©TGERARD
Cabaret Vert is een festival dat laat op gang komt, maar ook tot het holst van de nacht doorgaat. We bedoelen dat heel letterlijk, want de eerste artiesten treden ten vroegste om half vier op en meestal gaan de concerten door tot rond één uur ’s nachts, waarna er nog één of twee uur gefeest kan worden bij verschillende dj’s of bij het reggaepodium Zion Club. Doordat het festival vrij laat op gang komt, zagen we het hele weekend festivalgangers kuieren door het gezellige Charleville-Mézières en zaten de terrasjes stampend vol. Ook wij kuierden door het stadje en scoorden bij een Italiaans restaurantje een lekkere dagschotel met een glaasje wijn bij voor nog geen vijftien euro. Ook op het festival kan je voor een prikje lekker smullen, want vers, lokaal voedsel dragen ze hier hoog in het vaandel. Alle ingrediënten proberen ze zo dicht mogelijk te halen om zo de ecologische voetafdruk te verminderen en ook het vegetarische aanbod is enorm. Zo kan je hier verschillende pizza’s verkrijgen voor negen à tien euro, een bordje couscous voor acht, een half stokbrood met kaas, omelet en saus voor vier een half, enzovoort. De volledige opbrengst van dat laatste eetkraam gaat tevens naar een organisatie die mensen met Alzheimer begeleidt en ondersteunt. Van het hart op de juiste plaats gesproken.
Xavier Rudd @ Illuminations
Onder een stralend zonnetje vingen we de laatste festivaldag aan. We kozen om als eerste Xavier Rudd te gaan zien, die ons de perfecte artiest leek om de treurige weersomstandigheden van gisteren te doen vergeten. De zachtaardige, immer goedgemutste Australiër bracht ons vergezeld van zijn akoestische gitaar en zijn warme stem het ene zweverige folknummer na het andere. Ook maakte hij gebruik van synthloops, zette hij zich af en toe achter een drumkit en bespeelde hij terwijl hij drumde een didgeridoo, waarvan de klank ons deed denken aan Mongolische keelzangers of de oorlogszangen uit de Dune-films van Dennis Villeneuve. Xavier wees ons erop dat de echte naam van het instrument niet didgeridoo, maar eigenlijk Yaraki is. Wanneer hij de drum, Yaraki en synthesizers combineerde, begon het geheel meer op een soort electromuziek dan op folk te lijken. Het publiek wist er dansend wel raad mee. Ook hoorden we duidelijke invloeden van dub en reggae. Dat hij moeiteloos uit al deze vaatjes tapt en dit verwerkte tot een samenhangend concert, bewees zijn veelzijdigheid. Dat hij dit live dan ook nog eens helemaal op zijn eentje bracht, toonde zijn talent. “Follow The Sun” bleek een mooi meezingmoment en zo ging de eerste dag op een leuke manier van start.
Nova Twins @ Zanzibar
©F.MAYOLET
Met een bang hartje zakten we na Xavier Rudd af naar de mainstage. Het modderslagveld van gisteren zat namelijk nog in ons geheugen gegrift. De organisatie had ’s nachts gelukkig niet stilgezeten en bracht op de belangrijkste punten extra houtschaafsel of steenslag aan. Hoe dan ook, het was de beurt aan Nova Twins. Op de klanken van Georgia Souths kenmerkende, vettige bas en met een podiumprésence om U tegen te zeggen kwamen de dames, na de drummer die al klaarzat achter zijn kit, het podium op. Als snel werd het publiek ingepalmd door Amy Love’s krachtige stem en zwoele moves. Koppel hieraan de met effecten overstuurde smerige bas en de hevige gitaarrifs, en je krijgt het recept voor het creëren van een perfecte kleine moddermoshpit. In de pit konden we Ronald McDonald spotten, of was het nu een Fransman in een goedkoop kostuum? Toen die al springend onze kuiten met slijk bespatte, hadden we alleszins veel zin hem een idiote clown te noemen. Geen probleem voor de band, want die bleef de volledige show doorscheuren en zo duurde het niet al te lang voor de kleine mosh een veel te grote circlepit werd. Alle ingrediënten voor een mainstagewaardig rockoptreden waren aanwezig. Zo kregen we onder andere een pompende drumsolo, de vieste bassolo tot nu toe, een frontvrouw die het publiek bespeelde, tonnen energie, en we kunnen blijven opsommen, maar in plaats van dat te doen stellen we voor dat je ze zelf gewoon eens aan het werk gaat zien.
Joey Valence & Brae @ Razorback
©-VINCEVDH
Toen de dj van Joey Valence & Brae opende met een drum-‘n-bass versie van “Sabotage”, een erg marginale raveversie van “Zombie” en vervolgens nog een streepje dubstep, werd de toon onmiddellijk gezet voor wat er komen zou. JVB kwam furieus op met “Baddest” en iedereen ging wild aan het springen. Het duurde welgeteld tien seconden voor ze de tent in lichterlaaie zetten en de keet in vlammen opging. Het drietal perste zo veel mogelijk nummers in de vijftig minuten die ze kregen, wat resulteerde in een brullend publiek die geen seconde stil bleef staan. Overal waar we keken, zagen we de glimlachende menigte energetisch rondspringen en het beste van zichzelf geven. Dit werd enkel in de hand gewerkt door de hyperkinetische frontmannen die het publiek in de palm van hun hand hielden.
Als ze niet bezig waren met het rappen van harde bars, zagen we ze meegenieten van hun eigen show. Talloze hilarische danspasjes en komische interacties volgden elkaar op. Toen ze op het einde nog een tweede keer “Baddest” voor het publiek in petto hadden, vervolgens over vieze drum-‘n-bass rapten waaronder “In The City” van Belg Basstripper en eindigden met “Punk Tactics”, vloog wat overbleef van de Razorback nogmaals in brand. Zo explosief was het optreden. Ze omschreven hun show zelf eigenlijk nog het best: ‘I came, I saw, we came to drop bombs.’
Shaka Ponk @ Zanzibar
De immense populariteit van Shaka Ponk in Frankrijk valt niet te onderschatten. Het plein voor de Zanzibar liep helemaal vol, het was drummen geblazen om maar iets te kunnen zien. We mogen er zeker van zijn dat de band er mee voor gezorgd heeft dat deze recorddag uitverkocht is. Het festival had over vier dagen gespreid honderdtienduizend mensen over de vloer, waarvan tweeëndertigduizend vandaag. Veel moest de band dan ook niet doen om de menigte mee te krijgen. Vanaf de eerste tonen van de gitaar zat de sfeer erin. Wat de zanger ook vroeg, het publiek ging erin mee. Hij besloot dan maar om in het publiek te duiken en zo was de cirkel compleet. Wij waren iets minder overtuigd van de band aangezien het geluid een beetje onsamenhangend klonk. Soms leken ze een metalgroep te willen zijn, maar daarvoor vielen ze te vaak terug op een plat stadionrockgeluid. Het hielp de show ook niet dat het geheel vaak stilviel. Maar wat echt niet door de beugel kon, was hun cover van Nirvana. In duet zongen zanger en zangeres de slechtste cover van “Smells Like Teen Spirit” die we ooit hoorden.
Naast muziek voerde de band ook heel wat spektakel op. Ze hadden speciale outfits aan, zo zag de zangeres met mohawk er bijvoorbeeld uit als een indiaanse krijger, werden er constant allerhande bizarre visuals geprojecteerd en hadden ze een koor op stelten mee. U hoort het goed, ze hadden een koor op stelten mee. Op een hoogte van ongeveer vijf meter stonden zowel rechts als links van het scherm een tiental zangeressen, gekleed in een wit gewaad dat tot op de grond hing. En als ze niet aan het zingen waren, dan voerden ze allerhande choreografieën uit. Tijdens hitje “I’m Picky” kreeg het koor de taak de meeste zang op zich te nemen terwijl de zanger aan het crowdsurfen was en dat klonk best wel episch eigenlijk. Na alle hoogte- en laagtepunten van de show blijven we met gemengde gevoelens achter, maar we zijn toch blij het spektakel eens meegemaakt te hebben. Zo weten we toch wat het is hé.
Hot Wax @ Razorback
©M.TCHAKMAKDJIAN
Ons zeer geliefde Razorback podium sloot binnenkort alweer voor een jaar de deuren, dus het laatste concert wilden we zeker meemaken. Dat de laatste groep het furieus garagerocktrio HotWax was, dat wisten we natuurlijk ook al. Enthousiast begon de band aan de show en gingen de gitaren aan het rammelen. We zagen ze op Rock Werchter, een beetje teleurgesteld door de magere opkomst, een lusteloze set spelen, maar dat was hier alleszins geen probleem. De weide stond aardig vol en dat kon de band smaken. Ook konden ze de vele fakkels en vuurballen van de groin-groinbar smaken. Groin-groin als in knor knor, maar dan in het Frans. De bar stond dan ook in het thema van wilde zwijnen, ze legden er hier zelfs op een gigantische barbecue. We konden zelfs kiezen tussen een gewone braadworst of eentje met everzwijn. Wilde zwijnen, dat waren de mensen in het publiek hier meestal ook. Deze keer bleef de vermoeide massa vrij kalm en bleef het bij geboeid staan kijken en headbangen natuurlijk. Nu, echte muziek om te moshen was de garagerock met blues- en punkinvloeden toch niet echt. Het publiek onthaalde zowel de nummers en gitaarsolo’s met een hartelijk applaus en dat apprecieerde de band duidelijk. Wij genoten naast de heerlijke solo’s ook van de strak gespeelde, warm klinkende en prominent aanwezige baspartijen van bassiste Lola Sam. Met een gelukzalig gevoel konden we de Razorback verlaten, want het laatste optreden was een knaller.
Korn @ Zanzibar
Headliner van de dag, of althans internationale headliner van de dag, was toch wel de metalband Korn. Begin jaren 2000 maakten ze furore en waren ze een van de grootste bands ter wereld. Funky muziek speelde voor de band opkwam, maar daar maakten ze snel een einde aan. In grote letters verscheen Korn op het traliesachtige scherm dat voor de band stond. De staalharde riffs van “Rotting In Vain” zetten het kleine anderhalf uur in en gaven de volledige show de toon aan. De typische zangstem van Jonathan Davis viel ons direct op; hij leek namelijk af en toe een heel klein beetje adem te kort te komen. Verder was er van begin tot einde niks op Davis aan te merken. Hij sprong energetisch in het rond, haalde nog steeds de hoge noten, kreeg het publiek makkelijk aan het schreeuwen en zijn typische gegrom klonk live even goed als op plaat.
Net zoals bij Shaka Ponk viel de show soms stil, maar dit loste de drummer handig op door telkens wat fills of een indrukwekkende solo te spelen. De drummer viel daarnaast ook op omdat hij bijna constant show aan het geven was met zijn drumstokken. Het was heerlijk om enkele minuten op hem te focussen en hem aan het werk te zien. Ook de bassist gaf het beste van zichzelf. Meermaals kregen hij en zijn vettige bas en solomomentje. Elke keer werd zo’n moment door het publiek luidkeels onthaald. Moeiteloos wisselde hij tussen een tokkel- en slaptechniek, elk met hun uniek geluid natuurlijk. Wanneer Korn het publiek trakteerde op de drie hitjes “Got the Life”, “Falling Away From Me” en “Coming Undone” na elkaar, ging het publiek onmiddellijk extra aan het springen, zingen en beuken. Zoals gewoonlijk haalde Davis op het einde zijn doedelzak boven voor een ‘moment de gloire’ en sloten ze af met hun bekendste nummer “Freak On A leash”.
Onze recensie van dag drie lees je hier.
Louis Tomlinson.