Mdou Moctar + Phosphorescent @ OLT Rivierenhof: Van zomer tot herfst

Het einde van het seizoen van het OLT Rivierenhof is in zicht, maar voordat de arena in haar gebruikelijke winterslaap vervalt, staat er nog heel wat moois op de planning. Een van die mooie dingen was de double bill van Mdou Moctar en Phosphorescent. Eerstgenoemde was de afgelopen jaren een garantie voor feest, terwijl het voor Phosphorescent alweer enige tijd geleden was dat hij een van zijn favoriete landen aandeed. Op een frisse zomeravond toonden ze elk op hun eigen manier hun waarde, terwijl ook het voorprogramma in de vorm van Sam De Nef & Camille Camille behoorlijk in de smaak viel.

De avond viel geleidelijk aan over het OLT Rivierenhof en dat gebeurde op de zalvende klanken van Sam De Nef & Camille Camille. De twee werken nu al een tijdje samen en zijn dan ook goed op elkaar ingespeeld. Live laten ze zich bijstaan door een percussionist en een celliste, die hun ingetogen indiefolk meer cachet bezorgden. Qua sfeer tapten ze een halfuur lang uit hetzelfde vaatje, waardoor het soms misschien net iets te eentonig werd. Mooi was het desalniettemin, zeker toen ze met hun vieren iets meer buiten de lijntjes durfden kleuren. Slotnummer “Strangers” was daar een illuster voorbeeld van. Het ontbolsterde op erg knappe wijze en zorgde voor de ideale cliffhanger voor de rest van de avond.

De bladeren van de bomen in het Rivierenhofpark kleuren nog mooi groen, maar met Phosphorescent kwam gisteren toch al even de herfst piepen. De Amerikaan Matthew Houck is een graag geziene gast in ons Belgenland, al dateerde zijn laatste passage alweer van 2019. Aanleiding voor zijn nieuwe Europese tour is de release van zijn achtste album Revelator, een nieuwe parel in zijn oeuvre. Voor zijn show in Antwerpen gooide hij het in vergelijking met zijn eerdere shows deze tour over een andere boeg. Het solostuk sloeg hij volledig over en zo begon hij met voltallige band stipt op tijd aan zijn optreden.

Voor een zeemzoet begin zorgde “C’est la vie no. 2”. Het vijftal speelde zich gemoedelijk los en slaagde er tegelijk in om de zintuigen van de luisteraars op scherp te zetten. Met gespitste oren luisterden we met veel plezier naar het nieuwe “Revelator”, dat op het podium nog net iets vrijer en netter overkwam. Phosphorescent gooide niet direct de grote middelen op tafel, maar bouwde gestaag op door ongeveer halverwege met “New Birth in New England” op de proppen te komen. Het werd zowaar nog meer beklijvend tijdens “Wolves”, waar de pedal steel de puntjes vakkundig op de i zette.

In Antwerpen kreeg Phosphorescent een uur de tijd, wat ervoor zorgde dat hij zijn set wat diende te herschikken. In alle haast vergat Houck daarbij een nummer op de setlist, maar uiteindelijk werd “Wide as Heaven” toch nog gespeeld. En maar goed ook, want de band was inmiddels warmgedraaid en speelde rancuneus. Bekendste nummer, “Song for Zula”, was een fijn herkenningspunt en inspireerde Houck om zijn ontsnappende zelve te laten gelden op het podium. Uiteindelijk was er nog tijd voor een encore in de vorm van het sublieme “Tell Me Baby (Have You Had Enough)”. Na een half decennium was het weerzien met Phosphorescent hartelijk en meer dan fijn.

Het was net geen half elf toen Mdou Moctar het podium betrad, wat toch best laat was voor een maandagavond. Dat viel meteen op doordat er net iets minder publiek overbleef dan daarvoor, en er tijdens het concert ook wel heel wat mensen vertrokken om nog thuis te kunnen geraken met het openbaar vervoer. Zij die bleven, kregen echter wel een heerlijk zwoele set, die de dalende temperaturen probeerde tegen te werken. Dat werd meteen kracht bijgezet door opener “Funeral for Justice” dat zich profileerde met zijn strak tempo en heerlijke groove. De lichamen gingen al spontaan aan het bewegen, en we waren nog niet eens goed en wel begonnen.

Moctar nam wel even gas terug om de vocals even op de voorgrond te plaatsen, maar eens hij zijn gitaar het werk liet doen, merkte je pas wat voor een talent er op het podium stond. Het publiek werd aangemaand om te klappen en in de aanstekelijke dansbaarheid die ontstond door de lange gitaarsolo’s, hoorde je ook een rastalent. De improvisatie en lange instrumentale stukken zorgden voor de meest interessante beetjes van de set, al waren de herkenbare refreinen natuurlijk ook fijn om te horen. Zo is een song als “Chismiten” eentje die je tot zijn klassiekers kan rekenen door het refrein, maar live nog wat extra panache krijgt door de vele extra uitspattingen op gitaar.

Op die manier is een concert van Mdou Moctar vooral een belevenis, iets wat je in het moment zelf dient te ervaren. De repetitieve sounds voelen bij momenten hypnotiserend aan en de vele reverb en effecten op de gitaar nemen je bijna altijd mee naar de Sahara. Zeker als de nummers wat langer beginnen duren en je helemaal wordt meegesleept in de sfeer en het gevoel, word je overdonderd door de manier waarop de band zijn muziek aan de man brengt. Dat merkte je ook aan het publiek, dat steeds enthousiaster en wilder werd hoe langer de nummers duurden en hoe meer het tempo de lucht in ging. Mdou Moctar toonde zich een band die iedere dag kan omtoveren tot een zomerdag, maar eveneens een zomerse dag nog meer zon kan geven, zo ook in het OLT Rivierenhof, waar de set niet lang voor middernacht eindigde, maar waar iedereen nog steeds de Saharazon op het gezicht voelde.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!