© CPU – Jonas Demeulemeester
Na een pre-dag vol vermakelijke coverbands opende ’s lands gezelligste gevangenis opnieuw haar deuren om duizenden metalfanaten te ontvangen. Alcatraz Open Air groeit steeds meer uit tot een vaste waarde op de festivalagenda, vergelijkbaar met de rol die Pukkelpop vervult na Rock Werchter. Net als in Kiewit kiest de Kortrijkse festivalorganisatie bewust voor een mix van minder voor de hand liggende acts, gecombineerd met relatief grote publiekstrekkers. Terwijl ’s avonds de drakkar van Amon Amarth zou aanmeren, werden we overdag meegenomen op een loodzware reis langs hardcore, powermetal, stoner, streetpunk en metal van eigen bodem. Na een licht miezerige ochtend maakte de snel terugkerende zon de weg vrij voor de start van een broederlijk festivalweekend.
Dyscordia @ Prison Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Waar Graspop soms kritiek krijgt wegens het gebrek aan Belgische bands op de line-up, laat Alcatraz zien dat het ook anders kan. De zestiende editie begon indrukwekkend met een optreden van de Kortrijkse progressieve metalgroep Dyscordia, een keuze die al van tevoren als een schot in de roos gold. Met hun gloednieuwe drummer, Chevy Mahieu, kregen de fans iets speciaals voorgeschoteld. Ondanks de motregen lieten de eerste festivalgangers zich niet afschrikken en trotseerden ze het vochtige weer om de gevangenispoort met volle goesting te openen. De melodieuze riffs en hoge vocals van Dyscordia’s heavy metal zorgden voor een krachtige start van de dag. Dit optreden bewees dat een stevige dosis metal altijd een uitstekend ontbijt vormt, zeker in gezelschap van een eerste pint of tas koffie.
Dyscordia speelt dit najaar in Asgaard (27/09), Kids Rhythm ’n Blues Kaffee (04/10) en Pluto Fest (16/11).
Dudsekop @ Swamp Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Hier in de West-Vlaamse polders kennen velen Josh Fury vooral door zijn H8000-verleden bij bands als Liar, Congress en Kingpin. Tijdens de pandemie kreeg hij echter de drang om iets totaal anders te beginnen. Geïnspireerd door de Scandinavische blackmetalscene richtte hij Dudsekop op, wat ‘doodskop’ betekent in het Iepers. Het grijze weer veroorzaakte al vroeg een zompig geurtje in de tent, en in combinatie met de zachte ondergrond deed de Swamp Stage haar naam eer aan. De West-Vlamingen sleurden ons gewillig door het slijk met riffs die zwaar beïnvloed waren door vuile sludge. Deze trage aanpak zorgde ervoor dat het publiek volop kon headbangen in plaats van nors met opgespannen kaken toe te kijken. Vocalist Bjorn Bossu nam enthousiast de rol van frontman op zich, maar het was Nuyelle, die regelmatig zonder microfoon zijn eigen lyrics meeschreeuwde, die liet zien dat dit nog steeds zijn band is.
Dudsekop viert het einde van het jaar op 28 december in Elpee in Deinze. Op 29 januari is de band support voor Cobra The Impaler in Wilde Westen.
Fatal Move @ Helldorado Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Naast metal in al zijn varianten heeft ook hardcore een vaste plek op Alcatraz. Fatal Move maakt al geruime tijd de undergroundscene onveilig en heeft bovendien meerdere Europese shows op zijn palmares staan. Dankzij deze ervaring aarzelde de Antwerpse hardcoreband geen moment om de tent vroeg in de middag volledig op zijn kop te zetten. De eerste kletterende baslijnen en groovy gitaren haalden onmiddellijk de beste slamdancemoves bij een handvol mensen naar boven. Hoewel Fatal Move niet ver buiten de lijntjes van het genre kleurde, waardoor de nummers soms wat inwisselbaar aanvoelden, sprong de track “Fugazi” van de gelijknamige nieuwe ep er duidelijk uit. Door de toenadering van frontman Ziggy Coertjens tot de voorste rijen, voelde de band zich even de koningen van de hardcore. Later zorgde het nummer “Groove” opnieuw voor opschudding in de tent, waardoor aan het einde van de set de drankstanden de tap zonder onderbreking konden laten openstaan.
Op 22 augustus is Fatal Move de supportact voor Walls of Jericho in Nijdrop.
The Killbots @ La Morgue Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Vanuit het verre zuiden van het land was The Killbots twintig jaar geleden een van de meest opwindende rock-‘n-rollbands. Zestien jaar geleden leek ze voorgoed van het toneel verdwenen, maar tot ieders verrassing maakte de groep vorig jaar een spectaculaire comeback. Nu staan de Limburgse rockers weer te popelen om schaamteloos het beest los te laten. Wat betreft geluid hoefden we niet ver te zoeken; de band blijft trouw aan zijn wortels. Hoewel de leden inmiddels wat grijzer zijn geworden, betekent dat zeker niet dat ze wijzer zijn in hun keuzes – en dat is maar goed ook. De invloed van Motörhead blijft voelbaar, en het leek bijna alsof Lemmy zelf vanuit het hiernamaals even terugkeerde om hen muzikale eer te bewijzen. The Killbots versterkte zijn geluid nog verder met een zwaar ingedrukt fuzzpedaal, waardoor de gelijkenissen met Fu Manchu en High On Fire onmiskenbaar waren. Op het kleinste podium van het festival creëerden de heren decibels die onze trommelvliezen nog lang zullen bijblijven. De snaren van de Flying V stonden strak gespannen en de schuurpapieren vocalen hielden alles kaarsrecht, als een vlam in de wind.
The Killbots speelt dit najaar op 28 september een show in Yap in Leopoldsburg.
The Casualties @ Helldorado Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Oi Oi Oi! Onbreekbare hanenkammen, leren broeken en de stem van de onderdrukten. Bij The Casualties konden we elk punkcliché dubbel en dwars afvinken, maar dat deed niets af aan het plezier. Volgend jaar viert de band uit New York haar 35-jarig bestaan en ze bewijst nog altijd hoe ze het genre levend kan houden. Nummers schrijven met meer dan drie akkoorden is niet aan de straatpunkers besteed. Met hun flitsende solo’s en David Rodriguez’ schorre stem neigen de songs zelfs naar thrashmetal. Dit is een stijloefening die Discharge in een vorige generatie al perfect beheerde. Zodra een paar heethoofden de pit openden, ging deze niet meer dicht. Zonder ook maar één keer politieke kwesties aan te snijden, was het The Casualties enkel te doen om de muziek. De energie en de ruwe kracht van de show gaven de indruk dat ze elke keer weer het maximale uit hun optreden wilden halen. De kleine Sam, met zijn groene hanenkam, beleefde de tijd van zijn leven en danste vrolijk mee met de wilde chaos. “We Are All We Have”, “Tomorrow Belongs to Us” en “Riot” brachten de enthousiastelingen door het dolle heen, al ontbrak er wat variatie in de setlist.
Beast in Black @ Prison Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Zelfs tegen zes uur ’s avonds was het nog steeds nodig om ons in te smeren. Voor de liefhebbers van wat stevigere temperaturen verzamelden de festivalgangers zich bij de Prison Stage voor Beast in Black. Met slechts twee uur slaap en net terug uit thuisland Finland, was de powermetalband opvallend fris en klaar om het publiek een uur lang te laten shaken. De futuristisch getinte synths bleken een uitstekend middel om ook niet-kenners van de band te overtuigen. Vooral “Sweet True Lies” was zo gepolijst als maar kon, maar bracht de handjes moeiteloos bij elkaar. De drie gitaristen zetten hun goed ingestudeerde schijnbewegingen in, zodat zelfs de meest stijve festivalgangers wisten naar welke kant ze moesten bewegen. Yannis Papadopoulos hield de show strak in handen en fungeerde als de perfecte ceremoniemeester. Gehuld in een zwarte outfit nam hij ons mee naar het land van de Rijzende Zon. Gezien de enthousiaste reacties wilden de meeste festivalgangers waarschijnlijk wel langer dan één nacht in Tokio verblijven. “One Night In Tokyo” werd namelijk vol overgave meegezongen en lijkt nu al een moderne klassieker in wording. Beast in Black leverde een uitstekende prestatie af.
Channel Zero @ Prison Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Onze Belgische metaltrots, Channel Zero, is onlosmakelijk verbonden met Alcatraz. Die band begon in 2013, toen de groep op het festival zou optreden, maar het tragische nieuws naar buiten kwam dat Phil Baheux was overleden aan een hartaderbreuk. In 2021 kreeg Channel Zero de eer om het ‘Rijk van de Vrijheid’ officieel te openen. In plaats van zoals in het OLT Rivierenhof wat te veel te praten, speelde de groep nu een uur lang keihard. Recente nummers werden uit de setlist geschrapt, zodat Alcatraz getrakteerd werd op een portie oldschool thrashmetal, zoals alleen De Smet-Van Damme en co die kunnen brengen. Dit keer draaide de productie, compleet met pyro en rook, op volle toeren. Hierdoor kregen nummers als “No Light (At The End Of Their Tunnel)”, “Fools Parade” en “Bad to the Bone” een extra dreigende lading. Natuurlijk was Baheux ook in gedachten aanwezig en kreeg “Help” een extra macabere ondertoon. De dankwoorden van De Smet-Van Damme aan iedereen voor de jarenlange steun waren oprecht gemeend. De afsluiter “Black Fuel”, met de pyro-effecten boven op de torens, zorgde voor de nodige wake-up calls voordat de duisternis over het terrein neerdaalde.
Channel Zero geeft deze maand nog drie optredens, namelijk bij Paulusfeesten (14/08), Maanrock (23/08) en Land of Love (24/08).
Saxon @ Prison Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Voor legendarische hardrockacts hoefden hardrock- en metalliefhebbers niet speciaal naar Dessel af te zakken. Ook Saxon, dat al ruim een halve eeuw meedraait in het internationale circuit en meermaals de aardbol rondvloog, wist generaties te verbinden. Hoewel Biff Byford inmiddels 73 jaar oud is, liet hij zien nog steeds in staat te zijn om een volledige set zowel stijlvol als nonchalant neer te zetten. De levensgrote visuals toonden op speelse wijze alle studioalbums van Saxon, en hoewel de band om de zoveel tijd nieuwe muziek uitbrengt, zijn het toch de klassiekers uit de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig die het publiek sprakeloos maakten.
De metalspirit kwam bijvoorbeeld het sterkst naar voren bij nummers als “Denim & Leather” en “Wheels of Steel”. Tijdens “Crusader” waanden we ons als tempeliers die opnieuw ten strijde trokken voor een rechtvaardige zaak. Het zijn thema’s die zo oud zijn als de straat, maar nog steeds gekoesterd worden. Bands als Saxon worden immers niet meer gemaakt, tenzij eindeloos gekopieerd. Toch was het niet alleen de nostalgie die de show droeg; Saxon toonde ook zijn vakmanschap en energie, wat opmerkelijk is gezien de leeftijd. Biffs stem klonk krachtig en de band speelde met een precisie en enthousiasme die jongere bands zouden benijden. Elk nummer werd met eenzelfde passie gebracht, of het nu een tijdloze hit was of een nieuwer nummer. Saxon bewees dat het, ondanks een lange carrière, nog steeds relevant is en het publiek moeiteloos kan boeien.
Saxon headlinet volgend weekend, op 16 augustus, Dynamo Metalfest.
Madball @ Helldorado Stage
Samen met Agnostic Front en Sick of It All blijft Madball een van de OG’s van de New Yorkse hardcorescene. De groep laat nog steeds niets aan het toeval over en blijft respect afdwingen. Frontman Freddy Cricien, met zijn intense blik en schreeuwerige stem, nam het publiek meteen bij de keel. Zijn interactie met de fans was niets minder dan fenomenaal; hij wist de energie van de menigte aan te wakkeren en keerde die in tweevoud terug naar het podium. Het publiek, bestaande uit zowel doorgewinterde hardcorefans als nieuwsgierige festivalgangers, vormde een woeste pit die tijdens de set alleen maar wilder werd. Nummers als “Set It Off” en “Pride (Times Are Changing)” zorgden voor explosieve momenten waarbij de hele massa in beweging kwam. Net zoals punk leek hardcore nog steeds niet dood te zijn!
Amon Amarth @ Prison Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
De organisatie van Alcatraz staat erom bekend dat ze niet per se de grootste publiekstrekkers wil binnenhalen, maar wanneer zich een buitenkans voordoet, grijpt ze die met beide handen aan. Dit jaar was dat niet anders met Amon Amarth, dat sinds zijn optreden op Graspop vorig jaar heeft bewezen dat vikingmetal perfect geschikt is om grote podia te verpletteren. Met een productie die vrijwel identiek was aan die van toen, hadden de Zweden dit keer het voordeel van de duisternis, wat de indrukwekkende steekvlammen alleen maar spectaculairder maakte. Als headliner is Amon Amarth geen band die toegankelijke muziek speelt. De brute sound en epische thematiek zijn niet voor de lichte zielen, maar dat maakte de show des te indrukwekkender. Van een afstand leek Johan Hegg op een krijgsheer die het bloed van zijn vijanden uit hun schedels zou drinken. Gelukkig bleek dat niet het geval, want achter de ruige baard schuilde een goedlachse man die zichtbaar genoot van het enthousiaste publiek. Als het aan hem lag, zouden we elke dag rijkelijk dineren met Thor, Freia, Loki en andere Noorse goden.
Hoogtepunten waren er in overvloed, maar vooral bij “Guardians of Asgaard” leek het alsof Amon Amarth de poorten van Walhalla persoonlijk openramde. Zoals het een heidens offerfeest betaamt, bleef het niet alleen bij hels vuur en donder. Tijdens “Deceiver of the Gods” verscheen Loki plotseling op het podium, terwijl een paar krijgers tijdens “Way of the Vikings” een imposante schildmuur vormden. Dit grootschalige theater, dat deed denken aan de shows van Iron Maiden, zorgde ervoor dat Amon Amarth van begin tot eind bleef boeien. Elk nummer werd strak en zonder fouten gespeeld, wat misschien wat ten koste ging van de spontaniteit, maar het publiek maalde daar niet om. Integendeel, het sprong gewillig op commando of lieten zijn innerlijke Viking de vrije loop. Ondanks de zware, melodische metal heeft Amon Amarth ook een aanstekelijke, bijna poppy kant die ruimte laat voor plezier en meezingers. Dit maakte het optreden niet alleen intens, maar ook relatief toegankelijk voor de sfeerzoekers die ook hun weg naar het festival beginnen te vinden. Zoals vanouds was het slotakkoord weggelegd voor “Twilight of the Thunder God”, waarbij de laatste blutsen met de hamer of vikingbijl werden uitgedeeld.
Amon Amarth speelt op 24 augustus een Nederlandse zaalshow in TivoliVredenburg. Insomnium en Kanonenfieber zijn de supportacts.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
