© T.GERARD
De tweede dag van Cabaret Vert 2024 stond volledig in het thema van rap. Op de programmatie vonden we een resem Frans- en Engelstalige hiphop zoals 21 Savage, Ninho, SCH en Shay. Aangezien we niet de grootste connaisseurs zijn van Franse rap, kon je ons vooral terugvinden waar er rockoptredens plaatsvonden. Desalniettemin pikten we er op deze zonnige tweede dag toch enkele rapshows uit, al lieten die ons achter met gemengde gevoelens. Hoewel de vrijdag traag op gang kwam na de pittige openingsdag, liep het plein naarmate de dag vorderde steeds voller. De grootste massa volk zagen we opdagen bij de Franse rappers die als wereldsterren onthaald werden, maar ook aan de danstent Greenfloor en ons lievelingspodium Razorback was het ’s avonds gezellig druk en zat de sfeer er helemaal in.
Ippon @ Razorback
© D.GENIN
Onder blauwe hemel met witte wolken begaven we ons, net zoals gisteren, naar het Razorback-podium. Net zoals gisteren tevens had de eerste band zijn plaats te danken aan het muziekconcours voor lokale bands die Cabaret Vert jaarlijks organiseert. De winnaars krijgen dan de eer een van de podia te openen en zichzelf te bewijzen op het festival. Gisteren waren we alvast te vinden voor opener !AYYA!, dus onze verwachtingen voor Ippon lagen hoog. Welgeteld 24 toeschouwers waren opgedaagd om het duo te aanschouwen, maar dat lieten ze niet aan hun hart komen. Pompende beats en funky synthpartijen klonken door de speakers en al snel liep het pleintje voller. De band nodigde het publiek uit wat dichter te komen staan, waar de ondertussen zwoel bewegende mensenrijen op ingingen. Meer en meer ging het volk uitvoeriger aan het dansen en toen besloot de band opeens om er even het tempo uit te halen. Hypnotiserend gezang en een trager tempo zorgden ervoor dat de toon omsloeg. Het publiek kon hierdoor even opladen om daarna helemaal los te gaan op de erg dansbare laatste nummers. Ippon toonde zich na !AYYA! een tweede geslaagde opener.
Nation of Language @ Razorback
©M.TCHAKMAKDJIAN
Na het festivalplein wat afgeschuimd te hebben, keerden we na een klein uur terug naar het ondertussen aardig drukke rockpodium voor ons tweede optreden van de dag. Daar verzorgde het Amerikaanse Nation of Language de show. Het jonge drietal bracht een mix van postpunk, indiepop en new wave. De stuiterbal vermomd als frontman stal onmiddellijk alle aandacht met zijn manisch gezang en springkunsten. Constant sprong hij heen en weer en liep hij rondjes op het podium, zonder zijn focus op de zang te verliezen. Hij werd ondersteund door een bassist die als tegenpool van de zanger rustig heen en weer wiegend het publiek stond aan te staren van achter een kleine zonnebril. Het derde en laatste lid van de band stond achter een stapel keyboards en effectpedalen. Zij voorzag het geheel van catchy deuntjes, synthloops en af en toe van een rustige, ijle zangstem. Dat laatste werkte, in de weinige nummers waarin ze zong, door het sterk contrast met de bezeten zanger erg goed. We zagen het wiegende publiek op het gemak genieten van de nummers die voor ons na een tijdje wat op elkaar begonnen te lijken. Voor fans van de band, en bij uitbreiding het genre, was het waarschijnlijk de volle vijftig minuten genieten, maar voor ons werd het een beetje eentonig. Desalniettemin was het een aangenaam optreden, zeker aangezien er afgesloten werd met een energieker en meer dansbaar nummer. Het enthousiasme van de zanger werd zelfs nog beloond met enkele meeklapmomenten en spontaan applaus.
Shay @ Zanzibar
We zouden het niet raden na de eerste bands die we vandaag bezochten, maar de vrijdag van Cabaret Vert stond helemaal in het thema van rap. De headliners van dienst zijn dan ook 21 Savage, Ninho en SCH. Aangezien we niet veel van Franse rap begrijpen, stond het niet op de planning veel rappers te gaan bekijken, maar aangezien Shay een Belgische rapster is, maakten we toch eens een uitzondering. In uitdagende lingerie verscheen ze samen met haar danseressen de mainstage op. Al snel wond ze het publiek rond haar vinger met haar vlotte teksten en harde beats. Haar stijl fluctueerde tussen rap, gezang en dan ook nog zang met een tikkeltje te veel autotune. Toen op het scherm een smartphone verscheen omdat haar ex haar zogezegd belde, vroeg ze het publiek uitdagend of ze moest opnemen. Dit ludieke moment werd door het publiek beantwoord met luid geschreeuw; het antwoord was een duidelijke ‘non’.
Toen ze al zingend een draaiende motorfiets opklom, de cameraman meerdere malen inzoomde op haar achterwerk en een zwoele gitaarsolo ingezet werd zonder gitarist op het podium, werd het voor ons toch een beetje té inhoudsloos. Het publiek reageerde echter zeer enthousiast dus misschien moeten we gewoon ons Frans nog een beetje bijschaven zodat we het beter begrijpen. Wat echter niet te ontkennen valt, is dat ze bij momenten een natuurlijke, krachtige flow en de uitstraling van een baas heeft. We zagen het publiek van begin tot einde enthousiast genieten, groovy bewegen en meezingen als Shay het beval. We moeten toegeven dat we Shay eigenlijk niet zo goed kenden en dat we erg verrast waren door haar populariteit en haar talent om een publiek voor zich te winnen. Ze slaagde er makkelijk in het plein voor de mainstage helemaal vol te krijgen en hield het gewonnen publiek geboeid tot het einde van haar show. En dat als Belgische in Frankrijk, trots!
Baby Queen @ Razorback
©M.TCHAKMAKDJIAN
Van de ene powervrouw naar de andere dachten we, dus we gingen terug naar de vertrouwde Razorback om Baby Queen aan het werk te zien. Het werd al snel duidelijk waarom de band rond zangeres Bella Latham bekend staat om hun aanstekelijk powerpop. Op een vurig tempo vuurde de gitarist de ene vrolijke riff na de andere op ons af terwijl zangeres Latham geamuseerd zong over gebroken relaties, pintjes drinken, wiet, een sfeerspons zijn en eens goed bleiten. Haar glitterbroekje, foute t-shirt met een pitbull op en roze gitaar voegden enkel maar toe aan het plaatje. We hoorden duidelijk invloeden van nineties-grootheden uit de poppunk en poppy grunge zoals Sum 41, Blink en Feeder. Dit kon het publiek duidelijk helemaal smaken, want de eerste moshpit van de dag ontstond in het midden van de menigte. Vroeger dan verwacht kondigde ze het laatste nummer aan, maar zo gaat dat wel vaker bij punkoptredens. Terwijl Latham aan het zingen ging over hoe zinloos het leven is, ging het publiek vrolijk aan het zwaaien, meezingen en nog één keer aan het moshen.
Chalk @ Razorback
©L.POCHET
Om het af te leren pikten we vandaag nog één optreden mee aan het rockpodium. Voor de Ierse postpunkers Chalk waren we bereid nog vijftig minuten te blijven plakken. Hadden we even geluk dat de bar vlakbij het podium was. Een tiental minuutjes en retard kwam het drietal het podium op, maar dit was waarschijnlijk te wijten aan het optreden van Ninho op de Zanzibar die wat uitliep. We zagen onmiddellijk dat de drummer een Osees-t-shirt aan had, dus goede smaak hebben ze alvast; nu maar hopen dat het optreden even goed is. De band opende met een herrie van jewelste om de toon even snel te zetten. De zanger had er ook zin in, want die schreeuwde er onmiddellijk op los. Daarna ging hij aan het dansen en werden er trucs met de micro bovengehaald. Als hij niet aan het schreeuwen was, deed zijn stem ons denken aan Grian Chattan van Fontaines D.C. die we gisteren nog aan het werk zagen.
De zanger werd geflankeerd door een gitarist, die af en toe ook op de keyboard speelde, en een felle drummer. Zij genoten ervan om nerveus op te bouwen en vervolgens de volle kracht van hun instrumenten als een donderslag bij heldere hemel op het publiek los te laten. Het onheilspellende geluid dat het drietal creëerde was op een of andere manier ook nog eens verassend dansbaar en dat snapte het publiek al snel. Het duurde niet lang vooraleer de springende menigte ontspoorde en een grote moshpit ontstond. Als vervolgens de zanger zich in de pit smeet, was de trein niet meer op de rails te krijgen. We zagen een uitzinnig publiek die de mosh geen moment meer toe liet gaan. Om er nog een schepje bovenop te doen vroeg de zanger een wall of death, dus het publiek antwoordde met een open plein van het podium tot aan de pa-tent. Als wilde honden stortten de twee helften zich richting elkaar, wat resulteerde in een choas van jewelste. Uit de choas ontstond een circlepit die bleef duren tot het einde van de show. Na de razende passage van orkaan Chalk zat er niks anders op dan het saaist mogelijke concert recenseren om toch eventjes te bekomen. Ideaal, want na Chalk moesten we een recensie over rapper 21 Savage schrijven.
21 Savage @ Zanzibar
©G.MORISSET
Op het einde van de tweede dag zakten we uiteindelijk toch nog eens af naar de mainstage. Headliner 21 Savage konden we niet missen; het is door paspoortproblemen slechts zijn eerste tour buiten de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Het plein oogde verassend leeg. Begrijp ons niet verkeerd, er was wel degelijk veel volk, maar het was niet over de koppen lopen. De volgende verassing was dat niet 21 Savage, maar ene Marc B het podium opkwam. Hij bleek de hypeman van Savage te zijn en stoomde het publiek in een grote tien minuten klaar door stukjes van een resem raphitjes af spelen en mee te zingen. Daarnaast vroeg hij het publiek voorzichtig te zijn in de moshpits, zodat er geen accidenten zouden gebeuren. Toen de dansbenen na “Firework” en “Bad Romance” van Katy Perry en Lady Gaga volgens Marc B voldoende opgewarmd waren, kwam 21 eindelijk het podium op. Geen moment te vroeg, want voor een rapmedley en wat pophitjes waren we niet gekomen.
21 Savage kwam op met beelden uit zijn jeugd en vervolgens een zwart scherm met The American Dream op. Nogal lusteloos rapte 21 de eerste nummers, erg savage was het niet. Gelukkig kon hij terugvallen op het publiek die te popelen stond om zijn hitjes te horen. Hun enthousiasme droeg de set. Ook de visuals op het grote scherm achter hem zorgden ervoor dat de show entertainend bleef. Zo zagen we beelden van klassieke schilderijen met moordtaferelen, tv-schermen met verschillende soorten misdaden, een spookhuis in een storm, enzovoort. Nu, als we zo over de visuals beginnen, dan weet je waarschijnlijk al dat de rest niet veel soeps was. Hoewel hij een goede flow had, rapte hij gewoon zo eentonig dat het saai en soms wat cringe overkwam. Het was bij momenten zelfs moeilijk om hem serieus te nemen wat wel spijtig is, want hij heeft nochtans enkele zeer goede nummers in zijn repertoire. Afsluiten deed hij met het hitje “redrum”, dat hij voor de verandering best goed bracht. Voordat hij het podium verliet, toonde de makke hoofdact zich nog even van zijn sympathiekste kant door het shirt van een superfan op het podium te signeren.
Onze recensie van dag één lees je hierzo.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
