Alcatraz Open Air 2024 (Festivaldag 3): Terug langs start

Goed voor zo’n 55.000 bezoekers over het hele weekend mag Alcatraz Open Air terugblikken op een geslaagde editie. Steeds meer metalheads vinden hun weg naar de gezelligheid die het metalfestival kenmerkt. Voor volgend jaar belooft het alvast weer een topweekend te worden. Oplettende bezoekers konden vrijdag al ontdekken welke eerste acts zullen optreden. Voordat we daar verder op ingaan, lieten we ons eerst in de boeien slaan door onder andere Architects, Gene Simmons, Cobra The Impaler en Green Lung.

After All @ Prison Stage

Aan het begin van het festival verscheen gitarist Christophe Depree nog op het podium als tweede gitarist van Channel Zero, maar zijn ware passie ligt bij zijn hoofdproject: After All. De Brugse band bracht de energie van klassieke speedmetal met volle kracht naar het publiek en zorgde daarmee voor een ruige start van de dag. Voor degenen die dachten dat ze rustig konden ontwaken met een relaxte zondagochtend, kwam de intense set van After All als een stevige wake-up call; de koffie werd plots een stuk pittiger. De band liet zich niet afremmen en speelde met een felle intensiteit die het publiek op scherp zette. Zanger Mike Slembrouck bood met zijn heavy metal-getinte zanglijnen soms een contrast bood met de razendsnelle riffs, toch sloot hij perfect aan bij de vitale sound van de band. Het resultaat was een overtuigende performance die geen ruimte liet voor verslapping. After All bewees opnieuw waarom ze een vaste waarde is in de Belgische metalscene.

Cobra The Impaler @ Helldorado Stage

In België is elk subgenre wel vertegenwoordigd. Tot 2021 ontbrak er echter een band die, zoals Mastodon, melodieuze maar toch loeiharde riffs produceerde. Cobra The Impaler, het geesteskind van gitarist en grafisch ontwerper Tace DC, heeft dat gat opgevuld en zich inmiddels stevig in de scene gevestigd. De band kan optredens op festivals als Hellfest, Bloodstock en Summer Breeze op haar naam schrijven. Het was dan ook een slimme zet van de organisatie om de band niet weg te moffelen in La Morgue. Er kwam namelijk meer dan genoeg publiek opdagen, wat de illusie wekte dat we ons in internationaal gezelschap bevonden. Vooral de vogelachtige bewegingen en gelaatsuitdrukkingen van Manuel Emmerie versterkten de krachtige nummers over het verval der beschavingen. Het gif in de tent vloeide bijgevolg rijkelijk, wat zorgde voor heel wat fysieke ontladingen.

Cobra The Impaler gaat deze herfst op clubtournee door Vlaanderen en Nederland. De tournee omvat de volgende data en locaties: ’t Beest (07/09), Baroeg Open Air (14/09), Melkweg (21/09), Gigant (27/09), De Zwerver (28/09), Wintercircus (29/11) en Wilde Westen (29/01). Voor het volgende festivalseizoen staan ze op Headbanger’s Balls Fest (03/05).

Eternal Champion @ Swamp Stage

Bijna vijftig jaar na het ontstaan van heavy metal blijft het genre trouw aan bepaalde esthetische stijloefeningen. Tegenwoordig gaat de ene band daar subtieler mee om dan de andere. Eternal Champion omarmt echter alle clichés volledig, maar doordat ze deze serieus nemen, komen ze er goed mee weg. De aangepaste backdrops en de intro in de stijl van Manowar getuigden van ambitie en de durf om grotere stappen te zetten. James Tarpey voegde een extra showelement toe door zelfs in de verzengende hitte trouw te blijven aan zijn maliënkolder. Dit gaf een lichte bdsm-vibe, maar de frontman domineerde gelukkig vooral op muzikaal vlak, in plaats van ons lijfstraffen op te leggen. De retro-riffs en drumpartijen zorgden er uiteindelijk zelfs voor dat er een circlepit ontstond. Het lijkt dan ook slechts een kwestie van tijd voordat Eternal Champion op het hoofdpodium staat. De gimmick was namelijk volwassen en strak genoeg om niet voortdurend aan Conan the Barbarian te hoeven denken.

Unto Others @ Helldorado Stage

Unto Others stond al een tijd op onze radar om eens live te zien. Voorheen bekend als Idle Hands, heeft deze Amerikaanse band een opvallende revival van gothicmetal ingezet, vergelijkbaar met wat Peter Steele ooit deed met Type O Negative. Twee jaar geleden vergezelde Unto Others grote namen zoals Arch Enemy en Behemoth tijdens hun tournee, en als Nergal iets goedkeurt, weten wij dat het de moeite waard is om aandacht aan te besteden. Helaas wisten ze ons door de verzengende hitte niet volledig te boeien, maar bij de rest van het publiek leek de formule wel degelijk aan te slaan. Met een zonnebril op zijn neus schonk zanger/gitarist Gabriel Franco ons stervelingen nauwelijks een blik, wat zijn ongrijpbare coolness alleen maar versterkte. Zijn donkere, doordringende stem, gecombineerd met het melancholische gitaarwerk, riep een nostalgisch gevoel op van de jaren tachtig gothicscene, maar met een moderne twist die het allesbehalve oubollig maakte.

Unto Others speelt volgend weekend op het Dynamo Metal Fest op 18 augustus.

Green Lung @ Helldorado Stage

Green Lung slaagt er met verve in om epische metal te verweven met mythische verhalen uit de Britse folklore en de sfeer van seventies horrorfilms. De band weet daarbij een unieke sound te creëren die zowel nostalgisch als vernieuwend aanvoelt. Hun keuze om zich te laten tekenen bij Nuclear Blast bevestigt dat we hier niet te maken hebben met een kortstondige hype, maar met een band die serieuze stappen zet in de metalwereld. De belangstelling voor deze vintage rockers was dan ook aanzienlijk, wat bewijst dat hun mix van oldschool invloeden en hedendaagse energie aanslaat bij een breed publiek. Tom Templar deed zijn uiterste best om de innerlijke duivel op te roepen, waarbij de tussenstukken met trommels extra mystiek toevoegden en perfect dienden als opbouw naar de smeuïge riffs die ons rond de oren vlogen.

Green Lung speelt volgend weekend op het Dynamo Metal Fest op 18 augustus.

Cirith Ungol @ La Morgue Stage

Speciaal voor liefhebbers van het occulte kon Alcatraz het niet laten om Cirith Ungol te boeken, een zeldzame traktatie voor Europese fans. Concerten van deze Amerikaanse heavy metalgroep zijn in Europa schaars, wat deze afscheidsshow des te specialer maakte. Of de kwaliteit van de show aan de verwachtingen zou voldoen, leek bijna bijzaak; de unieke kans om deze cultband nog één keer live te zien was al een overwinning op zich. Gelukkig stelde Cirith Ungol niet teleur en leunde de band niet alleen op hun legendarische status. Ze bracht een show die een waardig afscheid was voor het Belgische publiek. De doomy riffs, hoewel allesbehalve nieuw, klonken fris en fruitig, met de onmiskenbare klank van een band die hun wortels in de klassieke metal diep heeft ingegraven. De mix van epische melodieën en zware, meeslepende ritmes herinnerde ons eraan waarom Cirith Ungol ooit de vaandeldrager van het genre was.

Korpiklaani @ Prison Stage

Zelfs op de laatste festivaldag bleef het feest op de Prison Stage in volle gang. Folkmetalband Korpiklaani opende de avond met hun kenmerkende hoempapa-deuntjes en levendige Finse teksten, waarin mythische verhalen en sterke drank centraal staan. Vanaf de eerste accordeonklanken sloeg de sfeer om naar polonaises en vreugdedansjes, waarbij het publiek zich volledig liet losgaan. Niemand begreep een woord van wat Jonne Järvelä zong, maar dat deed er weinig toe—de ludieke volksklappers waren muzikaal voldoende om even alle zorgen te vergeten. Zelfs de grootste purist kon zijn glimlach moeilijk onderdrukken, terwijl de vrolijke melodieën en energieke ritmes de menigte in beweging hielden. Korpiklaani bewees eens te meer dat muziek geen vertaling nodig heeft om mensen te verbinden en een feeststemming te creëren.

Gene Simmons Band @ Prison Stage

Nu KISS officieel afscheid heeft genomen van het livecircuit, lijkt het erop dat Gene Simmons graag nog een laatste keer langs de kassa wil passeren. De bassist met de langste tong in de hardrockgeschiedenis heeft echter al geruime tijd een solocarrière, waarin hij onder andere live covers van Frank Sinatra ten gehore brengt. Voor KISS-fans en rockliefhebbers was dit dan ook een unieke kans om Simmons in een minder excentrieke setting te zien. Helaas was de bassist zich hier maar al te goed van bewust. Het begin van het concert was veelbelovend, maar na enkele nummers begon de set te verzanden in flauwe grappen, onnodige instrumentale solo’s en zelfs een cover van “Ace of Spades” die overbodig was. Wanneer Simmons en zijn band eindelijk KISS-nummers als “Shout It Out Loud” en “Are You Ready” speelden, leek het alsof de sterren eindelijk op één lijn stonden. Simmons had dus alle kaarten in handen om er een memorabele avond van te maken, maar koos uiteindelijk voor plat entertainment in plaats van de grandeur die hij had kunnen leveren.

Architects @ Prison Stage

Van lokale jeugdhuizen tot het afsluiten van grote festivals, dat is het sprookjesverhaal van Architects. De Britse metalcore-act heeft in hun twintigjarige carrière nooit stilgezeten. Het uitbrengen van albums werd steevast gevolgd door een tournee en vice versa. Hoewel Architects misschien een atypische headliner lijkt voor Alcatraz, is het geen geheim dat de organisatie niet terugschrikt om verrassende keuzes te maken, zoals vorig jaar met Electric Callboy. In tegenstelling tot de Duitse party animals had Architects geen kitsch nodig om te overtuigen. De indrukwekkende productie, met een tweede verhoogd podium en gigantische led-schermen, volstond om de menigte te imponeren. De show begon met de explosieve opener “Seeing Red”, die onmiddellijk de toon zette voor de rest van de avond. Het publiek werd meegesleurd door de hevige riffs en de agressieve grunts van Sam Carter, die naar eigen zeggen wat ziek was. Ondanks zijn gezondheidsproblemen was daar niets van te merken; zijn krachtige prestaties en toonvaste stem, zelfs tijdens de zuivere stukken, bewezen zijn professionaliteit en vastberadenheid.

De emotionele diepgang kwam volledig tot wasdom met “Hereafter” en “Gravedigger”. Deze nummers, bekend om hun introspectieve teksten en intense muzikale opbouw, werden met overtuiging uitgevoerd. Ze toonden aan hoe belangrijk het voor Architects is om een balans te vinden tussen hun zware sound en hun persoonlijke boodschap. De diepgaande teksten en meeslepende muziek zorgden voor momenten van reflectie en verbondenheid met het publiek, wat de set een extra laag van betekenis gaf. Na verloop van tijd begon er wel wat eentonigheid in de show te sluipen, maar dat deerde weinigen. De Britten waren op hun piek en dat werd hen van harte gegund. Hun vermogen om ook een iets ouder publiek naar het hoofdpodium te trekken, getuigde van een mentaliteitsverandering binnen de scene. Het is één ding om een headlinerrol te faciliteren, maar het publiek moet het ook nog goedkeuren. Die goedkeuring werd hier zonder twijfel gegeven.

Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
Onze recensie van de tweede festivaldag lees je hier.

Alcatraz Open Air vindt volgend jaar plaats van vrijdag 8 tot en met zondag 10 augustus. Meer informatie over de early bird-verkoop vind je op de website. De eerste namen voor de zeventiende editie staan hieronder in alfabetische volgorde.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Crystal Lake – Dimmu Borgir – Dope – Emperor – Fit for a King – Machine Head – Michael Schenker – Ministry – Obituary – Phil Campbell and the Bastard Sons – Prong – Static-X – Suffocation – The Black Dahlia Murder – Thrown