Met “Daylight” domineerde David Kushner lang de hitlijsten. Deze leadsingle bracht de zanger op Spotify al meer dan één miljard streams op. Ook zijn andere nummers doen het daar niet slecht, want Kushner brak op voorhand al door via TikTok met “Miserable Man”. Daarnaast merkte ook de Belgische dj Lost Frequencies hem op en brachten ze samen “In My Bones” uit. Met al één ep op zak brengt de Amerikaan nu zijn debuutalbum The Dichotomy uit.
Met The Dichotomy ziet Kushner het direct groot: het album bevat zeventien nummers die een geheel van 56 minuten vormen. Daarvan hebben we er al zes te horen gekregen, van de eerste single “Daylight” tot de nieuwste release “Sweet Oblivion”. De meeste hiervan lagen in lijn met elkaar en zorgden zo al voor een idee van wat het album zou geven.
Dat idee mogen we daadwerkelijk volgen, want echte uitspringers zijn er eigenlijk niet. Kushner heeft zijn eigen succesformule gevonden en trekt die door. Een zachte melodie die opbouwt naar een meeslepend hoogtepunt doormiddel van een diepe, maar toch heel kwetsbare stem. “Skin and Bones” en “Buried at Sea” zijn hier mooie voorbeelden van. Hoewel ieder nummer individueel sterk is, vinden we het een beetje te veel van het goede. Door de variatie op hetzelfde thema komen de nummers niet altijd even hard tot hun recht en verdwijnen ze in het geheel. Het lijkt er daardoor ook een beetje op dat Kushner zijn succesformule tot treuren toe wil herhalen.
Piano en meerstemmigheid zijn twee middelen die ons doorheen het album leiden. Hier en daar heeft The Dichotomy toch ook plaats voor gitaren. Een akoestisch melodietje zorgt voor de start van “Dead Man”, terwijl het album zelfs start met elektrische gitaren op opener “No High”. Toch blijft het geheel in de stijl van de andere liedjes met de piano en de zwoele stem van de zanger. Kushner mag dan wel een diepe stem hebben, op bijvoorbeeld “Love Is Going To Kill Us” bewijst hij dat hij ook de hoge noten aankan, hierdoor laat hij een klein ander kantje van zichzelf zien, maar hij blijft te veel binnen de voorspelbare lijntjes kleuren.
Kushners geloof is ook een belangrijk thema op het album. Dit blijkt uit de teksten met terugkerende referenties naar God. Op “Flesh X Blood” zingt Kushner zo ‘I get distracted when I’m prayin’ / I talk to God and dance with Satan’. Ook de thematiek en stijl voelen in zijn geheel religieus geïnspireerd. ‘I’m kneeling at your altar’ op “Sweet Oblivion” toont dit opnieuw. Ook vernoemt Kushner zowel hemel als hel en tonen teksten als ‘You bring me back to the light’ op “Darkerside” dat de kwestie van goed en kwaad speelt bij de zanger. Dat zijn nummers hierdoor soms als een soort van eucharistie aanvoelen, moet je er bij nemen.
Met zeventien nummers blijkt het album wel net iets te lang, zeker naar het einde geraakt de sleur er een beetje in door de herhaling. Bijna elk nummer vormt het ideale toonbeeld om het album te omschrijven: een piano, een stem en de nodig melancholie. Cohesie in een album is belangrijk, maar de nodige variatie ook en die ontbreekt hier. Afsluiter en grootste hit “Daylight” komt hierdoor ook minder sterk binnen dan toen we deze voor het eerst op zichzelf hoorden.
David Kushner weet hoe hij succesvolle nummers moet maken, maar speelt het te veel op veilig. Met zeventien nummers die hetzelfde concept bevatten, ligt de toegankelijkheid ook lager. Als de stijl van de eerste nummers je al niet ligt, is de rest van het album verloren moeite. The Dichotomy blijft op zich kwaliteit geven en bevat niet veel laagtepunten, maar je moet in rekening houden dat die stagnatie ook geen echte hoogtepunten inhoudt.
David Kushner staat op 1 en 2 maart in de AB. De eerste show is uitverkocht, tickets voor de tweede zijn nog beschikbaar.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Sweet Oblivion”, ons favoriete nummer van The Dichotomy, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
