mis. De energieke hiphopbende brengt al van voor de eeuwwisseling (zoek het heerlijke Things Fall Apart gerust op) prachtig eigen werk uit. In Lokeren presenteerde de groep zich echter als een jukebox op speed. De ene na de andere cover (“I Got My Mind Made Up” van Instant Funk, “Jungle Boogie” van Kool & the Gang, …) vloog er in sneltempo door. Het zou negentien minuten duren voor de band de instrumenten even liet zwijgen. Instrumenten staan er bij een liveperformance van The Roots overigens in overvloed op het podium. De ondersteunende tuba, trompetten en keytar zorgden voor een constante flow, maar in Lokeren bleek het grootste obstakel dat de band verzandde in die flow. Nummers als “You Got Me” hadden op zichzelf sterker gestaan dan nu ze in The Roots-wasmachine belandden waar ze halfbakken uitkwamen. Pas ter hoogte van “The Seed 2.0” kreeg de groep het publiek echt mee. Uiteindelijk viel er niets aan te merken op de kunde van de heren, maar het geheel barstte van de ‘Amerikaanse spontaniteit’ waar eigenlijk maar weinig spontaan aan is.

Charlotte Adigéry & Bolis Pupul (Main Stage)

Het gedruppel dat na The Roots ontstond, zou enkel heviger worden tijdens het optreden van Charlotte Adigéry en Bolis Pupul. Het strekt alleen maar extra tot de eer van het Belgische duo dat quasi niemand het middenplein verliet voor drogere oorden. Getooid in een witte labojas, wij moesten het met een gratis, gele poncho stellen, vuurde Pupul de ene na de andere beat af terwijl Adigéry expressief opende. Ook wanneer ze “Blenda” ironisch aan Tom Van Grieken opdroeg, was er geen spatje venijn terug te vinden op het gelaat van de frontvrouw. Haar perfomance zweeft daar simpelweg boven. Meer dan eens hadden we het gevoel naar een totale theaterervaring te kijken. Manische lachbuien werden afgewisseld met intens gedans, terwijl “Patenipat” uitmondde in een meezingbare rave, een genre waarvan we niet wisten dat het bestaat. Toen Adigéry en Pupul tijdens “Ceci n’est pas un cliché” het middenpad opzochten in de gietende regen, zweerden we naar een scène uit een stilistische arthousefilm te kijken. Wat een internationale klasse…

Phoenix (Main Stage)

We zagen slechts eenmaal een matige versie van Phoenix. Het jaar was 2013, de setting Rock Werchter in de late namiddag. Gedurende een vijftal minuten legde frontman Thomas Mars zijn hoofd op een monitor wat niet meteen bevorderlijk was voor de spanningsboog. Sindsdien zagen we enkel excellente optredens van Phoenix: twee jaar geleden op Primavera Sound, vorig jaar in de Ancienne Belgique en vandaag was dat niet anders. Alle instrumenten van de band bleven tot de laatste seconde verborgen onder handdoeken, maar toen “Lisztomania” de set openknalde, ging alle reserve overboord. Van “Lasso” tot “Alpha Zulu”, die foute discobol die elk optreden naar meer smaakt, viel er overigens meteen genoeg te dansen.

In moeilijke omstandigheden kan een optreden pas echt heroïsch worden. Elke tien minuten leek het alsof de wolkbreuk boven Lokeren een trapje hoger schakelde met zones op het festivalterrein die niet meer toegankelijk waren door de plassen. Het zestal bleef evenwel geven in een optreden dat qua setlist erg gelijkaardig was aan die passages van de voorbije jaren. Op zich niet verwonderlijk daar Alpha Zulu, hun laatste, al bijna twee jaar oud is. De enige nieuwigheid was wel meteen een redelijk gedenkwaardige: toen “If I Ever Feel Better” zoals de traditie het wil uitmondde in “Funky Squaredance” dook er een soort Magere Hein op achteraan het podium. Eerst leek Thomas Mars hem enkel te aanbidden, maar het werd echt morbide toen de figurant een levensecht, afgehakt hoofd van de zanger in zijn handen had. Je zal het als rekwisiet maar meehebben op de tourbus.

Met nummers als “If I Ever Feel Better”, “Rome” en afsluiter “1901” hadden de Fransen genoeg meezingers mee om de harde kern in extase te brengen. Tijdens dat laatste nummer voegde de zanger zich bij het publiek om hen allen persoonlijk te bedanken voor zoveel doorzettingsvermogen. Die massa was ondertussen begonnen aan vreugdedansen waarbij vrienden en vreemden elkaar om de hals vielen. Wie er vanavond bij was, heeft een concert gezien voor de persoonlijke geschiedenisboeken.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!