Pukkelpop 2024 (Festivaldag 2): Uitgeregend, nog niet uitgedanst

De eerste echte dag van Pukkelpop was er eentje met een diverse line-up en een al even wisselvallig weertje. Het was warm, maar met af en toe een klein buitje werd er voor de nodige afkoeling gezorgd. Naarmate de avond vorderde, viel ook op dat het als maar drukker werd op de weide en dat was natuurlijk voor headliner Fred again.. het geval. De man liet alle tenten leeglopen tijdens zijn set om een massa voor de Main Stage te krijgen, maar er was natuurlijk veel meer te zien dan Fred. Zo kregen we stevige gitaren, frisse soul en lekkere drum-‘n-bass op ons bord en mochten we nog meer verorberen, waarna de festivaldag met een knal eindigde.

NAFT @ Marquee

Nadat Pukkelpop op donderdagavond al op kleinere schaal op gang werd getrapt, was het aan NAFT om de eerste échte festivaldag te openen. Het zestal gaat in de volksmond door het leven als een binnenlandse versie van MEUTE, al konden onze landgenoten weliswaar niet rekenen op een even volgelopen tent als laatstgenoemde op Rock Werchter eerder deze zomer. Hoe dan ook ging de vergelijking op muzikaal vlak wel gewoon op, want met vier koperblazers en twee percussionisten kreeg het zestal de tent aan het bewegen. Dat gebeurde aan de hand van eigen nummers, maar evenzeer met covers van onder meer FISHER, Push en Joyhauser. Een echte frontman was er niet, maar trompettist Robbe Latré stapte met zijn goudzwarte gewaad, zwoele moves en elektronische effectjes wel graag in de spotlights. Dat diens vele vraag naar enthousiasme soms wat de bovenhand nam, zullen we steken op het feit dat de band gewoon erg blij was om op Pukkelpop te staan. Dat was overigens volledig wederzijds, want terwijl NAFT olie op het vuur bleef gooien, werd het feestje in de Marquee alsmaar broeieriger.

En zo mag het zestal dus wel terugkijken op een geslaagde Pukkelpop-ontmaagding, want ondanks de vrij atypische aanpak, waanden we ons wel gewoon in een zweterige club. Wie op donderdag tot in de vroege uurtjes was doorgegaan, kon gisteren de draad met andere woorden gewoon weer oppikken waar die ‘m had gelaten. En op zich brengen techno-brassbands niets nieuws onder de zon, maar dat betekent niet dat het daarom niet tof kan zijn.

NAFT speelt deze zomer en dit najaar nog een tiental shows, waarvan je alle data hier terugvindt.

DIKKE @ Dance Hall

DIKKE komt recht uit de L en is nog ambitieuzer dan ooit te voren. De afgelopen jaren heeft hij onder impuls van Top Notch een aantal opmerkelijke successen weten te boeken. Na vier jaar in ‘de game’ was het echter tijd voor iets anders en zo verzamelde hij een band om zich heen om ook zijn live performances naar een hoger niveau te tillen. In dat opzet is hij alvast geslaagd, want de voor het uur mooi volgelopen Dance Hall at regelmatig uit zijn hand. Beginnen deed DIKKE overtuigend met “AH OK”, “Laat Me FF” en “Uit De L”, waar zijn band meteen zijn meerwaarde toonde en de nummers vleugels gaf. DIKKE gaf meermaals te kennen dat hij zich meer dan ooit comfortabel voelt en niet wil blijven hangen. Getuige daarvan was de durf waarmee hij verder durfde te kijken dan de hiphop waarmee hij groot is geworden. Het introspectieve “Man zonder vrees” was alvast een aangename voorbode van de toekomst van DIKKE. In het laatste stuk van de set vertrouwde hij hoe dan ook op zijn meest uitbundige nummers met als kers op de taart het vermakelijke “Gasolina”. Van de L, voor de L! DIKKE toonde dat hij wel degelijk een van de betere Nederlandstalige rappers in België is.

DIKKE staat op 24 augustus op de Beverse Feesten. Op zaterdag 8 februari staat hij in de Ancienne Belgique. De ticketverkoop start volgende week.

Big Special @ Backyard

De mannen van Big Special speelden vrijdag hun allereerste show in België, op de BACKYARD van Pukkelpop. Furieus trok zanger Joe Hicklin de stage in gang en liet het publiek door de donkerte heen dansen. Letterlijk en figuurlijk. De dreigende regen vormde het perfecte decor voor de duistere teksten over onder meer angst, depressie en mentale gezondheid. Het sympathieke duo had er duidelijk zin in, ondanks de kleine opkomst. Een van de cimbalen lag al snel op de grond en ook Joe’s micro kuste meer dan eens de grond. Tijdens hitje “DESPERATE BREAKFAST” liet hij ook even zien dat hij een staaltje kan zingen met zijn lage stembereik. Het furieuze “SHITHOUSE” scoorde goed, het rustigere “BLACK DOG / WHITE HORSE” kwam eveneens aangenaam binnen, voornamelijk door de diepe tekst erachter. Naarmate de set vorderde, at het publiek steeds meer uit de handen van de band. Tijdens “TREES” verlieten de twee het podium om zich tussen het volk te zetten. De kabel van de micro gebruikten ze als springtouw, leutig en bijgevolg ontstond een eerste kleine moshpit. Een fijne set. Met een volwaardige liveband staat Big Special ongetwijfeld komende jaren wat hoger op de line-up.

’t Hof Van Commerce @ Main Stage

‘T Hof van Commerce e nie tbeste, ‘T Hof van Commerce es alliène’, het blijft een uitspraak die de rappers uit Izegem blijven hanteren en na meer dan 25 jaar schuilt er nog steeds een zekere waarheid in. De groep is een bezettingswijziging doorgegaan waardoor JTOTHEC nu als dj de honneurs mag waarnemen, maar natuurlijk draait het bij ‘T Hof van Commerce nog steeds om Buyse en Kowlier. Het drietal mocht op de eerste dag de Main Stage openen en deed dat voor een goed gevulde weide die nog eens de klassiekers van het eerste uur wilde horen. Toch werd er gestart met een nieuw nummer, “Ti Nie Wo Wi!” en dat gaf meteen een gemoedelijke sfeer weer en het leek ook al snel dat dit een nieuwe klassieker kan worden in de discografie. Verder leek het begin toch vooral op het gemak te zijn, met JTOTHEC die zijn scratchkunsten af en toe bovenhaalde.

Buyse en Kowlier liepen over het podium als twee bezetenen, en als gloednieuw nummer “In De Chalet” met Timothée Chalamet passeerde, ging de set in een stroomversnelling. De song werd gebracht met een heuse vlag waarop Chalamet werd afgebeeld en nadien deelde de band ook hoedjes uit met de releasedatum van het nieuwe album. 17 januari verschijnt LP 6 en de marketing lijkt ook nu weer zijn werk te doen. Nadien werd de ene hit na de ander gespeeld, met “Jaloes” en Zonder Totetrekkerie” als eerste hoogtepunten. “Dommestik en Levrancier” werd initieel zelfs korter gespeeld om nadien, toen de twee mc’s beseften dat ze nog tijd hadden, toch de volledige versie te krijgen. Het gaf meteen ook de spontaniteit weer op het podium, want iedereen die er was leek ook plezier te hebben. En zo werd “Kom Mor Ip” een anthem dat als een knaller afsloot waarbij iedereen nog eens wild in het rond sprong. Fred again.. zal zijn tenen mogen uitkuisen om het niveau van de West-Vlamingen te evenaren.

Lander & Adriaan @ Club

Het was nog vrij vroeg op de dag voor een intensief en zwoele rave, maar met Lander & Adriaan in de buurt weet je maar nooit. Het Gentse elektrojazzduo had daarvoor namelijk altijd wel wat trucjes achter de hand, zoals bijvoorbeeld het feit dat ze in het midden van de tent spelen. Oké, lichttechnisch kwam dat de set niet ten goede, maar op vlak van sfeer zeker wel. Bij het betreden van de Club steeg de temperatuur al meteen een tiental graden en die broeierige sfeer werd vanzelfsprekend alleen maar heter door Lander & Adriaan zelf. Onder meer Rihanna passeerde de revue tussen de snelle ritmes door, waardoor het duo de verwachtingen helemaal inloste. Van strak tot vloeibaar, van zwoel tot intens: het duo zorgde voor een rave rond het middaguur en dat was er meteen eentje die de lat op een zekere hoogte legde.

Lander & Adriaan staan op 9 november in het Wintercircus.

Dasha @ Marquee

Ook in Europa raast de countryrevival niet spoorloos voorbij. De nieuwste leerling uit de klas is Dasha, een Amerikaanse die recent nog heel TikTok aan het linedancen kreeg. Een hitje maakt de zwaluw echter niet en zo waren we benieuwd hoe ze ons een kleine vijftig minuten geboeid kon houden. Toegegeven, haar openingsnummer “Heartbreaker” ging nog tamelijk vlot binnen in tegenstelling tot het daaropvolgende “Ain’t No Friend Of Mine”. Dat laatste verloor zich net iets te veel in de clichés en kreeg de beentjes maar moeizaam in gang. Beterschap was er in ieder geval niet meteen op komst en de meeste nummers ontbraken dat snufje magie. De voor een kleine regenbui schuilende meute telde al babbelend collectief af naar “Austin (Boots Stop Working)” en moest daarvoor het hele optreden lang heel wat middelmaat doorstaan. Haar sympathieke zelve verloor ze gelukkig nooit en dat maakte het nog enigszins leuk. Dasha moet het groen achter haar oren nog kwijt zien te raken, maar daarvoor gaat ze toch nog ietwat meer gewicht in haar nummers moeten krijgen.

Maisie Peters @ Dance Hall

Op Pukkelpop kan je op de Boulevard Bizar het hele weekend door eigenaardige figuren tegen het lijf lopen, maar wie ‘the good witch’ wilde spotten, moest op vrijdag in de Dance Hall zijn. Zelfs ondanks de vrij stevige bui die boven Kiewit losbarstte, stond de tent helemaal niet zo vol voor de Britse, maar daar trok ze zich weinig van aan. Peters is namelijk de goedgezindheid zelve en betoverde mede dankzij haar enthousiasme het publiek met de betere, hapklare poprock. En dat is een genre dat er bij de gemiddelde Pukkelpop-ganger altijd wel makkelijk ingaat. Niet dat de zangeres iets speciaals of vernieuwends bracht, maar er werd wel guitig meegezongen en -gezwaaid.

Dat niet veel later een flauwe cover van “Mr. Brightside” een hoogtepuntje voor het publiek was, zegt uiteindelijk ook wel genoeg. Peters kwam vaak met veel weg dankzij haar schattige charme, zo ook toen ze bijvoorbeeld nadrukkelijk om complimenten om haar outfit vroeg. En we kunnen goed begrijpen dat The Beatles een inspiratie is voor elk meisje dat naar een akoestische gitaar grijpt, maar “Yoko” deed toch vooral denken aan een groots popafkooksel à la Taylor Swift, Bastille of Coldplay. Met die eerste vertoonde ze overigens nog meer gelijkenissen door met “Holy Revival” een nummer voor een ex-lief te brengen. En zo werd doorheen het uur dat Maisie Peters bracht vooral duidelijk dat ze een hoop makkelijke, commerciële popinvloeden op een hoop gooide en er haar eigen ding mee deed. De Britse rijgde met andere woorden de clichés aan elkaar en kreeg zo de Dance Hall wel op haar hand. Was het daarom per se een slechte set? Goh, als je er niet te veel bij nadacht, dan amuseerde je je vast en zeker wel, maar er staan tientallen acts op de affiche die veel interessanter zijn.

Lip Critic @ Backyard

Pukkelpop zou Pukkelpop niet zijn zonder een ‘specialleke’ op de Backyard. Lip Critic had wat vertraging met de bus – we vermoeden dat ze met De Lijn richting Kiewit waren afgezakt – maar opende de debatten meteen stevig. De sound van de band klonk wel al meteen bijzonder niche. Zonder gitaren, met twee drummers en wat elektronisch gerief schommelde de band ergens tussen noise en industrial, met dynamische en rauwe vocals als vernis op de herrie die er al was. Muzikaal bleek dat live niet al te bijzonder, maar de explosiviteit en het meer dan uitstekende drumwerk brachten zeker genoeg dynamiek om de Backyard wakker te schudden. De vraag om moshpits kreeg echter maar weinig reactie, tot de frontman het publiek in dook en de mensen dan maar zelf op sleeptouw nam. Niet voor iedereen, Lip Critic, maar voor de fans van het type muziek was het geen slecht tijdverdrijf.

Lip Critic staat op 13 september op Leffingeleuren.

Cellini (live) @ Lift

Gianmarco Cellini, een naam waarvan doet vermoeden dat hij pizza calzones vouwt met zijn ogen dicht, mocht de Lift inwijden voor editie 2024. Door de regen zochten vele festivalgangers er onderdak en mochten ze deel uitmaken van Cellini’s eerste liveshow ooit. Een beetje een vergiftigd geschenk leek het, die regen. Enerzijds stond de tent dus aangenaam vol, anderzijds was het zeker niet makkelijk voor de producer om de schwung er in te krijgen. Met behulp van drums, vocals, gitaar, een laouto en hier en daar een djembé verstuurde hij met zijn band een eclectisch samenraapsel van sounds de menigte in. Beats en samples versmolten zich met behulp van de live-instrumentatie in een erg organisch geluid, dat bij momenten wat weghad van die van Bonobo. Hoogtepuntje was de cover op Burials “Archangel”, dat een oosters tintje meekreeg. Naarmate de set vorderde kregen ze steeds het enthousiasme meer aangewakkerd, ook bij hen die niet per se voor Cellini waren gekomen, en dat vertaalde zich vooral in een luid applaus. Voor dansers was het duidelijk nog wat te vroeg.

Cellini staat op 18 oktober in C-mine en op 26 oktober in Trix.

Black Box Revelation @ Main Stage

Met Black Box Revelation kan je altijd rekenen op een feestje, dus was het helemaal geen toeval dat Pukkelpop ze voor het tweede jaar op rij programmeerde. Doorheen de jaren is de set van het duo uiteraard wel nog niet echt veranderd. De classics als “High On A Wire” en “Set Your Head On Fire” kregen zoals gewoonlijk weer heel de weide aan het dansen, terwijl “Never Alone, Always Together” een opvallende stilte liet vallen over Kiewit. Net zoals vorig jaar in de Dancehall bleken de nieuwe nummers echter weer wat plat te vallen, maar dat waren zorgen die met “I Think I Like You” terug richting vergetelheid werden geschoten. Weinig op hun Main Stage moment aan te merken dus, al had Jan Paternoster dat afgrijselijke trainingspak gerust thuis mogen laten.

Black Box Revelation staat op 31 augustus op Trax Festival.

Lola Young @ Club

Lola Young wordt her en der getipt als een van de meest veelbelovende popartiesten van het moment. De Britse bracht enkele weken terug haar debuutalbum This Wasn’t Meant For You Anyway uit en stelde deze kakelverse nummers met veel overtuiging voor aan een heel enthousiast Pukkelpop-publiek. Met haar innemende stempower pakte ze meteen uit tijdens “Good Books” en het potige “Wish You Were Dead”. Het ruwe karakter van het optreden en haar attitude waren op zijn minst verfrissend, al was er ook een fase waar de spanningsboog even verslapte. Deze boog spande ze echter snel terug op met behulp van haar gloednieuwe single “Flicker of Light” en slotnummer “Conceited”. Dat laatste was een afrondend wapenfeit om u tegen te zeggen, want door de overgave van Young gingen bij meerderen de haren op de armen spontaan rechtstaan. Deze rijzende ster zal nog verder rijzen, zoveel is duidelijk.

Lola Young staat op 14 februari in de Botanique.

Sylvie Kreusch @ Marquee

Normaal gezien moeten we moeite doen om Sylvie Kreusch tijdens de festivalzomer niet tegen het lijf te lopen, maar in 2024 is dat klaarblijkelijk anders. De zangeres zit namelijk in de laatste rechte lijn richting haar tweede langspeler COMIC TRIP, met als promotie naast twee shows in de Ancienne Belgique, ook een exclusieve festivalset op Pukkelpop. En daar paste de zwoele temperatuur perfect bij de koortsdroom die de zangeres en haar zeskoppige band ons voorschotelden. Uitgedost als roodkapje vuurde ze meteen “Please To Devon” op de Marquee af, dat gecombineerd met een groovy gitaarsolo en de presence van Kreusch al heel wat indruk wist te maken.

Terwijl de ventilatoren voor een sprookjesachtig effect zorgden, zat de trein dus gewoon meteen op de rails: bij “Let It All Burn” sprak de zangeres het publiek vanop haar verhoogje als een sensuele keizerin toe. Het hoefde daarom ook niet altijd intens zwoel te zijn, want ondanks dat met “Falling High” het tempo wat ging liggen, gebeurde dat niet met de temperatuur. Het jammere in dat verhaal was echter dat door het vele gebabbel in de tent de opbouw van pakweg “Seedy Tricks” of de magie van “Belle” niet helemaal tot uiting kwam. Dat loste de zangeres op zich wel nog goed op door bijvoorbeeld “Wild Love” te brengen met beelden van zichzelf achter het podium op het grote led-scherm en er met “Ride Away” meteen een cool nieuw nummer achter te gooien. Dat het grootste deel van de Marquee daardoor niet terug bij de les was, zorgde ervoor dat “Walk Walk” niet alleen uitgroeide tot een hoogtepunt, maar eveneens de rode loper uitrolde voor tweeluik “Haunting Melody” / “Just A Touch Away”. Zeker die laatste zorgde voor een muzikaal hoogtepunt, waarna “Comic Trip” de cirkel definitief rondmaakte. Een stampvolle tent zag zo hoe Sylvie Kreusch nu de vruchten plukt van een paar jaar hard werken; ze staat niet voor niets aan de top van muzikaal België.

Sylvie Kreusch staat op 18 en 19 december in de Ancienne Belgique.

Tom Grennan @ Dance Hall

Het leek er lange tijd op dat we de naam van de negenentwintigjarige Tom Grennan niet met de muziekwereld zouden associëren, maar wel met de sportwereld. De Brit leek goed op weg naar een mooie carrière in het voetbal, maar uiteindelijk had hij andere plannen en haalt hij de dag van vandaag honderden miljoenen streams binnen met zijn muziek. Vreselijk moeilijk moet het zijn; zoveel verschillende talenten hebben. Op de tonen van Bowies “Let’s Dance” kwam hij de Dancehall binnen. Muzikaal klonk wat Grennan en zijn band brachten allemaal erg braafjes, met als enige uitzondering het zwoelere “Let’s Go Home Together”, waarin Tom met zijn backingvocal in duet ging. Ook de rauwe stem van de zanger en diens knappe uithalen bij onder andere “Crown Your Love” deden ons wel eens opkijken. En oke, de confetti ook. Maar voor de rest van de show bleef het allemaal nogal op de vlakte, met op het einde nog wel even een logische sfeeruitspatting tijdens hitjes “Remind Me” en “Little Bit of Love”. Een doorslagje van een optreden dat we ons na dit weekend vermoedelijk al niet meer zullen herinneren.

Backxwash @ Backyard

Ook voor de derde act aan de Backyard was het niet meteen over de koppen lopen, maar dat liet Backxwash niet aan haar hart komen. De Zambiaans-Canadese rapper en producer liet wel even op zich wachten, want wat we eerst te horen kregen, was een lang stukje muziek om de opwarming te verzekeren. Eens ze dan het podium betrad, was het meteen duidelijk dat ze van het podium geen spaander heel ging laten. Al van bij “Devil in a Moshpit” ging ze het publiek in, en daar werd wel heel uitbundig op gereageerd. De riffs en de agressie in haar muziek kwamen verschroeiend over, al was het toch jammer dat ze helemaal alleen op het podium stond. Ze probeerde haar zichtbaarheid te versterken door krachtige visuals mee te brengen, maar we hadden het gevoel dat een liveband toch net wat meer body zou geven aan haar songs. Desalniettemin was ze wel nooit van plan om gas terug te nemen en zo bleef ze schreeuwen en krachtige raprock brengen. De lyrics waren zelden goed te begrijpen, maar de intensiteit en aflevering ervan scheerde wel hoge toppen. Zo had Backxwash wel een idee waar ze mee bezig was, maar miste het toch net de muzikaliteit om memorabel te blijven.

Wasia Project @ Lift

Voor een vierde keer dit jaar stond Wasia Project in België en naar ons gevoel was het gisteren de beste keer. Zonder druk en met bakken spelplezier toverden ze een zijdezachte glimlach op ons gezicht tevoorschijn. Dat de Lift ook niet helemaal was volgelopen hielp het viertal ook om de zenuwen onder controle te houden en iets vrijer te spelen. Hun jazzy indiemuziek ging er op die manier iets vlotter in en dat bevorderde de luchtige sfeer die er hing. Dat er af en toe een ander instrument dan piano uit de doos kwam, deerde niet, aangezien de focus toch op de zang lag van Olivia Hardy en soms ook op die van broer William. Met name Olivia overtuigde met een loepzuivere zang die glashelder door de Lift sprankelde. Qua materiaal kan er nog wat scherper bij, maar gezien ze nog maar vrij recent aan het doorbreken zijn is hun daarvoor ook wel wat meer tijd gegund. Wasia Project mag zich nog wat ontbolsteren.

Wasia Project staat op 6 november in de Botanique.

Fontaines D.C. @ Main Stage

Ontelbare bands pieken vroeg, maar blijven nadien te veel in het verleden hangen om echt relevant te zijn. Fontaines D.C. is de band bij uitstek om dat patroon te doorbreken. Dogrel was destijds nog een redelijk baanbrekende culthit, maar sindsdien is de band enkel beginnen groeien. Niet echt verrassend was er met album nummer vier aan de horizon dus heel wat rumoer rond hun passage op de Main Stage van Pukkelpop. Wat ze deden met die torenhoge verwachtingen? Grian Chatten en zijn band namen ze bij het nekvel en wurgden ze dood. De intensiteit van de nieuwere songs als “Starburster” en “I Love You” uit de derde plaat was perfect in evenwicht met het feestgehalte van een “Boys In The Better Land”. Fontaines D.C. zorgde er met andere woorden opnieuw voor dat zowat alle emoties de revue passeerden in Kiewit. Zijn ze de headliner van de toekomst? Als het van ons afhangt, is dat een retorische vraag.

Fontaines D.C. staat op 15 november in Vorst Nationaal.

Artemas @ Club

De TikToksensaties schieten de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond. Artemas is daar dan ook geen uitzondering in. Heel wat TikTokkers onder de Pukkelpopgangers vonden hun weg naar de tent, want van bij openingsnummer “Enemies” barstte de Club uit zijn voegen en puilde die uit tot ver buiten de grenzen van de tent. Niet geheel onterecht, want hoewel de frontman niet op alle momenten zuiver bij stem was, raakte de sound wel diep tot in onze botten. Het sierde dat ze de muziek lieten spreken en zoveel mogelijk nummers aframmelden, maar daardoor was er ook wel amper ruimte voor interactie en werd er niet echt een band gesmeden tussen muzikanten en publiek. In het midden van de set zakte het allemaal wat in elkaar en klonk het wat gezapiger. Gelukkig hadden ze onder andere hitje “if u think i’m pretty” en “i like the way you kiss me” nog onder de arm om af te sluiten op een hoogtepunt.

Artemas staat op 25 september in Trix.

The Streets @ Marquee

De frontman van The Streets kroonde zich vrijdag tot Messias van de Marquee. Wij, zijn volgelingen, volgden elk bevel blindelings op. Op muzikaal gebied stond alles waar het moest staan. Dankbaar voor een frontman, en dus kon Mike Skinner zorgeloos manieren verzinnen om het publiek op te zwepen. Waar er op Werchter nog een crowdsurfrecord diende gebroken te worden, toverde hij nu andere ideeën uit zijn trukendoos.

Bij “Who’s Got the Bag” sprong hij al een keer het publiek in om zijn fans van dichterbij te bekijken. Tijdens het ingetogen “On the Edge of a Cliff” maakte hij dan weer op iemands schouders een ererondje door de zaal. Velen volgden zijn voorbeeld en klommen de hoogte in. Al enkele nummers voor grote hit “Fit but You Know It” van start ging, vroeg hij alle vrouwen naar voren te komen om een all women circlepit te vormen. Erg inclusief initiatief van de rapper, alleen wat ironisch dat hij vooralleer de pit open ging, nog even moest mansplainen wat zo’n pit precies inhield. “Fit but You Know It” ontaarde uiteindelijk gelukkig in een hoogtepunt. Het hartverscheurende “Dry Your Eyes” vormde het eerste nummer van de bisronde. Tijdens “Blinded by the Lights” startte Mike een crowdsurftocht naar achteren, rond de PA en terug naar podium. Net op tijd terug om af te sluiten met de vettige drum-‘n-bass van “Take Me as I Am”, waar het zweet en de ellebogen in het rond vlogen. Wil je in een handomdraai een tjokvolle tent op zijn kop kunnen zetten, denk er dan misschien eens over na om bij Mike Skinner in de leerschool te gaan. Niets minder dan een levende legende is het.

Dizzee Rascal @ Dance Hall

Voor het laatste optreden van Dizzee Rascal op Kiewitse bodem moeten we vijftien jaar terug in de tijd. Dat er in al die jaren weinig is veranderd aan het recept van de Britse rapkoning was een opluchting, want het gros van een helemaal volgelopen Dance Hall kwam in eerste plaats om hun nostalgische neus op te halen. In zekere zin zou een kwaaie tong zelfs kunnen beweren dat Rascal ietwat in de tijd is blijven hangen, want zelfs zijn ‘nieuw’ materiaal had in 2009 perfect op onze MP3 kunnen staan. Het draaide bij Rascal om het plezier en dat was gewoon een uur lang aanwezig. De ‘filthy bassline’, waarmee hij zo graag uitpakte, had naar onze smaak zelfs nog iets vuiler mogen zijn. De uitzinnige sfeer bereikte richting het einde voor het eerst echt een kookpunt bij “You’ve Got The Dirthee Love” en werd vakkundig naar een toppunt gebracht met “Bonkers”. In deze zin was de wederkeer van Dizzee Rascal op heel wat vlakken ‘Bonk’ erop.

Bad Nerves @ Backyard

Voor wie nood had aan een streep op zijn of haar bakkes, vond met Bad Nerves op de Backyard een ideale uitlaatklep. Het gezelschap uit Essex serveert garagepunk die bijzonder venijnig en krachtig uit de hoek kan komen, maar verstopt onder die laag lawaai ook songs die als parasieten onder je hersenpan kruipen en nog weken tussen je oren blijven nazinderen. Wie al eens een show van de band meemaakte, wist ook dat het deze namiddag geen rustig uitje zou worden. Met een gemiddelde duur van om en bij de twee minuten vuurde Bad Nerves de ene na de andere knaller op de weide af, zonder het publeik langer dan een vijftiental seconden adempauze te gunnen. De moshpit werd met het nummer een stukje groter, de ambiance met de seconde euforischer. De show van de mannen uit Essex was meer dan goed en veruit een van de hoogtepunten op deze vrijdag.

Bad Nerves staat op 27 november in de Botanique.

Blondshell @ Lift

Wie door de grijze lucht zin kreeg om fijn weg te dromen bij melancholische indierock, moest even na etenstijd in de Lift zijn. Daar stond met Blondshell namelijk een van de relevantste fenomenen binnen het genre. De Amerikaanse kan binnen onze contreien echter nog niet op heel veel naambekendheid rekenen en moest het dus doen met een matig gevulde tent. Jammer, want zoals zo vaak hadden de afwezigen ongelijk. Blondshell maakte er namelijk niet al te veel woorden aan vuil en liet vooral haar coolness spreken. Recentste single “Docket” zat zo bijvoorbeeld al vrij vroeg in de set en daarmee toonde ze meteen aan dat dromerig en ruw hand in hand kunnen gaan. Het was in dat verhaal vooral indrukwekkend om te zien met welk gemak en welke nonchalance Sabrina Mae Teitelbaum haar kunnen tentoonspreidde; een beetje Phoebe Bridgers, maar dan schijnbaar zonder moeite. Blondshell dartelde zo door haar drie kwartier, maar deed dat wel met de gave dat het niet saai werd. De Lift wiegde zo dus gewillig mee met hitje “Olympus”, maar evengoed met onuitgebracht materiaal. ‘Trust Me’ stond er te lezen op het t-shirt van de Amerikaanse en dat doen we na haar set van gisteren maar al te graag, want deze kan het wel eens ver schoppen.

Dimension @ Boiler

De Boiler Room van Pukkelpop was op vrijdag decor voor allerlei drum-‘n-bass dj’s en dat moesten we natuurlijk eens met onze eigen ogen gaan zien. Dimension is een naam die in het milieu al even meegaat en al heel wat hits op zijn naam heeft. Dat hij rond de avondklok mocht spelen net wanneer de zon onderging deed hem wel goed, al leek hij toch vooral zijn blik aan commerciëlere songs bovengehaald te hebben. Dat hij begon met “Rock It “ van Sub Focus leek nochtans veelbelovend, maar hij deed net iets te weinig met de nummers die hij speelde. Zijn remixen zijn natuurlijk van een uitzonderlijke kwaliteit, maar live leek hij er geen meerwaarde aan te geven waardoor songs als “Dj Turn It Up” of “Baddadan” van Chase & Status geen extra verrassing in zich hadden. De set was weliswaar ideaal voor de liefhebbers van de bekendere drum-‘n-bass-hits want die passeerden allemaal de revue, maar wie iets meer wilde horen, kwam van een kale reis terug. Dimension is dus een uitstekende dj, maar live weet hij er geen meerwaarde aan te breien.

Thee Sacred Souls @ Club

Een soulkoffie smaakt niet alleen in de ochtend, zo bleek tijdens de schemering in de Club. Het nieuwe Daptone Records-paradepaardje Thee Sacred Souls zette immers haar beste beentje boven en dompelde iedereen onder in een romantische golf. Al bij het eerste lied “Overflowing” voelde je de liefde uit elke noot komen en dan had Cupido nog heel wat pijlen in zijn koker zitten. “Love is the Way” was dan ook de perfecte slagzin die Thee Sacred Souls zich in hun kort bestaan eigen heeft gemaakt. De goddelijke, zoete stem van Josh Lane ging zoals gewoonlijk als een warm mes door koude boter en liet heel wat harten samensmelten. Hun favoriete onderwerp was heel aanwezig, al deden ze hun uiterste best om het niet telkens weer op dezelfde manier te brengen. Ze lieten in hun eerste Belgische festivalshow bovendien ook al wat ruimte voor nieuw materiaal, wat buitengoed in ontvangst genomen werd. Het drietal floreerde live met hun extra zangers en muzikanten en ontpopte zich tot iets fluweelzacht waar Pukkelpop zich graag in nestelde. Een volmaakt succes.

Inhaler @ Main Stage

Zoe Kravitz, Maya Hawke, Viktor Verhulst. Allemaal mensen die maar wat graag de stempel nepo-baby kwijt willen. Zo ook Inhalerfrontman Elijah Hewson. Wie het over hem heeft, is nog steeds geneigd papa Bono in dezelfde adem te vernoemen. In zijn zwartleren vest straalde Elijah alvast heel wat klasse uit. De schermen vertoonden beelden in zwart-wit, wat de stijl enkel ten goede kwam. Het regende ondertussen, maar dat schrok de fans van Inhaler niet af. De indierockers stuurden een erg volle sound de weide in en speelden haast foutloos. Erg gepolijst en met maar weinig ruimte voor improvisatie. De drums in “Just To Keep You Satisfied” pompten stevig en dat nummer kreeg moeiteloos de handen op mekaar. Ook bij “These Are the Days” hoefde de frontman het goede voorbeeld niet te geven aan zijn fans; die klapten immers gulzig mee. Het enthousiasme van het publiek werkte aanstekelijk en wanneer “It Won’t Always Be Like This” het eindnummer leek te worden, ging Inhaler daarna ruimschoots buiten tijd om “My Honest Face” nog aan de fans te gunnen.

Hedex @ Boiler

Vlak na Dimension kregen we de Britse Hedex op ons bord en die had wel een fel arsenaal aan songs meegebracht. Zijn recentste single “Click Click Click” met Tiësto diende als opener en zo was iedereen vanzelfsprekend mee. Waar Dimension live voordien geen enkele meerwaarde bood, gaf Hedex iedere song de vettige Hedex-sound. Dat wil zeggen: smerige beats of drops waarvan ieder lichaamsdeel begint te bibberen. Ook hij speelde enkele bekendere nummers, maar aan “Baddadan” gaf hij dan weer een vunzingere drop door er wat meer jump up in te steken en zelfs het Super Mario Bros themalied kreeg een Hedexjasje. De man had ook een uitstekende mc mee die het publiek telkens maar meer wist op te hitsen waardoor er nooit echt een inzakking volgde. Telkens Hedex het iets rustiger aan deed, kwam hij enkele minuten later met de smerigste remix die je je kan bedenken. Ook “Liquor & Cigarettes” waarop hij met Chase & Status samenwerkte, gaf hij nog een eigen laagje. Zo werd het uur van Hedex er toch eentje waarbij je telkens maar verrast kon worden en afsluiter “Show Me Love” van Robin S gaf hij nog een eigen draai waardoor je nog maar eens je benen volledig kapot kon dansen. De zon die aan de horizon verdween en de energie van Hedex maakten dat de set heel sterk binnenkwam en iedereen klaar was om de nacht in te gaan.

Soulwax @ Marquee

De gebroeders Dewaele kregen met hun zielsproject Soulwax een goedgevulde Marquee voor zich. De stelling op het podium waar de drie drums opgesteld stonden, leken rechtstreeks weggerukt uit de film Mad Max: Fury Road. Onder die stelling stond daarnaast ook nog een hele speeltuin aan synths. Veelvuldig werd er ook gebruik gemaakt van lichtspots. Het visuele zat van bij aanvang goed. Dat kon ook gezegd worden van het muzikale, hoewel Stephen deze keer niet altijd helemaal zuiver bij stem was – dat viel vooral op tijdens de zeldzame adempauzes wanneer het tempo wat meer omlaag ging. De basriffs tijdens het nog onuitgebrachte “Idiots In Love” verschroeiden ons dan weer bijna letterlijk. De drums zweepten de menigte bij wijlen zodanig op dat je het er benauwd van kreeg. En dat gebeurde niet zelden. Tijdens de hele show hing er een fijne groovy sfeer in de tent, die zich hoe langer hoe meer omzette in een zwetende clubsfeer, zodat heel de Marquee tegen eindnummer “NY Excuse” aan het dansen was.

J Hus @ Dance Hall

Er stond heel wat goede hiphop op Pukkelpop, maar in die categorie kunnen we J Hus helaas niet meerekenen. We hadden gedacht dat we het ‘rapper zonder goesting’-tijdperk ondertussen gepasseerd waren, alleen kwam de Britse rapper handmatig zout in de pap gooien. In een makke stemming lukte het hem niet om aan de energie van zijn overijverige mc te geraken. Muzikaal was het al bij al ook niet veel soeps en vielen zijn nummers in een volledig verkeerde sfeer. Het had veel weg van een koffie zonder cafeïne; net iets te zwak om voor een stevige energieboost te zorgen zo net voor de nacht het ging overnemen van de avond. We zagen dan ook heel wat mensen in de al niet zo talrijk gevulde Dance Hall afdruipen naar een ander podium. J Hus zal het hoe dan ook worst wezen wat wij en anderen van hem vinden, want hij blijft in de VK ondanks zijn zwakke shows nog altijd een van meest gestreamde Britse rappers van de afgelopen jaren.

METTE @ Lift

Afgaande op haar naam zou je kunnen denken dat METTE de nieuwste popzangeres uit Scandinavië is, maar niets is minder waar: Mette Towley komt gewoon uit Minnesota. En ondanks dat de naam je misschien niet zoveel zegt, heeft ze wel al wat adelbrieven achter haar naam staan; zo speelde ze mee in de Barbie-film en mag ze onder meer Pharrell Williams en Rihanna tot haar fans rekenen. De Lift was in elk geval op voorhand gewaarschuwd, want de Amerikaanse is in eerste instantie vooral een danseres. Een aantal kaar geleden stond ze zo al op de Main Stage met N*E*R*D, nu toonde ze haar kunsten pal ertegenover en dat aan de hand van een dromerig pompende popshow.

En de combinatie van dat alles zorgde meteen ook voor de keerzijde van de medaille, want METTE leek te veel hooi op haar vork te willen nemen. Zo stond ze helemaal alleen op het podium en focuste ze zich iets te veel op het dansen in plaats van het zingen, en als ze dan al eens zong, dan was dat veelal meezingen met een backingtrack. Normaal gezien zou dat wel eens een afknapper kunnen zijn, maar de Amerikaanse kwam er wel goed mee weg door er gewoon een plezant feestje van te maken. Tussen haar eigen discopopnummers door kwamen er zo bijvoorbeeld dansintermezzo’s op Chappel Roan en Charli XCX, als ode aan de queens van de zomer. Dat METTE daarbij ook gewoon heel sympathiek en oprecht enthousiast overkwam, zorgde ervoor dat ze de Lift binnen de kortste keren naar haar hand kreeg. Het jammere was alleen dat net toen de keet helemaal in de fik leek te gaan staan, ze er een kwartier te vroeg de brui aan gaf. Plezant was het zeker, maar uiteindelijk dus ook maar halfjes.

SLIFT @ Backyard

Beuken geblazen met SLIFT op de Backyard, al doet beuken de band wel wat oneer aan, want de muziek van de Fransmannen gaat mijlen verder dan enkel gedreun. “Ilion” uit de nieuwste plaat speelde zo al heel nadrukkelijk met een bijzonder dreigende opbouw en een uitbarsting die heel Kiewit deed daveren. “Ummon” ging nog een stap verder en deed trommelvliezen scheuren alsof het niets was. Toegegeven: SLIFT is niet voor iedereen. Het psychedelische gehalte van hun stonerrock was wel erg trippy en meeslepend bij momenten, maar de intensiteit die het drietal door de speakers lieten gaan, doen weinigen hen na. De opkomende regenbuien en het vallen van de nacht maakten het geheel alleszins alleen maar straffer en onheilspellender.

SLIFT staat op 21 januari in Trix en op 23 januari in de Reflektor.

Romy @ Club

De voorbije paar keer kon Romy Madley-Croft haar verjaardag vieren op Pukkelpop, maar dit jaar was de zangeres van The xx een paar dagen te vroeg in Kiewit. Dat weerhield haar er gelukkig niet van om een feestje te bouwen, want we zouden in zekere zin kunnen zeggen dat ze iedereen in de Club al opwarmde voor headliner Fred again.., bij wie ze later op de avond overigens nog eens op het podium verscheen. Hoe dan ook leefden we eerst en vooral in het nu, want in de Club deed Romy de naam van die tent binnen de kortste keren alle eer aan. Openingsduo “Weightless” / “Lifetime” zorgde meteen voor een trillende vloer, waarbij vooral die laatste voor een eerste euforie-explosie zorgde.

Naarmate de set vorderde, werd het ook alsmaar drukker in de tent, waardoor we durven zeggen dat de Britse misschien beter in de Dance Hall had gestaan. Zeker toen ze een remix van The xx’ “Angels” bracht viel op hoe dicht iedereen op elkaar stond. Het kwam ergens de broeierige ‘Club Mid Air’ sfeer wel ten goede, want de diepere bassen zorgden ook gewoon voor telkens meer endorfines. “Twice” en “Did I” kregen de volledige tent zo bijvoorbeeld aan het springen. Een remix van Ariana Grande passeerde nog de revue, vooraleer een minutenlange ovatie samen met “Always Forever” de eindsprint inluidde. Dankzij “Enjoy Your Life” werd Pukkelpop nog eens ondergedompeld in een bad vol liefde, waarna “Lights Out” onthaald werd met een zee vol lampjes. Die laatste werd uiteindelijk nog een groots meezingmoment doordat het in de mix werd gegooid met “Better Off Alone”, waarna Romy ons met “Strong” in een laatste rechte lijn naar Fred again.. stuurde. Dat was de moeite.

Stormzy @ Main Stage

Stormzy doet deze zomer maar een handvol festivals en daar was Pukkelpop een van de gelukkigen van. Op een van de meest prominente plekken van de affiche was een volksverhuizing richting het hoofdpodium niet uitgesloten, al viel dat al bij al wel nog mee op vlak van drukte. De Britse grimesuperster gooide het concept van zijn optreden weer ietwat overboord in vergelijking met zijn show op Rock Werchter van afgelopen jaar. Dat was te merken aan de manier hoe hij opkwam tijdens “Big Michael”. Vol zelfvertrouwen en bakken aura vulde hij het podium met zijn persoonlijkheid. Aanvankelijk lag de focus eerst en vooral op het pleasen van de doorwinterde Stormzy-fan, alvorens over te schakelen op de iets rustigere kant die hij ons met zijn laatste twee albums heeft laten zien. Net op het moment dat hij het publiek vroeg om alles te geven, schakelde hij gevoelsmatig ietwat naar beneden met “This Is What I Mean”.

Achter zich had hij een paar muzikanten bij die vooral bij het middenstuk van pas kwamen. “Hide & Seek” kwam op die manier iets beter tot haar recht, al snakte Pukkelpop wel naar Stormzy’s onstuimige kant. Die façade kwam bij “Big For Your Boots” al even piepen en werd met behulp van “BACKBONE” definitief opgetrokken. “Wiley Flow” had die bitsigheid die we graag van hem horen, terwijl “Shut Up” nog eens voor een goede sfeer zorgde. Uiteindelijk was het al bij al hoe dan ook net iets minder memorabel dan zijn vorige passage in Kiewit, al was deze glanspresentatie overtreffen sowieso al een lastige opdracht.

Folamour @ Dance Hall

Veel volk kon Folamour niet verzamelen voor zijn uurtje plaatjesdraaien. Zijn funky deuntjes wisten ook later niet veel extra volk de tent in te lokken, maar daar waren de aanwezige fans duidelijk niet rouwig om. Lege plekken vulden zich met danspassen en hoe later in de set, hoe omvangrijker die werden. Achter de Fransman prijkten kleurrijke visuals. Van fonteinen tot een draaiende cumuluswolk tot oranje rotsen. Bloemen in de meest verzadigde kleuren en een woestijnlandschap waren de wederkerende thema’s op de ledschermen. Het ene zwoele deuntje volgde het andere op en de afwezigen hadden overduidelijk ongelijk. Het eigen nummer “Pressure Makes Diamonds” vormde een van de hoogtepunten en zette de menigte nog wat meer aan het dansen. Uiterst plezierige set. Als je achteraf ziet dat zelfs de Boilerroom – die na middernacht normaal propvol staat – zo goed als volledig leeg is, dan weet je dat het niet aan Folamour zelf lag, maar wel headliner Fred again.. die de kwelduivel van dienst was.

STAKE @ Backyard

16 augustus moest en zou een memorabele dag worden voor STAKE, vooral omdat gitarist sinds jaar en dag Cis De Man heel binnenkort pijnlijk afscheid neemt van de band. Met Pukkelpop als allerlaatste festivalshow van de gitarist werden dan ook alle trucjes uit de kast gehaald. De setlist vond de perfecte balans tussen oerklassiekers en de hardste nummer uit hun repertoire, terwijl voor het showgehalte zowaar pyro’s en confettikanonnen waren opgesteld. Alles voelde aan alsof dit een moment moest worden om voor eeuwig in het geheugen van STAKE en zijn fans te staan. Het zweet zeikte bijna letterlijk van het podium, het aantal crowdsurfers ging richting de honderd en de energie uit het publiek was quasi ongezien. De chouchou’s van de Belgische metalscene namen zo met heel veel waardigheid al een eerste afscheid van zijn gitarist en de aanwezigen genoten lustig mee van het spektakel.

STAKE staat op 1 en 2 november op LandMarck in Kortrijk.

Joy Anonymous @ Lift

Er stond nog een uurtje anoniem plezier op de planning, al hoewel zo anoniem is het duo Joy Anonymous nu ook weer niet. Als frequente collaborateurs van Fred again.. hebben ze zich in de kijker kunnen zetten en liften ze duchtig mee op diens succes. In de schaduw van de Main Stage hadden ze wel wat moeite om het feest op gang te trekken. Voor een groot stuk was dat te wijten aan het feit dat ze iets te veel een verhaal wilden vertellen in hun set, wat op een iets vroeger uur zonder twijfel veel beter tot haar recht was gekomen. De opbouw verliep gestaag en bracht niet de gewenste extase voor de meesten. Het duo wisselde dan toch nog het geweer van schouder en bracht de nodige energie in afwisseling met hun melancholische deuntjes. Joy Anonymous stelde met andere woorden een beetje teleur, al was dat vooral te wijden aan de randzaken.

Jorja Smith @ Marquee

Jorja Smith op de Belgische festivals is een combinatie die werkt, zeker als je ziet hoe de zangeres doorheen de jaren geëvolueerd is op vlak van podiumprésence. Op Pukkelpop stond ze zoals altijd in de Marquee en die was helemaal volgelopen voor de zwoele soul en r&b van de Britse. Smith had niet alleen een hele resem aan hits meegebracht, maar ook een grote productie en een nieuwe coiffure. Cool zag het er dus zeker uit, maar het klonk ook gewoon top. Klassiekertje “Blue Lights” zat al helemaal in het begin van de set en ook haar backingvocals kregen al snel een moment de gloire.

Jorja Smith is uiteindelijk ook een zangeres die het voor een deel moet hebben van de grote hits, of de zwoele sfeer. Het jammere op een festival is dat dat laatste altijd een beetje verwatert als het geen meezinger is. Ondanks dat het muzikaal dus permanent wel snor zat, moeten we ook durven zeggen dat het met momenten qua beleving wat ter plekke bleef trappelen. Gelukkig waren recentste single “High” en gevestigde waarde “Teenage Fantasy” opflakkeringen. Die laatste zette overigens de gigantisch sterke eindspurt in, want met “Be Honest” en “On My Mind” ging het publiek in de Marquee – dat nog niet richting Main Stage was getrokken – helemaal los. Het had op vlak van sfeer dus soms wat voeten in de aarde, maar Jorja Smith deed uiteindelijk wel gewoon waarvoor ze gekomen was: kwaliteit afleveren.

The Kills @ Club

The Kills had de lastige taak om samen met Fred again… geprogrammeerd te worden. Waar de volledige weide een heuse volksverhuizing deed richting Main Stage, had de Club het wat lastiger om gevuld te raken. The Kills moesten zo voor een minder dan halfvolle tent spelen, maar dat liet het duo niet aan hun hart komen. Alison Mosshart en Jamie Hince toonden zich rasechte publieksmenners en dat kon het publiek dat er wel was wel appreciëren. Het was weliswaar jammer dat het duo geen live drummer meenam naar het podium, want zo moest alles van de twee zelf komen. Gelukkig is Mosshart wel iemand die een publiek rond haar vinger kan winden en dat gebeurde dan ook. De donkere songs hadden iets van een mantra in zich, maar het was vooral wanneer het net iets aanstekelijker klonk dat de nummers indruk maakten. Zo was afsluiter “Future Starts Slow” natuurlijk het anthem dat bleef hangen waarmee de volledige zaal nog eens compleet uit zijn dak ging. Een beperkt publiek betekende voor The Kills geen beperking om zich te smijten, al hadden iets meer bandleden wel voor meer dynamiek gezorgd.

Alle recensies van Pukkelpop 2024 lees je hier.
Onze recensie van Fred again.. lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn, Simon Vyverman en Johannes Hulpiau.