Lokerse Feesten 2024 (Festivaldag 5): Dolle dinsdag

Soms hoeven tradities niet in ere gehouden te worden. In plaats van de klassieke metalzondag was die dag voorbehouden voor de laatste Belgische festivalshow van Front 242 en The Sisters of Mercy. Voor de verandering presenteerde Lokerse Feesten de metaldag als ‘Super Tuesday’. Gebaseerd op de Amerikaanse verkiezingen had de organisatie dus iets groots in petto. Voor het eerst in haar dertigjarige carrière zou Korn de Grote Kaai op stelten mogen zetten. De Amerikaanse nu-metalband wilde deze zomer de metalfestivals eens overslaan om eigen headlineshows te organiseren. Doorheen de avond was er dus op zowel het hoofdpodium als in Club Studio Brussel ruimte voor spannend lawaai uit alle uithoeken van de wereld van de zware gitaren.

Woyote @ Club Studio Brussel

Het toeval wilde dat gisteren ook de Fonnefeesten – de lokale tegenhanger van de Lokerse Feesten – een metalavond organiseerde. Daardoor draaide gitarist Mikey Doling een dubbele shift. Terwijl hij daar met Channel Zero zou optreden, mocht hij eerder op de dag in Club StuBru zijn zijproject Woyote presenteren. We zagen gisteren een heleboel uitspattingen op het terrein, maar zanger Aaron Nordstorm stak er echt bovenuit. Geheel in een witte outfit zette hij de vroege kijklustigen al snel aan het headbangen. Was deze band niet samengesteld uit internationaal gekende en Belgische muzikanten, dan had Woyote hier spijtig genoeg niet gestaan. De moderne metalnummers waren namelijk iets te doorsnee om te blijven hangen. De band was echter goed op elkaar ingespeeld; aan ervaring was dus geen gebrek.

Nova Twins @ Mainstage

We beschouwen Amy Love en Georgia South al een tijdje als een frisse wind binnen de hardrock- en metalscene. De dames mogen zelfs Tom Morello tot hun fans rekenen. De kracht van het duo zit erin dat ze het concept ‘luid’ breed definiëren en met een duidelijke boodschap tegen de schenen schoppen. Naar eigen zeggen had het duo wat schrik om op deze metaldag wat te soft te zijn. Niettemin pasten Love en South hier helemaal. Met Korn in gedachten viel het op waar ze de mosterd haalden, namelijk bij Korns over-the-top interpretatie van dubstep en metal ten tijde van The Path of Totality. Waar dat album meer een gimmick was, puurde Nova Twins er een compactere sound uit die een goed halfuur het publiek in zijn greep hield. Vooral Love ontpopte zich opnieuw tot een ware frontvrouw die de vuisten in de lucht liet gaan en kleine moshpits deed uitbreken. Dat er hier en daar iets op tape meeliep, kwam enkel ten goede om met zo’n kleine opstelling een wall of sound op te trekken die zelfs de mensen achteraan even stil kreeg.

Ho99o9 @ Club Studio Brussel

Het ene duo is het andere niet. Hoewel Ho99o9 (uitgesproken als ‘Horror’) al meer dan tien jaar bestaat, blijven theOGM en Eaddy iets angstaanjagends uitstralen. Door de zengende hitte hing er automatisch een ongure sfeer in de achterzaal van de betonnen sporthal. Het bunkergevoel kwam daarbij helemaal tot zijn recht bij Ho99o9. TheOGM dook als een brandende molotovcocktail het publiek in, waarbij het middenstuk ontplofte tot een grote moshpit. De toon van de set was daarmee onmiddellijk gezet. Wat betreft de sound en de vocals zat alles niet helemaal loepzuiver, maar dat maakte hier niet veel uit. Wat daarentegen telde, was het ontbinden van demonen en met respect voor elkaar deze recht in de ogen durven kijken. Door Ho99o9 ook hier te programmeren, was de trend eveneens gezet om industrial en drillrap een plaats te geven op de Lokerse Feesten.

Frank Carter & The Rattlesnakes @ Mainstage

Na het einde van Gallows had Frank Carter behoefte aan iets met genoeg aantrekkingskracht om zijn oude achterban te charmeren en tegelijkertijd geld in het laatje te brengen. Inmiddels kunnen we wel stellen dat hij daarin is geslaagd met The Rattlesnakes. Nadat hij eerder op Rock Werchter het hoofdpodium mocht openen, stond hij nu iets later geprogrammeerd. Zelfs op een dag dat hij iets minder fris voor de dag leek te komen, wist hij nog steeds hoe hij zijn fans moest entertainen. Bij de start was alles wat melodramatisch, maar eens de vrouwelijke moshpit op “Wild Flowers” ontstond, kwam de show steeds meer op dreef. Vlak ervoor kreeg de vijftienjarige Ash al een ‘happy birthday’, waarbij Carter toch zijn charmes wist te behouden. Daarna volgde klassieke volksmennerij zoals de sitdown bij “Devil Inside Me” en het uitlokken van circlepits. Zodoende at iedereen uit zijn hand en beleefden ook The Rattlesnakes de tijd van hun leven, terwijl ze steeds meer op eigen houtje de show durfden stelen.

Frank Carter & The Rattlesnakes speelt op 16 november op het indoor Helldoradofestival in Eindhoven.

The Dillinger Escape Plan @ Mainstage

Dat Greg Puciato ooit nog zou terugkeren bij The Dillinger Escape Plan lijkt ons onwaarschijnlijk. De zanger beleeft namelijk zijn tweede jeugd bij Better Lovers. Dat weerhield oprichter en gitarist Ben Weinman er niet van om een mijlpaal van zijn band te vieren. Ter viering van de 25ste verjaardag van het debuutalbum Calculating Infinity kroop zelfs Dimitri Minakakis weer achter de microfoon. De Lokerse Feesten behoort tot een van de weinige speelplekken van de tour en na de show weten we waarom. Deze show was veel te complex voor zo’n groot podium, al bleef iedereen wel geboeid kijken naar hetgeen TDEP liet gebeuren. De snelheid van de noten ging immers zo vlug dat het onmogelijk was om er normaal op te bewegen. In plaats daarvan pruttelde er een bepaalde intensiteit die hier in Lokeren nog lang haar gelijke niet zal kennen. Naast zijn stembanden tot bloedens toe te grunten, was Minakakis ergens toch een sympathieke frontman die tijdens de intermezzo’s de menigte opzocht. Daardoor kwam er ook energie vrij die zich uitte in een hoop crowdsurfers en mensen die stiekem genoten van het helse lawaai. De afwisseling tussen pure chaos en gecontroleerde agressie zorgde ervoor dat niemand zich verveelde. Het toegediende uur vloog daardoor voorbij waarbij het aantal ‘what the fucks’ nadien niet op één hand te tellen was.

The Dillinger Escape Plan speelt aanstaande donderdag 8 augustus Calculating Infinity integraal in 013 Tilburg. Klakmatrak is het voorprogramma.

Korn @ Mainstage

Veel woorden hoeven we er niet aan vuil te maken om te beschrijven hoe Korn, tegen de wil en dank van de oudere garde, de metalscene positief beïnvloedde. De band blijft outsidermuziek maken, wat ook verklaart waarom ze in 2024 nog steeds interesse opwekt bij de jeugd. Het dreigende element van de nu-metalband was echter een beetje verdwenen. Taferelen waarbij het publiek één golvend organisme vormde, zoals op Woodstock ’99, hoefden we vanzelfsprekend niet te verwachten. Daarvoor zijn de tijdsgeest, crashbarriers en security te goed op elkaar afgestemd. Niettemin, toen het logo op het levensgrote LED-scherm begon te flikkeren, trok er een nostalgische spanningsboog over het terrein. Toen de eerste hit “Here to Stay” over de Grote Kaai bulderde, had Korn het festival in de zak van zijn Adidas-broek. En daar begon na verloop van tijd het schoentje wat te knellen. De woede-uitbarstingen van Jonathan Davis werden op den duur iets te voorspelbaar.

Waar drummer Ray Luzier vroeger de aandacht trok met een megalomaan drumstel, was het nu zijn gevoel voor ritme dat de stuwende kracht van de show was. Vooral zijn solo, die een groovy brug maakte naar “Blind”, maakte de fans uitzinnig. Dat hij er zelf nog plezier in had, bleek toen hij speels zijn drumstokken uit zijn hand gooide en in een handomdraai weer opving. Davis’ typische ‘Are you ready?’ deed eveneens de massa springen, waarbij vooral de mensen vooraan het zwaar te verduren kregen. Voorts hielden ook de snippets van “We Will Rock You” en “One” de duizenden festivalgangers aandachtig bij de les van een stel muzikanten die volgend jaar dertig jaar bestaan. Iets waar Davis terecht trots op was, maar ook zijn dankbaarheid toonde aan iedereen die aanwezig was, een plaat of T-shirt kocht. De kers op de taart van die lofbetuiging waren de middelvingers in de lucht bij “Y’All Want a Single”, dat nog steeds niks aan brutaliteit had ingeboet.

Pas bij de bisronde zagen we Korn helemaal op dreef komen. Davis had wederom zijn gloriemoment met zijn doedelzak tijdens “Shoots and Ladders”, maar toen hij achter het LED-scherm zijn hyena-achtige kreten slaakte op “Twist”, voelden we het claustrofobische effect van deze opstelling helemaal. Het slotakkoord was uiteraard “Freak on a Leash”, waarbij iedereen zich nog een keer helemaal liet gaan. Daarna had de groep een kwartier speeltijd over, maar toch was het welletjes geweest. Deze tijdsmarge diende eerder om te verbroederen met het publiek, al hadden we liever nog een dikke baslijn of drumroffel gehoord. Hier op de Lokerse Feesten kwam de Korn-show – los van de hypertechnologische producties en het gul strooien met hits – naar ons gevoel iets te gemakzuchtig over. Desalniettemin hulde aan de Amerikanen om het festival lichtjes buiten haar comfortzone te laten programmeren. Op papier waren alle acts apart voordien buitenbeentjes, maar door ze in een beperkte tijdspanne te zetten, vielen de gelijkenissen en doldwazerij steeds meer op. Of metal als genre voor eeuwig zijn plek kan afdwingen op Lokerse Feesten, lijkt ons sterk. Of zware gitaren en elektronica dat gaan doen, daar zijn we rotsvast van overtuigd.

Alle recensies van Lokerse Feesten lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!