Net nadat Kendrick Lamar de deur van Top Dawg Entertainment, het label dat hem groot maakte, achter zich toetrok, zette Doechii er als eerste vrouwelijke rapper haar handtekening. Grote schoenen om te vullen, maar daar trok de Amerikaanse haar niks van aan. Net voor ze tekende, had haar carrière een boost gekregen toen – hoe kan het tegenwoordig anders – haar single “Yucky Blucky Fruitcake” viraal ging op TikTok. In afwachting van een debuutalbum hield ze daarna haar productiviteit hoog. Door elk jaar een paar singles te droppen bleef ze op de radar en als voorprogramma voor Doja Cat bouwde ze aan haar fanbase. Ook dit jaar liet ze ons al van wat lekkers proeven: met singles “Alter Ego”, “MPH” en “Rocket” gaf ze al veelbelovende voorsmaakjes van dat album, hoewel geen van de drie uiteindelijk de tracklist haalde.
Als product van de moerassen van Florida – Tampa, om precies te zijn – beschrijft ze haar eigen leven als ‘multifaceted’, wat meteen de basis is voor haar muziek. Langs de drassige oevers leerde de zelfgekroonde Swamp Princess schieten, ballet, vissen, alligators ontwijken, gymnastiek en vechten. In normale omstandigheden wordt dan hopelijk door iemand Kind & Gezin gebeld, maar in Florida is dat blijkbaar de normale gang van zaken. Dat ze op muzikaal vlak niet netjes in een vakje te plaatsen is, hoeft dus niet te verbazen. Doechii gaat er prat op een genre op zich te zijn, er een label op kleven is even zinloos als onmogelijk. Alligator Bites Never Heal werd aangekondigd als een muzikale collage en maakt dit helemaal waar.
Die veelzijdigheid komt al meteen naar voor in de producerkeuzes. Monte Booker, die met Smino garant staat voor lome, zomerse hiphop, mag een paar beats voor zijn rekening nemen. De hoekigere tracks zijn veelal van de hand van Devin Malik, die ook al samenwerkte met praktisch iedere andere TDE-rapper en zijn excentrieke sound onlangs ook op zijn debuutalbum tentoonspreidde. Ze haalt er nog wat grote namen bij: producers als Mike Hector, Childish Major en Camper hebben cv’s om u tegen te zeggen en zeggen ook geen nee wanneer Top Dawg belt.
Het absolute hoogtepunt van Alligator Bites Never Heal komt al vroeg in de tracklist met de hilarische cursus zelfrelativering voor gevorderden, “DENIAL IS A RIVER”. Op speelse wijze doet Doechii er het verhaal van hoe het haar is vergaan sinds haar vorige ep, Oh The Places You’ll Go, uitgekomen is. Vermomd als een sessie bij haar psycholoog fileert ze in drie strofes haar datingleven, haar succes en hoe ze daar aan ten onder gaat. Haar intonatie zwaait alle kanten uit en de zonnige beat stuitert er op los, muzikaal is er geen vuiltje aan de lucht en tegelijk gaat eigenlijk alles dat kan misgaan mis. Rustpunten als de zwoele r&b van “SLIDE” en zoete poptrack “WAIT” blijven met hun ijzersterke hooks makkelijk in ons hoofd hangen en geven Doechii met hun gladde synths een zachter klankpalet om mee te werken. ‘I’m the new hip-hop Madonna, I’m the trap Grace Jones’, rapt ze dan weer op statement-track “NISSAN ALTIMA”, ondersteund door een onweerstaanbare hip-housebeat die zich moeiteloos door de muur en tot bij onze buren boort.
Het meest indrukwekkende aspect van de mixtape is echter de flexibiliteit van Doechii’s vocals. Met een stem als een Zwitsers zakmes en een schijnbaar eindeloze variatie aan flows slaagt ze erin al de verschillende genres die ze aansnijdt te doen werken. Op het ene nummer zingt ze ingetogen en vol gevoel (zoals de breekbare outro van “FIREFLIES”), dan rapt eens ze manisch schuimbekkend de beat aan stukken (zoals de grommende verses van “CATFISH”) en nog een andere keer is ze onderkoeld en helder (zoals het ijzige “BULLFROG”). De combinatie van die eclectische beatkeuzes, de vele tempo- en energiewisselingen en de constante variatie in haar stem doen ons Alligator Bites Never Heal bijna een gebrek aan stilistische focus aanwrijven, maar het zou vooral zonde zijn een artiest die zo veel stijlen in de vingers heeft te kortwieken.
Aan de andere kant had meer uitwerking van heel wat nummers niet misstaan. Het is natuurlijk eigen aan het mixtapeformat, maar op vlak van songstructuur laten veel nummers steken vallen. “BOOM BAP” ontspoort na een halve verse en gaat bijna kopje onder in zijn eigen ironie, maar wordt door Doechii’s charisma nog net boven water gehouden. De hommage aan Southern hiphopklassieker “25 Lighters” op “SKIPP” raakt niet veel verder dan een kladversie van wat iets beters had kunnen worden. Het overgrote deel van de tracklist strandt na een goeie twee minuten, waardoor we met momenten op onze honger blijven zitten. Interludes als “BLOOM” zijn dan wel erg herkenbaar (‘You gotta make sure your bills are paid, but you gotta make sure you have fun and time for you, time for your friends, and like, I just constantly feel like I’m neglecting parts of my life’), maar halen het tempo er wat uit.
Top Dawg zelf vergeleek Alligator Bites Never Heal met section.80, de legendarische debuuttape van Kendrick Lamar. De gelijkenissen zijn inderdaad treffend: beide leverden met hun debuut een mixtape af met wat ruwe kantjes, maar die bovenal druipt van het potentieel. Als ze ooit de status van King Kenny wil bereiken is er nog veel werk, maar aan talent ontbreekt het haar alleszins niet. TDE leek zijn status als hiphopkoning de laatste jaren wat kwijt te spelen, maar met artiesten als Doechii lijkt die kroon nog even veilig.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “DENIAL IS A RIVER”, ons favoriete nummer van Alligator Bites Never Heal, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
