The Teskey Brothers @ OLT Rivierenhof: Hartverwarmende cohesie

In België bestaat er voor The Teskey Brothers haast geen betere setting dan OLT Rivierenhof. Het amfitheater in het groen leent zich dan ook perfect voor de knusse sound van de Australische broeders. De kaarten voor hun openluchtdebuut in België waren razendsnel de deur uit en dat met recht en reden. Het gezelschap uit Down Under brak de afgelopen jaren met hun soulvolle bluesmuziek door bij het grote publiek en liet eerder al La Madeleine in Brussel en The Barn van Rock Werchter vollopen. Met de jaren zijn ze alleen maar beter en muzikaler geworden. De aangekondigde regen bleef ons gisterenavond voor grote stukken gelukkig bespaard en dat maakte dat The Teskey Brothers in meer dan optimale omstandigheden konden spelen.

Liz Stringer vergezelt The Teskey Brothers op hun pad door Europa. Begeleid door twee Britse muzikanten stelde de Australische zichzelf voor het eerst voor aan het Belgische publiek en deed dat op zeer knappe wijze. Haar warme stem vulde moeiteloos het idyllische halfrond, al was er in het begin hier en daar nog wel een kleine babbelbui die de kop opstak. Uiteindelijk snoerde ze met haar kwaliteitsvolle nummers dan toch ieders mond. Dat het halverwege haar set een beetje begon te miezeren, was geen domper, want muzikaal werden we goed bediend. Tussen haar nummers door toonde Stringer haar humoristische kant en verklapte ze eveneens dat ze volop bezig is met haar nieuwe album. In OLT Rivierenhof greep ze voornamelijk terug op haar oudere werk, met het meeslepende “Dangerous” als passende afsluiter. Een aangename kennismaking zonder meer.

De laatste druppel regen viel net voor The Teskey Brothers om negen uur het podium beklommen. De Australiërs hadden er klaarblijkelijk zin in en dompelden Antwerpen onder in een bad vol liefde in de vorm van “Pain and Misery”. Het liefdesnummer zette vrijwel meteen de toon en voelde als een welgekomen warme gloed om ons hart aan op te warmen. Na een beknopte introductie haalde het zevental “Man of the Universe” onder een dun laagje stof vandaan. Het nummer is een van de ijkpunten van Run Home Slow, hun doorbraakalbum uit 2019 waarmee ze zich definitief in de harten van de liefhebbers speelden. Zo vroeg in de setlist was het in elk geval al een zijdezacht momentje waar de hoornsectie als meerwaarde uit de bus kwam.

Het begin stond in het teken van de grote emoties. “Crying Shame” kroop dankzij de overgave van frontman Josh Teskey onder de huid. “Oceans of Emotions”, een van hun persoonlijke favorieten van hun meest recente album, deed het vervolgens minstens even goed en werd met een piekfijn solootje van Sam Teskey redelijk langer gemaakt. Het Antwerpse halfrond hing geboeid aan de lippen van de Australiër en ontdooide geleidelijk meer en meer door de warme klanken. Tussendoor maakte Josh Teskey tijd om de nummers te introduceren in zijn bindteksten. “Take My Heart” droeg hij bijvoorbeeld op aan zijn zoon, die gisteren drie kaarsjes mocht uitblazen.

The Teskey Brothers zoog de sfeer van het publiek en van het decor op en verwerkte die liefde in hun muzikaal spel. Hitje “So Caught Up” kreeg op die manier nog eens vleugels en werd eveneens door het publiek op handen gedragen. Het begindeuntje was eigenlijk al voldoende om OLT Rivierenhof in zwijm te laten vallen. “I Get Up” volgde vrijwel hetzelfde scenario. Het zevental voedde zichzelf door de energie die in het publiek hing en dat inspireerde Josh Teskey om de gitaar even van zijn schouders te halen en zich te focussen op de zang. Al knielend zong hij rauw en vol oprechte emoties, wat door het publiek hoorbaar gewaardeerd werd. The Teskey Brothers schakelde een paar versnellingen naar beneden, maar pakte desondanks moeiteloos iedereen in.

De tweekoppige hoornsectie toonde meermaals hun meerwaarde, al mochten ze tijdens “Carry Me Home” samen met de drummer even uitblazen in de coulissen. In een akoestisch jasje en met mondharmonica ging het overblijvende viertal voor een en al knusheid. Kippenvel loerde om de hoek en dat gold ook bij het kalmerende “Blind Without You”. De samenzang van Sam en Josh Teskey was mooi en we voelden in de noten welke innige band de broers met elkaar hebben. Het nummer kreeg tegen het einde nog een aantal nieuwe wendingen en zorgde ondanks de iets langere speelduur voor extra dynamiek in de set.

Dat het zevental een hoop goede, op elkaar ingespeelde muzikanten zijn, wilden ze in het laatste stukje maar al te graag onderstrepen. Het hartverscheurende “Paint My Heart” werd al voorzien van een zeer knappe intro en wat volgde was niets minder dan genieten. Sam Teskey nam met zijn kenmerkende sliding gitaar het voortouw en gidste de rest van het gezelschap naar een pakkende catharsis. De ontknoping was meteen ook de inleiding naar “What Will Be”. Mooie overgang dat wel, maar de band begon het nummer toch net iets te lang uit te rekken. Het samenspel was zonder meer van een hoog niveau, maar de erg lange versie haalde verrassend genoeg wat spanning uit de set. Vooral op het einde sleepte “What Will Be” onnodig aan, al hield dat niemand tegen om de Australiërs te trakteren op een oorverdovende staande ovatie.

The Teskey Brothers had het publiek aan hun kant en hoefde in de bisnummers geen zotte stoten meer uit te halen. Met “Forever You and Me” speelden ze dan ook enigszins op veilig, al creëerde het nummer wel nog wat magie. Een uitgebreide bedankingsronde aan de crew en alle bandleden resulteerde uiteindelijk in “Hold Me”. Als graadmeter van het optreden bracht het nog eens alle puzzelstukken samen en voelden we de cohesie tussen alle muzikanten op het podium. Het was tevens het beste bewijs dat je als band niet veel meer nodig hebt dan wat instrumenten en talent om een oerdegelijke show neer te zetten.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Pain and Misery
Man of the Universe
Crying Shame
Oceans of Emotions
Take My Heart
So Caught Up
I Get Up
Rain
Carry Me Home
Blind Without You
Paint My Heart
What Will Be

Forever You and Me
Hold Me