Lokerse Feesten 2024 (Festivaldag 4): Lang leve nostalgische albums

Op de Lokerse Feesten hadden ze nog niet veel geluk gehad met het weer. Gelukkig kwam daar op maandag verandering in en met Richard Ashcroft en Pixies stonden er mooie namen op de affiche waar we in het zonnetje van konden genieten. Om negentien uur werd de vierde festivaldag op de Main Stage geopend door Future Islands, dat vorig jaar nog een feestje bouwden in de Ancienne Belgique.

Future Islands @ Main Stage

Het was voor velen bakken, braden en smelten op de festivalsite van de Lokerse Feesten, maar niemand zal zo hard afgezien hebben als Hemlock Ernst, de zanger van Future Islands. Ernst stond na vijf minuten al volledig in schuim en zweet, wat het niet makkelijk maakte om een hele goede performance neer te zetten. De zanger had dan ook wat moeite en leek zich doorheen de eerste helft van de set te moeten worstelen, wat werd geuit in net wat te veel gebrabbel. Muzikaal zat het gelukkig wel goed met aanstekelijke synthesizers, die af en toe wat kitsch aandeden, maar er is niets mis met dingen die ‘goed fout’ zijn. Richting het einde van de set leek Ernst er zelf ook wat meer in te komen en konden we hem net wat beter horen. We geloven graag dat hij het er bij twintig graden en een windje beter van af had gebracht, maar in de blakende zon was het toch net te vaak nét niet.

Richard Ashcroft @ Main Stage

Richard Ashcroft kennen we natuurlijk allemaal als frontman van The Verve, inmiddels al vijftien jaar opgeheven. Het britpopicoon deed wat we het meest van hem verlangden, en dat was natuurlijk de klassiekers van zijn band in de verf zetten. Nadat Ashcroft eerst zijn versie van John Lennons “Bring on the Lucie” door de speakers liet galmen, kregen we daar met “Space and Time” meteen al een eerste van. De zanger toonde al snel dat hij nog steeds over een kenmerkende en krachtige stem beschikt, al klonk hij lichtjes verkouden en zat er hier en daar wat minder rek op dan dertig jaar geleden. Zo zat hij bij het verder heel sterke “Sonnet” even naast de toon, wat hij verklaarde doordat zijn weigeren van het coronavaccin hem op Engelse bodem hield, met alle weersperikelen van dien. Het feit dat een verkouden Richard Ashcroft nog altijd een stem vol zeggingskracht heeft, is eigenlijk al iets strafs op zich.

De prille vijftiger kreeg door de vele ferme solo’s van zijn gitarist gelukkig ook meerdere rustmomenten. Dat was het geval tijdens het intense einde van “Weeping Willow” en ook het minder bekende solowerk van de Ashcroft zoals “Music Is Power” werd met heel wat gitaargeweld opgeleukt. Tijdens solonummer “A Song for the Lovers” konden we ons laten innemen door projecties van wereldberoemde koppels op de achtergrond, al namen die net wat te veel de aandacht van de muziek weg. De Brit moest natuurlijk ook bewijzen dat hij een echte old school rockster is en dat deed hij onder meer via een ongemakkelijk gevecht met zijn microfoonstandaard en een poging om het wereldrecord ‘kettingroken tijdens een concert’ te breken. Tijdens “Break the Night With Colour”, voorzien van heel wat kleurrijke lichten, deed hij dat laatste nog terwijl de muziek gaande was, maar daarna viel het even stil – en dan bedoelen we écht stil – voor een echte rookpauze.

Gelukkig maakte het vervolg dat korte wachten wel waard, want we kregen opeenvolgend drie klassiekers van op Urban Hymns, zonder meer de bekendste plaat van The Verve. Bij “The Drugs Don’t Work” werd de ‘sha-la-la-la’ echter op pijnlijke wijze enkel centraal voor het podium gezongen, terwijl de zanger er van uitging dat het hele publiek dit een evidentie had gevonden. Gelukkig werd het refrein van “Lucky Man” wel meegezongen en mochten we het keelgat al helemaal openzetten voor afsluiter “Bitter Sweet Symphony”. Met nog een ruime zeven minuten over hield de Brit het voor bekeken, al was de set eigenlijk wel ideaal van lengte. De grootste klassiekers konden de revue passeren, allemaal van op Urban Hymns, aangelengd met wat solowerk en dat is eigenlijk alles wat we van Ashcroft hadden verlangd.

Pixies @ Main Stage

Met in de laatste twee jaar passages op Rock Werchter, op HEAR HEAR!, in Vorst Nationaal en op Ronquières mogen we stellen dat Pixies nog altijd zeer geliefd is in ons Belgenlandje, want ook op de Lokerse Feesten zorgde de band weer voor een grote opkomst. Het duurde echter even vooraleer ze er volledig inkwam, want hoewel “Gouge Away” de opener was, werd het net wat te log gebracht en barste het nooit helemaal los. Hetzelfde gevoel hadden we later ook met “Monkey Gone To Heaven”, al viel dat in dat geval vooral te wijten aan het gebrek aan geschreeuw van Black Francis.

We hadden even kunnen vrezen dat zijn stem het zou laten afweten en dat Vadertje Tijd toch zijn tol reeds opgeëist zou hebben, maar niets was minder waar. Met stevigere rocknummers, waarbij met name de drums heel aanwezig waren en op mooie wijze erdoor kwamen, zoals “The Sad Punk” kwam er ook vocaal beterschap. Bij de net wat tragere nummers zoals “Chicken” en aan het begin van “The Vegas Suite” was Black Francis zelfs op zijn allerbest, namelijk ruig en tegelijkertijd ook technisch onderlegd. Ondertussen waande Joey Santiago zich nog even Tom Morello door gitaar te spelen met zijn hemdsknopen en enkel zijn gitaarkabel, dus zonder gitaar.

Voor Pixies was het zoals zo vaak gewoon zaak om zoveel mogelijk nummers te spelen in de toebedeelde tijd en dus moesten we niet op veel contact tussen band en publiek rekenen, al vroeg Francis richting het einde wel eens of het publiek het nog naar zijn zin had. Dat bleek zo te zijn en dat werd beloond met een aaneenschakeling van Doolittle-nummers. Het altijd aanstekelijk “Mr. Grieves” werd opgevolgd door een zeer scherp en snedig “Debaser”, waarbij we hier en daar wat mensen zagen springen. Ook “Wave of Mutilation” passeerde de revue, net zoals aan het begin van de set, maar deze keer was het de UK Surf-versie. Afsluiten werd gedaan met de grootste klassieker, uiteraard “Where Is My Mind?”, dat een van de weinige meezingmomenten van de set was, maar wel een mooie manier om een show te beëindigen. Pixies bracht een show zoals we van de band gewoon zijn, namelijk rechttoe rechtaan met een karrenvracht aan nummers.

Op de vierde festivaldag van de Lokerse Feesten stonden met Doolittle en Urban Hymns twee albums centraal die een nostalgisch plekje betrekken in de harten van vele muziekliefhebbers. Future Islands bleef wat ondermaats, terwijl Richard Ashcroft hier en daar vocaal een steekje liet vallen, maar wel kon teren op de fantastische nummers van eerdergenoemde plaat. Bij Pixies werd dan weer duidelijk waarom de band nog steeds als een headliner telt voor festivals als de Lokerse Feesten.