© CPU – Jan Van Hecke (archief)
Poëet, schrijver, maatschappijcriticus, theatermaker, muzikant… Kae Tempest is een woordkunstenaar bij uitstek en zet graag verschillende hoeden op. Ook in OLT Rivierenhof kregen we enkele mooie hoeden uit hun verzameling te zien. We hadden de eer deel uit te maken van de laatste show van deze tour. Zielen werden blootgelegd, connecties werden gemaakt, harten werden geraakt. Kae Tempest gaf ons een mooie, koele zomeravond met muziek waardoor we ons begrepen voelden: wat wil een mens nog meer?
Het voorprogramma werd voorzien door Kids With Buns die een donkere, melancholische sfeer wisten te scheppen met hun akoestische set. Het was de derde keer dat zij hier hun muziek mochten brengen. Het openluchttheater liep gestaag vol en het publiek verdeelde zich in oplettende, meeknikkende hoofden en gezichten die elders op gericht waren, zoals hun ijsje, pint, of medeconcertganger. Kids With Buns maakt geen muziek die zich opdringt aan hun publiek. De kenmerkende, zwoele stem van Marie Van Uytvanck werd bij momenten vergezeld door de eerder engelachtige stem van Amber Piddington. De set bereikte weinig hoogtes of laagtes, maar schemerde zoals de valavond. Samen met ons keek Kids With Buns uit naar de hoofdact, inclusief de bijbehorende emoties en tranen.
Die belofte maakte Kae Tempest waar. Elke woord leek doordachte poëzie. Zelfs de weinige tussentekstjes (Tempest beloofde niet tussen de nummers in te praten want ze vindt dit zelf vreselijk) wisten te raken. Nog voor de eerste noot werd gespeeld, kregen we al de volgende boodschap mee: ‘Het tegengif voor lijden is andere mensen dienen.’ De toon was gezet en “Priority Boredom” voegde daar meteen een stevige dosis maatschappijkritiek aan toe. Tempest smeet zich vanaf de eerste seconde volledig. En die was niet alleen weg, want het publiek leek volledig mee te zijn. In het publiek zagen we menig knikkend hoofd; al instemmend of ritmisch mee genietend van de woorden, beats en synthgeluiden.
De nummers vloeiden in elkaar over en vormden een emotionele rollercoaster. “No Prizes” werd opgevolgd door “Salt Coast”, wat vervolgens weer overvloeide in “Thinking Clearly”. Van rust en licht, naar chaotisch en donker. Van traag naar snel. Wie dacht dat spoken word eentonig is, heeft Tempest nog niet aan het werk gezien. Toen de beat van “More Pressure” inging, was het onmogelijk om stil te blijven staan. Ook ‘dansbaar’ is een adjectief waarmee je enkele nummers van Tempest kan beschrijven. Tijdens een instrumentaal stuk stond Tempest te kijken naar hun publiek met een glimlach. Over connectie gesproken.
We mochten even pauzeren van de maatschappijkritiek met “Grace”, een liefdeslied dat zweeft als een mantra: ‘Let me be love. Let me be loving. Let me give love, receive love and be nothing but love.’ Tempest serveerde ons poëzie in zijn puurste vorm. De nummers bleven in elkaar overvloeien en brachten een kettingreactie van reflectie en kwetsbare introspectie teweeg. Bij “Ketamine For Breakfast” gingen handen in de lucht terwijl Tempest, als een ware verhalenverteller, de ziel uit hun lijf rapte.
“Move” klonk als een overlevings- en strijdnummer en getuigde van de kracht van de persoon die we voor ons zagen staan. Hardheid die oploste in de zachtheid van “Firesmoke”. Tempest beschrijft hun binnenwereld met zoveel kleur dat we die bijna beter leken te kennen dan onze eigen binnenkant. Een synthesizersolo van Clare Uchima na “Holy Elixir” omringde ons door een chaotisch en donker geluidsbad van wringende tonen. Toen “Nice Idea” deze solo opvolgde, leek het publiek even minder mee, al was het misschien maar omdat ze even moesten bekomen van de zoveelste keer overkopgaan in de achtbaan.
De muziek stopte en de stilte werd gevuld door een staande ovatie. Tempest beloofde ons nog twee nummers: een nieuw strijdnummer, “Statue In The Square” gericht aan de queer- en transgendergemeenschap, en “Everybody’s Faces”, een ingetogen nummer dat ons eraan herinnert te kijken naar het gezicht van vreemden. Nog een staande ovatie later, verliet Tempest het podium, om nog geen minuut later terug te keren. De connectie in het openluchttheater was voor iedereen voelbaar en Tempest besloot ons nog één gedicht cadeau te geven. “Hold Your Own” kwam als een perfecte verrassing. A capella, als één stem met honderden luisteraars. Impromptu en puur, met hier en daar een verspreking. Wat een prachtige, authentieke manier om de avond af te sluiten.
Het concert van Kae Tempest was er een voor poëzieliefhebbers, tekstluisteraars en vragenstellers. Inspirerend op zijn zachtst gezegd. Tempest is en blijft een woordengoochelaar die trucjes uit hun hoeden blijft halen.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Priority Boredom
No Prizes
Salt Coast
Thinking Clearly
More Pressure
Grace
Love Harder
Europe Is Lost
Marshall Law
We Die
Ketamine for Breakfast
Circles
These Are The Days
Smoking
Move
Firesmoke
Holy Elixir
Nice Idea
Statue In the Square
People’s Faces
Hold Your Own
