Lowlands 2024 (Festivaldag 2): Een lange, dansende aanloop naar Fred again..

Na een overvolle dag één beloofde dag twee er niet minder druk op te worden. Met Fred again.. stond er misschien wel de meest eigentijdse headliner aan het einde van de dag geprogrammeerd. Maar voor het zover was, kregen we nog heel wat lekkers gepresenteerd. Wederom was de affiche gestoffeerd met artiesten uit heel uiteenlopende genres. De zon was deze keer van bij de start tot het einde van de partij. Net zoals gisteren zagen we enorm veel artiesten aan het werk. Van sommige zagen we heel de show, van anderen zag we slechts een klein stukje.

Zo werden we verrast door Popup Choir aan de Alpha die ons voorzag van een keuze karaoke show waar iedereen luidkeels meebrulde. Bar Italia wist ons te bekoren, maar Soft Play zorgde iets verder in de India voor een punkparty die onze aandacht trok. We hoorden ook nog net Artemas zijn set afsluiten met de Tiktok-hit “i like the way you kiss me” die voor heel wat animo zorgde in de Heineken. Je begrijpt ons wel, we hadden wederom ogen en oren tekort op in Biddinghuizen.

Wist je trouwens dat Lowlands ook een hele wetenschap area heeft? We leerden er bij over quantum fysica en waarom de wombat vierkante keutels heeft. Voor je seksleven eens te voorzien van wat meer pit kon je dan weer terecht in het Ohlalalaantje voor workshops over seks. Vlakbij was er dan ook nog de hele art-afdeling met beeldende kunst en schilderijen. De tijd dat festivals enkel muziek op het programma hadden is lang gepasseerd, zo bleek. Je kon het zo gek niet bedenken, maar Lowlands had het in de aanbieding.

Arooj Aftab @ India

Voor wie dag twee best rustig mocht beginnen, was de Pakistaanse artieste Arooj Aftab de ideale keuze. De India druppelde gestaag vol van zodra ze begon. Met haar minimalistische mix van jazz en traditionele Pakistaanse muziek bleek ze voor de aanwezigen de ideale opener. Haar grote doorbraak kwam er met Vulture Prince, waar ze in 2022 een Grammy voor won. Toch koos ze er voor om vooral te tappen uit haar nieuwste album Night Reign. Ze beloofde het niet te triestig te maken, maar volgens haar eigen ervaring draait alle muziek rond triestige zaken. Hoe ingetogen haar optreden ook was, telkens dat er een solo gespeeld werd van een van de artiesten volgde er steevast een luid applaus. En zo bleek Arooj Aftab de juiste keuze te zijn om de dag rustig te beginnen.

Spinvis @ Bravo

Je hebt hiphoppers die snel en creatief zijn met woorden en dan heb je Spinvis. De woordkunstenaar mocht om 13 uur al vroeg aan de bak in de Bravo. Maar dat de Nederlander een thuismatch speelde, was direct duidelijk. Het was aanschuiven tot buiten de tent. Voor de gelegenheid had hij het podium gevuld met etalagepoppen en speelden er bij elke song geanimeerde video’s op de schermen. Nergens mixten muziek en kunst zo intens als tijdens Spinvis. En dit bracht mensen samen, want wanneer we rond ons keken stond er jong en oud rond ons. Zijn raadselachtige woorden surften op een golf van gitaren, strijkers en drums. Soms iets intenser, soms iets meer ingetogen, maar altijd oprecht. Spinvis bracht wijsheid verhuld als poëzie. Wijsheid die tijdloos was en geen leeftijdsgrens kende.

The Streets @ Heineken

The Streets draait al een tijdje mee in het muziekwereldje. We mogen dus gerust stellen dat frontman Mike Skinner de kneepjes van het vak door en door kent. Na een korte kennismaking zat hij tijdens tweede song “Turn The Page” al tussen het publiek. Doorheen het komende uur zou hij zich bevestigen al volksmenner pur sang. De opdracht die hij zichzelf stelde voor de dag? Een song buiten de tent performen. Een kunstje dat hij, mits enige horten en stoten, succesvol voltooide. Maar ook muzikaal kon Skinner ons bekoren. Waar “Let’s Push Things Forward” op plaat op de vlakte blijft, kreeg het op Lowlands een extra flair mee. Skinner bleef alle trucjes uit de kast halen en iedereen aan de Heineken ging er vlot in mee; handjes die op en neer gaan, springen en de armen heen en weer zwaaien. The Streets lijkt aan zijn tweede jeugd begonnen te zijn deze zomer, na succesvolle passages op Rock Werchter en Pukkelpop. Hun set werd vakkundig afgewerkt met klassiekers “Dry Your Eyes” en “Blinded by the Lights”. Zo zie je maar dat je zelfs diep in een carrière nog steeds fris en relevant kan blijven.

Sugababes @ Alpha

Aan het begin van het millennium reeg Sugababes de radiohits aan elkaar. Het was toen nog niet de gewoonte dat popacts aantraden op festivals. Een kleine twintig jaar later zijn popbands eerder regel dan uitzondering en dus besloten de drie dames hun schade in te halen. Met een aaneenschakeling van hits deden ze de Alpha dansen. Waar toppers als “Hole in the Head” en “Red Dress” vroeger heel braaf en gepolijst klonken, kregen ze nu, met liveband gebracht, een extra stevig kantje. Classic rock bestond al, nu kan je Sugababes toevoegen aan het lijstje classic pop. Jong en oud zongen alle hits uit volle borst mee. En de meest bekende zoals “Round Round” en “About You Now” werden opgespaard voor het einde. Sugababes heeft de tand des tijd goed doorstaan en dat kunnen we niet van alle popacts van begin de jaren nul zeggen.

Soulwax @ Bravo

‘Hallo Nederland! Wij zijn Belgen.’ Meer had Stephan Dewaele niet te zeggen om het feest in de Bravo op gang te trappen. Met een futuristische opstelling waar ze nog steeds met drie drummers speelt, wist Soulwax vrij snel het ritme te bepalen. “Missing Wires” liep soepel over in “It Is Always Binary”. De elektrorock hakte er op in en deed de Bravo snel ontbranden. De beats bleven maar toestromen en voor we het wisten, verdronken we bijna in een zee van ritmes. Gelukkig bewaarden de broertjes steeds het zicht op de horizon en werd er met “Miserable Girl” terug voet op vaste grond gezet. “E-Talking” liep geruisloos over in “NY Excuse” en nog één keer werd de Bravo omgetoverd tot een danstempel.

Inhaler @ Alpha

Inhaler schoot met “My Honest Face” als een komeet in de lucht. De debuutsingle en het nummer dat erop volgde waren van het soort indierock dat net radiovriendelijk genoeg is om mainstream door te breken. Maar het blijft lopen op een dun lijntje om relevant te blijven bij het grote publiek. Zo bleek ook aan de Alpha die amper half gevuld was. Visueel klopte het plaatje; Elijah Hewson als posterboy frontman, een eenvoudige backdrop en video’s op de schermen in zwart en wit. Toch bleken de songs steeds aan de verkeerde kant van dat lijntje te vallen. “When It Breaks” ontbrak de nodige energie, waardoor het wat flets overkwam. Toch herpakte Inhaler zich naar het einde toe. Jammer genoeg wanneer afsluiter “My Honest Face” aan de beurt was, was het grootste deel van het publiek al naar andere oorden vertrokken. In de Heineken was naar ons inzien Inhaler veel beter tot zijn recht gekomen.

Sampha @ Bravo

Als je Drake, Kanye West, Beyoncé en Kendrick Lamar allemaal op je cv van samenwerkingen kan zetten, dan weten we dat je iets te bieden hebt. En Sampha heeft wat te bieden. Met zijn soulvolle stem combineert hij elektronica met r&b en soul. Aan de Bravo verschenen heel wat nieuwsgierigen die hem eens in levende lijve aan het werk wilden zien. Die merkten dat het geluid in het begin nogal aan de scherpe kant was afgesteld. De set ging in een golfbeweging; zacht en intens werden beurtelings afgewisseld. Muzikaal werd er volop geëxperimenteerd met allerhande geluiden. Soms oogste hij succes, soms verdwaalde hij een beetje in zijn eigen doolhof zoals bij “Spirit 2.0”. Toch kwam de echte kracht van Sampha bovendrijven wanneer hij alle ballast overboord gooide en in zijn puurste vorm “(No One Knows Me) Like the Piano” bracht.

ROMY @ India

Wanneer The XX in een winterslaap verkeert, dan trekken Romy en Jamie er graag apart op uit. En beiden kleuren ze dan graag eens buiten de lijntjes. In het geval van Romy doet ze dit samen met een dj. De India was aardig volgelopen en haar lach verraadde al snel dat ze er heel veel zin in had. “Weightless” deed de vloer daveren en “Lifetime” deed daar nog een schepje bovenop. Ze zag meteen dat het goed zat en de set zou enkel crescendo gaan. Zeker toen ze “Angels” van The XX uit de schuif haalde. Wie dacht dat we het hoogtepunt bereikt hadden dacht beter nogmaals. “Always Forever” deed de temperatuur nog een paar graden stijgen. De lichten gingen allemaal uit op “Lights Out”, enkel en alleen om ze te verlichten met gsm-licht. Romy bewees nogmaals dat ze Jamie niet nodig heeft, al zien we ze samen ook graag nog eens langskomen.

Fred again.. @ Alpha

Wie niet op tijd vertrokken was naar de Alpha was eraan voor de moeite om nog een goed plekje te veroveren voor Fred again.. . Het blijft straf en toch ook een beetje mysterieus, dat de Brit het in een relatief korte periode geschopt heeft tot headliner op de grootste festivals van Europa. Fred Gibson, zoals hij dagdagelijks door het leven gaat, kwam het podium op in een hoody. Alsof hij gewoon naar het werk ging en in zekere zin was het ook zo, want daar draaide het concept Actual Life, dat hij in 2020 begon, rond. En zoals bij wel meerdere mensen is de ochtend in het weekend de dag waar alles een beetje trager mag beginnen. Zo begon hij ook aan zijn set. De intro duurde ellenlang en gedurende het eerste half uur zat er niet echt tempo in de set. Even bij “adore u” leek de boel te ontploffen, maar zelfs dan nog bleef het bescheiden.

Het is pas bij “Rumble” dat hij echt de boel voor een eerste keer in lichterlaaie zette. Waarom weten we niet, maar daarna liet hij heel de opbouw weer inzakken. Dat de man uiterst getalenteerd is, staat buiten kijf. Enkel gewapend met een drumpad en een piano doet hij de geniaalste dingen. Maar anderhalf uur blijven boeien is nog net iets teveel voor Fred again.. . Gelukkig liep Romy van The xx nog rond in de buurt om “Angie (i’ve been lost)” mee te zingen. De finale leek ingezet, zeker toen “Marea (we’ve lost dancing)” volgde en iedereen begon te dansen. De ietwat langere opbouwen mochten eindelijk wijken voor een reeks beats. “Billie (loving arms)” maakte een liefdevol einde aan de avond van dag twee. We kunnen na anderhalf uur nog niet verklaren waarom Fred again.. het zo snel geschopt heeft tot headliner, maar bij momenten vermaakte hij ons hartelijk.