Nadat iedereen de afgelopen weken duchtig kon raden naar de kleur van het ondergoed van Charli xcx en Billie Eilish, besloot die eerste recent dat ‘brat summer’ op z’n einde liep. Voor de ene was het een hype, voor de ander is het nog altijd een lifestyle, al neemt dat uiteindelijk niet weg dat de Britse zangeres met BRAT een van de albums van het jaar heeft gemaakt. Vanzelfsprekend plukte Charli zelf zo goed als alle vruchten daarvan, maar nu de zomer dus voorbij is, ziet een van de muzikale breinen achter de nummers zijn kans schoon om in dat gat te springen. The Dare, bij het grote publiek vooral bekend als de man in het maatpak die tijdens de Boiler Room-sets mee aan de draaitafels stond, brengt vandaag met What’s Wrong With New York? zijn debuutplaat uit.
Maar eigenlijk is dat niet waar, want bezieler Harrison Patrick Smith maakte in een vorig leven al wat furore onder de naam Turtlenecked, maar ruilde dat project tijdens de pandemie in voor een ander alter ego. En daarmee kreeg hij doorheen de weinige jaren dat The Dare effectief bestond, wel wat kritiek te verwerken. Zo zou de Amerikaan vooral een plat afkooksel zijn van bands als LCD Soundsystem, wat in zekere zin ook wel te verdedigen valt. De muzikale overeenkomsten zijn allerminst te ontkennen, maar tegelijkertijd draagt ook Smith de BRAT-gedachte hoog in het vaandel. Het hoeft met andere woorden niet altijd ergens over te gaan op What’s Wrong With New York? – het mag een beetje brak klinken, zolang het maar leuk is.
En leuk is het debuut van The Dare zeker en vast, want het enige dat je na een luisterbeurt van What’s Wrong With New York? kan denken is: ‘Met die man wil ik wel eens een avondje feesten’. Het zit ‘m doorheen het album namelijk vooral in het absurde, dat dankzij het muzikale naar een intens dansbaar niveau wordt geholpen. Tweeluik “Perfume” / “Girls” gaat zo bijvoorbeeld over hoe iedereen in zwijm valt voor Smiths parfum van $5.99, om zo uit te komen bij een opsomming van alle soorten meisjes die hij leuk vindt. En dat gaat zo ver als je het je maar kan voorstellen, en zelfs verder (lees: op het vulgaire aan). Nummers die met andere woorden nergens over gaan, maar net daarom, en ondersteund door een groovy en pompende instrumentatie, het net tot de meest intense, haast alternatieve feestnummers die je tegenwoordig zal horen schoppen.
‘Let’s have some fun tonight!’, horen we Smith bijvoorbeeld bijna nonchalant roepen in “Good Time”, waarna hij van opzwepend naar donker en plakkerig gaat, zonder daarbij te moeten inboeten aan energie. Kortom cool en intens tegelijkertijd, en dat heeft hij vooral te danken aan de muzikale wind die door What’s Wrong With New York? waait. Zo wordt bijvoorbeeld “You’re Invited” opgebouwd rond een golvende baslijn, terwijl distortion een van de belangrijkste elementen van “I Destroyed Disco” is. Dat zijn allemaal echter slechts accenten in een sound die vooral is opgebouwd rond coole riffs, strakke percussiebeats, euforische elektronica en het eigenzinnige stemgeluid van de Amerikaan. En ja, dat klinkt als een hedendaagse versie van LCD Soundsystem.
En dat The Dare in dat verhaal gewoon zijn zin blijft doen, is uiteindelijk de grootste sterkte van What’s Wrong With New York?. “All Night” drijft het tempo op enorm coole wijze de hoogte in, terwijl “Elevation” voor het visuele idee zorgt dat je Smith in zijn maatpak door de ruimte ziet vliegen. ‘Because you’ll just know that you / Can never go home’ is met andere woorden wel een toepasselijke laatste zin van de plaat. Niet per se omdat je je gevangen voelt in de muziek, maar veelal omdat je na tien nummers en slechts een half uur aan muziek nog niet het gevoel hebt dat je klaar bent met dansen.
The Dare heeft met andere woorden een plaat gemaakt die een donkere club een nacht lang op z’n kop kan zetten, net omdat het in What’s Wrong With New York? draait om plezier hebben. Dat de man het daarbij bewust niet hoogstaand aanpakt, is meteen ook het grootste positieve punt van het album – soms hoeft het niet allemaal fijn afgelijnd te zijn om het ook naar je zin te hebben. Dat Smith daarbij altijd strak in het pak verschijnt, is de mooie ironie van dat verhaal. Zijn debuutplaat werd zo dus een zotte avond op de dansvloer, inclusief een vleugje punk. BRAT in zekere zin, maar dan met een veeg lippenstift op je witte hemd in plaats van uitgelopen mascara.
Ontdek “All Night”, ons favoriete nummer van What’s Wrong With New York?, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
