Als zeventienjarige begon Jacob Slater in 2017 samen met twee andere vrienden te puzzelen aan een nieuw hoofdstuk die ze samen zouden schrijven als Dead Pretties. De band werd meteen warm onthaald en een succesvolle carrière leek de mannen voorbestemd. Als jonge artiesten leidden ze een leven die bestond uit veel optredens, veel drank en veel drugs met als gevolg een burn-out voor Jacob Slater. Even snel als de band gekomen is, was ze weer gegaan. Slater keerde terug naar zijn ouders in Cornwall waar hij zijn tijd doorbracht als surfinstructeur en uiteindelijk ook begon te sleutelen aan een nieuwe muzikale carrière. Zo bracht hij in 2022 zijn debuutalbum Cub uit onder de naam Wunderhorse.
We zijn inmiddels een kleine twee jaar verder en de hype rond Wunderhorse – die intussen ook een volwaardige band is – was nog nooit zo groot. Live bewezen de Britten zich al meerdere malen in de supportslots van onder meer Sam Fender, Pixies en Fontaines D.C., je kan dus zeggen dat ze het van de besten geleerd hebben. Een aantal maanden geleden werd met Midas het vervolg van succesvol debuutalbum Cub aangekondigd. Sindsdien staat de band op het randje van hun grote doorbraak en werden met sterke singles de verwachtingen voor Midas zeer hoog gelegd. Dit album zou wel eens de weg naar een grote carrière kunnen vormen.
Met Nirvana ergens in het achterhoofd bestaan de meeste songs uit drie of vier akkoorden die eindeloos herhaald worden. Daar is opener en titeltrack “Midas” meteen een sterk voorbeeld van. Een repetitieve, maar aanstekelijke gitaarriff als basis, vergezeld door een upbeat drumpartij en afgewerkt met de juiste gitaaraccenten. Naast het muzikale aspect horen we hier ook meteen wat frontman Jacob Slater wel niet kan met zijn vocalen. Doordrongen van emotie wordt de grens tussen zingen en schreeuwen opgezocht en horen we Slaters stem enkele keren sterk de hoogte in gaan. “Rain” toont dan weer een andere kant van de band. De sfeer keert volledig om en het tempo wordt nog dat tikkeltje extra opgedreven. De telkens herhaalde en onheilspellendere ‘do you feel the rain’ gecombineerd met een dreigende gitaar – die bovendien wat shoegaze in zich heeft – maakt ons angstig voor een naderend gevaar. Een gevaar dat ons uiteindelijk weet te bereiken als ontploffing van het nummer. Ook over “Emily” heerst een gelijkaardige duistere sfeer. De juiste hoeveelheid drama gecreëerd door bombastische muzikale uitbarstingen, afgewisseld met strofes waarin Slaters telkens wanhopigere vocalen centraal staan zorgen voor een perfect contrast.
Na een sterke inleiding schiet “Silver” wat mank uit de startblokken. De herhaaldelijke gitaar en simpele drums klinken al snel eentonig en lijken niet veel diepte te bieden, maar hoe verder we geraken, hoe interessanter het wordt. Een subtiele opbouw leidt ons naar een sterke gitaarsolo die op zijn beurt overgaat in een geordende chaos en zo het toch nog op een goede noot weet te beëindigen. Dat laatste kan helaas niet gezegd worden over het tedere “Superman”. Deze vertolkt het gevoel van je leven voorbij te zien gaan terwijl je zoveel wilt doen, maar uiteindelijk niets bereikt. Dit gevoel wist de band perfect te vertalen in muziek met als resultaat veel geëxperimenteer, maar geen aankomstpunt. Vijf minuten lang wordt opgebouwd naar een climax die geen climax is, met andere woorden, op muzikaal vlak blijven we tijdens “Superman” op onze honger zitten.
Lang blijft de honger echter niet duren want meteen na “Superman” volgt de scherpe, zware en wilde “July” die het volledige album weet samen te vatten in vier minuten. Met Midas wou Wunderhorse een plaat creëren die de luisteraars het gevoel geeft dat ze vlak naast hen staan. Een ongepolijste klank met de energie van een live optreden. Het ruwe en meeslepende “July” is zowat het perfecte voorbeeld van die omschrijving. De trage, maar harde gitaren doen ons intensief headbangen en het gevoel van een live optreden ligt binnen handbereik. Een smekende Jacob Slater eist meer en meer de aandacht tot hij met de zin ‘I’m ready to die’ de ultieme uitbarsting inleidt. Bombastische drums en gitaarpartijen die invloeden van Nirvana bevatten en een raspige stem zullen menige grungeharten weten te veroveren.
Net zoals in de architectuur kan “Cathedrals” omschreven worden als een overweldigend iets die toch een bepaalde rust bevat. Het klinkt alsof alles instort, maar op een zodanige manier dat ieder stukje op de juiste plaats valt en zo een nieuw geheel gevormd wordt. Een geheel waarbij ieder klein stukje een aspect is van wat Wunderhorse zo goed maakt. Met zijn op alle vlakken dramatische en indrukwekkende karakter vormt “Cathedrals” als ‘samenvallend geheel’ de apotheose van Midas. De echte afsluiter krijgen we onder de vorm van een een bijna negen minuten lang slotwerk voorgeschoteld. We horen een herhaaldelijke akoestische gitaar die uiteindelijk overheerst wordt door een luidruchtige gitaarsolo, die met zijn ongekuiste klank de echtheid van Midas een laatste maal benadrukt.
Midas is volgens de bandleden een momentopname, een plaat die vooral zo echt mogelijk is. Perfectie was tijdens het maken niet het streefdoel, maar met dit resultaat durven we zeggen dat ze toch behoorlijk dicht in de buurt zijn gekomen. Net als op Cub verkent Midas heel wat verschillende genres en sferen. Uptempo wordt afgewisseld door meeslepend en traag en zo is voor bijna iedere rockliefhebber wat wils. De rode lijn van barstende energie, ruwe gitaren en passionele vocalen zorgt voor een sterke basis waarbij ieder nummer genoeg vrijheid heeft om zijn eigen klank te creëren zonder uit de toon te vallen. Wat voor de band een zo echt mogelijke momentopname is, is voor ons een album vol hoogtepunten.
Op vrijdag 15 november fungeert de band als voorprogramma voor Fontaines D.C. in Vorst Nationaal, verder werd voorlopig enkel een UK en Ierland tour aangekondigd.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Cathedrals”, ons favoriete nummer van Midas, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
