© Wouter Maeckelberghe
‘Drop in the light, rise in the dark’, of met andere woorden: de dualiteit van licht en donker. Dat is waar boetiekfestival WECANDANCE op inzet voor zijn 2024-editie. Ook dit jaar wordt de Zeedijk van Zeebrugge omgedoopt tot een van België’s ‘chiquere’ festivals tijdens de eerste twee weekends van augustus. Voor zij die het niet kennen: zie het als het Coachella light van België. De muziek gelijkaardig aan Horst, het publiek van Tomorrowland en als locatie de Belgische kust. Niet enkel de elektronische muziek telt: ook mode, haute cuisine en zien en gezien worden staan centraal, met als logisch gevolg een grote concentratie van influencers allerlei. Dat was toch ons idee van het festival. Popelend om dat te factchecken, maar toch ook vooral benieuwd naar het muzikale aanbod en de nieuwe stages, trokken wij naar het zeetje.
Dat WECANDANCE niet enkel rond het muzikale draait, toonden een hoop blauwe, gehypnotiseerde zo leek het wel, entertainers bij binnenkomst. In slowmotion bewegend wekten ze de aandacht en verbazing van de festivalgangers, door tot dicht in hun personal circle te gaan, blauw poeder rond te strooien en allerlei turn- en dansbewegingen te maken. Speciaal is een understatement, het had zelfs iets sekteachtigs, maar het geeft het festival wel zijn unieke identiteit.
© Fabrice Oyedele
Tanaflow @ Bloody Blue
Ook de stages hebben onder toezicht van nieuw creatief directeur Dennis Vanderbroeck een make-over gekregen. De eerste die we checkten was de Bloody Blue, waar Tanaflow het ontbrekende zonnetje naar het strand trachtte te brengen. De lokroep luidde een onafgebakende mix van Zuiderse muziekstijlen, waaruit we onder meer afro, afro house en baile herkenden. Dat uitte zich in vooral alternatieve versies van herkenbare deuntjes als een Daft Punk-vocal, “La La La” van Naughty Boy en Sam Smith, “Push Up” van Creeds, “Gypsy Woman” en “Work” van Rihanna met zwaar onderliggende bassen. Een stralend zonnetje op het zand onder onze voeten wist hij niet voor mekaar te krijgen, maar goede vibes bracht de Filipijns-Belgische dj zeker.
Lander & Adriaan @ Ocean
Vrolijk geplingel, onverwachte climaxen en vooral veel ingevingen ter plekke: het is moeilijk om een optreden van Lander & Adriaan specifieker te omschrijven dan dat. Ook aan het zeetje, waar hun kleinschalige set-up zoals steeds temidden van het publiek werd geplant. Lander & Adriaan gebruikten hun opgenomen platen als leidraad, maar die waren wat te vergelijken met de tekst die je opstelt voor een PowerPointpresentatie: flarden ervan zijn tijdens de voordracht te herkennen, maar ter plekke is vaak wat improvisatie niet uit den boze. Zo klonken nieuwe tracks “Saurus” en “Gates To Biskolom” heel vergelijkbaar met hun singleversies, maar was er toch een kleine twist op te merken. Hoewel het muzikaal zeker een meer dan degelijk optreden was, vonden nog niet al te veel bezoekers hun weg naar deze achterste zone en waren de aanwezigen ook nog niet helemaal te vinden voor de onvoorspelbaarheid van het duo. En helemaal onterecht kunnen we dat niet noemen: we ondervonden dat hun zogenaamde ‘jazz-rave’ en opzwependheid veel beter werkt in een donkere zaal dan op een strand met felle lucht, waar de zwetende massa ditmaal niet van de partij was.
© Isaac Ponseele
Pegassi @ The Lighthouse
Sam Huybrecht, het zou zomaar de naam van een oude klasgenoot kunnen zijn. Achter die officiële naam schuilt echter de producer Pegassi, die sinds enkele jaren aan een stevige opmars bezig is; aanvankelijk in Antwerpen en omgeving, maar recenter ook internationaal. Tijdens de lockdown analyseerde en verfijnde de jongeman zijn manier van produceren en kwam hij af met beweeglijke schijven als “No Type” en “Yoyoyo”. Die laatste werkte dan ook erg goed op de verschillende niveaus van de dansvloer, want eenmaal diens cowbel door de boxen in het rond schalde, veranderde de zone boven ons hoofd in een zee van telefoons. Ook bij de onuitgebrachte remix van “No Go Zone” laaide de hysterie op en kwamen bij die telefoons nog een hele hoop handen bij. Minpuntje was wel dat de hele set een beetje hetzelfde klonk, al kan dat ook komen door de boxen die redelijk basgul stonden afgesteld.
De hardhouse/eurotrance die Pegassi draait, is misschien wel het elektronische genre van het moment, maar nieuw is het absoluut niet. Dat toonde “L’Amours Toujours” perfect aan, wanneer het in de originele versie muzikaal onopgemerkt bleef tussen alle andere, moderne tracks (buiten het melodietje dan). Dat Pegassi zich als een vis in – of beter: vlak naast – het water voelde op het strand van Zeebrugge, was duidelijk; de Belgische Marlon Hoffstadt, want zo kunnen we hem wel noemen, stelde de massa absoluut niet teleur.
© Wouter Maeckelberghe
Gabber Eleganza @ The Wave
‘Hardcore will never die, but you will’, staat er te lezen in de Instagram-bio van Gabber Eleganza. Een knipoog naar het beroemde interview met een niet zo nuchtere gabber, maar ook een duidelijk statement om het leven te vieren op de hardste beats van de planeet. Hardcore en gabber liggen de in Duitsland gevestigde Italiaan die bekend is van “The Hakke Show” nauw aan het hart, maar aftrappen deed hij met wat hard techno. Als hij dan aan zijn geliefde genre toekwam, zijn het niet de kicks die we gewoon zijn, maar heel ruige, industriële en doffe kicks, in een overigens mooie stage waarin de boxen allemaal uit elkaar hangen en echt deel uitmaken van het design.
De man zelf hebben we nauwelijks fysiek gezien door de vele mensen die hetzelfde dachten als ons en ook naar The Wave afzakten, maar hij liet de muziek, waarin de roots van de hedendaagse hardcore kwamen bovendrijven, spreken, met af en toe een jungle-intermezzo. De mixes waren daarbij niet altijd even clean en het veelvuldige gebruik van zijn fader en andere effectenknopjes stoorde nog net niet, maar met onder meer “Don’t Speak” en aan het einde “Come Get Some” van Mad Dog en Anime waren wij een tevreden publiek. Uit een ander interview: ‘Gabber ben je niet voor even, maar voor het leven.’ Toch zijn we ervan overtuigd dat heel wat WCD’ers zich hier toch gewoon voor één uurtje gabber voelden.
© Liza Wolters
Paul Seul @ The Wave
Als de helft van opera-raveduo ascendant vierge kennen we Paul Seul het beste, maar op WECANDANCE stond hij helemaal ‘seul’. Ook zo voelde hij zich op z’n gemak en vuurde hij een stevige set op ons af op de door MODUL’AIR gehoste, nieuwe stage The Wave. Met wat zuiverdere producties dan zijn voorganger en veel Franse vocals en gesproken tekst lag zijn set wel wat in het straatje van ascendant vierge, al was het verschil nog wel goed te horen. Het tempo ging even terug omlaag, maar aan intensiteit boette de Parijzenaar nauwelijks in. Hoewel we vooral hard techno verwachtten, sijpelden er ook andere elektronische genres door in de set. “Amoureuse” was daarin een hoogtepuntje, waarna de echte gabbers rond negen uur wakker konden worden, want dan overspoelde een golf van millenium hardcore het strand. Allemaal onder het toeziend oog van The Lighthouse, want naarmate de zon de zee inzakte, waakte haar zwaailicht in het midden van het terrein over de ander stages.
Job Jobse @ The Lighthouse
Je hebt zo van die acts die vaak hetzelfde tijdsslot krijgen op een festival. Op de Werchters en Pukkelpops van deze wereld zijn dat wereldberoemde rockbands of popsterren, op alternatieve dancefestivals is dat regelmatig Job Jobse. De Nederlander trok een propvolle cirkel: van voren was het drammen en moeilijk dansen, maar vanachter had je wat meer ruimte en kon je genieten van zijn set met de skyline van Zeebrugge op de achtergrond. De soundtrack daarbij bestond uit eurotrance, techno en hardhouse met de typische pianoklanken, bouncende bas en uitstekende groove. Veel herkenbaarheid zat er niet in, maar af en toe flitste er eens een bekend vocal, zoals “Be My Lover” of “Age Of Love”, voorbij. De stage kwam ook ten volle tot z’n recht. De weinige spots zetten de hele cirkel in het licht, maar ook van buitenaf was het een mooi zicht met de waas die de platen rondomrond veroorzaakten. Het publiek werd echter wel wat moe en de handjes gingen niet meer zo vlot de lucht in, dus trokken wij nog een laatste keer richting The Wave voor de afbreekset van KLAKMATRAK en WØRTAAL.
© Kemizz
KLAKMATRAK b2b WØRTAAL @ The Wave
De eerste van de vier festivaldagen zat er bijna op, maar toch wilden KLAKMATRAK (het project van zanger-gitarist-producer Brent Vanneste (bekend van STAKE) en zanger Bert – Dreeten – Van Maris) en WØRTAAL het dak er al afblazen. De dag startte hier met techno, maar nu het laatste uur aanbrak, was de muziek geëvolueerd naar scheurende hardcore en zelfs merendeels uptempo. Zo knalden Sefa met “Das Boot” en Gezellige Uptempo door de speakers en werd het uiteindelijk één grote herrie van frenchcore, piepkicks en zelfs speedcore. Om de een of andere reden werkte het wel en waren ook wij mee in het verhaal. ‘Alles kapot’ is nog nooit zo letterlijk geweest, zeker met de adrenaline die van het viertal spatte. WØRTAAL stond in voor de randanimatie, terwijl KLAKMATRAK de muziek aan de man bracht. De samenvatting is best te formuleren zoals ze het zelf omschrijven: allesdoorel-core, maar vooral knetterharde chaos.
© Wouter Maeckelberghe
En zo eindige de eerste festivaldag van WECANDANCE als ‘We can hak’. Het beeld dat we hadden van het strandfestival viel reuze mee, want hoewel er veel ‘kijk naar mij’-mensen rondliepen, is er wel een publiek dat ook echt voor de muziek komt. Ook visueel wordt erover nagedacht, met abstracte, futuristische stages die er toch knap uitzien. Of hoe je met weinig veel kan doen. Hetzelfde geldt voor de namen. Rekening houdend met de ticketprijs zijn de namen op de affiche relatief bescheiden, maar toch wisten ze bijna allemaal te doen waarvoor ze kwamen: de bezoekers doen bewijzen dat ze kunnen dansen.
