Na een pauze van drie jaar sinds Let Me Do One More is de Amerikaanse indieband illuminati hotties terug met een nieuwe langspeler getiteld POWER. De band onder leiding van de altijd intrigerende Sarah Tudzin heeft zich in de afgelopen jaren stevig gevestigd in de indierockscene. POWER is een diepgaande verkenning van de emotionele en artistieke hoogten die Tudzin heeft weten te bereiken na een stormachtige periode in haar leven. Dit project is echter geen simpel vervolg op eerdere creaties, maar eerder een doordachte, introspectieve ontdekking die een andere kant van de band onthult. Wat begint als een veelbelovende reis door nostalgische indiepop, eindigt helaas in een frustrerende luisterervaring die hinkt op twee gedachten. Terwijl de band af en toe blijk geeft van een sterk potentieel en interessante muzikale keuzes, lijkt het album uiteindelijk te lijden onder een gebrek aan coherentie en richting.
Het is essentieel om de context te begrijpen waarin POWER tot stand is gekomen. Tudzin heeft de afgelopen jaren een intense achtbaanrit beleefd, zowel in haar persoonlijke leven als in haar carrière. Na het verlies van haar moeder en de problemen met haar oude platenlabel in 2020, bevond ze zich in een situatie waarin ze niet alleen haar leven opnieuw moest vormgeven, maar ook haar artistieke visie moest herdefiniëren. Dit leidde tot het briljante Let Me Do One More uit 2021, waarmee ze definitief doorbrak bij de indierockliefhebbers. Nu is het duidelijk dat Tudzin opnieuw dieper heeft moeten graven om haar gevoelens en ervaringen te verwerken. Het nieuwe werk werd grotendeels geschreven en opgenomen in de eenzaamheid van Joshua Tree, een locatie die perfect past bij de intieme sfeer van de plaat. De desolate woestijnomgeving lijkt als katalysator te hebben gewerkt voor een project dat, hoewel het nog steeds de kenmerkende knuffelpunk-energie bevat, zich ook onderscheidt door een zachtere, meer ingetogen benadering. Tudzin heeft duidelijk gekozen voor een meer emotioneel geladen aanpak.
De opening van POWER is zonder twijfel veelbelovend. Het album trapt af met “Can’t Be Still”, een track die onmiddellijk de aandacht grijpt met zijn aanstekelijke gitaarlijn en speelse teksten. Dit is illuminati hotties op hun best: een mix van speelsheid en muzikaliteit die uitnodigt tot meezingen en meebewegen. De luchtige toon zet een vrolijke en optimistische sfeer neer die doet verlangen naar meer van hetzelfde. Helaas lijkt dit krachtige begin ook meteen het hoogtepunt van het album te zijn, want wat volgt is een reeks tracks die ondanks hun charme moeite hebben om dezelfde impact te maken. “I Would Like, Still Love You”, is in wezen een verlengstuk van de opener. Hoewel het onmiskenbaar plezierig is, voelt het te veel als een herhaling van wat we al gehoord hebben. Dit gevoel van herhaling zet de toon voor de rest van het album, waardoor het geheel soms wat eentonig aanvoelt. Het lijkt alsof de band in deze fase nog steeds zoekt naar een geluid dat hen écht onderscheidt.
Een van de opvallendste veranderingen is Tudzins vocale benadering. Waar ze in haar eerdere werk vaak haar emoties de vrije loop liet met schreeuwende, cathartische zangpartijen, horen we nu een meer gecontroleerde, bijna fluisterende Tudzin. Deze zachtere aanpak geeft de tracks een meer ingetogen sfeer, waardoor het voelt alsof de luisteraar een inkijkje krijgt in haar meest persoonlijke gedachten. Dit is goed te horen in “Falling in Love with Someone Better”, een bitterzoete ode aan zowel haar vrouw als haar overleden moeder. Het is een mooi voorbeeld van Tudzins lyrische talenten, terwijl ze met pijnlijke eerlijkheid zingt over liefde en verlies.
POWER kent gelukkig meerdere van deze momenten waarop illuminati hotties erin slaagt om hun geluid verder te ontwikkelen en te experimenteren. “Rot” is een van die zeldzame momenten. Hier durft de band het tempo te verlagen en een donkerder, meer introspectief geluid te verkennen. Hoewel het misschien niet zo avontuurlijk is als we zouden hopen, biedt het toch een welkome afwisseling van de eerder lichte en speelse toon van het album. De warme, relaxte vocalen zorgen ervoor dat het nummer niet te zwaar aanvoelt, maar eerder als een welkome pauze in de eerste helft van de plaat. Halverwege komt “The L” voorbij, een track die eindelijk de aandacht volledig vasthoudt. Hier verschuift de band naar een grungier geluid dat de poppy sound naar de achtergrond drukt. De krachtige riff en de zachte vocalen complementeren elkaar perfect, wat resulteert in een crescendo dat boeiend blijft tot het einde. Het is op dit punt dat we ons beginnen af te vragen waarom de band niet vaker voor deze aanpak heeft gekozen, want dit is een van de hoogtepunten van de plaat.
Net wanneer we denken dat POWER zijn koers heeft gevonden, valt de energie opnieuw terug in wat lijkt op een veilige, maar uiteindelijk saaie herhaling van eerdere thema’s. “What’s The Fuzz” probeert nog een laatste keer om de luisteraar wakker te schudden met zijn zwaardere sound, maar het schip is al lang de haven uit tegen dan. De snedige, bijna punkachtige teksten en de harde riffs doen ons afvragen waarom ze niet meer van dit soort tracks heeft opgenomen. Het voelt alsof illuminati hotties worstelt met een identiteitscrisis – willen ze een poppy indieband zijn of willen ze juist dieper graven in de wereld van de grunge en punk? Dit is het grootste probleem van POWER; een gebrek aan cohesie. Waar de betere songs een duidelijke richting en stijl lijken te omarmen, zwalpt de rest tussen verschillende invloeden zonder echt te kiezen voor een specifieke koers. illuminatie hotties toont hier en daar zeker potentie, maar slaagt er niet in om dat potentieel volledig waar te maken. Het resultaat is een album dat ons aan het eind achterlaat met meer vragen dan antwoorden.
Ontdek “Didn’t”, ons favoriete nummer van POWER, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
