AC/DC @ Festivalpark Stenehei (Dessel): Nog steeds onder stroom

Is er een betere plaats dan de mythische grond van Graspop Metal Meeting om de heren van AC/DC te ontvangen? Wij denken alvast van niet. De grondleggers van de hardrock keren deze zomer terug voor een finale(?) tour op Europese grond. Van 17 mei tot en met 17 augustus, oftewel drie maanden lang, touren ze door ons continent. Gisteren passeerden ze bij ons om nog eens alle truken van de rock-‘n-roll boven te halen; en dit op de weide waar jaarlijks de hoogste concentratie aan zwarte leren jasjes en riffs wordt gemeten. A marriage made in heaven.

Dat de heren ondertussen oude krakers zijn, weet iedereen. Ze zijn daarentegen ongetwijfeld nog niet versleten, al is ook dat een beetje relatief, want van de originele bezetting blijft, zoals fans ongetwijfeld weten, niet veel meer over. Enkel Angus Young overleefde AC/DC. Verder is ook Brian Johnson van de partij, wat tijdens de vorige show op Belgische grond tevens niet gezegd kon worden. Toen moest hij zich laten vervangen door Axl Rose van Guns N’ Roses. Live wordt Malcolm Young vervangen door zijn neef Stevie, op de bas vinden we Chris Chaney die een tiental jaar de bas bespeelde voor Jane’s Addiction en ten slotte vervangt Matt Laug drummer Phil Rudd. Een nieuwe bezetting, al draait het bij AC/DC vooral om Angus Young en zijn gitaarwerk, en dat was in Dessel niet anders.

Opwarmen mocht The Pretty Reckless, dat haar set startte toen de meeste mensen nog op weg waren naar de weide; het verkeer was namelijk niet mals voor de vele toeschouwers. Dat hield zangeres Taylor Momsen alvast niet tegen om het publiek op sleeptouw te nemen. Ze probeerde dat verschillende keren en op verschillende manieren; uitdagend beet ze op haar lip, haar microfoon werd als lasso ingezet en ten slotte probeerde ze het met enkele zwoele dansmoves. Ook de gitarist deed zijn duit in het zakje door prima riffs en solo’s aaneen te rijgen, al klonk het geheel als je achteraan de weide stond een tikkeltje schel. Openen voor AC/DC bleek een ondankbare job, want pas op het einde van het optreden slaagde de band erin de voorste rijen van het publiek aan het klappen te krijgen. Aan doorzettingsvermogen wijten we The Pretty Reckless niks, maar openen voor een act als AC/DC is eigenlijk vechten tegen de bierkaai en hopen dat er toch tien mensen je zullen onthouden.

Na het voorprogramma werd het stilaan tijd voor de hoofdschotel: AC/DC. De heren lieten even op zich wachten en startten een kwartier te laat. Misschien omdat er velen in de file stonden richting de Stenehei? Toen de klanken van een scheurende muscle car weerklonken en vervolgens ook bijpassende beelden geprojecteerd werden, snoerde de band al snel alle monden. Als een speer schoot Angus Young, uitgedost in typisch schooljongensuniform, het podium en vervolgens de catwalk ervoor op. We werden onmiddellijk teruggekatapulteerd naar de show in Werchter acht jaar geleden. Deze keer wél met Brian Johnson als zanger. Bij Angus merkten we spierwitte haren en een verbeten, naar adem happende gelaatsuitdrukking op, al viel die nog meer op toen hij na enkele nummers zijn vestje uitdeed en hoed afzette. Openen deed AC/DC met “If You Want Blood (You’ve Got It)”. De gitaren scheurden en Johnson gaf het beste van zichzelf. De show kon beginnen. De heren hadden er duidelijk zin in en na de krachtige opener bedankte Johnson, die duidelijk genoot van de grote menigte, het publiek. We werden bedankt om de file te doorstaan, en daarnaast wist hij te vertellen dat het een avond vol rock-‘n-roll zou worden.

Het vijftal besloot geen gas terug te nemen, want al snel volgde megahit “Back In Black”. Als een bezeten hond ging Johnson aan het schreeuwen en al snel werd duidelijk dat zijn stem niet meer als vanouds was. Gelukkig viel Angus al snel in met de legendarische gitaarbrug en zelfs het publiek hielp Johnson met plezier een handje door luidkeels mee te zingen. Jammer genoeg voor Johnson was dit zeker niet de enige keer dat hij zijn stem moest zoeken. Tijdens “Shoot To Thrill” zagen we hem met een pijnlijke grijns naar de keel grijpen. Even kregen we medelijden en hadden we maar al te graag een betere stem kunnen uitlenen aan de zeventiger. De zanger smeet zich bij elk nummer volledig met een soort tijdloos enthousiasme waarmee hij ook probeerde bepaalde zaken te verbloemen door het op een andere manier te brengen: we kunnen niet anders dan het verlies aan stem te aanvaarden en met de mantel der liefde te bedekken, te vergeven en te vergeten.

Gelukkig voor Johnson zijn de nummers van Power Up duidelijk beter afgesteld op zijn kunnen. Daarom verbaasde het ons een beetje dat de band slechts twee nummers uit haar recentste langspeler speelde, want live klonken ze net krachtig en heerlijk groovy. Ze leken zich zelfs als echte klassiekers in de discografie tussen de andere songs te nestelen. Zeker aangezien het uiteindelijk de Power Up Tour is en de nummers comfortabeler leken voor Johnson. Zo kreeg hij bij “Shot In The Dark” ondersteuning van backing vocals en “Demon Fire” werd dan weer ondersteund door visuals van een scheurende auto door een helse vlakte. Nu kunnen we het ergens ook wel begrijpen dat de heren slechts twee nummers uit Power Up kozen, aangezien ze zo’n gigantisch grote catalogus aan hitjes hebben en daarvoor komt het merendeel van het publiek natuurlijk langs. Zo passeerde ook “Thunderstruck” al vroeg de revue. Onheilspellende beelden doemden op de schermen op; we zagen een gebergte geteisterd door donkere wolken en bliksemschichten. De iconische gitaar opende het nummer en opnieuw schoot Angus als een sprinter uit de startblokken. Zijn hoedje en vestje was hij onderweg ergens verloren, waardoor de spierwitte haren extra opvielen. Het publiek scandeerde zoals verwacht enthousiast en luidkeels ‘Thunder’ mee, waarna Young onverwoestbaar aan het soleren ging.

Tijdens “Have a Drink on Me” leek Johnson iedereen te willen trakteren. Met zijn tijdloze charme werkte hij het nummer af, waarna hij de iconische Spartacuspose aannam. ‘Are you not entertained?’ leek hij te denken. Het ene hoogtepunt na het andere volgde elkaar in sneltempo op. De reusachtige klok werd naar beneden gehaald en dan wist iedereen hoe laat het was. De iconische geluiden van de klokkentoren weerklonken over de weide, waarna de typische mid-tempo riff het publiek opwarmde voor wat volgen zou. Een aaneenrijging van gitaarriffs, een kwaad brommende Brian en moeiteloos soleerwerk op Youngs zwarte Gibson SG. Het concert raasde maar door (met tussen iedere song tientallen secondes rust voor de stem van Johnson) en steeds opnieuw stal Young de show met als kers op de taart een vijfentwintigminutenlange solo na “Let There Be Rock”. Een inspanning die duidelijk krachten vergde, want Young trok gezichten alsof hij een marathon aan het lopen was. Naar adem snakkend soleerde hij erop los op allerlei manieren. Hij soleerde met één hand, hij soleerde al draaiend op de grond, hij soleerde op een privépodium dat meters de lucht omhoog ging, hij soleerde op een muur van 42 versterkers, hij soleerde lang, hij soleerde kort…

De magie die hij in die vijfentwintig minuten uit zijn gitaar toverde, valt moeilijk in woorden te beschrijven. Een ode aan de gitaar en aan de rock-‘n-roll, en meteen ook de perfecte afsluiting van de reguliere set. AC/DC is Angus Young en dat moest hij zo nog eens duidelijk maken aan ons, nadat hij voordien ook bij “Riff Raff” en “Whole Lotta Rosie” zijn gitaar alle kanten van het podium liet zien. De man lijkt op zijn 69 nog steeds meer energie te hebben dan een achttienjarige en zocht gedurende de volledige show alle kanten van het podium op. Het is net daardoor dat een show van AC/DC live zo’n ervaring is, want met een duracellkonijn als Angus Young heb je altijd wel wat te zien. En dan zijn er ook nog steeds de vele hits die de band kan brengen, waardoor je eigenlijk constant geboeid kan blijven luisteren zonder je te vervelen.

Aan alle mooie liedjes komt natuurlijk ook een einde en helaas gold dit ook voor de ruim twee uur durende show. Er werd traditiegetrouw afgesloten met een resem kanonschoten en heel wat vuurwerk bij “For Those About to Rock (We Salute You)”. En natuurlijk salueerden we met plezier een legendarische band als AC/DC. We zagen een laatste keer de pretoogjes van Johnson en een laatste sprongetje van Young voor ze uiteindelijk het podium verlieten. We beseften opeens dat de twee uur al voorbij waren. Een oorverdovend applaus barstte los en realisatie sijpelde binnen.

De show was voorbij gevlogen en de volledige weide leek zich ook uitstekend geamuseerd te hebben door het aantal hits, aantal riffs en vooral aantal solo’s dat we geserveerd hadden gekregen. Misschien was dit wel de laatste keer dat AC/DC aan het werk was in België. Het zou in elk geval een mooi afscheid geweest zijn van een band die al jaren meegaat en waar de sleet nog niet opzit, al worden de leden er niet jonger op en worden de ouderdomskwaaltjes meer en meer duidelijk. Zeker bij Johnsons stem was het af en toe vol schrik toekijken dat hij zich niet zou forceren, Angus Young lijkt dan weer de eeuwige jeugd te hebben gevonden en die wisselwerking maakt dat AC/DC nog steeds kan doen waar het goed in is. Twee uur puur entertainment, twee uur plezier, twee uur pure rock-‘n-roll. Anders kan je dit optreden niet omschrijven.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

If You Want Blood (You’ve Got It)
Back in Black
Demon Fire
Shot Down in Flames
Thunderstruck
Have a Drink on Me
Hells Bells
Shot in the Dark
Stiff Upper Lip
Shoot to Thrill
Sin City
Rock ‘n’ Roll Train
Dirty Deeds Done Dirt Cheap
High Voltage
Riff Raff
You Shook Me All Night Long
Highway to Hell
Whole Lotta Rosie
Let There Be Rock