© CPU – Nathan Dobbelaere
Slechts één nummer had Fat Dog nodig om de indiescene te veroveren, sindsdien is de opmars van de Britten allesbehalve gestopt. Succes gewenst aan wie bovendien een label op de muziek van de band wil plakken, want na een goed jaar en half is het nog steeds niet duidelijk of het nu postpunk of techno of klezmer is. Een ding is zeker: live zijn ze om duimen en vingers bij af te likken. De shows zijn strak, loeihard, maar klinken ook bijzonder goed. De singles die we uit debuutalbum WOOF. al te horen kregen, klonken alleszins exact zo. Het mysterie dat rond Fat Dog hangt is daarmee echter nog niet de wereld uit. Hoog tijd dus om een babbeltje te doen met frontman Joe Love en toetsenist Chris Hughes.
Een van de bands van het moment zijn en intussen voortdurend touren, welke impact heeft dat op jullie? In het bijzonder Glastonbury?
Chris: Het is al bijzonder leuk geweest, maar je krijgt amper tijd om te slapen. Op den duur heb je niet het gevoel dat je nog op iets normaal voortleeft. Alles dat je in leven houdt is chemisch. Zeker Glastonbury voelt als een festival op steroïden, je wandelt daar een marathon elke dag.
Hoe waren de shows daar?
Chris: Redelijk goed. De leukste waren de kleine shows. Ik heb het gevoel dat we daar het dak er echt afgeblazen hebben. Bij eentje moesten ze zelfs de toegang sluiten aangezien er te veel mensen kwamen kijken.
Joe: Eentje moesten ze zelfs volledig afsluiten omdat mensen zich bezeerden. Het ergste slachtoffer was dan nog mijn vriendin die op de neus werd geschopt door Chris.
Een beetje zoals Josh Homme die ooit een fotografe een trap verkocht?
Chris: In deze zat minder haat. Het was een accidentje, geen bewuste actie. (lacht)
Even over het album dan. Het voelt heel compact aan, net zoals de liveshows. Was dit bewust?
Joe: We wouden dat het er snel was, voor dat we het beu waren.
Chris: Inderdaad, de aandachtspanne van mensen is vaak niet lang, dus als je album een uur duurt, is het vaak al iets te veel. De opnames moesten bovendien heel snel verlopen. Plus, als je het bewust lang wil maken, waren we bang dat er iets te veel filler op ging staan. Kwaliteit boven kwantiteit dus.
Hoe kijken jullie uit naar de release van WOOF?
Chris: Ik wil gewoon dat het voorbij is, eerlijk gezegd. (lacht) De release staat zo laat door Fontaines D.C., omdat we niet op hetzelfde moment een album wouden uitbrengen en in hun schaduw belanden. De logistiek van platenmaatschappijen, zeker?
De tijden zijn jullie alleszins gunstig op dit moment. Singles die al bijna culthits worden, debuutalbum aan de horizon. Hoe voelen jullie zich daarbij? Hadden jullie dit verwacht?
Joe: Niet echt.
Chris: Inderdaad, eigenlijk niet. We zijn er zeker blij mee. Het is heel leuk om rond te kunnen reizen en plekken te ontdekken, vooral festivals zoals Glastonbury. Het is eigenlijk gewoon aangenaam, niet meer dan dat. We gaan morgen zelfs voor het eerst naar Polen, dus dat is wel cool.
Mensen zien Groot-Britannië vaak als het mekka voor de muziek met zijn enthousiaste fans. Is het echt zo veel beter daar? Zeker de sfeer op festivals?
Chris: Het ding met festivals is dat je voor een groep mensen speelt die je waarschijnlijk niet gaan kennen. Ze komen niet speciaal om ons te zien, zeker omdat we nog een relatief kleine band zijn. Daarom voelen die shows zo belangrijk aan voor ons, omdat we daar met wat geluk een nieuwe resem fans kunnen krijgen, in plaats van opnieuw voor dezelfde mensen te spelen. Het voelt verfrissender en dat zie je ook aan de mensen in het publiek.
Vind je dat dan leuker dan voor mensen spelen die echt al fan zijn?
Chris: Ik heb het gevoel dat we echt alles geven wanneer we spelen voor mensen die ons niet kennen. Als we dan spelen voor mensen die ons wél kennen, heb ik vaak het gevoel dat we ze aan het scammen zijn. (lacht)
Jullie shows zijn in het begin heel belangrijk geweest in de ontwikkeling van Fat Dog. Hoe heeft dat zijn invloed gehad op het schrijven van songs?
Chris: Het geeft je een heel sterke basis en zorgt ervoor dat mensen klaar zijn om naar die eerste single te luisteren. Zo verdwijnt hij niet in het niets. Hoe wij het gedaan hebben, voelt als de ideale manier om een fanbase uit te bouwen van bij de start.
Joe: Soms schrijven we wel songs met de bedoeling dat mensen er helemaal wild op zouden gaan, soms schrijven we songs die een beetje meer…
Chris: Misschien moeten we voor het tweede album iets helemaal anders doen, niet?
Joe: Ja.
Jullie songs voelen vaak heel to the point aan, zonder te veel ‘speciaal’ te willen doen. Dat ‘speciaal doen’ hoor je tegenwoordig wel vaker in post-brexit postpunk. Is jullie muziek een soort van reactie daarop?
Joe: Niet echt. We maken vooral de muziek die we willen maken en dat klinkt zoals het klinkt.
Chris: Ja, vaak wanneer je muziek aan het maken bent, denk je niet echt aan het proces zelf. Het was waarschijnlijk geen bewuste reactie, maar onbewust wel wat het gevoel van ‘ik erger me dood aan zo’n bands’. Dus inderdaad, vooral muziek maken die we zelf willen maken.
Zien jullie jezelf als deel van die scene samen met bands als (wijlen) black midi en Fontaines D.C.?
Joe: Niet echt. Dat zijn goede muzikanten, ik denk dat wij anders zijn. (lacht) Zij gaan naar huis, oefenen op hun instrumenten met toonladders enzovoort. Wij doen het meer op het gevoel.
Chris: Onze manier van werken is een stuk minder professioneel.
Joe: Goh, het is professioneel wat we doen omdat we het wel serieus nemen, maar het is wel andere muziek. We zijn wel postpunk, een beetje toch. Disco postpunk misschien.
Chris: Geestpunk. We vliegen onder de radar. Er is wel een overlap met die bands, want veel van onze fans zijn ook fans van black midi en Black Country, New Road. Maar we krijgen veel fans uit plekken zoals The Windmill in Brixton, dus is die overlap geen toeval.
Redelijk grote vraag nu. Wat denken jullie dat Fat Dog kan betekenen voor de wereld?
Chris: Het kan mensen even doen ontsnappen. Mensen vandaag denken heel veel na, maar als we hen voor een klein uur even kunnen verlossen daarvan, zijn we blij. De factor plezier lijkt vaak te ontbreken bij bands en wij proberen net het omgekeerde daarvan te doen.
Joe: Het moet inderdaad leuk blijven.
Joe, je lyrics weerspiegelen dat ook en lijken vaak wat aan de absurde kant. Zit er voor de rest veel betekenis achter?
Joe: Er zit uiteraard wel een boodschap achter, maar mensen hoeven die niet per se te weten. De magie kan daardoor wat verdwijnen.
Chris: We willen vooral dat mensen er hun eigen betekenis in zoeken. Wij hebben er wel onze eigen visie op, zoals inside jokes of verhalen die al een tijdje meegaan, maar het is leuk als iemand zijn of haar eigen narratief rond een nummer kan maken. Ik deed dat vroeger ook, zelfs bij instrumentale songs.
Joe: Exact. Wanneer iemand dan de betekenis uitlegt, is het vaak teleurstellend.
Chris: Maar uiteindelijk gaat Fat Dog wel om een goeie tijd hebben, een beetje zoals Kerst.
Joe: Ja, wij zijn het kerstfeestje op het werk.
Chris: Volledig, intussen een avontuurtje met Angela van HR op het kopieerapparaat. Dat is waar we voor gaan en wat we willen zijn. (lacht)
De toekomst, een zwaar woord voor nieuwe bands, maar hoe zien jullie die evolueren?
Chris: Blijven verdergaan zoals we nu bezig zijn.
Joe: Inderdaad, songs blijven maken die we graag spelen, zodat we het niet beu worden en het leuk blijft. Het leuk houden is het belangrijkste.
Hoe hou je de liveshows dan spannend? Zijn jullie de oudere nummers niet snel beu gespeeld?
Joe: We proberen natuurlijk een album te verkopen dat nog niet eens uit is, dus zou het stom zijn om die nummers niet te spelen. Maar we proberen ook wel wat nieuw werk in de set te stoppen zodat we op zijn minst al kunnen aftoetsen wat de reactie is. Soms improviseren we dan wel wat, zoals met de vocals.
Chris: Dat is wel lastig ook. We proberen live altijd zo strak mogelijk te klinken, want wij horen onze nummers anders dan dat het publiek ze hoort. Ze horen het als één groot geluid, dus moeten we daar ook rekening mee houden.
Joe: Maar ruimte laten voor improvisatie is ook wel belangrijk. Soms ben je aan het spelen en zie je rare dingen gebeuren, zoals een kale man die de worm aan het dansen is, waardoor ik mijn tekst vergeet. Of er gooide ook eens iemand een valse baksteen naar ons. Dan moet je natuurlijk wel kunnen blijven gaan.
De show van Fat Dog in de Botanique op 10 oktober is uitverkocht. Voor wie te laat was of ze nog eens wil zien, komen ze op 3 april 2025 naar Wintercircus in Gent. Tickets daarvoor gaan vrijdag 6 september in verkoop, tevens de dag dat WOOF. eindelijk uitkomt.
