© Ivo Goossens
Sinds 1993 verrijst er elk jaar aan het einde van de zomer in de velden van Biddinghuizen een heus festivaldorp op. Wat begon als een typisch rockfestival evolueerde over de jaren naar een mengelmoes waar kunst, muziek, workshops en eten een centrale plek kregen. Lowlands is anno 2024 dan ook met niks nog te vergelijken. Naast Down The Rabbit Hole, Pinkpop en Best Kept Secret heeft het zijn plekje veroverd tussen de grootste festivals van Nederland. Met een heel diverse line-up was er voor elk wat wils. Van zomerse reggae-vibes over dreampop tot loeiharde punk. Dag één ging af en toe nog gebukt onder een fikse stortbui, maar dat kon de pret zelden bederven.
Met zijn tien podia barst Lowlands stilaan uit zijn voegen. Wij zagen heel veel bands aan het werk. Zo zagen we een stukje van het vijftiende verjaardagsfeest dat Jungle By Night vierde. Froukje liet de Alpha uit haar hand eten, terwijl David Kushner aan het begin van de dag de menigte nog stil kreeg. Het compleet tegenovergestelde van wat Prins S. en De Geit deed in een uitpuilende Heineken na de middag. The Lathums bracht dan weer amper volk op de baan. Eerlijk gezegd, we hadden ogen en oren tekort om alles waar te nemen. Toch geven we je graag een overzicht van de acts die we uitgebreider aan het werk zagen.
Kokoroko @ Heineken
© CPU – Joost Van Hoey (archief)
Het Londense Kokoroko mocht de Heineken stage op gang trappen. De regen had ondertussen plaats geruimd voor een flauw streepje zon, maar met de jazzy afrobeats voelde het al een heel pak zomerser aan. Bandleidster en trompettiste Sheila Maurice-Grey zong door middel van haar trompet, slechts af en toe gebruikte ze haar stem, en liet af en toe andere bandleden even op het voorplan treden. Zo werd een solo van gitarist Tobi Adenaike onder luid applaus ontvangen. Medefrontvrouw Cassie Kinoshi miste haar vliegtuig en was jammer genoeg niet van de partij. Maurice-Grey kweet zich echter goed van de taak als solo frontvrouw en zorgde dat er al vroeg op de dag heen en weer gewiegd werd met de heupen. Daar kon een fikse regenbui naar het eind toe niks aan veranderen.
Miles Kane @ Bravo
© CPU – Ymke Dirikx (archief)
Voor de nodige dosis coolheid was het verzamelen aan de Bravo stage. Niemand minder dan Miles Kane maakte zijn opwachting en deed dit in stijl; gehuld in zwarte broek, zonnebril, wit t-shirt met een trendy cape erover verscheen hij op de tonen van The Housemartins’ “Caravan of Love”. De intro was nog niet gedaan of Kane stak met “Troubled Son” direct het vuur aan de lont. Met een uitstraling die zich ergens situeert tussen die van zijn maatje Alex Turner en Liam Gallagher moet hij een uur lang de gitaren knallen. Met “Blame It On The Summertime” was dit dan wel een akoestische gitaar, maar die afwisseling zorgde dat de set boeiend bleef. Zo zorgde ook “Colour of the Trap” voor een rustpunt. Veel trucjes om het publiek te entertainen haalde hij niet boven, daarvoor dropte hij af en toe een hitje. En de grootste hits, “Come Closer” en “Don’t Forget Who You Are“, spaarde hij logischerwijs voor het einde. Kane bracht een puike set, zonder veel franjes, maar met een overdosis swagger. Zo hebben we Miles Kane heeft liefste.
Half Moon Run @ Alpha
Wanneer Half Moon Run aan zijn set begon op de Alpha stage bleek iedereen elders op het terrein te vertoeven. Het Canadese kwartet begon voorzichtig aan de set met “You Can Let Go”. Je zou verwachten dat ze het tempo zachtjes aan zou optrekken, maar ze bleef in hetzelfde bedje ziek. Zanger Devon Portielje leek bij momenten iets te bescheiden waardoor de interactie met het publiek beperkt bleef. Jammer, want muzikaal klonk Half Moon Run best in orde. Het was een komen en gaan aan de Alpha. Iedereen stond een beetje gezellig te keuvelen en met een half oor te luisteren. Hierdoor bracht Half Moon Run voor enkelen een leuke show, maar voor het grootste deel was het aangename achtergrondmuziek.
Big Thief @ Bravo
© CPU – Ine Van Baelen (archief)
Adrienne Lenker is aan een productief jaar bezig. Zo bracht ze eerder dit jaar een soloplaat uit, stond ze in het Koninklijk Circus, en geheel onverwacht pikt ze met Big Thief nog enkele zomerfestivals mee. Eerder deze week stond de band nog in het OLT Rivierenhof. Daar werden veel nieuwe, nog te verschijnen songs, losgelaten op het publiek. Ook op Lowlands werden we getrakteerd op een hele landing nieuwe songs. Het groovy “Simulation Swarm” opende de set en zette direct de toon; ingetogen en intiem. Lenker voelde zich nog steeds heel onwennig wanneer ze het publiek aansprak, maar compenseerde dit ruimschoots met een authentieke gedrevenheid. “Dragon New Warm Mountain I Believe in You” was een hoogtepunt in de set en van al de nieuwe songs bleef “Words” ons het meeste bij. Laat die nieuwe plaat maar komen.
Bob Vylan @ India
© CPU – Jens Cappaert (archief)
Om 19 uur was het uit dat Lowlands een schop onder het geweten kreeg. De hardcore punkers van Bob Vylan stonden in de India en die waren van zin een hoop keet te schoppen. Na de introductie van hun roadie verschenen Bobby en Bobbie Vylan voor een sessie meditatie alvorens er echt in te vliegen. De gitaren liepen nog steeds mee op tape, waardoor we toch wat een dj-vibe voelden. Zanger Bobby daagde het publiek al na het eerste nummer uit; ‘Are you awake Holland? We came from France and they knew how to party.’ Het werkte als een rode lap op een stier, want de moshpits trokken zich op gang bij “GYAG (Get Yourself A Gun)”. Nadien dook Bobby in de menigte tijdens “Northern Line”. Het duo verloor de grip niet meer en liet de India uit hun hand eten. Bij Bob Vylan geven ze graag de songs voldoende context. Met een gezonde dosis humor en een welgemikte politieke oneliner op zijn tijd viel het nooit stil. Oh ja, het moet zowat het luidste optreden van de dag geweest zijn. Punk zoals het hoort te zijn dus.
Peggy Gou @ Alpha
Peggy Gou leek wel dé headliner van Lowlands. De Alpha zat afgeladen vol. Tot ver buiten de tent was het drummen om een goed plekje te vinden. Niet enkel om een glimp op te vangen van de Koreaanse dj, die haar tijd voornamelijk doorbrengt in Berlijn deze dagen, maar ook om toch een beetje te kunnen dansen. Plots leek de Alpha een grote dancehall te zijn. Gou verscheen stipt op tijd achter haar draaitafel en ze wist direct de sfeer erin te brengen. Ze schakelde opvallend vlot tussen nineties dance en haar eigen k-house. Het was alsof Gou een muzikale tijdmachine bestuurde waarmee ze de extatische menigte meevoerde naar de gloriedagen van de clubcultuur, terwijl ze toch stevig verankerd bleef in het hier en nu. Gou bewees dat ze niet zomaar een dj is die leunt op haar looks of modieuze verschijning; haar muzikale finesse en onfeilbare gevoel voor ritme bewezen dat ze als dj zeker en vast haar plaats verdiende op de Alpha.
Wunderhorse @ Lima
Op een festival zoals Lowlands spelen er heel veel bands. De kans dat je er iets leuks ontdekt is dus vrij groot. Voor ons was de ontdekking van dag één op Lowlands het Britse Wunderhorse. Het viertal had al flink wat zieltjes gewonnen met hun debuut Cub zo bleek, want de Lima zat aardig vol. “Midas” mocht de spits afbijten en als snel voelden we de spanning stijgen in de kleine tent. Wunderhorse rammelde en ratelde, met een vuil kantje er rond. De songs werden technisch bijna perfect gebracht, maar op een manier dat ze live dat tikkeltje meer meekregen. Met Jacob Slater heeft ze een frontman in huis met een enorme authenticiteit. Bij elk woord dat hij zong, geloofden we de gevoelens van de man. En met “Leader of the Pack” heeft ze ook al een bescheiden hitje in huis. De single van van het debuut werd warm onthaald. Binnen twee weken verschijnt de opvolger van Cub en we kregen ongeveer een set voor de helft gevuld met werk uit Midas. Dit zou zowaar wel eens op optreden kunnen zijn waar je later van kan zeggen; ik was er bij. Deze gasten gaan mooie tijden tegemoet.
Wunderhorse speelt vandaag op Pukkelpop. Ze voorzien ook het voorprogramma van Fontaines D.C.. Op 15 november in Vorst Nationaal en een dag later in AFAS Live.
Justice @ Alpha
© CPU – Senne Houben (archief)
Gaspard Augé en Xavier de Rosnay mochten doen wat Peggy Gou gestart had aan de Alpha; een groot dansfeest bouwen. Sinds deze zomer is het duo weer hyperactief. Zo zagen we hen al op Best Kept Secret en Dour aan het werk. Met een nieuw album, Hyperdrama, op zak mochten ze het licht uitdoen op het hoofdpodium na dag één. Het Franse duo, dat elektronische muziek verheft tot een bijna religieuze ervaring, toverde vanaf de eerste tonen de Alpha om naar een donkere raveclub. “Genesis” deed alles letterlijk daveren en geleidelijk aan bouwden het lichtspektakel en de beats op. Naadloos vloeide het over in “Phantom”. De beats voelden aan als een sonische aanval, de energie steeg onmiddellijk naar een hoogtepunt. “One Night / All Night” en “D.A.N.C.E.” stroomden perfect in elkaar over, als een opwindende herinnering aan een tijd waarin Justice de grenzen van dance en rock al eerder wist te doorbreken. De lange afwezigheid? Volledig vergeven en vergeten. Dit was Justice in al hun glorie, terug op het strijdtoneel.
Visueel was het optreden een spektakel van ongekende proporties. De reusachtige lichtbakken, misschien meer een kunstwerk dan decor, zorgden ervoor dat de mannen vaak in de schaduwen stonden, maar hun energie was tastbaar. Bij “Audio, Video, Disco” braken de wetten van de fysica toen de tent ontplofte in een uitzinnige rave. Justice bewoog zich als meesters van de chaos, het publiek als hun gehoorzame volgelingen. Wanneer de beats van “Safe and Sound” en “Neverender” eindelijk wegstierven, bleef een gevoel van euforie hangen in de lucht. Niemand, maar dan ook niemand herinnerde zich nog dat niet Justice, maar eigenlijk Queens Of The Stone Age de headliner van dienst was…
