Hoe vat je de carrière samen van een artiest die zich liefst niet in een hokje laat duwen? Austin “Post Malone” Post mogen we met gemak één van de meest veelzijdige popsterren van de laatste tien jaar noemen. De man startte als SoundCloud-rapper, flirtte al meerdere keren met de grenzen van R&B en hyperpop en waande zich midden corona nog een grunger uit de jaren ’90 toen hij samen met enkele bevriende artiesten een heuse Nirvana-set bracht via een livestream op YouTube. Kenmerkend voor zijn vorige albums – met als grote uitzondering zijn voorlaatste Austin – was altijd de aanwezigheid van meerdere samenwerkingen. Artiesten met best wat prestige zelfs: Justin Bieber, Ty Dolla $ign, Doja Cat en zelfs Fleet Foxes doken al samen de studio in met de in New York geboren Texaan. Ondanks die loopbaan ontbrak er nog een project in zijn discografie, in een stijl die hem naar eigen zeggen nauw aan het hart ligt: pure, Amerikaanse country. Vrijdag legde Post na een lange release cycle dan eindelijk dat puzzelstukje neer met F-1 Trillion. Of Post Malone ook dit project met zijn kenmerkende charme tot een goed einde kon brengen viel nog af te wachten.
Daarom zijn we verblijd om te kunnen meedelen dat het eindresultaat een best lijvige, kwalitatieve collectie aan countrysongs is geworden. Van de achttien nummers die op de plaat staan zijn er slechts drie die geen gaststem bevatten, wat van dit album zijn meest collaboratieve project ooit maakt. Een hele resem aan levende legendes uit Nashville en omstreken werkten aan het album mee: Dolly Parton, Chris Stapleton en Hank Williams Jr., maar ook (relatieve) ‘new kids on the block’ als Luke Combs, HARDY en Billy Strings zijn te horen op deze plaat. Op het eerste gezicht lijkt dat een vrij solide line-up, maar zo’n grote verzameling aan verschillende artiesten betekent in dit geval ook het gebrek aan een rode draad. Bijna alle nummers staan perfect op zichzelf, maar bij momenten lijken de cliché’s ons luisterplezier wat in te halen. Bijvoorbeeld op “Pour Me a Drink”, waar Postie samen Blake Shelton tussen de referenties naar Amerikaanse zuidelijke steden en snelwegen vooral de boodschap van dorst naar alcohol probeert over te brengen. Wat op zijn beurt niet wil zeggen dat we bij die song onszelf niet meteen in een pick-up truck zien zitten met de wind in ons haar; eerlijk is eerlijk. Wie diepgaande, gelaagde muziek wil horen, slaat deze release misschien beter over, maar soms mag muziek ook gewoon leuk zijn.
Een gebrek aan rode draad impliceert ook niet meteen een slechte dynamiek: het album start bij lied één al met een banjo. De intro van “Wrong Ones”, samen met Tim McGraw, duurt net een minuut en de mysterieuze sfeer doet je uitkijken naar de meeslepende strofen. Mensen die bekend zijn met het oeuvre van Luke Combs zullen deze al kunnen smaken: het werd namelijk meegeschreven door de man zelf, en ook één van zijn vaste songwriters James McNair vinden we terug in de credits. Niet dat dat zo verrassend is: Nashvillegewijs werd elk nummer voorzien van een songwriterploeg van jewelste. Hoewel de meeste van die namen ondertussen wel tot Malones inner circle kunnen worden gerekend, stellen we ons toch wat vragen bij de oprechtheid van een song die geschreven werd door zeven mensen. Willie Nelson draait er waarschijnlijk zijn ogen bij, maar toch kunnen we niet ontkennen dat de passie er bij Post Malones stempartijen er vaak wel gewoon van afspat. Neem nu “What Don’t Belong to Me”, één van de drie nummers waar alleen hijzelf op te horen is. De song vormt niet alleen een aangenaam rustpunt in de drukke lijst van artiesten die het album rijk is, maar blijft ook nog eens goed hangen door de aanstekelijke melodie die in de lijn ligt van bijvoorbeeld superhit “Sunflower”. Om maar te benadrukken: Post Malone is op dit album steeds gewoon authentiek Post Malone.
Dat de beste man veel plezier gehad leek te hebben tijdens het maken van deze plaat, staat gewoon als een paal boven water. “California Sober”, samen met Chris Stapleton, swingt als geen ander en slaagt er in om als veertiende (!) nummer de boel terug aan te zwengelen na een aantal dynamische rustpunten zoals “Nosedive” en “Never Love Again”. Het hele lied knipoogt naar de jaren ’70 en ’80 dankzij de toevoeging van wat fiddles, slidegitaren en een punchy drumpartij. Wie goed luistert, hoort ergens in de mix een leuk Stevie Wonder-achtig Clavinetorgeltje dat de hele productie wat meer gelaagdheid geeft. De song contrasteert bovendien prachtig met het eerstvolgende “Hide My Gun”, met HARDY. Waar “California Sober” nog vol zat van de instrumentale verwijzingen naar het verleden, kan deze countrysong haast niet poppier, met de strakkere 21e-eeuwse productie-invloeden en vooral de frontale gesamplede snaredrum. Net zoals bij de rest van de plaat lijkt het nummer perfect het midden te houden tussen de stijl van de twee artiesten die het nummer hebben gemaakt. De wat meer afgelikte stijl van HARDY wordt wat extra in de verf gezet door het popverleden van Post Malone, maar dankzij de rijke instrumentatie ervaren we dat niet per se als storend. Waar we echter wel punten voor moeten aftrekken, is de afgrijselijke autotune op de stem van Dolly Parton op “Have the Heart”. Haar stem klinkt zodanig robotachtig dat we tijdens onze eerste luisterbeurt even twee keer naar ons scherm moesten kijken om te verifiëren dat we wel degelijk met Dolly te maken hadden. Voor een country-album is het tegenwoordig niet vreemd dat de productie hoge toppen scheert, maar soms is té ook gewoon té.
Naast het feit dat het album zo lang duurt – net geen 58 minuten – verveelt de plaat nooit; langdurig betekent immers niet altijd langdradig. Zoals al eerder gezegd staan alle songs perfect op zichzelf en wordt het potentieel van alle samenwerkende artiesten voldoende benut, waardoor elk van deze songs een eigen karakter heeft. Tot op het einde blijven die principes gelden: “M-E-X-I-C-O” met Billy Strings is een heerlijke bluegrassy banger waar je best je cowboylaarzen voor aantrekt. De kenmerkende tokkelstijl van Strings – nota bene in de lijst van meest getalenteerde gitaristen van zijn generatie! – staat mooi in de schijnwerpers en krijgt zelfs een minutenlange solo waarbij de violen en slidegitaren voor meer diepgang zorgen. Omdat Billy Strings vooral ook in de jambandscene voor furore zorgt – bij uitstek een typisch Amerikaans fenomeen – kunnen we dit album eigenlijk steeds meer beschouwen als een liefdesbrief naar al wat typisch Amerikaanse heartland rock is. Nog een reden waarom we die (bijna heilige) term in de mond durven nemen is het tweeluik “Never Love You Again” / “Missin’ You Like This”, respectievelijk met Sierra Ferrell en Luke Combs, waarop we bijna zeven minuten lang meegesleurd worden in een duo composities waar Glenn Frey en Don Henley van Eagles van zouden blozen. Afsluiten doet Post Malone solo met “Yours”, dat opnieuw bulkt van de prachtige arrangementen waarbij de violen en verschillende gitaren een dynamisch orkest lijken te vormen.
Op F-1 Trillion is het duidelijk dat Post Malone geen muren wilde slopen, maar vooral een hommage wilde brengen aan een muziekstijl die hem nauw aan het hart ligt. Op het album geeft hij zijn fans een collectie kwalitatieve countryliedjes die van de eerste tot de laatste goed in het oor liggen. Hoewel er in zijn fanbase vanaf de aankondiging van deze release redelijk werd tegengesparteld, lijkt deze richting voor de zanger een logische om in te slaan. Bewandelt de Amerikaan dus een commercieel riskant pad? Misschien wel, maar noem het een pad dat hij geweldig goed weet te trotseren. Op enkele nummers na komt er geen enkel geforceerd over, waardoor we dit project als een waardige toevoeging kunnen beschouwen aan zijn discografie: F-1 Trillion is op en top Post Malone.
Ontdek “California Sober”, ons favoriete nummer van F-1 Trillion, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
