It’s fucking Fat Dog, baby! Als donderslag bij heldere hemel en even elektrisch geladen als een bliksemschicht verscheen Fat Dog plotseling ten tonele. Niemand wist echt wie de band was, wat ze deed en waarom er in godsnaam een hond achter de drums zat. Eén ding was echter meteen zeker: deze groep moest je koste wat kost in de gaten houden. De kleinschalige liveshows die de Britten al speelden op podia als de Windmill in Brixton deden zalen uit hun voegen barsten en druppen van het zweet, nog voor dat er een nummer uit was. Van zodra die eerste single er was, heerste er ook meteen unanimiteit: oké, deze gasten zijn compleet losgeslagen.
Wat een binnenkomer was “King of the Slugs” ook. De snelheid en sfeer trokken je al meteen in een postpunkbubbel, maar die werd al even snel doorprikt door de zware synths en techno-achtige mix. Van begin tot eind sleurde het nummer je mee van climax naar climax, terwijl frontman Joe Love zichzelf uitriep tot koning van de slakken. Was het een shock? Absoluut, maar een die je met veel plezier onderging. De intensiteit en inventiviteit van die éne single was veruit het beste dat we in lange tijd hadden gehoord, ook al was het tegelijkertijd ook een van de meest bizarre dingen die we in lange tijd hadden gehoord.
Rond de band hangt er voortdurend een waas van mysterie. De lyrics zijn meestal, op z’n zachtst gezegd, apart en schipperen tussen gek en geniaal. ‘All my kids with your fingers on the trigger – I stay at home, should’ve used the fucking slipper’ uit “All The Same” zouden we graag willen ontleden, maar kunnen en durven we niet echt. “King of the Slugs” lijkt dan weer een epos van een heel vreemde koortsdroom te zijn. Er zit vast wel iets van betekenis achter, maar we hebben er jammer genoeg voorlopig nog het graaien naar. Eén ding is zeker: de teksten sleuren je onherroepelijk mee in het universum dat de band creëert.
Het lijkt bovendien wel alsof WOOF. een muzikale versie van de moderne wereld is geworden. De plaat begint snel, is snel in het midden en eindigt snel. De enige momenten van rust, die te midden van al het geweld meer dan welkom zijn, zorgen voor emotionele helderheid. Kwestie van even stil te kunnen staan bij de vergankelijkheid van het leven. “I am the King” klinkt als een heenrit richting de hemel, terwijl “Clowns” introspectisch en kritisch lijkt te zijn. Rustmomenten kan je het bovendien moeilijk noemen, want ook zonder op kruissnelheid te komen, draait Fat Dog de intensiteitsknop stevig naar rechts.
Waar WOOF. bijzonder goed in slaagt, is de aandacht opeisen en niet meer lossen. Openingstrack “Vigilante” bijt de spits af en grijpt je ook meteen heel stevig bij het nekvel. Een beetje zoals een pitbull (hè? zoals een hond?) die zich vastbijt in een stuk varkensvlees. “Closer To God” vliegt ook meteen met de deur in huis, waarna die deur tijdens het refrein ook gebruikt wordt om een venster in te gooien. Met “Running” bereiken de Britten dan uiteindelijk het hoogtepunt onder hoogtepunten, door zowel de vetste groove als de hevigste climaxen van het hele album af te leveren. Of dat live ook zo goed werkt? Vraag dat maar aan onze blauwe plekken na de circlepit op Pukkelpop enkele weken geleden.
Een laatste complimentje behoort toe aan het geluid van de plaat. Hoewel het qua energie bijzonder rauw en gretig klinkt, gaat geen enkel detail verloren in de achtergrond. Heel toevallig is dat niet, want frontman Love ging met niemand minder dan James Ford, die dit jaar al onder andere Romance van Fontaines D.C. achter zijn naam heeft staan, aan de knoppen zitten. Het album is stil wanneer het stil moet zijn en explosief wanneer het explosief moet zijn. De lengte is aan de korte kant, maar dat heeft er voor gezorgd dat élk punt perfect is afgesteld op de vibe.
Fat Dog is te gek, WOOF. is nog veel gekker. Eigenlijk is het bijna niet te geloven dat een band zo jong als deze een plaat zo goed als deze heeft gemaakt. Heel de tracklist bulkt van het zelfvertrouwen en lef, maar is tegelijkertijd doordacht en afgemeten. Het is alsof Fat Dog ons een vlezig runderbot voor de neus houdt en wij de kwijlende keffers zijn die niet kunnen wachten om onze tanden in dat lekkers te zetten. Wel, we hebben het bot eindelijk gekregen. En het smaakt verdomd goed. Laat dat volgende dus maar snel komen.
De show van Fat Dog in de Botanique op 10 oktober is uitverkocht. Voor wie te laat was, of de band gewoon nog eens wil zien: er werd al aangekondigd dat ze op 3 april 2025 in het Wintercircus in Gent staat. Tickets daarvoor zijn nu te koop.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Running”, ons favoriete nummer van WOOF., in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
