© CPU – Joost Van Hoey
Je zou in een festivalland als België bijna durven vergeten dat er tijdens de zomer ook nog eens concerten in zalen durven plaatsvinden. En niet meteen de minste, want gisterenavond streek Soulwax neer in Het Depot in Leuven. Het was sinds begin februari geleden dat de gebroerders Dewaele nog eens met dat project op het podium stonden, en met een festivaltour in aantocht was het dus niet zo’n gek idee om die set terug in de vingers te krijgen. Van een try-out werd er wijselijk niet gesproken, en niet meer dan terecht, want we kregen in een bloedhete zaal gewoon een volwaardige set, inclusief die indrukwekkende productie voorgeschoteld. En net als vorige keer hadden de broers ervoor gekozen om een van hun DEEWEE-representanten de avond op gang te laten trappen: Leo Vincent was de uitverkorene.
We zagen de jonge Limburger nog geen week geleden indruk maken op Absolutely Free Festival, maar gisterenavond had hij het toch net een tikkeltje moeilijker. Samen met zijn twee bandgenoten stond hij een beetje weggedrukt in een hoekje tussen de stellingen en instrumenten van Soulwax, waardoor het geheel soms wat houterig durfde overkomen. Desalniettemin nam Vincent Lynen wel gewoon een vliegende start: chaotisch, hoekig, groovy en dansbaar… meer moest het voor ons niet zijn. De bassen en stemvervormers trilden binnen de kortste tot in onze kleine teen, maar een halfuur interessant blijven, bleek uiteindelijk iets te moeilijk. Niet dat het slecht was, sommige nummers waren gewoon beter en boeiender dan andere. De groove zat daarentegen wel altijd goed, en zeker bij het laatste nummer was dat het geval. Een ode aan de al dan niet laatste adem van jazz deed het genre in modernste vorm alle eer aan, geheel op eigengemaakte Leo Vincent-manier. Als Het Depot nog niet opgewarmd was, dan zorgde de doffe hitte vanuit de binnenstad daar uiteindelijk wel voor.
Want tegen dat Soulwax begon, stonden de zweetpareltjes al in de nek van menig concertganger. Dat de band ironisch genoeg de debatten opende met “Hot Like Sahara”, bleek de kroniek van een aangekondigde hittegolf. Visueel zag het er vanzelfsprekend enorm indrukwekkend uit, want de lichtshow speelde de positionering van de drie drummers in de stellingen sterk uit. Vocaal was Stephen Dewaele daarentegen niet foutloos, al veegde hij alle twijfels meteen erna zelf van tafel: ‘We hebben dit zes maand niet gedaan.’ Des te straffer was het dat een band als Soulwax in dat verhaal eigenlijk maar een half nummer nodig had om terug op punt te staan. Tussen wat technische mankementjes bij “Idiots In Love” door voelde je al snel dat áls deze machine op volle toeren zou draaien, hij je van de mat zou vegen.
En kijk, onze woorden waren nog niet koud of Iggor Cavalera sloeg ons al met verstomming bij de intro van “Missing Wires”. Wie tegen dan nog geen epilepsie had, zou de set met gemak doorkomen. Wie daarentegen geen handdoek bij zich had, was eraan voor de moeite. “Is It Always Binary” deed dankzij zijn samenspel monden openvallen, “KracK” blonk dan weer uit in zijn dieprode bassen en indrukwekkende drop. Soulwax bestaat uiteindelijk ook gewoon uit een reeks internationale topmuzikanten, die elk op hun manier een rol in de spotlights opeisten. Laima Leyton dook voor “The Singer Has Become a Deejay” zo bijvoorbeeld een mini vocalstudio in om de tropische schreeuwen door merg en been te laten gaan, terwijl alle drummers (inclusief Stephen) de intensiteit nog wat opdreven door in “Here Come the Men In Suits” de knallende sample van “Work It” te verweven.
Stefaan Van Leuven en David Dewaele zijn in dat verhaal eerder de stille drijvende krachten achter de machine, al valt hun bijdrage daarom helemaal niet te onderschatten. De overgang naar “New Earth Time” luidde zo bijvoorbeeld een zoveelste hoogtepuntje in. Het kookpunt was ondertussen weliswaar al lang overschreden, want door de gigantisch hoge temperatuur in Het Depot raakte het publiek maar moeilijk los. Dat Soulwax daarin ook niet de band is die gaat trekken en sleuren, siert ze enigszins, want de heren weten dat het uiteindelijk toch altijd losloopt. En dat we vooral de drummers aan topsport zagen doen, hielp daar klaarblijkelijk bij, want nadat er op “Noah’s Dark” ogenschijnlijk wat gas werd teruggenomen, voelde Leuven stilaan meer de noodzaak om uitbundiger te bewegen. “Miserable Girl” brak in dat verhaal definitief de ban, en dan moesten de grote kanonnen nog komen.
De gitaar had haar intrede nadrukkelijker dan ooit gemaakt, en bracht zo “E-Talking” naar een enorm cool niveau. Dat dat nummer uiteindelijk vlekkeloos overliep in “NY Excuse”, zorgde voor euforie; het bombastische, intense einde des te meer. Op zich was het daarom ergens wel jammer dat er nog een bisronde aan de set werd vastgebreid, want als Soulwax gewoon verder had blijven spelen, was Het Depot misschien meer in de sfeer gebleven. Hoe dan ook bracht “Conversation Intercom” de donkere groove terug in de set, waarna de zeven voor afsluiter “Goodnight Transmission” nog eens volop inzette op intensiteit: van ronkende beats naar bijna helemaal niets, om dan nog eens alle registers open te trekken. Een uitspraak als muzikale klasse is in dat geval wel op z’n plaats.
En dat is Soulwax ook wel gewoon: een band met klasse. Strak (en uiteindelijk ook nat) in het pak toonden de gebroeders Dewaele in Leuven nog maar eens hun kunnen. Dat ze overigens voor het eerst in een halfjaar nog eens in deze formatie op het podium stonden, was achteraf gezien bijna ongeloofwaardig. Hier en daar viel de band wel op een schoonheidsfoutje of onregelmatigheid te betrappen, maar langs de andere kant zat de set ook gewoon zo intens en vernuftig in elkaar, dat je dat eigenlijk nooit echt hoorde. Ondanks dat het officieel geen try-out was in Het Depot, voelen we ons echter wel genoodzaakt om te zeggen dat Soulwax helemaal klaar is om de festivals op het einde van de zomer nog naar zijn hand te zetten. Te beginnen in Kiewit.
Soulwax staat op vrijdag 16 augustus op Pukkelpop.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Hot Like Sahara
Idiots In Love
Missing Wires
Is It Always Binary
KracK
Polaris
The Singer Has Become a Deejay
Here Come The Men In Suits
New Earth Time
Another Excuse
Noah’s Dark
Miserable Girl
E-Talking
NY Excuse
Conversation Intercom
Goodnight Transmission
