Dat we bij Dansende Beren fan zijn van King Gizz steken we niet echt onder stoelen of banken. Eens je in de Gizzverse (het al dan niet bestaande eigen universum van de band) ingewijd bent, is ontsnappen dan ook geen makkelijke taak. Hun bijzonder rijke arsenaal aan albums biedt namelijk aan zowat elke muziekfanaat wel iets om van te snoepen, al moet je wel wat lukrake gekkigheden kunnen tolereren. Thrashmetal, jazz fusion, synthpop of boogie? You name it, ze zijn intussen allemaal al de revue gepasseerd. De enige zekerheid? Kwaliteit. Niet elke fan is even gek van alle albums, maar elke plaat heeft zo wel zijn aanhang.
Als je Flight b741 naast al die zeer verrassende conceptalbums zet, is het op zich geen memorabele uitschieter. Bij momenten hoor je nog wat gerammel uit dat originele surfpunkgeluid voorbij komen en is ook de boogierock van Fishing For Fishies niet bijster ver weg. Het uitgangspunt voor de band was echter om een ode aan de dad- en bluesrock in mekaar te knutselen, net zoals Infest The Rats’ Nest een lofzang aan het adres van de thrashmetaliconen was. Heb je thuis een papa lopen die maar moeilijk afscheid kan nemen van de muziek uit zijn jeugd? Haal hem er dan even bij.
De kunde van het Australische gezelschap ligt natuurlijk wel in het feit dat het zich een bepaalde sound volledig eigen kan maken, waardoor het nooit als lui kopieergedraag overkomt. Ook voor Flight b741 is dat duidelijk het geval. “Hog Calling Contest” klonk perfect als wat je kon verwachten van het concept, maar was weer net bizar genoeg om kenmerkend King Gizz te zijn. De single zit vol dynamiek, heerlijke riffs en een groove om duimen en vingers bij af te likken. Samen met leadsingle “Le Risque” legde het zestal, zoals gewoonlijk, de lat weer heel hoog.
Normaal gezien heeft een langspeler van de heren daarnaast nog heel veel meer te bieden dan de singles alleen laten uitschijnen. Net dat is nu wel het probleem met Flight b741. Tussen het immer drukke tourschema en alle albums door, lijkt de inspiratie voor deze poging toch niet even gunstig geweest te zijn. De groove en het plezier dat de band moet gehad hebben in de studio is constant doorheen het album, maar iets uitzonderlijk doen ze er niet bepaald mee. Nummers als “Rats in the Sky” en “Antarctica” klinken de eerste keer wel oké, maar schrik er niet van als je een paar minuten later al vergeten bent hoe ze klinken.
Het is perfect mogelijk dat we te streng geworden zijn voor de band en we onze verwachtingen toch wat moeten bijsturen, maar we kunnen ons niet ontdoen van het gevoel dat er toch echt wat mist op Flight b741. Slechts weinig nummers gaan effectief ergens naartoe, als in: uitpakken met een straffe opbouw richting een deugddoende climax of zo aanstekelijk zijn dat je ze nog amper uit je hoofd krijgt. Het album teert simpelweg te veel op het geluid alleen, en daar kunnen de gastvocals van bijna de hele band maar weinig aan doen. Nochtans tonen ze met het heerlijke “Daily Blues” dat er met het concept en hun talent echt wel heel goede songs uit kunnen komen.
Is dit het beste album van King Gizzard & The Lizard Wizard? Verre van, maar een van de leukste is het misschien wel. De band heeft heel veel plezier in muziek maken en dat wordt met Flight b741 nog eens extra duidelijk, al is nummer 26 in slechts vijftien jaar misschien net de plaat te veel. Het merendeel van de nummers klinkt als een leuk concept, maar stopt daar dan ook in zijn evolutie. Jammer, maar geen drama. Van wat ze live al speelden uit de nieuwe plaat, blijkt het daar alleszins wel al een grote meerwaarde, dus is Flight b741 er toch al niet voor niets.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Daily Blues”, ons favoriete nummer van Flight b741, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
