© CPU – Chris Stessens (archief)
Sinds 2003 strijken de grootste artiesten der aarde neer aan de oevers van de Seine. Radiohead, Green Day, Foo Fighters en The Cure gaven in het verleden al het beste van zichzelf. Dit jaar werd er een extra dagje voor het eigenlijke festival ingepland. Lana Del Rey had de eer om Rock En Seine op gang te trappen. Wie dacht dat de melancholische pop van miss Del Rey geen plaats zou hebben dacht beter nog eens na. In een mum van tijd waren alle tickets de deur uit en werd het bordje ‘uitverkocht’ al snel aan de deur gehangen. Het was werd een samenkomst van Lana Del Rey-aanhangers, getooid in witte jurkjes en bloemen in de haren.
De lucht boven het Parc de Saint-Cloud was al zwoel en geladen met spanning toen de klok om 21u45 uur naar de aanvangstijd van Lana Del Reys optreden op Rock en Seine tikte. De podiumopstelling leek zo weggelopen uit een vergeten Hollywood filmset: weelderige groene planten, verweerde zuilen die de tand des tijds getrotseerd leken te hebben, en een gevoel van verval dat romantisch maar ook melancholiek aanvoelde. Het enige dat ontbrak, was Lana zelf, de diva die bekendstaat om haar onvoorspelbare timing. De menigte, loyaal en vol verwachting, wist echter dat wachten inherent was aan het Lana Del Rey-ervaring; het wachten op die ongrijpbare betovering die ze keer op keer oproept.
Toen de klok 22u10 sloeg, brak eindelijk het moment aan. De vertraging bedroeg slechts vijfentwintig minuten – bijna een meevaller voor degenen die zich al hadden voorbereid op een veel langere wachttijd. Een introductievideo bracht de spanning tot een kookpunt en toen verscheen ze, badend in een filmische gloed, die direct herinneringen opriep aan de klassieke Hollywood glamour. Haar gezicht leek zo uit een Marilyn Monroe-film te komen, een sculptuur van melancholie en introspectie. De menigte explodeerde: kreten van bewondering, tranen van ontroering – Lana’s verschijning was bracht zoveel emotie los bij de fans dat ze ogen tekort hadden om te zien wat er zich allemaal afspeelde op het podium.
Ze opende met “Body Electric”, een nummer dat al enige tijd niet op haar setlists had gestaan, maar het enthousiasme van de menigte zorgde ervoor dat Lana’s stem soms verloren ging in het koor van duizenden toegewijde fans. Elk woord werd meegezongen, elke zin herhaald met een vurige devotie die bijna religieus aanvoelde. Toch werd het al snel duidelijk dat deze versie van “Body Electric” – evenals de meeste songs – ingekort was. Hoewel haar liedjes bekendstaan om hun weidse, filmische lengte, leek er een angst te bestaan dat het publiek het geduld zou verliezen. Een misvatting, zo bleek, want gezien de bijna fanatieke toewijding van haar Parijse publiek had het langer kunnen duren en nog steeds zou elke noot met evenveel passie ontvangen zijn.
https://www.instagram.com/p/C–Ko_mo20C/?utm_source=ig_web_copy_link&igsh=MzRlODBiNWFlZA==
De visuele omlijsting van het optreden was niet minder dan spectaculair. Dansers bewogen zich sierlijk door het feeërieke decor, er was een schommel, een make-uptafel en zelfs een Harley Davidson – al werd die laatste slechts als decoratief element gebruikt. Het voelde alsof elk onderdeel een eigen miniatuurtheaterstuk was: zorgvuldig geregisseerd en georkestreerd. Toch kwam dit voor sommigen misschien wat te opzichtig over. In een wereld waarin Lana’s muziek al zo rijk is aan beelden en emoties, voelde deze overdaad aan visuele stimuli soms onnodig. Dit had misschien te maken met haar bekende onzekerheid op het podium; het leek erop dat ze zichzelf omringde met deze professionele schil om haar fragiele zelfvertrouwen te beschermen.
De eerste helft van de set, die anderhalf uur duurde, had een zekere afstandelijkheid. Natuurlijk, het publiek zong en schreeuwde, en de hits zoals “Summertime Sadness”, “Ride” en “Born To Die” werden met enthousiasme ontvangen. Maar de magie – die unieke Lana Del Rey-magie die de tijd lijkt te vertragen en ons naar een andere dimensie transporteert – ontbrak. Pas na een muzikaal intermezzo leek de sfeer te veranderen. De set schakelde over naar langzamere, meer introspectieve songs zoals “Bartender” en “Chemtrails Over the Country Club”. Het was hier, in de meer intieme momenten, dat ze echt begon te schitteren. Dit was het moment waarop ze de tijd leek stil te zetten; het publiek gevangen in de breekbare schoonheid van haar muziek.
“Arcadia” was simpelweg subliem, het hoogtepunt van de avond. De kwetsbaarheid in Lana’s stem, de stille intensiteit van de muziek en de wijze waarop iedere aanwezige op Rock En Seine ademloos toekeek, maakten hiervan een magisch moment. Even later kwamen “Chemtrails Over the Country Club” en “Did You Know That There’s a Tunnel Under Ocean Blvd” voorbij, en deze benadrukten waarom Lana’s recentere werk tot haar beste behoort. Zelfs “Video Games”, ooit haar grootste hit, voelde hier bijna traditioneel aan in vergelijking met de emotionele diepte van haar nieuwere repertoire.
Een van de vreemdste momenten van de avond vond plaats net voor de bisronde, toen Lana ons verraste met een hologram van zichzelf dat “hope is a dangerous thing for a woman like me to have – but I have it” zong. Het hologram, begeleid door een live pianist, zorgde voor een kil en bijna onheilspellend gevoel dat zelfs een beetje griezelig aanvoelde. Gelukkig verscheen miss Del Rey in levende lijve voor de bisronde. Die was, met “A&W” en “Young and Beautiful”, kort maar krachtig. Het werd afgesloten met een merkwaardig foxtrot-achtig ritme dat een onverwachte draai aan de avond gaf, alsof het tijd was om wakker te worden en te ontwaken uit de droom. Toen de laatste noten wegstierven, was één ding duidelijk: Lana Del Rey heeft een onaantastbare status in Frankrijk. Hoewel ze misschien nooit een uitbundige performer zal zijn, bewijst ze keer op keer dat ze in staat is tot momenten van pure schoonheid op het podium. We kunnen alleen maar dromen wat deze liedjes in een kleinere, intiemere setting teweeg zouden brengen, waar ze wel de ruimte hebben om volledig tot ontplooiing te komen.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Body Electric
Without You
West Coast
Doin’ Time (Sublime cover)
Summertime Sadness
Cherry
Pretty When You Cry
Ride Monologue
Ride
Born to Die
Interlude (Instrumental interlude)
Bartender
Burnt Norton (Interlude)
Chemtrails Over the Country Club
The Grants
Interlude (Contains elements from Hey Long Beach’s “The Abandoned Jergins Tunnel in Long Beach”)
Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd
Norman fucking Rockwell
Arcadia
Video Games
hope is a dangerous thing for a woman like me to have – but I have it
A&W
Young and Beautiful
