© CPU – Sam De Boeck
Het is de eerste dag op Crammerock in Stekene en het volledig uitverkochte festival wordt overschaduwd door grijze lucht en nattigheid de eerste uren. Dat weerhield de muziekfan gelukkig niet en er werd wild op losgerockt op onder meer Glints, Black Box Revelation en Bazart. De kroon voor moshpits en daverende vloerpanelen gaat ruimschoots naar de Liverpoolse band STONE, die zo goed was dat de mensen de moerassen rond de tenten even vergaten.
The Rats @ West
We openen onze tweedaagse en pikken meteen The Rats mee. Geen tijd om rustig wakker te worden – daar zorgt deze Gentse band wel voor. Stipt op het geplande uur beginnen drums en gitaren te laaien. The Rats laten de motregen verdwijnen en nemen het weinige, vroege publiek direct mee in hun set. Het kost ze geen moeite om hun enthousiasme over te brengen, met een frontman die ons door hun nummers heen toeschreeuwt. Het klinkt vlot en energiek, maar nooit té veel – en dat weet het publiek zeker te waarderen. Rock on! Ze brengen een nieuw nummer dat volgende week uitkomt, tevens ook de titeltrack van hun album: “Disco to Disco”. Doorheen de set komt er steeds meer volk kijken wat er hier gaande is, vooral omdat dit het enige podium zonder tent is maar waar wel muziek vandaan komt. Ondanks alles brengt deze set een zekere intimiteit met zich mee en de rockliefhebbers schuiven langzaam steeds dichter naar het podium.
Berre @ Main South
© CPU – Sam De Boeck
Berre brengt een mix van covers en eigen nummers, maar weet vooral een menigte fans aan de zuidkant van de mainstage te trekken. Tussen de nummers door geniet hij zichtbaar van het publiek en de gillende meisjes die daarbij horen. Hij is allang voorbij zijn TikTok-bekendheid en klinkt live indrukwekkend goed. Wisselend tussen gitaar spelen en enkel zingen, presenteert hij een goed opgebouwde show. Het publiek kent duidelijk veel van zijn nummers en wanneer hij vraagt om mee te zingen, gebeurt dat zonder enige tegenstand. Hij gaat regelmatig in gesprek met zijn publiek, wat zorgt voor een persoonlijke sfeer. Met zijn fluwelen, breekbare stem – waarmee hij ooit in een parkeergarage begon – weet hij het publiek stil te krijgen wanneer de intentie van het nummer daarom vraagt en zo ontstaat er een mooie dynamiek in de tent. Hij brengt ook een nieuw nummer. Wanneer hij even wordt overmand door emotie, staat het publiek klaar om hem op te vangen en bevestiging te geven. Gedurende de set komen steeds meer mensen erbij, van gezinnen met kinderen tot stoere rockers, die allemaal Berre kunnen waarderen. Bij “Say My Name” wordt er volop gesprongen, gewiegd en gelachen. Zijn band doet zeker niet onder en krijgt van ons de erkenning die ze verdienen.
Leblanco @ Club
De Belgische hiphopsensatie van het moment en de grootste uit Antwerpen, rapper Leblanco, opent de Club-tent van Crammerock, waar dit weekend vooral hiphop en r&b de toon zetten. Iets te laat begonnen, maar ben je wel echt een rapper als je niet te laat start? Het begin verloopt stroef voor Leblanco: een paar fans kennen zijn nummers, maar de meeste mensen knikken slechts mee op de beat zonder actief mee te doen. Met zijn kenmerkende Louis Vuitton-masker is het soms lastig te onderscheiden wat live is en wat van de backingtrack komt. Naarmate de show vordert, raakt het publiek meer in de stemming, en de menigte vooraan begint meer te bewegen en op en neer te gaan. Vooral jongeren vullen de tent, die voor ongeveer een derde gevuld is. Leblanco brengt een mix van bekende hits, nog niet uitgekomen tracks en uptempo nummers. Naar het einde van de set komt de sfeer er goed in, vooral wanneer hij “Tion Wayne” brengt en de tent volop staat te springen. Hij sluit af met wat hij zelf de hardste straattrack van België noemt en dat straatgevoel brengt hij sterk over met een nummer dat nog moet uitkomen. Nog snel haalt hij een fan op het podium die vlekkeloos meerappt met het bisnummer, waarna hij verplicht moet stoppen omdat zijn set te dicht tegen de volgende show aanleunt en zijn manager de boel komt stilleggen.
Het Zesde Metaal @ Main South
© CPU – Sam De Boeck
Bij de opkomst van Het Zesde Metaal wordt meteen gevraagd waar de West-Vlamingen in de tent zitten en die zijn ruimschoots aanwezig om hun stukje cultuur van de namiddag te vieren. De band straalt een zekere nonchalance uit, maar is overduidelijk vertrouwd met het festival- en concertgebeuren als oude rotten in het vak. Het publiek is vooral hier om te genieten van een staaltje goede muziek en dat krijgen ze. Terwijl frontman Wannes Cappelle verhalend vertelt, krijgt de band regelmatig de ruimte om hun muzikale kunsten te tonen, met aan de zuidelijke mainstage het betere gitaar- en drumwerk. Er is geen uitbundigheid, maar juist een sterke samenhorigheid, versterkt door de West-Vlaamse teksten, bevestigd door het ritmische meegeklap van het publiek. Hoewel die teksten voor sommigen misschien moeilijk verstaanbaar zijn, doet dat er weinig toe door want de muziek klinkt gewoon goed. Vlotte baslijnen en strak gitaarspel weten zelfs de niet die-hard rockfans naar de mainstage te lokken. Wanneer “Calais”, een poëtischer nummer, wordt gespeeld, zet Cappelle zijn gitaar even opzij. De hele set ademt warmte en het opbeurende gevoel van een avond bij het kampvuur met vrienden.
Zoë Tauran @ West
© CPU – Sam De Boeck
Opvallend is dat er bij Zoë Tauran geen opstelling voor een band op het podium staat, wat meteen doet vermoeden dat het een onewomanshow wordt. Ze komt op met haar engelenstem, wat haar in de categorie plaatst met Yade Lauren, dat andere vrouwelijke Nederlandse hiphopfenomeen. Bij “Monster” zingt het publiek – vooral de vrouwelijke fans – luidkeels mee, wat duidelijk maakt dat er hier echte fans aanwezig zijn. Haar kraakheldere stem maakt livemuziek haast overbodig, passend bij de hiphop- en r&b-vibe: een beat en een artiest. Zelf hoeft ze haar refreinen nauwelijks mee te zingen, want die weergalmen al tegen het dak en de zijkanten van de tent. Van melancholische meezingers en nummers die je in een club kan draaien tot echte zomernummers onder de grijze lucht, het publiek smult ervan. Zoë klinkt gewoon goed hier bij haar zuiderburen. Zelf vertelt ze dat ze een beetje nerveus was om hier op te treden, al is dat helemaal niet nodig – de manier waarop ze het publiek rond haar vinger draait, bewijst dat iedereen haar zangtalent weet te waarderen.
Glints @ Main North
© CPU – Sam De Boeck
De show begint indrukwekkend met live blazers en trompetten, en het publiek staat te zinderen van opwinding wanneer Glints vanuit de rook verschijnt in zijn al bekende trainingspak. Mensen ploeteren nog door het natte terrein om vooraan in de tent bij te schuiven voor deze performance. Zoals we van Glints gewoon zijn, wordt het een extravagante show vol toeters en bellen. Het is dan ook heel gewillig wanneer er gevraagd wordt om mee te klappen en samen te werken. De artiest fladdert over het podium, springend en dansend, wat dit optreden – zijn eerste keer op de mainstage van Crammerock – een bom van een show maakt. Het trainingsvest gaat al snel uit, maar wat opvalt is dat de energie die hij in het publiek losmaakt niet altijd terugkomt tijdens de nummers, omdat niet iedereen zijn liedjes kent. Toch weet hij, als een echte superster, zingend en rappend het publiek mee te nemen op zijn eigen avontuurlijke trip en breekt hij, zoals hij zelf voorspelde, ‘het kot af’. De trompetten geven een unieke, maar broodnodige touch aan de performance en passen bij zijn muziek als mayonaise bij een pak friet. Samen met Blu Samu brengt hij “So Sorry”, waarbij ze salsa dansend de menigte veroveren, die zichtbaar moeite heeft de hitte van het heupwerk de baas te kunnen. Alsof de trompetten nog niet genoeg waren, komt er ook een saxofoon op het podium voor zijn nieuwe nummer “JFK”, samen met Faisal. Glints haalt ook nog Yong Yello erbij. Handen en armen gaan gewillig heen en weer tijdens deze energieke en muzikaal gevarieerde show.
Dikke @ Club
De Club-tent stroomt goed vol voor Dikke, die zich meteen onderscheidt van andere hiphopacts door met een liveband op te treden. De beats worden live ingespeeld op drums, wat een frisse wind door de hiphoptent blaast. Vroeg in de set komt “AH OK”, een van Dikkes nieuwere nummers, maar zeker niet minder bekend bij het Crammerock-publiek. Er is echte energie op het podium, zonder een backingtrack om op terug te vallen – hij doet het volledig live en authentiek. Hij brengt enkele van zijn bekendste hits, waaronder “Zes in de Ochtend” en hoewel we de teksten wel herkennen, voelen de songs totaal anders aan dan hun studioversies. Dit is precies waar een liveperformance voor staat; hij heeft het publiek volledig in zijn greep en er durft hier en daar een moshpit te ontstaan. Zelfs nieuwsgierige rockers komen een kijkje nemen bij zijn hiphopact. Dikke gaat in gesprek met het publiek over dromen najagen en doen wat je voelt, wat een mooie intro is voor de emotionele track “Beef Met Mezelf”, waarin hij over innerlijke conflicten rapt. Een sterke performance waarbij de armen gewillig mee zwaaien. De show biedt een goede mix van diepgaande teksten en vette meespringnummers. Voor het eerst deze dag loopt de Club-Tent bijna vol.
Portland @ Main South
© CPU – Sam De Boeck
Portland begint heel rustig en persoonlijk. Als een warme knuffel die even blijft hangen, wiegt de hoofdtent mee doorheen hun set, met handgeklap waar nodig. Er wordt veel ruimte gelaten voor het muzikale aspect van de show, waardoor de band kan floreren op de juiste momenten. Licht en geluid zitten snor, en de sfeer wisselt mooi af tussen de nummers. Het publiek moet nog wel even bekomen van wat Glints hiervoor heeft gedaan, maar de muziekliefhebbers vooraan hebben het duidelijk naar hun zin. Idyllische nummers zoals “Sensational”, gedragen door de dreampoppy vocals van frontman Jente Pironet, maar ook door het harmoniseren van de dame op het keyboard, zorgen voor betovering. Portland is blij om hier te staan en het publiek deelt zeker dat gevoel. De energie en het enthousiasme bij de meezingers groeien, en de band vloeit dynamisch door de set heen.
STONE @ Main North
© CPU – Sam De Boeck
STONE trapt de show meteen af met een reeks dikke gitaarsolo’s. En hoewel de klank technisch gezien niet perfect is, belooft het een monstershow te worden. Heel energiek, met Sarah Surrage op bas en Elliot Gill op leadgitaar, ondersteunen ze de gekkigheid die frontman Fin Power hier komt brengen. De band uit Liverpool is hier om omver te blazen en blazen is wat ze doen. De stembanden van de leadzanger zijn duidelijk goed opgewarmd, en de eerste moshpits die moshpits genoemd mogen worden van de dag ontstaan op de daverende vloerpanelen. De set is perfect uitgebalanceerd tussen hardere stukken, rustigere momenten en instrumentale solo’s. In Engeland weten ze duidelijk hoe ze ook de niet-doorgewinterde rockfan moeten bekoren. Voor het eerst is de goedgevulde mainstage volledig mee, met meebrullende fans van overal in de tent. De frontzanger gaat volledig los op zijn gitaar, draait als een wilde in het rond en breekt zelfs een snaar uit enthousiasme, wat hij maar al te graag aan het publiek laat zien. Hij richt zijn gitaar als een wapen op het publiek en ‘schiet’ de akkoorden onze kant uit. Bij “Money (Hope Ain’t Gone)” barst het echt los: de tent ontploft, de gitaren scheuren, de drums bonken en overal om ons heen wordt gebeukt en gesprongen. Zelfs nadat het nummer eindigt, zingt de menigte het refrein door. Dit is waar de rockers voor gekomen zijn. Als kers op de taart kondigt STONE een show in de Ancienne Belgique aan. De band houdt de hele set de adrenaline en energie hoog. ‘A band built on community’ bedankt het Belgische publiek voor de liefde.
Black Box Revelation @ Main South
© CPU – Sam De Boeck
Jan Paternoster gooit meteen een flesje Chaudfontaine over het publiek en knalt de show op gang. Ook voor Black Box Revelation stroomt de tent goed vol, met mensen tot buiten de zijkanten van deze mainstage. “Gloria” wordt uit volle borst meegezongen. Met slechts drie bandleden produceert de groep een ongelooflijke variatie aan muzikale klanken, alsof er veel meer instrumenten op het podium staan. Na de adrenalinestoot van STONE doet ook Jan, meester van zijn instrument, niet onder. Hij bespeelt het publiek net zo soepel met zijn solo’s als zijn gitaar. De dynamiek wisselt regelmatig tussen complete stilte en een scheurende, keiharde band. Met elk nummer neemt de intensiteit toe en het publiek wordt opnieuw volledig wakker geschud. Jasper Morel schakelt moeiteloos tussen gitaar, keyboard en andere instrumenten. Ook Drummer Dries van Dijck komt zijn stempel drukken, ondersteund door een wit-rode lichtshow is het duidelijk dat dit niet hun eerste keer is — deze Belgische rockband heeft zijn plaats in onze muziekgeschiedenis al veroverd. Natuurlijk is hun bekendste hit “Never Alone, Always Together” een moment van massaal gezang, waarbij het publiek zo hard meedoet dat ze bij het refrein de tweede keer zonder Jan zingen. Vol van gitaarsolo’s, opvallende visuals en een hoop geheadbang, klinkt deze show als een perfect gesmeerde, rockerige chaos. Het publiek staat dan wel niet te springen, maar geniet volop van dit gevarieerde staaltje muziek.
Gossip @ Main North
© CPU – Sam De Boeck
Geen explosieve opkomst, maar een korte ‘Hey everybody, we are Gossip’ met een biertje in de hand en de band begint te spelen met een houding dat ze hier zijn om hun muziek te brengen, niet per se om het publiek op te jutten. Het valt niet te ontkennen dat leadzangeres Beth Ditto een kanon van een stem heeft, en die laat ze maar al te graag door de tent galmen. Extravagant gekleed, vol make-up, getatoeëerde billen bloot en knalrood haar – het voelt soms alsof ze een beetje uit de toon valt. Het klinkt allemaal wat onconventioneel en vreemd aan. Het publiek lijkt ook niet goed te weten hoe te reageren. Enkele grote strandballen gaan door de eerste rijen en als Beth vraagt om hem naar haar te gooien, botst ze hem al even snel terug terwijl ze blijft zingen. Ondanks dat de band wel goede muziek speelt, klinkt het wat flets en droog, alsof het allemaal nog echt op gang moet komen. Bij “Love Long Distance” horen we om ons heen: ‘Ah, dat zijn die!’ Het heeft dus tot nu geduurd voordat mensen de band herkenden. Na de energieke set van STONE eerder in de Main North, zijn het zware schoenen om in te vullen. Buiten een ‘Dankjewel’ hier en daar na een nummer, is er weinig interactie en de band heeft bedrukte gezichten, misschien onderdeel van hun act? Maar alles verandert natuurlijk wanneer ze de eerste paar noten van hun monsterhit “Heavy Cross” spelen. Hier heeft ze echter veel te lang mee gewacht, want nú is het publiek eindelijk helemaal mee.
Bazart @ Main South
© CPU – Sam De Boeck
Voor hun laatste show in een lange tijd komt Bazart, naar eigen zeggen, alle energie en liefde die nog in de tank zit brengen voor dit Crammerock. Eigenlijk hebben ze geen aankondiging meer nodig, want ze zijn uitgegroeid tot muzikaal erfgoed van deze generatie. Mathieu Terryn swingt uitbundig mee met zijn band en springt rond op het podium. Net als bij Glints is er een trompet aanwezig, wat ook hier onmisbaar lijkt te zijn om het muzikale over te brengen aan het publiek. Afwisselend met Simon Nuytten leggen ze om de beurt hun stemgeluid bloot aan de dolenthousiaste menigte in de tot de bodem gevulde tent. Het gedreun van de drums en basgitaar ondersteunen Mathieu en co wanneer ze uithalen op de o zo bekende nummers. Bij “Onder Ons” wordt van voor tot achter en aan de zijkanten meegedanst en -gezongen. Zelfs wanneer er even geen zang komt vanaf het podium, blijft het publiek lustig verder klappen en zingen, tot groot vermaak van Bazart. Ook de drummer krijgt zijn moment in de schijnwerpers met een vette solo om nummers af te sluiten. Er is ruimte voor een rustiger nummer, om de hete pan die deze tent geworden is even te laten afkoelen. Ze vertellen volop bezig te zijn met nieuwe muziek. Met “Chaos” is de set compleet en de tent is één geheel, één Bazart in het hier en nu. En hoe anders sluit je de laatste show van de zomer af dan met “Goud”? Het publiek wordt beloond voor hun geduld, want iedereen stond te popelen om dit nummer mee te brullen. De échte afsluiter komt met “Denk Maar Niet Aan Morgen” en zo is hun laatste lied van deze zomer gespeeld.
Joost @ Main North
Het is al duidelijk nog vóór de show begint: de mainstage-tent zal niet groot genoeg zijn voor de opkomst bij Joost. Hij opent met “Luchtballon”, die op de piano gespeeld wordt, en al snel laat hij zijn kenmerkende ‘hardstyle is niet dood’ positie zien. In lederen jas, zonnebril en met een lach van oor tot oor heeft de meest controversiële Eurosong-inzending ooit direct de hele tent mee. De beats op remix van “Buurman” bonzen door de ruimte. Toch voelt de sfeer in de performance anders dan de vroegere Joost-shows. Hij roept regelmatig ‘België!’, maar het lijkt alsof de muziek zelf het zware werk doet. Die directe verbinding met het publiek mist in eerste instantie een beetje. Later in de show herpakt hij zich wel en lijkt hij terug die connectie te vinden. Hoewel gabbermuziek niet voor iedereen even boeiend is en soms wat allemaal hetzelfde kan klinken, maakt Joost de slimme zet om “Ome Robert” te spelen, wat de energie weer doet ontploffen. Dit nummer was zijn vorige vaste opener van zijn shows en brengt dat bekende nostalgische Joost-gevoel terug. En hoe beter inspelen op zijn Vlaamse fans dan met het legendarische “Ik Wil Je” van De Kreuners. Dit genre muziek is vandaag in de mainstage tent zeker het vreemde eendje en zo druipt ook tal van mensen al af en sluiten ze eveneens dag één af.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
