Wanneer je een nieuwe release van Osees in handen hebt, verwacht je altijd een uitdaging – zowel voor je gehoor als voor je verwachtingen. De band, onder leiding van de onstuitbare John Dwyer, heeft door de jaren heen een niche gecreëerd in de underground muziekscene, die zowel veeleisend als lonend is voor de luisteraar. Achtentwintig albums, onder verschillende namen – Orinoka Crash Suite, OCS, The Ohsees, Thee Oh Sees, Oh Sees en tegenwoordig gewoon Osees – heeft dit gezelschap ondertussen al op de mensheid losgelaten. Met SORCS 80 voegt Osees een nieuw en verrassend hoofdstuk toe aan dit veelzijdige en steeds muzikaal evoluerend oeuvre. De band, bekend om hun niet-aflatende drang naar vernieuwing en experimenteerdrift, blijft ook nu trouw aan de reputatie als grensverleggende pioniers binnen het garagerockgenre. SORCS 80 is een plaat die opnieuw de verwachtingen tart, een schakel vormt tussen de recente uitspattingen en een gloednieuwe horizon verkent. Dit is geen typische Osees-album, maar eerder een samensmelting van diverse invloeden, vergezeld door een terugkeer naar de basis.
SORCS 80 lijkt op het eerste gezicht een gevaarlijke onderneming, vooral voor een band die zo sterk geassocieerd wordt met rauwe, gitaar-gedreven energie. Het idee om traditionele gitaren te laten voor wat ze zijn en in plaats daarvan te vertrouwen op synths, samplers en een stevige blazerssectie, kan op papier overkomen als een artistiek experiment dat gedoemd is te falen. Maar als er één ding is dat we hebben geleerd van Dwyer en zijn bende, dan is het dat ze nooit terugdeinzen voor het onbekende. Sterker nog, ze omarmen het met een vurige vastberadenheid die door elke noot van dit album resoneert.
Vanaf de eerste tonen van SORCS 80 wordt die vastberadenheid al duidelijk in de verf gezet. De synths nemen de leiding op “Look At The Sky”, maar op een manier die meer doet denken aan een industriële smederij dan aan de gebruikelijke elektronica die we zouden verwachten. De percussie is rauw en onverbiddelijk, als een stuwende kracht die elke song voortdrijft. De felle drums grijpen ons vanaf de eerste seconde bij de keel, alsof de band nog steeds vastbesloten is om ons diep in hun eigen chaotische wereld mee te sleuren. Maar er is meer aan de hand dan alleen maar brute kracht. De track laat horen hoe Osees de balans vindt tussen energie en precisie, met een productie die zowel robuust als verfijnd is.
Een van de meest opvallende vernieuwingen van SORCS 80 is de prominente rol van de blazerssectie. Waar de meeste bands blazers gebruiken als een extraatje, een laagje om de sound te verfraaien, zijn ze hier volledig geïntegreerd in het muzikale weefsel. Ze voegen een zekere mate van onvoorspelbaarheid toe, zoals op “Drug City”, waar de blazers bijna als een tweede percussie fungeren, pulserend en stotend in harmonie met de synths. Het is een van die tracks die, na een paar luisterbeurten, onherroepelijk blijft hangen en blijft fascineren.
De evolutie van Osees’ geluid op dit album is niet alleen technisch indrukwekkend, maar ook emotioneel resonant. Hoewel de gitaren afwezig zijn, heeft Dwyer een manier gevonden om dezelfde intensiteit en urgentie over te brengen via zijn zang en de onheilspellende synthlijnen. Tijdens “Cassius, Brutus & Judas”, dat doordrenkt is van thema’s als verraad en zelfreflectie, creëren de synths een onheilspellende sfeer die perfect past bij de thematiek. Ondertussen zingt Dwyer krachtig, woedend en toch kwetsbaar op een bepaalde manier zodat die onbewust onder ons vel kruipt. Het is hier dat we merken dat SORCS 80 geen breinloze pokke herrie is. De complexiteit van de plaat zit hem niet alleen in de instrumentatie, maar ook in de structuren van de songs. “Blimp” is de kameleon onder de tracks, voortdurend wisselend van stijl en tempo zonder dat het ooit geforceerd aanvoelt. Deze dynamiek maakt het een van de meest intrigerende op het album en laat ook zien hoe ver ze bereid is te gaan om nieuwe terreinen te verkennen.
Lyrisch gezien heeft Osees altijd een zekere directheid gehad, vaak doorspekt met rauwe energie en maatschappelijk commentaar. SORCS 80 blijft trouw aan de punkroots, maar het voegt daar een laag van introspectie aan toe die in hun eerdere werk minder prominent aanwezig was. Dwyer gebruikt zijn woorden met chirurgische precisie, waarbij elk nummer een spiegel lijkt te zijn van de huidige tijdsgeest. De thematiek van verraad, zelfverbetering en de complexiteit van menselijke interacties worden bijna veertig minuten lang verkend, en Dwyer schuwt niet om expliciete taal te gebruiken om zijn punt te maken – altijd op precies het juiste moment.
Ondanks de afwezigheid van gitaren, blijft SORCS 80 onmiskenbaar een punkplaat, zij het een die de grenzen van het genre opzoekt en verder duwt. De vergelijking met bands als Devo en The Screamers is dan ook niet ongegrond, maar Osees voegt een unieke, hedendaagse twist toe die ervoor zorgt dat dit meer is dan een nostalgische trip. Het is een vernieuwende, uitdagende en toch verrassend toegankelijke plaat die niet alleen fans van het eerste uur zal aanspreken, maar ook een nieuw publiek kan aantrekken dat openstaat voor het onverwachte. Al met al is SORCS 80 een gedurfde en geslaagde sprong in het diepe voor Osees. Het daagt niet alleen de verwachtingen van hun fans uit, maar stelt ook de vraag wat muziek kan zijn als we de traditionele grenzen loslaten. Het leukste aan deze plaat is dat we keer op keer erin kunnen duiken om alle lagen en nuances volledig te kunnen doorgronden. In een tijd waarin veel bands vast blijven houden aan een beproefd geluid, laat Osees met SORCS 80 zien dat echte artistieke groei en vernieuwing nog steeds mogelijk is. Als er een wil is, is er een weg.
Ontdek “Cassius, Brutus & Judas”, ons favoriete nummer van , in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
