The Cold Stares is een trio dat vroeger een duo was: gitarist-zanger Chris Tapp en drummer Brian Mullins, beiden uit Kentucky, richtten de groep op in 2012. Tien jaar later dachten ze ‘Zeg, hebben wij geen bassist nodig, eigenlijk?’, en toen was daar Bryce Klueh. In de tussentijd hadden ze de wereld al verblijd met vijf albums en zes ep’s, allemaal in het genre bluesrock. Dat die bluesrock catchy was, bewijst het feit dat ze al snel op de radar van gladde reclamejongens verschenen. “Head Bent” probeerde in een Dodge-commercial de auto beter te verkopen, “Sleeping With Lions” hoorde je dan weer in een Monster Energy-commercial en in tv-programma’s van TNT en ESPN.
Met de komst van Klueh maakten ze Voices, volgens Classic Rock Magazine een van de beste albums van 2023. Als ze dat toen vonden, zijn we heel benieuwd naar wat ze nu van The Southern zullen denken. Naar ons gevoel overstijgt deze plaat zijn voorganger. En de reden waarom is simpel: Chris Tapp besloot om expres nummers te schrijven die in de richting gingen van southern rock, omdat heel wat mensen hen in dat hokje staken. Hiermee klinkt het album erg gefocust. En je voelt ook vanop een paar kilometer dat Tapp en Mullins in hun jonge jaren beïnvloed werden door de Allman Brothers Band en Lynyrd Skynyrd. Daardoor voelt alles – komt ie! – authentiek aan.
Luister maar eens naar opener “Horse To Water”: de hoekige riff en ditto beat van de strofes contrasteren mooi met het uitwaaierende, melodieuze refrein. De solo hadden we liever wat langer gehad, zo diep zitten we in het nummer. Daarna volgt de midtempo single “Coming Home” met een dobro in de hoofdrol. Dat is een akoestische gitaar die wat harder klinkt dan een gewone akoestische gitaar. Door de reverb op de klagerige stem van Tapp bevinden we ons meteen op zo’n typisch withouten terras van een huis aan de Mississippi Delta. Sfeervol.
Na “Blow Wind Blow” met alweer zo’n typische southern riff – er schuilt altijd wat weemoed in – is het tijd voor een hoogtepuntje: “Confession” mengt feilloos blues en funk met een stuwende riff. Het nummer lijkt de stoppen, maar nee, daar zetten de drums een jam in gang met een galmende, bezwerende gitaar. Ergens in de hemel knikt Jimi Hendrix tevreden mee. Wat verder horen we “The Sweetest Taboo” van Sade in de drumintro van “Seven Ways To Sundown”, maar dat ligt natuurlijk volledig aan ons. Het contrast met de riff die daarna binnen dondert, kan niet groter zijn: beukend, dreigend en uit de voegen barstend van de attitude. Lekker, ook wel.
“Giving It Up” begint met het einde van “Wrathchild” van Iron Maiden (daar zijn we nu toch wel echt zeker van), maar laat dat de pret niet drukken. Dit is een heerlijk strak rockend nummertje. De wat tragere stamper die “Woman” is, mag er ook zijn. Verdict? Voor ons mocht de productie wat meer ballen hebben, zodat de riffs harder zouden knallen. Misschien wat minder fuzz en wat minder reverb. Maar goed, zouden The Cold Stares dan nog The Cold Stares zijn? En zo is het altijd wat. Feit blijft dat de kwaliteit van de riffs een aanbevelenswaardig plaatje maakt van The Southern.
The Cold Stares treden op in De Blaaspijp in Koekelare, op 8 september.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Seven Ways To Sundown”, ons favoriete nummer van The Southern, in onze Plaatje van de plaat-playlist op Spotify.
