©T.GERARD
De eerste dag van een festival, dat is altijd een beetje sukkelen en opwarmen. Denk maar aan de pelgrimstocht richting de camping of de eerste bands die het festival aarzelachtig openen. Onder een stralend zonnetje kreeg een resem artiesten de kans het publiek dus letterlijk warm te gaan maken en zo werd het de eerst dag al snel zweten, puffen en hijgen geblazen. Dat de line-up de eerste dag al eentje was om u tegen te zeggen werkte dit enkel maar in de hand. Zo verlekkerden we ons op de gevarieerde programmatie op de twee hoofdpodia, maar ook op de steengoede programmatie jonge rockers op het Razorback podium. Eigenlijk kunnen we dag één simpel samenvatten met een tijdloze quote, ‘we vlogen erin, patat!’
!AYYA! @ Razorback
© B.BARTHOLET
Onze eerst festivaldag openden we voor het kleinere Razorback-podium. Het jonge Franse duo !AYYA! mocht dat podium, dat vier dagen lang als het rockwalhalla van het festival dient, inluiden. Dat deden ze met pompende drums die fungeerden als dansbare beats en strakke gitaarriffs die het geheel onderbouwden en vooruit stuwden. We zagen een enthousiast publiek heen en weer bewegen, met de hoofden knikken en hier en daar zelfs al een dansmove maken. ‘Aimez-vous du rock?’ werd joelend onthaald. Het duo duwde vervolgens het gaspedaal nog een beetje verder in, tot op het einde van de show, die veertig minuten duurde. We hoorden naar het einde ook steeds meer synthesizerloops in het geheel komen, waardoor ze met twee een erg vol geluid creëerden, dat ons aan de Belgen van La Jungle en Mantis deed denken. De veertig minuten vlogen voorbij en de dansbenen werden wakker geschud. Van een geslaagde opener gesproken.
Destroy Boys @ Zanzibar
©M.TCHAKMAKDJIAN
Vervolgens gingen we de jonge punkers Destroy Boys aanschouwen. Het vijftal kwam het hoofdpodium, de Zanzibar, op alsof ze al jaren headlinen op de grote festivals. ‘Bonjour, je suis Alexia. Nous sommes Américains’ riep de zangeres, gekleed in de foutste leren broek die we ooit zagen, en de show kon beginnen. Scheurende punkriffs, een razendsnelle bas, strakke drums en geschreeuw in de micro sloegen de volgende vijftig minuten de klok. We hoorden het stemgeluid van zangeres Alexia Roditis af en toe eens wegvallen, maar dit werd meer dan goed gemaakt door haar enthousiasme en ruige screams. Snel wond ze het publiek rond haar vinger en kreeg ze de mensen aan het klappen, dansen en springen. ‘Can we hear you scream?’ was dan ook een binnenkopper. De uitdagende vraag werd door luidkeels geschreeuw onthaald. De band smeet duidelijk al zijn charmes in de strijd want om de twee nummers werd er wel een zinnetje Frans gesproken, wat de Fransen met luidruchtige kreten onthaalden. Toen hitje “Muzzle” de revue passeerde brak de eerste moshpit van de dag open. Een moshpit vol wilde Fransen is tevens nog net iets anders dan wat wij gewend zijn in Vlaanderen. Laten we het zo zeggen, we waren blij dat we er niet middenin stonden. Afsluiten deden ze onder andere met de klassieker “Should I Stay or Should I Go” van The Clash, en zoiets weet ons altijd te bekoren.
Flogging Molly @ Illuminations
© VINCEVDH
Flogging Molly opent met “Drunken Lullabies” en laat vervolgens het volledige publiek aan het klappen en zwaaien. Dan weet je dat de Amerikanen met Ierse roots er zin in hebben. De weide aan het Illuminations podium, het tweede grootste van de festivalweide, was al aardig vol gelopen voor de folkpunkers die maar bleven van jetje geven want geen moment viel de show stil. Een eerste hoogtepunt werd bereikt toen zanger Dave King enkele halve liters Guinness het publiek insmeet, vervolgens op de catwalk Ierse dansjes deed, het publiek opjutte om ‘olé olé olé’ te zingen en om af te sluiten het volgende nummer aan zichzelf opdroeg. Dat King een entertainer is kan zelfs de blindste mol zien. Wat daarnaast ook erg opviel was wat een geoliede machine het zevental is. Geen enkele keer waren de muzikanten, allemaal gekleed alsof ze meespelen in Peaky Blinders, op een fout te betrappen. De Ierse Amerikanen lieten ook de kans om melancholisch te doen niet onbenut. Uit het overvloedige repertoire weemoedige nummers visten ze onder andere het wondermooie “If I Ever Leave This World Alive” op. Afsluiten deden ze met een spervuur aan snelle hitjes waardoor er in het midden een enorme moshpit ontstond. Met blauwe plekken en een beetje spijt achteraf waagden we ons in de sfeer van de pit, maar het was het zeker waard. Het feestje van Flogging Molly kwam zo helaas al na vijftig dolle minuten ten einde. We hopen dat deze rasartiesten bij een volgende passage minstens een uur krijgen.
PJ Harvey @ Zanzibar
De weide voor het Zanzibar podium werd voor een eerste keer aardig druk toen de eerste headliner van de avond, PJ Harvey, zich klaarmaakte om te beginnen. Niet meer dan terecht vinden we, want ze heeft een repertoire om u tegen te zeggen. Tijdens haar meer dan dertig jaar lange carrière bracht ze tien albums uit en won ze twee keer de Mercuryprijs. Dat is de prijs voor het album van het jaar in Groot-Brittannië. Ze is de enige artieste die erin slaagde om de trofee twee maal te bemachtigen. Ingeluid door klokken en bellen, gekleed in een wit gewaad en met een bleek gezicht met roodbruine lippen kwam ze het podium op. Het werd al snel duidelijk dat de Britse gitariste en singer-songwriter van plan was een volledig andere sfeer te creëren dan haar voorgangers Destroy Boys. Wilde gitaren maakten plaats voor ijzige soundscapes en rustige passages. Haar unieke stem stal zo al snel de spotlight. Vlekkeloos werd ze ondersteund door haar muzikanten op gitaar, bas, viool, synthesizer en drum die afhankelijk van het nummer moesten wisselen van instrument.
Door de kalme start van het optreden genoot iedereen ervan op zijn eigen manier: sommigen al zittend in het gras, sommigen al heen en weer wiegend en nog anderen al babbelend met een fris pintje, cider of glaasje champagne erbij. Champagne die tevens voor een prikje te verkrijgen was, aangezien het festival aan de grens van de champagnestreek plaatsvindt. Alhoewel het optreden niet helemaal ons ding bleek, werd de kwaliteit van het geheel steeds duidelijker naarmate het optreden verder kabbelde. Toen het tempo voor de eerste keer de lucht inging onthaalde het publiek dit met enthousiasme. De gitaar ontketende zijn duivels en ook de bassist ramde steeds meer door. Harvey ging wilder aan het bewegen en ook haar zang klonk hectischer. Wanneer ze uiteindelijk zelf op de gitaar speelde, kwam er nog wat extra schwung in het optreden. Zo zien wij haar toch het liefst aan het werk. Ze moet dit zelf ook gedacht hebben bij het ineensteken van de setlist, want de gitaar hield ze nog wat nummers bij en daarna begonnen de hits elkaar op te volgen. Dit zorgde ervoor dat toen de show eindigde, het publiek losbarstte in een lang en oorverdovend applaus.
Fontaines D.C. @ Zanzibar
©F.MAYOLET
De Ieren van Fontaines D.C. kregen een zware opdracht van de organisatie, ze moesten namelijk headliner Queens of the Stone Age vervangen die genoodzaakt waren te annuleren. De band leek er alvast niet mee in te zitten want na opgekomen te zijn onder luid applaus vlogen ze er, na wat theatraal gedoe van frontman Grian Chattan, volledig in. Die laatste leek alvast helemaal klaar voor, geen moment stond de vroeger kalme frontman stil. De in kilt gekleedde Chattan bewerkte de microfoonstandaard, jaagde het publiek op vanop de catwalk en sloeg als een gorilla zijn tamboerijn tegen de borst. Naast Chattan steelden ook de scheurende, krakende en piepende gitaren van gitaristen Carlos O’Connell en Conor Curley de show. De gitaristen werden op hun beurt ondersteund door de strakke ritmesectie en de hard werkende vettige bas.
Ook het publiek moest werken van aan de start en ging onmiddellijk aan het bewegen. Na het duo “Big” en “Boys In The Better Land” gingen na het dansen alle handen in de lucht. De Ieren hadden voor ons een heerlijk doordachte setlist in petto, want de reeds gekende hitjes en pareltjes uit hun vorige albums werden afgewisseld door nieuwe singles en onuitgebrachte nummers van hun aankomende plaat. Ook wisten ze op de goeie momenten het tempo eruit te halen om het publiek wat rust te gunnen en omgekeerd werd het tempo op tijd terug de hoogte in gejaagd voor het té rustig werd. Afsluiten deden ze met “I Love You” waarbij de eerste rijen als wilde golven aan het springen gingen, waarna afsluiter “Starburster” de boel helemaal deed ontploffen.
The Clockworks @ Razorback
©M.TCHAKMAKDJIAN
Ingeleid door een onheilspellende stem betraden The Clockworks het Razorback podium. We hoorden ‘As far as I can remember, I always wanted to be a gangster’ uit Goodfellas en niet veel later knalde het viertal uit de startblokken. Op een snedig tempo, met een razende bas en wilde gitaren, openden de heren hun set. Het publiek smulde ervan, ging aan het bewegen en sprong ritmisch mee met de nummers. Omdat het een stuk meer catchy was dan wat andere rockbands vandaag, bleven de moshpits uit. Wat ons ook snel opviel was een zekere coolheid bij de band, van de outfits in zwart-wit, tot aan de kleine donkere zonnebrilletjes die ons een beetje overbodig leken aangezien de zon al lang onder was. Voor ons leek het soms dat de presence belangrijker was dan de inhoud, waardoor sommige nummers een beetje plat klonken. Desalniettemin ontving de band na elk nummer een welgemeend applaus en naarmate de set vorderde, weerklonk er meer vuur in de stem van de zanger. Toevallig genoeg hoorden we hem iets later ‘Lost in the moment’ zingen, misschien kon hij het cool willen zijn dan even links laten liggen en op dat moment volledig loskomen. De band sloot af met enkele sterke nummers na elkaar, waardoor ze op het einde toch nog onze sympathie wonnen.
Macklemore @ Zanzibar
©L.POCHET
Vergezeld van een heus team bestaande uit een achtergrondzanger en zangeres, een trompetiste, een schuiftrompetist, twee mannen op percussie, enkele dansers en een rij vlammen kwam Macklemore ofwel Ben Haggerty de mainstage op. Als we op basis van de grootte van het publiek moesten bepalen wie vanavond nu de echter headliner was, dan was het wel Macklemore. Alhoewel het bij PJ Harvey en Fontaines D.C. al gezellig druk was, dan was het nu echt op de koppen lopen. Met een nijdigheid die we niet onmiddellijk verwachtten van Haggerty opende hij zijn eerste nummer. Het publiek kon het wel smaken en hiervan maakte hij makkelijk gebruik om de menigte met enkele bindteksten op te jutten en er vervolgens “Thrift Shop” op los te laten. Er werd hoog gesprongen, luidkeels meegezongen en in het rond gedanst.
Vervolgens zweerde hij erbij hitje “Downtown” niet in de setlist gepland te hebben, maar door de mooie decoratie en de prachtige lichten in de bomen wilde hij het dan toch per se spelen. Om hem te helpen met de refreinen, haalde hij vrijwilligers Manon en Didier uit het publiek om mee te zingen. Hierdoor had zijn team net genoeg tijd om van outfit te wisselen. Manon en Didier sprongen in het rond, maar helaas hoorden we ze niet goed zingen, wat wegnam van de authenticiteit die nog overbleef. Wat het duo Chinese vrijwilligers wel enthousiast deed, was van links naar rechts vlammen op het podium, waardoor ze al snel uitgroeiden tot publiekslievelingen. Ook de dansers vlogen uitzinnig alle hoeken van het podium rond. Aan puur entertainment ontbrak de show niks. Wie nog overtuigd was dat Macklemore een rapper is, zou nu toch mogen beseffen dat hij vooral een entertainer en popster is. We geven hem graag een dikke pluim voor zijn constante boodschappen voor liefde in plaats van haat. Zo denken we aan de nummers “Same Love” over het recht om lief te hebben wie je wil en het protestnummer “Hind’s Hall” over de genocide in Palestina. Om het nummer extra kracht bij te zetten kregen we beelden van bomaanslagen, protesten, Palestijnse vlaggen en Amerikaans president Joe Biden te zien.
Toen de show op zijn einde liep, had Haggerty opnieuw twee vrijwilligers uit het publiek nodig. Ditmaal vond er een dance-off plaats op het podium. De vrijwilligers Laurine en Maria kregen elk twintig seconden om de dertigduizend toeschouwers te overtuigen van hun dansmoves. Ondersteund door dikke beats en luid applaus gaven de dames het beste van zichzelf, waarna ze uitvoerig bedankt werden door de popster. Door de opstapeling van dit soort momenten en de talloze bindteksten van Haggerty, waarin hij telkens Frankrijk als zijn favoriete publiek van de hele wereld noemde, neigde de show steeds meer naar plat entertainment. Maar overal waar we liepen, zagen we het publiek zonder schaamte meezingen of met een grote glimlach foute danspasjes doen, dus wie zouden wij zijn als we Macklemore een matige headliner zouden noemen?
Slift @ Razorback
B.BARTHOLET
Afsluiten deden we waar we begonnen, dus we trokken terug richting Razorback. Daar stond Slift te popelen om hun nieuwe plaat Illion voor te stellen. Ze openden dan ook met een paar nummers van hun nieuwste album, wat wil zeggen dat er al snel ruim vijftien minuten gepasseerd waren. Dat krijg je natuurlijk als een nummer gemiddeld zes à zeven minuten lang is. Vijftien minuten kei hard geram en gebeuk op de gitaren en drums kregen we voorgeschoteld. Als een pletwals stormde de geluidsmuur die het Frans trio creëerde op ons af. Een spervuur aan drumsalvo’s vlogen langs onze oren, terwijl zanger Jean Fossat ons in een wurggreep hield met zijn manisch geschreeuw. Het publiek gaf zich echter niet zo gemakkelijk over en als antwoord ontstond er een heuse circlepit voor het podium. Wanneer de circlepit uiteindelijk tot stiltstand kwam, werd er uit noodzaak dan maar overgeschakeld naar hypnotisch headbangen op hetzelfde ritme als de logge riffs. Toen “Ummon” op het publiek losgelaten werd, was het hek al helemaal van de dam. Als een bende bezeten duiveltjes uit doosjes beukten de Fransen tegen, rond en over elkaar op de catastrofale riffs. Ondersteund door de nijdige basgitarist en immens gebeuk op de drumkit en vooral dan nog op de cimbalen reeg de gitarist die apocalyptische riffs aan elkaar die door de effectpedalen nog een extra dimensie of drie kregen. Slift kwam, zag, overwon en brak het kot af.
Alle recensies van Cabaret Vert 2024 lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
