© Festival Dranouter
Na twee staaltjes West-Vlaamse heerschappij met afsluiters Het Zesde Metaal en Brihang op vrijdag en zaterdag kwam het einde van de vijftigste editie van Festival Dranouter in zicht. Met schorre stemmen en schoenen vol modder mochten we er nog een laatste keer in vliegen voor acts als Suzanne Vega, Compact Disk Dummies en Goose. Nog een geluk dat de weergoden ons net iets beter gezind waren dan op zaterdag het geval was.
Ethno Flanders @ Chateau
Met Ethno Flanders werd meteen geopend met wat in de volksmond als ‘een specialleke’ bestempeld zou worden. De band bestaat namelijk ieder jaar uit andere muzikanten, maar is eerder een concept dat ieder jaar heel wat muzikanten uit verschillende landen samenbrengt en ze op drie weken klaarstoomt voor enkele festivalshows. Wat je op voorhand moet verwachten, is dus nooit echt duidelijk, maar dat we stuk voor stuk met straffe muzikanten te maken hadden, werd al snel duidelijk. De uitheemse muziekstijlen volgden elkaar snel op en gaven altijd wel opnieuw reden om al vroeg op de dag wat te gaan meedansen, terwijl de verschillende achtergronden van de muzikanten er ook voor zorgden dat we een voortdurende afwisseling kregen. De prijs voor meeste muzikanten op één podium heeft Ethno Flanders alleszins gewonnen, en daar mogen ze ongetwijfeld ook nog enkele hartjes bij rekenen.
Wör & Kongero @ Chateau
Nadat ceremoniemeester Jan De Smet een streepje muziek ter dienste van twee dansende Morris Men had gebracht, kondigde hij Wör & Kongero aan. Het ensemble van Belgen en Zweden bracht liedjes waarbij de mysterieuze en barokke sfeer de rode draad doorheen de set vormden. De vrouwelijke meerstemmigheid was aanvankelijk wel aangenaam, maar wist naar verloop van tijd niet genoeg te boeien, mede doordat het merendeel van de nummers net wat te veel op elkaar leken. Ook de wel heel ingetogen instrumentatie droeg daar aan bij. Wör & Kongero is een leuk concept, maar kon helaas maar weinig overtuigen op Dranouter.
Jan De Smet & De Grote Luxe @ Club
Jan De Smet is oudgediende en al jaren het uithangbord van Dranouter en dan kon een optreden op de vijftigste editie natuurlijk niet ontbreken. Gisteren deed hij al zijn duit in het zakje met De Academie in de Chateau, waarna het op de slotdag tijd was voor De Grote Luxe. Grote luxe was het voor De Smet inderdaad, want wanneer je je begeleidingsband kunt samenstellen uit The Bonnie Blues en Les Guitares Magiques, dan heb je die inderdaad. “My Girl’s Pussy” ontpopte zich tot een van de hoogtepunten van de set, terwijl de zangeressen van The Bonnie Blues in drie verschillende talen zongen. Het werd gevolgd door De Smet en twee andere muzikanten die bij een Hawaïaans lied bordjes met ‘ey’ de lucht in staken wanneer diezelfde ‘ey’ driemaal kort na elkaar kwam. Naar het einde toe kregen we nog “In de hemel is geen Dylan”, dat zoals De Smet zelf al had aangegeven bij de eerste noot al werd herkend en hier en daar ook werd meegezongen. Jan De Smet kan natuurlijk niet veel mis doen op Dranouter, maar met De Grote Luxe kon hij nog net een tikkeltje meer.
Danny Vera @ Chateau
© CPU – Toon Miermans (archief)
Danny Vera gaf in de Chateau zonder meer een van de beste shows van de dag. De Nederlandse zanger opende meteen met zijn kenmerkende rock-‘n-roll-liedjes die zomaar uit de jaren vijftig hadden kunnen komen. Uitgedost in een fraai roze pak had hij ook alles weg van een ster uit die tijd en daar deed hij nog een schepje bovenop met “Switchblade”, een heerlijk en lang uitgerokken bluesnummer, dat zich liet kenmerken door fraai gitaar- en saxofoonspel. Vera bleef lang bij zijn aangename blues hangen, om richting het einde van het set natuurlijk solo “Roller Coaster” te brengen. Met heel wat lampjes in de lucht kregen we een mooi kippenvelmomentje, waarna Vera het publiek nog eens ferm deed meezingen en de vingers de lucht in deed steken bij “L.O.V.E.” en ten slotte ook nog “When The Light Shines”. Het werd ons op Dranouter duidelijk waarom Danny Vera in Nederland zo groot is.
Suzanne Vega @ Chateau
© CPU – Peter Verstraeten (archief)
De Smet kondigde Suzanne Vega aan met woorden uit Leonard Cohens “Suzanne”, meer bepaald uit de Nederlandstalige versie van Herman Van Veen, gebracht op het deuntje van Vega’s “Tom’s Diner”. De Amerikaanse zangeres had via Duolingo haar best gedaan om ook wat in het Nederlands tegen het publiek te vertellen, maar een zin als ‘de schildpad heeft honger’ zegt natuurlijk niet zo veel. Wat wel veel zei, was de fraaie versie van “Marlene on the Wall”, waarmee ze het concert inzette. Dat Vega over een tijdloze stem beschikt, werd daarmee ook al snel duidelijk.
De zangeres werd enkel bijgestaan door Gerry Leonard op gitaar en speelde zelf op ongeveer de helft van de nummers ook een of ander instrument. Toch was het muzikaal wat kaal om constant goed te blijven. Zo was de cover van Lou Reeds “Walk on the Wild Side” een leuke verrassing, maar werd dat overschaduwd door de afwezigheid van de iconische basgitaar die het origineel zo iconisch maakt. Ook het volgens Vega punk aandoende “Rats” was wat magertjes, want punk vraagt natuurlijk om wat kabaal en dat kun je uit slechts één gitaar niet krijgen. Gelukkig waren er op het slot wel nog de hits die iedere aanwezige wel kende. “Luka” werd door iedereen meegekweeld en gek genoeg ook nog meegeklapt op het einde, terwijl het deuntje van afsluiter “Tom’s Diner” eveneens als meezinger gold. Suzanne Vega bracht op Dranouter een aardige set, maar het had in zijn totaliteit wel net iets meer mogen zijn.
Mooneye @ Club
© CPU – Marvin Anthony (archief)
Het slot van de vijftigste editie van Dranouter liet zich kenmerken door heel wat Belgisch geweld en ook Mooneye maakte daar deel van uit. Om half acht stond de band in de Club en daar bracht ze een set die aangenaam onderhoudend was, al bleef hij ook voortdurend verder kabbelen, met enkele uitschieters als uitzondering. Zo ging de band gecontroleerd in overdrive bij “In Between” en “Lover to Stranger”, waarvan de hevige instrumentale outro’s live nog net wat meer tot zijn recht kwam. Dat Michiel Libberecht daarbovenop nog eens beschikt over een stem die heel makkelijk in het oor ligt, zorgde ervoor dat de set van Mooneye vlot naar binnen ging.
Compact Disk Dummies @ Chateau
© CPU – Marvin Anthony (archief)
Ook deze zomer staat Compact Disk Dummies weer garant voor geweldige festivalpassages en dat was ook op Dranouter, dat zowat het hele weekend uit enthousiastelingen bestond, niet anders. De energieke performance van de broers Coorevits sloeg op enkele seconden tijd al over op het publiek. De ‘woo-woo-woo’ van “Fomo” werd net zoals “I Remember” door iedereen in de propvolle tent meegebruld, terwijl de armen de lucht in gingen voor “Holy Love”. Voor “The Reeling” werd net zoals bij het concert van Brihang gisteren een gehele sitdown gedaan, waarna iedereen gelukkig nog wist recht te veren en weer vol overgave springen kon. Die Brihang kwam voor het laatste nummer net zoals op Cactus Festival samen met Compact Disk Dummies “Steentje” brengen in een extra dansbare versie, waarbij de ‘ai ai ai’ uit het refrein nog harder werd meegebruld dan de dag ervoor. Iedere festivalorganisator die zeker wil zijn van een uur ambiance klopt eigenlijk best bij Compact Disk Dummies aan, dat bleek maar weer.
Stavroz @ Club
© CPU – Jan Van Hecke (archief)
Ook Stavroz was een van de Belgische bands die ’s avonds op de affiche stonden. Doordat de grote volksverhuis van de Chateau, waar Compact Disk Dummies net had afgerond, richting de Club nog moest gebeuren, opende de band voor vrij weinig volk. Gelukkig vulde de tent zich snel en na een vijftal minuten warmdraaien vuurde de band de dansbare housebeats op het publiek af. Aangesterkt met gitaar, bas en naar het einde toe ook nog saxofoon en trompet, kon de band een veelzijdige sound aan de man brengen. Het publiek bedankte met opgegeven handen en hun beste dansmoves. Dat een aanzienlijk aantal mensen zich nog niet naar de Chateau haastte voor Goose, was de verdienste van een heel sterke Stavroz en de bijhorende sfeer.
Goose @ Chateau
© CPU – Peter Verstraeten (archief)
Met Goose als afsluiter in de Chateau kon het eigenlijk ook helemaal niet mislopen en dat de festivalgangers er op Dranouter nog steeds heel veel zin hadden werd al snel duidelijk. Met de handen in de lucht werd meegedanst op pompende synthtonen en eenmaal de Belgen het vat met hits opentrokken, was het hek al helemaal van de dam. “Bring It On” bleek het ideale opstapje naar enkele wel hele lange versies van “Words” en “Synrise”, al vonden we die lange versies juist plezant. Wie zijn nummers live zo lang kan rekken en een tent er volledig mee uit zijn dak laten gaan, kan enkel maar concluderen dat hij fantastische nummers gemaakt heeft en dat is dus precies wat Goose mag doen. We neurieden het geneurie van “Synrise” met veel plezier nog verder eens de weg richting de camping en parking werd ingezet.
De vijftigste editie van Dranouter Festival werd op een mooie manier afgesloten met heel veel talent van bij ons, en dan in het bijzonder West-Vlaanderen. Compact Disk Dummies zorgde zoals gewoonlijk voor een groot feestje, net zoals Goose. Ook Stavroz en Danny Vera imponeerden, terwijl we toch een klein beetje op onze honger bleven zitten bij Suzanne Vega. Alles samengeteld kunnen we enkel maar stellen dat ook deze jubileumeditie van Dranouter vooral heel veel goeds te bieden had!
Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
Onze recensie van de tweede festivaldag lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
