Wat moet er nog gezegd worden over Fred again..? Dat het een fenomeen is, is een understatement. Dat de man groot werd onder de vleugels van Brian Eno, triggert de muzieksnobs. Dat hij als geen ander weet wanneer hij op welke knop moet drukken om de juiste beat in te zetten, stelt de hitjeszoekers meer dan tevreden. En dat hij in dat geheel ook altijd nog eens een vorm van oprechtheid en emotie weet te verwerken, zorgt ervoor dat Fred Gibson eigenlijk moeilijk te haten valt. Nu ja, haten is an sich al een groot woord, maar je begrijpt wat we bedoelen: zo goed als de hele wereld is in een mum van tijd gevallen voor de Britse producer. Dat vertaalde zich vanzelfsprekend in exponentieel groeiende massa’s voor de grote podia; van de ING Arena tot de Main Stage van Pukkelpop enkele weken geleden.
De regen speelde hem daar weliswaar wat parten, samen met het feit dat de hype eigenlijk te snel te groot is geworden. Oké, het principe van de afgelopen jaren was vrij duidelijk: in tijden van corona maakte Fred again.. muzikale dagboeken, boordevol audioknipsels en soundscapes die zijn dagen wat mooier maakten. Maar tijden veranderen en de populariteit steeg, en zo liep het Actual Life-tijdperk op z’n einde en drong ook bij Gibson de knaldrang zich op. Drum-‘n-bass en de hardere techno bliezen een vriendschap met Skrillex en Four Tet leven in, maar anno 2024 lijkt ook de Brit klaar voor volwassenheid. En op zich is dat tegelijkertijd een opvallende en een logische stap. Niet dat we het toejuichen dat populaire artiesten opgaan in de hype en muziek beginnen maken met enkel en alleen het doel om radiohits te scoren, maar doorheen de jaren zijn we dat principe zo gewoon geworden, dat het haast vreemd is als dat niet gebeurt.
Maar waarom is dat voor Fred again.. dan een logische stap? Wel, vooral omdat er altijd een soort oprechte persoon achter de muziek is blijven schuilgaan. Om een stom voorbeeld te geven: de meeste ideeën voor zijn muziek vloeien nog altijd voort uit geluiden die hij onderweg tegenkomt; van de Londense metro tot treinritten door het Noorden van het Verenigd Koninkrijk. En het is overigens ook daar dat deze nieuwe ten days tot stand kwam. Letterlijk dan vooral, want Gibson staat er om bekend zijn muziek effectief in elkaar te steken in de trein, maar het gaat ‘m bij dit vierde studioalbum vooral om het feit dat de inspiratie niet voortvloeide uit de allergrootste podia. Het geluk zit voor Fred again.. nog altijd in de kleinste dingen van het leven, en dat hangt dan weer vast aan het idee dat er nog altijd een persoon en geen machine achter de muziek zit.
ten days zit visueel dan ook met als thema blauwe lucht met witte wolken in elkaar; wat dus symbool staat voor de rust in de chaos, maar evenzeer voor het mooie in de kleine dingen. Soms vergeet je in de rush van het leven om eens naar boven te kijken en stil te staan bij hoe mooi de hemel is. En dat is dus een beetje de gedachte, of beter, de reis die Fred again.. je wil geven met deze langspeler. Verwacht je dus niet aan dikke radiohits als “Delilah (pull me out of this)” of “Marea (we’ve lost dancing)“, maar vooral een dromerige trip vol liefde, emotie en een tikkeltje verdoken intensiteit.
Het allerleukste aan ten days is in dat opzicht vooral dat heden en verleden samenkomen – niet om nostalgisch terug te blikken of de hype er geforceerd bij te trekken, maar om ervoor te zorgen dat er een echt geheel ontstaat. De plaat telt namelijk twintig nummers, waarvan tien – optellend van één tot tien – gelden als intro’s en outro’s van elke song, waardoor je als het ware veertig minuten lang naar een lange track aan het luisteren bent. Of zoals hierboven al omschreven: zodat je nog meer wordt meegezogen in de reis door de wolken. Die interludes bestaan overigens nog altijd uit knipsels uit Freds iPhone-dictafoon, waardoor hij ook nu zijn oude zelve wist te verwerken in zijn nieuwe ik. Je verleden is overigens altijd ook gewoon deel van de persoon wie je vandaag bent, en al die ideeën dragen bij aan de oprechtheid die Fred again.. in zijn persona meedraagt.
Maar goed, de plaat begint vooral heel liefdevol met “adore u“, eentje die als single eigenlijk al een klein jaar tot de grootste hits van de Brit behoort, maar die voor de man zelf vooral draait om het feit dat hij het schreef uit liefde voor zijn zus, terwijl Obongjayar de tekst, overigens zonder daarvan van elkaar op de hoogte te zijn, eveneens schreef voor zijn zus. Je zou het bijna de ideale baby tussen dromerig, soul en elektronica kunnen noemen, maar voor ten days is het vooral een hartvullend en dansbeenlosmakend begin van een verhaal, dat mede dankzij “ten” ervoor zorgt dat de zomer nog lang niet voorbij is. Meanderen rond een zonnesample met daarover wat geknip en geplak, maar tegelijkertijd ook gewoon plezier; je moet er Fred again.. voor heten om dat niet alleen te doen, maar ook gewoon goed te doen.
Dat de emotie daarna alsmaar meer de bovenhand begint te nemen, deed het feit dat Sampha een van de features was al vermoeden. Op zich is “fear less” echter geen superspeciaal nummer – wat spirituele sounds uit Secret Life in afwisseling met het herkenbare stemgeluid van de Britse zanger en producer – maar het rolt wel een uitgestreken rode loper uit voor een van de hoogtepunten van ten days: “just stand there”. Samen met Ierse singer-songwriter en spoken word artiest SOAK brengt Fred again.. niet meer dan een nummer dat al zijn facetten in een dikke vier minuten omvat. Tegelijkertijd een song zoals pakweg “Julia (deep diving)” uit de beginperiode en eentje die al openbloeiend overloopt van liefde en emotie. Een liefdesbrief vol ongeloof, die aan de hand van een steeds intenser wordende instrumentatie je haast letterlijk tot tranen beweegt.
Dat dat nummer dan weer overloopt in het opzwepende “places to be” met Anderson .Paak, geeft tegelijkertijd ook weer de sterkte van Fred again.. weer: emotie en euforie liggen nooit ver uit elkaar. Dat meteen daarna “glow” samen met Skrillex en Four Tet volgt, is nu het tempo in ten days de hoogte in is gegaan, ook niet per se een verrassing te noemen. Wel vormt de song eigenlijk pas voor het eerst het antwoord op de vraag hoe die drie totaal verschillende stijlen van artiesten in elkaar kunnen overvloeien. Enorm subtiel, enorm dromerig en zo dus bijna licht in je hoofd. Het jammere in dat verhaal is echter dat het en bijna acht minuten blijft doorgaan, en er met de daaropvolgende nummers ook nog eens iets te lang in blijft rondspoken. “i saw you” kabbelt zo bijvoorbeeld gewoon een beetje voort, terwijl “where will i be” ogenschijnlijk heel lang opbouwt naar niets.
En het woordje ‘ogenschijnlijk’ staat daar niet toevallig, want naarmate laatstgenoemde song richting “.nine” glijdt en zo uitkomt bij “peace u need”, ben je ergens toch ook weer onder de indruk van hoe vlekkeloos dat allemaal gebeurde. Waar die laatste op Pukkelpop nog een beetje fungeerde als sfeerspons na al die hardere drum-‘n-bass, krijgen we hier nu een doffere clubbeat die de stemmen van Joy Anonymous perfect weet te ondersteunen door er een soort liefdevolle, glinsterende halo van te maken. En zo eindigt ten days, enerzijds voor je het goed en wel beseft, anderzijds ook op dezelfde manier als het begon: vol met liefde. Van ‘I hope you get the peace you need’ tot ‘This isn’t helping / But in the end it always does’ op het afsluitende “backseat”. Kijk omhoog en alles komt goed.
Met ten days lijkt Fred again.. dus zijn eigen hype niet per se te willen voeden, maar blijft hij vooral zijn eigen ding doen, en dat siert hem als artiest. Dat het vandaag de dag eerder speciaal dan normaal is dat een grote naam een echt album maakt in plaats van een verzameling aan nummers die hits moeten worden, zorgt er dan weer voor dat Gibson er in zekere zin blijft uitspringen. De fans van het eerste uur zullen met andere woorden blij zijn met deze vierde langspeler, maar tegelijkertijd zijn er ook voor de hitjeszoekers een paar singles die het vast en zeker goed zullen blijven doen in playlists. ten days is met andere woorden een groot geheel, een reis, waarbij bepaalde momenten eruit springen, maar waarbij het vooral het totaalplaatje is dat het ‘m doet.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “just stand there”, ons favoriete nummer van ten days, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
