Madeline Johnston, het brein achter dit project, duikt dieper dan ooit in thema’s van verlies, verval en het onherroepelijke verstrijken van zowel persoonlijke als collectieve herinneringen. Het nieuwste werk van Midwife, No Depression in Heaven, kan beschouwd worden als een requiem voor een wereld die langzaam desintegreert onder het gewicht van tijd en verandering. Waar eerdere albums nog balanceren tussen postmetal en ambient, bereikt Johnston op deze vierde langspeler een bijna etherisch evenwicht tussen introspectieve neerslachtigheid en verstilde, wrange esthetiek. Of zoals ze het zegt noemt; heaven metal. Wat volgt is een conceptueel rijk album dat ons onherroepelijk meesleept in een omgeving waar destructie en schoonheid in elkaar vervloeien.
No Depression in Heaven werd begin juni aangekondigd met de single “Killdozer”. En deze single reflecteert exact wat we mogen verwachten van het hele album. Het grijpt terug naar een donkere, historische realiteit: de massale destructie door middel van bulldozers tijdens de stedelijke vernieuwing in de naoorlogse Verenigde Staten. Johnston refereert specifiek aan het incident in Granby, Colorado, waar Marvin Heemeyer in 2004 in een gepantserde bulldozer zijn vijanden met brute kracht tegemoet trad. Deze gebeurtenis vormt een metaforische grondslag voor een bredere meditatie over de gentrificatie en de daaruit voortvloeiende verloedering van het stedelijk landschap. ‘There used to be a city here / Now it’s a dying breed’, zingt ze, de woorden doordrenkt van een gevoel van fatalisme. De repetitieve, dromerige gitaartonen weven zich rond haar stem, alsof de muziek zelf verdwijnt in de nevel van vergetelheid. Het lijkt niet zozeer een klaagzang, maar eerder een gestaag proces van aanvaarding te symboliseren, een langzame afbraak die onontkoombaar is.
Dit thema van verlies en vervreemding loopt als een zijden draad door het hele album en komt prachtig tot uiting in “Vanessa”, een melancholisch elegie voor een verloren geliefde – haar kapotte busje. Wat aanvankelijk een humoristische noot lijkt te treffen, transformeert onder Johnstons bekwame hand in een diepgevoelde verhandeling over het lot van alles wat eindig is. De bus, een verlengstuk van haar nomadische bestaan, wordt een surrogaat voor het lichaam zelf, een symbool van fragiliteit en de noodzaak om afscheid te nemen. De melodie is verstild en mistig, alsof de tijd zich uitstrekt en vertraagt, terwijl de luisteraar wordt ondergedompeld in een golf van existentiële melancholie.
Johnstons vermogen om met ogenschijnlijk alledaagse onderwerpen een dieper emotioneel register aan te slaan, is een van haar grootste krachten. No Depression in Heaven is een album waarin niets vaststaat, waar genres oplossen en opnieuw worden samengevoegd. In haar cover van Rowland S. Howards “Autoluminescent” vermengt ze rauwe, bluesachtige postpunk met haar kenmerkende etherische sfeer, terwijl haar interpretatie van Alice Deejay’s Eurodance-klassieker “Better Off Alone” een hypnotiserende, bijna sacrale herwerking is. Dit zijn geen loutere covers; dit zijn transformaties waarin het origineel wordt losgeweekt van zijn wortels en volledig herboren wordt in Midwife’s donkere, meeslepende universum.
Een ander fascinerend facet van deze plaat is de wijze waarop Johnston de herhaling inzet als een ritueel, een mantra dat haar muziek een bezwerende kwaliteit geeft. In opener “Rock N Roll Never Forgets” vervangt ze bombastische rockklanken door verstilde minimalistische texturen, waarbij elke zin als een ijskristal langzaam neerdwarrelt: ‘Rock ‘n’ roll will never die / Rock ‘n’ roll run for your life’. De regelmatigheid van de herhaling voelt onheilspellend troostend aan, alsof het genre dat ooit symbool stond voor rebellie en leven nu een schaduw is van zijn vroegere zelf. Het reflecteert misschien wel het meest op haar eigen carrière in de ondergrondse muziekscene, waarin de scheidslijn tussen roem en verval flinterdun is.
Maar de kern van No Depression in Heaven ligt in de persoonlijke reflectie, het aanhoudende besef dat niets in deze wereld permanent is. Dit komt tot een aangrijpend hoogtepunt in “Droving”, waarin Johnston eer betoont aan de verloren zielen uit haar muzikale gemeenschap. De regels ‘I have loved you for so long’ echoën door een oneindige ruimte die zich uitstrekt als een oneindige woestenij, een herinnering aan de vergankelijkheid van het leven zelf. De muziek is hier even leeg als vol, een paradox van stilte en geluid, waarin de leegte net zo veel zegt als de noten zelf. Het voelt alsof Johnston ons uitnodigt om niet alleen te rouwen, maar ook om het onvermijdelijke te omarmen.
Het titelnummer, “No Depression in Heaven”, sluit het album af met een haast mantra-achtige herhaling van het woord ‘crying’. Deze bezwerende cadans lijkt te verwijzen naar het gelijknamige nummer van The Carter Family, dat hoop biedt op een leven zonder verdriet in het hiernamaals. Maar waar het origineel troost zoekt in religie, laat Johnston juist ruimte voor ambiguïteit en onzekerheid. Het leven na de dood blijft een mysterie, net als de zin van lijden en verlies in het hier en nu. Deze thematische ambivalentie doordrenkt de hele plaat, waarbij Johnston de luisteraar niet alleen achterlaat met vragen, maar ook met een gevoel van acceptatie dat even ontwrichtend als bevrijdend is.
No Depression in Heaven is geen eenvoudig album. Het is geen werk dat we passief ondergaan; het eist onze volledige aandacht en dwingt ons om te reflecteren op de onontkoombare cycli van verval en wederopbouw in zowel de fysieke wereld als in de ziel. Johnston heeft met deze plaat een indrukwekkend monument opgericht voor de dingen die verdwijnen, voor het verlies dat we allemaal moeten dragen. En toch, in al haar zwaarte, schuilt er een subtiele schoonheid in de manier waarop ze die last presenteert – fragiel, maar onweerstaanbaar. Het nestelt zich langzaam in onze geest; een onzichtbaar, maar onmiskenbaar stempel drukkend op onze perceptie van tijd en verlies.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Killdozer”, ons favoriete nummer van No Depression in Heaven, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
