Nick Cave en zijn Bad Seeds voorstellen is overbodig, en dat er met Wild God een nieuw album uitkomt, was je vast niet ontgaan. Toch is het niet onbelangrijk te kaderen waar de band vandaag staat. De supergroep met ex-leden van avant garde en postpunk bands als Einstürzende Neubauten, Cave’s vroegere kwintet The Birthday Party en Magazine werd het voorbije decennium in de studio flink beteugeld. Nick Cave uitte zijn rauwe gevoelens om het verlies van zijn zoon Arthur met minimalistische muziek die erg leunde op het vruchtbare vennootschap tussen de songschrijver en multi-instrumentalist Warren Ellis. Voor wilde uitbarstingen was op Skeleton Tree, het op rouw drijvende Ghosteen of op Carnage (waar The Bad Seeds niet eens in de credits opduiken) geen plaats. En met de Conversations With Nick Cave tournee en het interviewboek Faith, Hope and Carnage werd de Australiër een predikant die er met horten en stoten in slaagde rouw publiekelijk bespreekbaar te maken.
Aan het einde van Faith, Hope and Carnage en in recentere interviews kwam Nick Cave met een meer hoopvolle boodschap voor rouwenden: ooit wordt het beter, en – belangrijker nog – het is OK om opnieuw vreugde te omarmen. Opener “Song Of The Lake” stort zich vanaf de start meteen als een zilveren beek van de rotsen. Het is The Bad Seeds natuurlijk wel gegeven Cave’s levensles naar een klaterende muzikale waterval vertalen.
Voor ons had “Conversion” ook de opener kunnen zijn, maar er is gekozen om die song in het midden van Wild God te posteren. Toch was “Conversion” de ideale brug geweest tussen het voorgaande en het nieuwe werk. Na tweeënhalve minuut voortdrijven op een soundscape die ook op Ghosteen had kunnen staan, barst “Conversion” helemaal open met de mantra ’touched by spirit / touched by the flame’. Het lied tilt je bijna letterlijk op, alsof het een moderne vorm van de gospel betreft: na afloop voel je je daadwerkelijk lichter.
“Joy” is de miniatuurversie van het totale gevoel dat Wild God overbrengt. Hoewel er met pijn, lijden en dood genoeg klassieke Cave thema’s de revue passeren, is de algemene boodschap van “Joy” dat euforie ondanks al die toorn nog steeds mogelijk is. Wild God staat bol van dit soort songs. Rijk, orkestraal en verrassend luchtig zijn de adjectieven die ons te binnen schieten. Het contrast met wat vooraf ging, is zeer groot. Aansluiting bij het oude werk is er eerder met Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus en Let Love In, al zijn de aanrakingen maar zijdelings.
Dat het nieuwe pad van Nick Cave & The Bad Seeds veel weelderiger zou zijn, kon je al afleiden uit de reeds geloste singles, de titeltrack voorop. Het lied “Wild God” voelt als een onzichtbare hand die je gidst door zwaar stormweer. Onderweg geeft Nick Cave een bijzondere twist aan zijn eerdere klassieker “Jubilee Street”: ‘He was a wild God searching for what all wild Gods are searching for / And he flew through the dying city like a prehistoric bird / He went searching for the girl down on Jubilee Street / But she’d died in a bedsit in 1993 / So he flew to the top of the world and looked around / And said, Where are my people? Where are my people to bring your spirit down?’. Die laatste uitroep blijkt het startsein om de song een nog hogere vlucht te laten nemen.
We kunnen nog wel even de loftrompet blijven afsteken over de kamerbrede sound op deze nieuwe plaat, en de teksten die zoals steeds een aparte beschouwing verdienen. Toch focussen we graag nog even op het iets intiemer opgevat einde van Wild God. “Long Dark Night” is een ballade volgens het Cave-boekje, inclusief een visioen zoals dat in vele van zijn klassiekers opduikt. Dit keer verschijnt een zwevende man met lang uitvallend haar aan de ijzeren rand van het bed. Geen gewelddadig einde volgt, enkel verwarring over wat het wezen nu precies tot doel had.
Minder klassiek is het mijmerende liefdeslied dat Nick Cave’s recent overleden ex-partner Anita Lane toebedeeld krijgt. Er is zowaar een geluidsopname van een telefoongesprek in verwerkt waarin Lane herinneringen ophaalt aan hun destijds liederlijke leventje. Abstracte vocoders – je zou het nooit associëren met Nick Cave, toch? – die het lied ondersteunen maken van “O Wow O Wow (How wonderful she is)” een tijdloze song die met beide voeten in het hier en nu staat.
Toen Stephen Colbert van The Late Show onlangs vroeg wat voor Nick Cave nou precies de kracht van muziek is, antwoordde hij: ‘Het is een van de weinige paden die ons resten om een transcendente ervaring te beleven’. Nét daar lijken hij en zijn Bad Seeds met Wild God op te mikken. Uit iedere andere mond zou die ambitie protserig en megalomaan overkomen. Wel, Nick Cave en The Bad Seeds schuren met de omslaande bladzijde Wild God meermaals rakelings tegen de perfectie aan, zo bijzonder is de gloed waarmee iedere song gezegend is. Conversations With Nick Cave was eigenlijk een groots opgezette therapeutische sessie waar een bijzondere interactie ontstond tussen de artiest op het meest kwetsbare moment van zijn bestaan en zijn fans/lotgenoten, en Wild God lijkt wel de muzikale vertaling van de hoop en de geruststelling die op zo’n avond te voelen was. Achttien studio-albums ver in de carrière weet Nick Cave & The Bad Seeds zijn sound nogmaals op te rekken en laten de muzikanten toch weer onze mond spreekwoordelijk openvallen met andere facetten van hun kunnen.
Wild God wordt aan het Belgische publiek gepresenteerd in het Antwerpse Sportpaleis eind oktober.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Conversion”, ons favoriete nummer van Wild God, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
