© CPU – Jonas Demeulemeester
Dankzij het zonovergoten weer nam de tweede dag van Alcatraz Open Air een vliegende start. Tegen het einde van de dag kon de organisatie zelfs het bordje ‘uitverkocht’ ophangen. Hoewel Europe op zaterdag niet de grootste headliner was, in tegenstelling tot Amon Amarth, lieten de Zweden ’s avonds laat duidelijk zien dat ze veel meer zijn dan alleen “The Final Countdown”. Overdag was het opnieuw genieten van een gevarieerd aanbod aan bands, waarvan velen al een legendarische status hebben of die ooit nog zullen bereiken.
Vengeance @ Prison Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Heavy metal was in de jaren tachtig niet alleen populair in de Verenigde Staten of het Verenigd Koninkrijk; ook in onze contreien smeedden bands zoals Ostrogoth en Killer fijn staal. Bij onze noorderburen was dat onder andere Vengeance, een band waar zelfs Arjen ‘Ayreon’ Lucassen ooit deel van uitmaakte. Ter ere van het veertigjarig bestaan hebben Leon Goewie (zang) en John Emmen (drums) de band nieuw leven ingeblazen. Dat hebben we letterlijk mogen ervaren, want de hardrockers spoelden vroeg op de dag meteen alle katers weg. Zoals gewoonlijk tekenden een heleboel vroege vogels present om onder het middagzonnetje te genieten van de door de seventies geïnspireerde hardrockriffs. Ondanks enkele technische mankementen bleef de band stevig overeind en maakte ze allerminst een slordige indruk. De Nederlanders lieten zo zien dat hun discografie nog steeds staat als een huis, en wisten zo het publiek moeiteloos mee te slepen in een korte trip naar het gouden tijdperk van de hardrock.
Raven @ Prison Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Vrijdag gaf Saxon het publiek een boeiende geschiedenisles over de New Wave of British Heavy Metal. Gisteren was het de beurt aan de Britten van Raven om vroeg op de dag te laten zien waarom heavy metal nog lang niet dood is. In haar beginjaren stond de band bekend om haar razendsnelle speelstijl, waarmee ze het subgenre speedmetal hielp vormgeven. Tegenwoordig is het haast ondenkbaar dat het nog sneller of harder kan, waardoor Raven misschien niet meer zo furieus lijkt als in de beginjaren. Dit deed echter niets af aan het speelplezier waarmee de gebroeders Gallagher hun instrumenten lieten gieren. De vuisten gingen spontaan de lucht in tijdens “The Power”, en bij “Faster Than the Speed of Light” werd de volumeknop volledig opengedraaid. Kortom, deze act was niet klein te krijgen. Wat ook opviel, was de bescheidenheid waarmee ze, ondanks hun pioniersstatus, genoegen namen met dit vroege tijdslot. Dit getuigde van een professionaliteit die bewondering wekte. John Gallagher bewees dat hij niet gebonden is aan de beperkingen van een microfoonstandaard; met een microfoon aan de zijkant van het podium kon hij zijn ronkende baslijnen combineren met zijn kenmerkende hoge screams. Hierdoor kwam het spelplezier van Raven volledig tot zijn recht op het hoofdpodium.
Raven speelt op zondag 11 augustus in Café Calluna.
D.R.I. @ Helldorado Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
D.R.I., voluit ‘Dirty Rotten Imbeciles’, heeft nooit groot commercieel succes gekend, maar blijft nog steeds gerespecteerd binnen de thrash-, hardcore- en punkscene. Het zou ons verbazen als er dit weekend geen jeansvestjes te zien zijn met de hoes van Thrash Zone geborduurd. Op de Helldorado Stage was het allesbehalve rustig. Al vanaf de eerste noten ging de pit genadeloos open. Van de originele line-up zijn alleen zanger Kurt Brecht en gitarist Spike Cassidy over, maar dat deed niets af aan de snoeiharde set. Tempowisselingen of rustmomenten waren nauwelijks te vinden. Dit was thrashen tot op het bot, een ideaal excuus om alle frustraties respectvol op een ander zweterig lichaam af te reageren. Volgens de etiquette van de mosh werden gevallen broeders en zusters weer opgetild, en crowdsurfers hadden vrij spel, zolang ze hun voeten maar in de lucht hielden. De Amerikaanse crossoverband bracht een beestige show die het publiek deed denken dat bandana’s weer helemaal in de mode zijn. Thrash or die!
The Night Flight Orchestra @ Prison Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Ook op Alcatraz hoeft de boog niet altijd gespannen te staan. Voor een klein uurtje werd de gevangenis dankzij de komst van The Night Flight Orchestra omgetoverd tot een flashy luchthaven. De Zweden hadden duidelijk goed geluisterd naar de eighties-iconen van Toto. Voor sfeer en gezelligheid scoorde de band dan ook een dikke tien. Wat betreft de kostuums, hadden de leden alles uit de kast gehaald. De witte bontcape van Björn Strid leek rechtstreeks uit de verkleedkoffer van een lokale jeugdbeweging te komen. Daarnaast waren er nog twee stewardessen die de nodige instructies gaven om volledig uit de bol te gaan op “Satellite” en “Burn for Me”. Meer dan zeemzoete melodieën en toffe danspasjes waren er even niet nodig om er een onvergetelijk moment van te maken. Tijdens “West Ruth Ave” mochten de voeten weer op de grond, maar de landing verliep zonder enige turbulentie of andere ongemakken. The Night Flight Orchestra schakelde allesbehalve op automatische piloot en hield tegelijkertijd de stuurknuppel strak in handen.
Rituals of the Dead Hand @ La Morgue
© CPU – Jonas Demeulemeester
Van duizenden kilometers in de lucht gingen we heel even de diepte in, naar de kille Belgische underground. Rituals of the Dead Hand, een nevenproject van leden van Hemelbestormer, leverde een performance af die de kwaliteit van zijn oorsprong eer aandeed. Het trio combineerde klassieke blackmetal met een stevige dosis doom, waardoor lachen in La Morgue praktisch verboden was. De zware, dreigende klanken vulden de ruimte en creëerden een beklemmende sfeer die moeilijk te ontwijken was. Om de mystiek nog verder op te drijven, betraden twee priesters het podium, elk met een dierenschedel in de hand. Hun ijzige blikken en donkere uitstraling versterkten de onheilspellende sfeer, terwijl ze het publiek letterlijk en figuurlijk de dood in staarden. De combinatie van de ritualistische elementen en de loodzware muziek, maakte dit optreden tot een diep duistere ervaring die de grenzen van het genre opzocht en overschreed. Rituals of the Dead Hand bewees dat de Belgische underground een oerkracht is om rekening mee te houden.
Spiritbox @ Prison Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Het blijft een jaarlijks terugkerend thema onder organisatoren en publiek: wie worden de volgende headliners? Een mogelijk antwoord op die vraag is Spiritbox. Deze Canadese metalband, die elektronische elementen in haar sound verwerkt, zal voor sommigen wellicht te commercieel overkomen, maar de ambitie om door te groeien is onmiskenbaar. Vorig jaar speelde de band als voorprogramma van Ghost, een strategische zet die haar profiel verder versterkte. Nu stond ze op het hoofdpodium van Alcatraz, en daar paste de metalcore perfect bij. Hoewel de bombast soms net iets te luid binnenkwam, waardoor subtiliteiten verloren gingen, slaagde Courtney LaPlante er moeiteloos in om met haar stalen stembanden boven de gitaren en drums uit te stijgen. Haar stembereik grenst aan het onmenselijke, wat de band een extra laag intensiteit geeft. Ondanks de soms overweldigende geluidsmuur, wist Spiritbox een energieke en dynamische show neer te zetten, die duidelijk maakt dat het klaar is voor nog grotere podia.
Spiritbox speelt volgend weekend, op 18 augustus, op Lowlands.
Emmure @ Helldorado Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
De kunst van het programmeren voor elk wat wils hoeft aan Alcatraz niemand meer uitgelegd te worden. Zo bracht de organisatie dit jaar een metalcore-act als Emmure naar de Helldorado Stage, een band die je vroeger gemakkelijk in de Shelter op Pukkelpop zou hebben aangetroffen. Hoewel de tent niet afgeladen vol stond, wist de Amerikaanse formatie de aanwezigen volledig mee te slepen in een onverwoestbare catharsis van hondsbrutale breakdowns. Brulboei Frankie Palmeri straalde een ongekende energie uit en leek vastbesloten om zijn stem tot het uiterste te drijven. Naast zijn kenmerkende grunts waagde hij zich regelmatig aan deathcore-achtige uithalen die ons helemaal omverbliezen. Het constante op-en-neer springen en de armen in de lucht steken, werd meermaals herhaald, maar dat was precies wat het publiek van deze show verwachtte. ‘Hou het simpel’ leek heel even het credo van de avond, en het werkte wonderwel.
Emmure komt op 21 augustus naar 013 en op 27 november naar Kavka.
Red Fang @ Helldorado Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Een goed decennium geleden was Red Fang een ware sensatie in de stonerrockscene. De band uit Portland wist indruk te maken met haar humoristische videoclips en krachtige riffs, wat het handelsmerk werd. Waar het viertal vroeger nog wel eens kon verzakken in een wazige stonerroes, is het nu veranderd in een denderende pletwals van geluid. Zonder enige visuele opsmuk, backdrops of andere attributen, stond één ding centraal: de riff regeerde. Het publiek liet zich volledig meeslepen door de muziek, alsof er geen morgen bestond. Frontman en gitarist Bryan Giles was zichtbaar dankbaar en nostalgisch, en herinnerde zich een eerdere supportshow met Mastodon in de Ancienne Belgique. Voor een Belgisch publiek spelen blijft voor Red Fang een eer, en dat was op Alcatraz Open Air niet anders. De energie van het publiek uitte zich in enthousiast headbangen en een woelige moshpit, wat duidelijk maakte dat de band nog steeds de harten van haar fans in vuur en vlam zet.
Watain @ Swamp Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Voorafgaand aan de show op Alcatraz werden de festivalgangers gewaarschuwd met sinistere, met bloed besmeurde posters die het onheilspellende opschrift ‘Beware, Watain are coming’ droegen. De Zweedse blackmetalgroep staat erom bekend niet voor minder naar buiten te komen dan om onwetende zielen de stuipen op het lijf te jagen. Vanaf het moment dat we de tent binnenkwamen, voelden we de woeste razernij al door onze vezels prikkelen. Het podium was getransformeerd tot een Mordoriaanse kerker, een duistere plek waar je elk moment een wild beest verwachtte te zien worden geofferd. In plaats daarvan koos frontman Erik Danielsson ervoor om alles in lichterlaaie te zetten, wat een passend decor vormde voor de hel die de band vervolgens ontketende. Gedurende een verwoestend uur beukten de Zweden er meedogenloos op los, zonder ook maar één steek te laten vallen. Het publiek op de voorste rijen bestond uit een toegewijd legioen, klaar om zich onder te dompelen in de duisternis van Watains wereld. Sommigen waren bereid om bloed over zich heen te laten gieten, terwijl anderen een brandende toorts omhooghielden, als een macabere hulde aan ‘True Kvlt’.
Europe @ Prison Stage
© CPU – Jonas Demeulemeester
Zaterdagen zijn traditioneel gereserveerd voor uitgaan, en Europe bleek dan ook de perfecte act om de zwoele zomernacht op Alcatraz in te luiden. Wereldwijd bekend dankzij de evergreen “The Final Countdown”, staat deze Zweedse hardrockband garant voor ongegeneerd rockplezier. Hoewel de band haar gloriejaren in de jaren tachtig beleefde, heeft ze sindsdien steeds meer progressieve elementen in haar geluid verwerkt, waardoor ze zich duidelijk heeft weten te onderscheiden van goedkope nostalgie-acts. Het publiek was uiteraard vooral uit op de klassieke hits uit de beginjaren, maar Joey Tempest en zijn bandgenoten kozen ervoor om niet meteen aan die verwachtingen te voldoen. Met “Rock the Night” vroeg in de set verraste Europe het publiek, maar de energie bleef onverminderd hoog. Ook de recente single “Hold Your Head Up” bracht de nodige schwung in de set en bewees dat de band meer te bieden heeft dan alleen de oude favorieten.
Een van de hoogtepunten van de avond was het semi-akoestische “Open Your Heart”, dat de harten van het publiek deed smelten. Zelfs op zijn zestigste wist Tempest nog steeds hoe hij zijn fans moest bespelen, en zijn stem vertoonde geen enkel teken van ouderdom. Daarnaast kreeg drummer Ian Haugland zijn moment in de schijnwerpers met een indrukwekkende drumsolo, die de show extra dynamiek gaf. Zonder overdadige effecten of visuele spektakels draaide het bij Europe om pure muzikale kracht. De band liet zien dat ze nog altijd in staat is om een onvergetelijke ervaring te bieden, met een perfecte balans tussen tijdloze hits en meer recent, progressief werk. “Cherokee” en uiteraard “The Final Countdown” hadden niets aan glans verloren, en de ontlading tijdens het aftellen naar die ene hit maakte het allemaal meer dan de moeite waard.
Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
De link voor Emmure in Kavka in november is van vorig jaar 🙂