In de Kempen is het goed vertoeven. Een heleboel van de beste Belgische wielrenners is er opgegroeid en een legertje Miss Belgiës heeft er ook nog aan het Zilvermeer in het zonnetje lijf en leden laten bruinen. De mensen zijn er op hun gemak en spreken een dialect dat het midden houdt tussen het cassante Antwerps en het gezapige Limburgs. Drie Kempenzonen beslisten in 2020 om samen een repetitiekot op te bouwen. De gitaar wordt omgegord door Philippe Peeters en hij staat tevens ook achter de microfoon. De basgitaarriem hangt rond de schouders van Jonas Torfs en achter de drumvellen heeft Arno Sels zich geposteerd. Het trio is klaar om de wereld te laten kennismaken met zijn debuutalbum Two Flies In One Clap, wat we een van de geestigste albumtitels vinden die we ooit gehoord hebben.
De plaat verschijnt via UhmYeahSure Records en Ronny Rex. Er werden reeds drie singles vooruitgeschoven op het speelbord: “Drivers License“, “Master Of Time” en “Out Of The Frame“. Kort gesteld durven we stellen dat we hier te maken hebben met heel snedige garagerock die ingenieus in elkaar werd gestoken door het drietal. Eerlijk, ontelbaar veel jonge gasten hebben de rockinstrumenten ter hand genomen, nummers gecomponeerd, maar dikwijls enkel tot vertier van een roedel beleefde familie, vrienden en liefjes. En daar is niets op tegen, wel integendeel! Er kunnen niet genoeg jonge gasten zijn die plezier willen maken in kelders en op zolders met kabels, versterkers, drumstokken en plectrums. En opeens is er dan toch een band die muziek componeert waarbij je als luisteraar direct voelt dat dit gewoon veel beter en cooler is. Geen idee hoe dat eigenlijk komt, maar Itches hoort heel duidelijk tot de groep bands die heel goed en indrukwekkend klinkt.
De plaat begint met een van de reeds uitgebrachte singles, “Master Of Time”. Itches verwelkomt de luisteraar zonder aarzelen met een dreun op de kop, geslagen met de grootste voorhamer die de mannen konden vinden. Fantastische clip ook trouwens waarbij we ons oprecht afvragen hoeveel T-shirts een mens eigenlijk kan dragen! “Die Alone” heeft een iets rustiger ritme, maar dat wil niet zeggen dat er op de lauweren kan gerust worden door het publiek. Het tempo wordt opnieuw serieus opgedreven bij “Red Ice” en “Drivers License”. Wat heel erg opvalt bij deze songs, is alweer de inventiviteit van de band. Dit zijn nummers die gewoon heel goed in elkaar zijn gestoken en fantastisch klinken. Het creatieve element zit in het feit dat er in een op zich korte tijdspanne van een goede twee minuten gewoon heel veel gebeurt: een knallende ritmesectie, verschillende gitaarpartijen aan elkaar gebreid, een fantastische gitaarsolo en een melodie die gewoon schreeuwt om een groot publiek op festivals en in zalen. Veel noiserock is rechttoe, rechtaan, en dat moet zeker kunnen, maar Itches laat de songs meanderen en de luisteraar de hele song verrassen!
En eindelijk kan de riem er eventjes af. “Level 25” is een heel poppy nummer met een heel coole zanglijn en de achtergrondzang is grappig en eng tegelijk. De sound is opeens een pak vrolijker ondanks dat de muziek werd gemaakt door Peeters in het tuinhuis van zijn ouders tijdens de lockdown. Het waren best verwarrende tijden en zeker omdat bands niet mochten samenkomen om samen te musiceren. Peeters gebruikte zelfs een schroevendraaier en een emmer om het geluid van de drums enigszins na te bootsen. Kort gezegd, als je dan met zo’n knap nummer, net zoals “Tree” trouwens, voor de dag komt, ben je echt wel uitstekend bezig.
Wanneer we het debuutalbum van Itches een paar keer na elkaar beluisteren, komen we ook nog tot de conclusie dat de band veel verschillende muziekinvloeden heeft. We horen er garagerock op, (pret)punk, indie en op “Save The City” zelfs surf. Het trio kan deze stijlen allemaal perfect aan, wat van hen voor ons gewoon toppers maakt! Eindigen doet de band met “The Evil”, tevens ook de langste song op de plaat. We vinden dit met stip het beste nummer op de lp. Waarom vinden we dit nu net het beste nummer? We voelen aan dat de kunst, kunde en kennis van de hele band hier samenkomen in een laatste, oorverdovend anthem. Het nummer is in verschillende delen gesneden. Er wordt begonnen met een punksound die bejubeld werd in het Londen van de jaren zeventig. Hierop volgt een brug die eigenlijk onder de noemer stonerrock of zelfs heavy metal kan staan en dan zitten we opeens in het jaren zestig van The Yardbirds en The Animals. Itches componeert verschillende muziekstijlen en verschillende decennia door elkaar en maakt er simpelweg een fantastische song mee!
Live moet Itches echt een zot feestje zijn. Alles staat in de etalage: meezingers, swingers en moshpitmateriaal. Peeters, Torfs en Sels leveren een steengoede plaat af waarvan we hopen dat ze door veel mensen zal gehoord worden. Werkelijk elke schijf op de lp is veel meer dan solide en passend voor mensen die houden van inventieve, originele songs. In de Kempen is het vanaf nu niet goed, maar nog beter vertoeven dus. De Kempen zendt zijn zonen uit als trio met de naam Itches en wij zagen alvast dat het meer dan goed is, veel meer dan goed.
Op 24 augustus staat Itches in Café Cabron voor de album release.
Ontdek “The Evil”, ons favoriete nummer van Two Flies In One Clap, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
