Lokerse Feesten 2024 (Festivaldag 7): Spartaanse vechtlust

Zelfs richting de eindmeet van het tiendaagse stadsfestival weet Lokerse Feesten een knetterend feest neer te zetten. Waar de organisatie eergisteren met Korn een relikwie uit de jaren negentig wist te strikken, tapte ze met The Prodigy uit hetzelfde vaatje. Na vorig jaar voor het eerst zonder wijlen Keith Flint het Waalse Ronquières op zijn kop te hebben gezet, was nu De Grote Kaai aan de beurt. Net zoals dinsdag was diversiteit troef en had de avond twee gezichten: dat van loopse hiphop en allesverpletterende electropunk. Subculturen die elkaar in de jaren negentig nauwelijks konden luchten, werden verzoend door de kracht van collectief verzet tegen de norm. Het bindmiddel was voor alle partijen een karrenvracht aan hits en tijdloze fun.

Glints @ Mainstage

Jan Maarschalk Lemmens werkt zich steeds verder op in het Belpop-firmament. Als het niet met de hit “Roma” is, dan wel door recent hype te creëren door samen met Daan “(Not A) Housewife” te brengen. Zulke onverwachte samenwerkingen doen ons vaderlands hart alleen maar sneller kloppen. Als opener besefte de rapper dat hij vanavond in groots gezelschap vertoefde en stak een show in elkaar die de temperaturen onherroepelijk deed stijgen. Vanaf de opener “All In” triomfeerde hij als een Romeinse keizer te paard. De toevoeging van drie blazers, die perfect assorti waren met zijn Kill Bill-geïnspireerde trainingsoutfit, gaf de show onmiddellijk extra cachet. Spijtig genoeg kregen we bij het loungy “All Blue Hair” geen Faisal te zien. In plaats van GLINTSAL bracht de Antwerpenaar ander goed volk mee. Yong Yello kwam mee de vuisten in de lucht pompen en Daan liet zijn gitaar hard scheuren. De blitse beats van “Lemonade Money” en “Bugatti” zorgden ervoor dat het publiek lichtjes begon te stuiteren. Het theatrale “Roma,” inclusief de voltallige blazerssectie, gaf de show uiteindelijk de genadeklap, waardoor iedereen lichtjes zwetend achterbleef.

Glints speelt deze zomer nog op Het Groot Verlof (09/08), Rock op het Plein (16/08), Maanrock (24/08) en Crammerock (06/09). In oktober staat de rapper twee keer in De Roma, namelijk op de 18e en de 19e.

De La Soul @ Mainstage

Als reactie op de ontspoorde gangstarap uit de achterbuurten van Los Angeles, keerde De La Soul terug naar de bron: Moeder Afrika. Hun debuutalbum 3 Feet High and Rising blaast dit jaar 35 kaarsjes uit. Na het overlijden van Trugoy the Dove vorig jaar, hadden Posdnuos en Maseo meer dan genoeg redenen om hun hiphoperfgoed te eren. Vorig weekend gaf The Roots al een masterclass hiphop, en dit weekend kwam het hiphoptrio laten zien dat een draaitafel en twee microfoons voldoende zijn om positieve vibes te verspreiden. Lokeren werd voor een goed uur even Brussel, maar deze Amerikaanse nonchalance zorgde alleen maar voor glimlachen op de gezichten. Elke beat, scratch en groove zat strak in elkaar, en bracht de festivalgangers terug naar hun jeugd, naar de tijd dat ze voor de tv zaten te kijken naar The Fresh Prince of Bel-Air. Pas vanaf “Stakes is High” begon de tomeloze energie van De La Soul echt over te slaan op het publiek. Dat niet alle verzen even zuiver werden gerapt, deed niets af aan de live-ervaring. Verder werd de donderdag even een zaterdag, en het samplen van een saxofoon deed alleen maar verlangen naar hun komende zaalshow. De klassieker “Me, Myself & I” versterkte dat gevoel alleen maar.

De La Soul komt met liveband op 4 oktober naar De Roma.

Nas @ Mainstage

In tegenstelling tot veel andere genres draait het bij hiphop grotendeels wel om de tekst. De Grote Kaai maakte zich op voor een van de grootste woordkunstenaars van zijn generatie: Nas. Zijn bekendste werk, Illmatic, bestaat inmiddels dertig jaar en wordt nog steeds erkend door nieuwe generaties wereldsterren zoals Kendrick Lamar. Een dik uur lang liet de vijftigjarige rapper ons proeven van de overlevingsmentaliteit die New York domineert. Nummers als “Got Ur Self a Gun,” “N.Y. State of Mind,” en “The World Is Yours” lieten niets aan de verbeelding over. De rapper en zijn twee muzikanten verschenen stipt op het podium om de hiphopfans voedsel voor de ziel te brengen. Elke track werd met precisie en passie afgeleverd, waarbij snippets van Eurythmics en klassieke muziek voor de nodige afwisseling zorgden. De livedrums waren echter soms te overheersend, waardoor het geluid bij momenten modderig werd. Hierdoor gingen subtiliteiten van Nas’ teksten verloren. Desondanks was de dichter in hem nog springlevend en wist hij zowel het testosteron- als het oestrogeengehalte op het terrein op te zwepen. Toch had het optreden baat gehad bij iets meer variatie in de setlist en een betere balans in de geluidsmix. Nas’ lyrische kracht was onmiskenbaar, maar de technische imperfecties en een wat monotone setlist belemmerden de volledige impact van zijn optreden.

Nas speelt volgende week op Lowlands (16/08) en op 5 november in AFAS Live.

The Prodigy @ Mainstage

‘What you see is what you f*cking get!’ De Grote Kaai werd omgetoverd tot een moderne arena, waar krijgers hongerig naar explosieve beats zich verzamelden. Iedereen stond zij aan zij, vastberaden om tijdens een intens uur alle negatieve energie eruit te moshen. Met “Breathe” wierp The Prodigy de eerste vonken op het strijdtoneel, waarna de temperaturen tot helse hoogten stegen. “Spitfire” en “Firestarter” zetten de grond letterlijk in lichterlaaie, als een veld in vuur en vlam na een Spartaanse aanval. Ondanks het gemis van Keith Flint bleven Liam Howlett en Maxim Reality de onverschrokken aanvoerders van hun muzikale leger. Ze wisten precies hoe ze hun fans volledig uit hun dak konden laten gaan door alle meligheid te vermijden, een oogverblindende lichtshow te presenteren, en vooral door hun ongeëvenaarde energie en intensiteit de vrije loop te laten. Hun geheime wapen was het slimme mengen van verschillende genres en stijlen in hun sound. Naast de opgefokte gitaarriffs hoorden we immers ook invloeden van hedendaagse drum-‘n-bass en trance. Daarmee bewees The Prodigy opnieuw hun pioniersstatus, als de onverschrokken stamhoofden van een legendarisch geluid.

De ninetiesstijl, zichtbaar in de vlaggen en de gifgroene lichtstralen, gaf het geheel een nostalgische glans en diende als eerbetoon aan hun rijke verleden. Gedurende de show bleven de verslavende aroma’s van verschaald bier en sigaretten de enige middelen om in een soort roes te blijven, alsof het publiek zich voorbereidde op een adrenalineshot. De geur van een vochtige ravehangar uit 1996 oproepen, lukte echter niet volledig. De set kende net iets te veel rustpauzes, of werd soms zo bombastisch gespeeld dat het eentonig begon te worden. Hoewel de intensiteit onmiskenbaar was, had een iets strakkere regie de ervaring nog onvergetelijker kunnen maken. Zeker na “Smack My Bitch Up” dreigde de show wat in te zakken, terwijl de energie in het publiek nog lang niet op was. Het was dan ook jammer dat de Britten het een kwartier eerder dan gepland voor gezien hielden. Dit speelde echter wel in het voordeel van Andromedik, want daardoor hadden de overgebleven aanwezigen nog genoeg energie over voor eigentijdse drum-‘n-bass. Niettemin blijft het bewonderenswaardig dat The Prodigy, zelfs zonder hun grootste uithangbord, blijft volhouden met een Spartaanse vechtlust.

Alle recensies van Lokerse Feesten lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!