Fontaines D.C. @ Wintercircus: Iers atypisch

‘Life ain’t always empty’ is momenteel dé quote die de huidige carrièrestatus van Fontaines D.C. perfect samenvat. In slechts vijf jaar tijd heeft de Ierse band vier albums uitgebracht, die stuk voor stuk een generatie van twintigers en dertigers hebben weten te charmeren. We kiezen er bewust voor om geen genre te koppelen aan het woord ‘band’, want sinds Romance is Fontaines D.C. een stijl op zichzelf geworden. De vier uitgebrachte singles van dat album hebben elk hun eigen unieke karakter. “Starburster” neigt naar grimmige hiphop, “Favourite” naar britpop, “Here’s the Thing” naar grunge, en “In the Modern World” naar een ballade. Afgelopen zomer zorgden Grian Chatten en co voor een ware volksverhuizing richting het hoofdpodium van Pukkelpop, en in het Verenigd Koninkrijk stonden zowel Glastonbury als Reading & Leeds op de agenda. Dat we Fontaines D.C. tijdens deze showcase van StuBru en NPO3 misschien wel voor de laatste keer in een club kunnen zien, is een understatement.

De opbouw naar het concert was duidelijk voelbaar, zowel bij het publiek als bij de band zelf. Overdag verschenen er al foto’s op sociale media van fans die enkele bandleden spotten in de Gentse binnenstad. Vanaf de vroege ochtend waren er mensen op zoek naar een glimp van hun idolen, wat de anticipatie alleen maar versterkte. Die spanning bereikte rond negen uur in het Wintercircus een kookpunt. In de intro gaven de Ierse jongens van Kneecap, trots op hun roots, met “I bhFiacha Linne” het startschot, waarmee ze hun lokale dialect op eigenzinnige wijze weer in de spotlight zetten. Zoals verwacht, was “Romance” de scherpe opener van een dik uur waarin verlangen en melancholie elkaar innig omarmden. De gifgroene verlichting en de Matrix-achtige jas van frontman Chatten maakten duidelijk dat dit geen gezellige avond zou worden.

Toch was er ruimte voor speelsheid, en stuurde de band het publiek op een aangenaam dwaalspoor. “Jackie Down the Line” volgde als tweede nummer, een atypische keuze gezien het niet van het nieuwste album komt. Maar met het oudere “Televised Mind” groef Fontaines D.C. nog dieper in zijn discografie. Vooraan in de zaal was de sfeer uitgelaten, terwijl het achteraan rustiger bleef. Chatten, met tamboerijn in de hand, beleefde zijn eigen Liam Gallagher-moment. Pas toen de gruizige gitaren van “Here’s the Thing” uit de nieuwe audio-installatie knalden, kwam het echte clubgevoel naar boven. Verwachte interactie met het publiek bleef uit, op een droge ‘Free Palestine’ na, die de maatschappelijke desillusie van “In The Modern World” aankondigde. De ballade, die eigenlijk geen ballade was, ontketende niet de gehoopte interactie van lichtgevende smartphones, iets wat in grotere zalen waarschijnlijk wel zal gebeuren door de kracht van het collectief.

Hoewel de show haar schoonheidsfoutjes had, waren ze irrelevant in het kader van deze showcase. Fontaines D.C. had tegelijkertijd veel en weinig te bewijzen. De intimiteit van de zaal was een schot in de roos. Toch liet “Bug” niet dezelfde indruk achter als op de plaat, en ook Connor Curley’s moment in “Sundowner” miste wat impact. Maar het vuur was nog lang niet gedoofd. De teasende powerchordriffs naar “Boys in the Better Land” waren genoeg om de zaal op zijn kop te zetten, en de energieke moshpit deed elk besef van tijd verdwijnen. De zweterige lichamen deden namelijk ook alle weinige zuurstof in de zaal onmiddellijk verdampen. Tot rust komen, lukte aardig bij het melancholische “Favourite”, dat als een herfstbries over de zaal streek, en het depressieve “I Love You”, dat herinneringen aan verloren zomerliefdes opriep. Het lijden van Chatten kwam wederom geloofwaardig over.

Aan elk mooi lied komt helaas een einde, zo ook aan deze showcase. Wat Fontaines D.C. zo bijzonder maakt, is dat de volgende grootste hit altijd net om de hoek ligt. De synthintro van Conor Deegan III in “Starburster” sloeg in als een komeet, en rappend meebrullen met rocknummers deed denken aan de jaren ’90. Met deze showcase verbond Fontaines D.C. verleden, heden en toekomst. Waar de carrière naartoe evolueert, blijft gissen, maar één ding is zeker: op dit moment zijn de Ieren de onbetwiste meesters in het vertalen van dissonante klanken naar een prikkelende, commercieel aantrekkelijke sound tussen alternatief en mainstream. De diepgaande thema’s in de teksten blijven echter bedoeld voor zij die durven luisteren en hun wereldblik verruimen.

Fontaines D.C. speelt op 15 november in een uitverkocht Vorst Nationaal en de twee dagen erna in AFAS Live. Wunderhorse is bij al deze shows de special guest.

Setlist:

Romance
Jackie Down The Line
Televised Mind
Death Kink
Here’s the Thing
Bug
In the Modern World
Sundowner
Nabokov
Boys in the Better Land
Favourite
I Love You
Starburster