© T.GERARD
Het kwakkelweer dat onze collega’s gisteren op Pukkelpop ervaarden, stak ook in Cabaret Vert de kop op. De camping oogde miezerig en op het plein ontstonden her en der kleine poelen en modderplekken. Aangezien het de hele dag bleef regenen werden de kleine poelen al snel grote waterkraters en werd modder de norm. We hadden geen tijd om hierdoor de kop te laten hangen, want al vanaf de eerste bands was er wederom veel goeds te zien. Ook stonden er op zaterdag met The Libertines en vooral Justice twee kleppers van formaat op de affiche.
June @ Razorback
©M.TCHAKMAKDJIAN
Vandaag mocht niet één, maar mochten twee winnaars van de regionale selectie het Razorbackpodium openen. Zowel metalgroep June als postpunkband Contremeute selecteerde de organisatie uit hun muziekconcours. June mocht de spits afbijten en voor hen waren er al heel wat fans opgedaagd. Het vijftal kwam onder luid gefluit het podium op en opende met enkele zware metalriffs om het enthousiaste publiek te geven wat ze wilden. Al snel werd duidelijk dat hevige riffs, een vettige bas, bombastische drums en de zanger’s krachtige, melodieuze stem de voornaamste wapens uit hun arsenaal waren. De toetsenist voegde er, vooral tijdens de rustigere bruggen, nog wat ijle akkoorden aan toe en ook gitaarsolo’s mochten niet ontbreken. Het publiek ging spontaan aan het headbangen en er werd wel al wat geduwd, maar een echte moshpit ontstond nog niet. Wel toonde de zanger zich een echte volksmenner die het publiek makkelijk aan het schreeuwen en klappen kreeg. Tijdens het laatste nummer vroeg de band een wall of death en zo ging het publiek toch nog aan het beuken. De duivelhoorntjes gingen na het nummer nog een laatste keer de lucht in en zo werd de band uitgezwaaid.
Contremeute @ Razorback
©C.BRULE
Na June mochten de Straatsburgse postpunkers Contremeute het podium betreden. Zij stonden vreemd genoeg voor een kleiner publiek, maar misschien zaten de steeds groter wordende plassen hier voor iets tussen? Dat hield de zanger, gekleed in een zwart spandex pak met daarover een geel marcelleke met zwarte bollen, niet tegen het volk bij het concert te betrekken. De speciale frontman trok gekke bekken, richtte zijn kreten naar de mensen op de eerste rij en vroeg verschillende keren of we al ‘chaud’ waren. Op een strak tempo wisselde de band stille, bijna breekbare momenten af met knotsgekke geluidsexplosies. Op zo’n stille momenten preekte de zanger als een kwade priester terwijl de gitarist ijl aan het tokkelen ging. Door middel van gitaarriffs, een eclectisch bas en kletterende cimbalen ontplofte het geheel dan weer. De zanger ging dan ook nog eens aan het gillen en speelde met talloze effectpedalen die voor hem op een standaard stonden. De prijs voor het bizarste optreden tot nu toe wonnen de heren alvast, maar of we het nu erg goed vonden dat weten we ook niet. Wel betrapten we onszelf vaak op ritmisch meebewegen, dus we bedoelen zeker niet dat het concert slecht was. Het gekke geheel miste voor ons een rode draad om te volgen, zodat we misschien meer van de show konden genieten.
Metz @ Razorback
©M.TCHAKMAKDJIAN
Ook voor Metz bleef het modderveld voor de Razorback leger dan verwacht. Enkele honderden dapperen trotseerden de vuiligheid om de Canadezen aan het werk te zien. De posthardcoregroep staat bekend om hun verfijnde herrie en liet er dan ook geen gras over groeien door het ene harde nummer na het andere te spelen. Onmiddellijk waagden enkele zotten zich aan een beukfestijn wat resulteerde in vuile schoenen, met slijk bespatte kuiten en modderbadjes ten gevolge van valpartijen. Wij begaven ons uit voorzorg wat meer naar achter en zagen dat de meeste mensen hetzelfde idee hadden. De droge zone bevond zich rondom de PA-tent, waar houtschaafsel voor een veilige bodem zorgde. Na twintig minuten gerammel stelde de band zichzelf kort voor, om dan onder de leuze ‘let’s keep dancing’ verder te knallen. Met een furieus tempo leidde de drummer telkens opnieuw de beenharde nummers in. ‘Rock and roll is a beautiful thing’ verkondigde de zanger en opnieuw werden riffs en drumsalvo’s rond ons hoofd geslingerd. Behalve de korte bindzinnetjes van de zanger kregen we geen moment rust van de band. Het concert raasde voorbij als Formule 1 wagens op een circuit, alleen maken die bolides nog net wat minder herrie dan Metz.
The Libertines @ Zanzibar
Ook toen we ons naar de mainstage begaven zagen we overal modder en grote plassen. Met de staat van het terrein ging het enkel maar slechter en slechter. Dat hield The Libertines niet tegen om met het aanstekelijke nummer “Run Run Run” te openen. De vrolijke single van hun nieuwste plaat All Quiet on the Eastern Esplanade is een makkelijke meezinger, dus het publiek ging aan het zingen. Het duurde echter niet lang voor het steeds droeviger wordende weer op ons humeur begon in te hakken, net zoals de lusteloze show van de groep rond Carl Barât en Pete Doherty. Alhoewel de Britten de nummers met een moeiteloos voorkomen afwerkten, spatte er ook weinig enthousiasme vanaf. Enkel de bassist zagen we af en toe energiek bewegen en springen.
Erg veel interactie met het publiek zochten ze ook niet. We kregen een erg Brits klinkende ‘bonsoir’ en een tweetal flauwe moppen. In tegenstelling tot de band zagen we enkele fans in het rond springen en dansen, het leek ons een effectieve manier om het mottige weer te negeren. The Libertines speelden in de makke eerste helft van de set vooral rustige nummers. Hiervoor werd af en toe een akoestische gitaar bovengehaald. De dankbare fans onthaalden elk nummer positief en met applaus, maar wij werden pas positief toen de vaart er wat in begon te komen. De band leek zich meer en meer te geven en vuurde op het einde ook enkele van haar bekendste hitjes op ons af. Het zwoele “Music When The Lights Go Out” beet de spits af, waarna het duo “Can’t Stand Me Now” en “Don’t Look Back into the Sun” het publiek helemaal kon inpakken. We zagen de band op het einde meer en meer het beste van zichzelf geven, maar dat was te laat om ons te overtuigen.
Red Fang @ Razorback
©F.MAYOLET
Voor het optreden van Red Fang liep de Razorback aardig vol, of toch zo vol mogelijk aangezien de grote plassen waar niemand stond als kraters leegbleven. The Libertines waren nog aan het afsluiten op de mainstage toen de band het podium opkwam. Een ferme verschijning zijn ze tevens, de mannen van Red Fang. Drie beren van venten, met baarden en wilde haren, stonden naast elkaar met hun gitaren in de hand en klaar om toe te slaan. Achter hen zette de drummer, zonder baard, zich achter zijn kit. Toen de band uit de startblokken schoot met de ene riff na de andere werd al snel duidelijk dat het menens was. Het viertal was erop uit even veel herrie te schoppen als voorgangers Metz. De focus van Red Fang lag meer op een simpele groove zoals dat vaker is met stonerrock. Zo lang het maar groovy is en de gitaren aan het scheuren gaan was duidelijk hun motto. We vonden hun gitaren zelfs de meeste scheurende van het festival tot nu toe. Ook de krachtige zangstem van Bryan Giles en zijn extreem vettige bas verdienen een vermelding. De band’s monolithische riffs kregen het publiek als één aan het headbangen en ook nu ontstond er een mosh in de modder. We zagen zelfs enkele mafkezen crowdsurfen. Red Fang weet duidelijk hoe je een klein uur alles kapot moet maken met eenvoudige stonerrock en net daarom hebben ze ons respect.
High Vis @ Razorback
©M.TCHAKMAKDJIAN
High Vis geniet in Frankrijk duidelijk nog niet van dezelfde populariteit zoals bij ons, want toen de Britten opkwamen was de weide amper halfvol. Om het volk dat wel bleef plakken te belonen, trakteerde de groep ons onmiddellijk op enkele catchy hardcore plaatjes die ons aan het geluid van “Turnstile” deden denken. De zanger bedankte ons om erbij te zijn in de verschrikkelijke modder, en bekende dat hij nauwelijks deftig Engels spreken kan, dus hij zich niet zou wagen aan Frans. Het overgebleven publiek kon de catchy hardcore punk wel smaken en barstte naar goede gewoonte los in een moshpit. Deze ging er zo wild aan toe dat enkele Fransen aan het bekvechten gingen. Gelukkig ontstond er net geen vechtpartij. Totaal onbewust van het spektakel die we aanschouwden, riep zanger Graham Sayle op dat moment op om dichterbij te komen in de modderige pit. Om de paar nummers greep hij de kans zijn publiek oprecht te bedanken. Terwijl High Vis van jetje bleef geven met een spervuur aan snedige riffs, woeste drums en een schreeuwende Sayle, werd de dronken uitdager van daarnet tegen de grond gewerkt en moest de security de orde komen handhaven. De band riep op te stoppen met vechten voor ego en andere domme redenen en speelde vervolgens hun harde nieuwe single “Mob DLA”. Toen de razende show op zijn einde kwam, werden we voor de jonge band het podium verliet nog een laatste maal uitvoerig bedankt .
Justice @ Zanzibar
©F.MAYOLET
Voor headliner Justice doorkruisten we vandaag een laatste maal de modderzee en mensenmassa aan de Zanzibar. Het leek wel alsof er iets mis was met de installatie, want we zagen stagehands na het startuur druk discussiërend in de weer op het toneel. Toen Gaspard Augé en Xavier de Rosnay eindelijk plaats namen achter hun apparatuur, barstte een luid gejoel los. Het publiek zag het helemaal zitten en na een tergend lange intro om de spanning er zo lang mogelijk in te houden barstte het feestje helemaal los. Wat zijn ze een meester in het op- en afbouwen van hun songs. Elke opbouw zat zo precies in elkaar dat ze ervoor zorgden dat elke drop als een ontlading van jewelste voelde. Al je energie kon je dan voor even kwijt, voor het duo je weer even kalmte gunde. Op een geniale manier herhaalden ze deze formule bij het grootste deel van hun nummers. Triomfantelijk keken de heren tijdens een rustmomentje op ons neer. Justice zag dat het goed was.
Als collectief ging de uitzinnige menigte steeds weer aan het dansen, en al vooral wanneer hitjes zoals “We Are Your Friends” de revue passeerden. Die hitjes kregen af en toe een nieuw jasje of werden met andere plaatjes gemixt. Zo hoorden we tijdens “D.A.N.C.E.” ook nog stukjes van “One Night/All Night”. Ook na hitje “Neverender” van hun nieuwste langspeler Hyperdrama bleef het spektakel tot de laatste seconde een steengoede show. De heren schotelden ons ruim een uur het beste uit hun repertoire voor, wat zorgde voor een ongezien feestje. Dit gekoppeld aan de zotste lichtshow van het weekend creëerde een ongezien hoogtepunt.
Net wanneer je dacht dat ze al hun kunstjes getoond hadden schoot het tempo plotsklaps de lucht in. Een klein half uur voor het voorziene einde bracht een verschroeiende beat, we schatten 165 beats per minuut, de hele weide aan het raven. Billen gingen aan het botsen, vuistjes gingen pompend de lucht in, zwetende lijven bewogen van links naar rechts: het feestje was onstopbaar. We hoopten stiekem dat de show nooit zou eindigen, maar helaas kwam het slot er na een dik uur toch. Toen het laatste nummer speelde kwamen ze het publiek groeten als echte wereldsterren. Ze schudden de handen van iedereen die op de eerste rij stond en ondertekenden wat ze konden. Wat een ongelofelijke show, bravo heren!
Onze recensie van dag twee lees je hierzo.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
