© CPU – Peter Verstraeten
Als je je afvraagt hoe het liefdeskind van western en Latijns-Amerikaanse muziek zou klinken, krijg je een tokkelend antwoord van de Hermanos Gutiérrez. De twee broers van Ecuadoriaans-Zwitserse afkomst brachten al zes studioalbums uit met hun kenmerkende geluid; soms meer wiegend naar western, soms meer naar Latijns-Amerika. Dat wij met een uitverkocht Openluchttheater naar die baby mochten gaan staren, voelde soms intiem, soms invasief, en soms heerlijk introspectief.
Terwijl het volk het theater nog binnendruppelde, zetten de broers hun reis van de avond in met “Lágrimas Negras”. Al meteen ontmoetten we enkele gitaren, de bongo’s en de looping station die ons doorheen de rest van de avond zouden vergezellen. Veel meer dan dat zat er echter niet in hun rugzak. Hermanos Gutiérrez schepten een rustige sfeer die wat tijd nodig had om geapprecieerd te worden. Tijdens “Thunderbird” begon de aandacht van het publiek zich al iets meer te focussen en tijdens “Hijos Del Sol” vielen er hier en daar meeknikkende hoofdjes te onderscheiden in het publiek.
© CPU – Peter Verstraeten
De broers maken muziek die perfect past bij zomeravonden in de openlucht. Toch moesten we even twijfelen of de weergoden ons gunstig gezind zouden blijven. Geen betere manier voor de broers om kennis te maken met België dan te mogen proeven van de onvoorspelbaarheid van het Belgische weer. Al zijn weertermen hun duidelijk niet onbekend. Het nummer dat volgde was “Rain God” met het kenmerkende Hermanos-ritme waarbij de ritmische gitaarslag van Estevan zoals gewoonlijk vergezeld werd door de riffs en glijdende noten van Alejandro. Allebei meewiegend op hun eigen golven. Tijdens “El Bueno y El Malo” voelden we de spanning van vingers die rusten op pistoolholsters en een stepperoller die in de achtergrond voorbijwaaide. Die spanning vergrootte bij “Cumbia Lunar” waar we geen maan zagen in de hemel, maar wel onweerswolken die de lucht overtrokken met weerlichten langs alle kanten.
Voor de hermanos is muziek schrijven een manier om te connecteren met hun roots, maar ook een manier om geluid te geven aan hun ervaringen. Met “Low Sun” wouden ze het geluid van de stilte in de woestijn vastleggen, en de woestijnmedley stond voor het gevoel van zowel heel klein als heel groot te zijn wanneer je tijd in de woestijn hebt gespendeerd. Over het algemeen voelde het concert soms als spieken door de ramen van een gesloten huis. Wanneer ze de muziek speelden die vaak herhalende patronen bevat, creëerden ze een soort meditatie waar ze zelf ook in vervat raakten. Het voelde alsof wij dagjestoeristen waren die even een bezoekje brachten aan hun reis. Zeker de onoplettende publieksdeelnemer was equivalent aan de toerist die vanop de overvolle bus even een foto komt nemen. De oplettende luisteraar zal daarentegen een kans hebben gevonden om in trance te raken doorheen de ritmische en melodische herhalingen.
© CPU – Peter Verstraeten
Tijdens “Tres Hermanos” werd het typische ritme door het publiek bijgestaan met geklap in hun handen en met “Esperanza” drukten de broers hun dankbaarheid uit voor elkaar en iedereen die aanwezig was. Ze schonken elkaar enkele seconden oogcontact en een glimlachje. Meer blikken hebben ze niet nodig om volledig op elkaar afgestemd te zijn. Dat ze bij de meeste nummers hetzelfde klassieke recept volgen, zal ook wel helpen.
De Hermanos Gutiérrez sloten hun Europese tour af in een land waar ze nog nooit voet aan grond hadden gezet. Ondanks dat hun voeten de Belgische aarde wel raakten, bleven ze in hun muziek vooral boven de grond zweven. Mijmerend naar de verre woestijn of de kosmische ruimte. Ze wisten misschien niet alle dagjestoeristen mee te krijgen, maar de doorwinterde zielen hebben ongetwijfeld een meditatieve avond achter de rug.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
