Het is haast een wonder te noemen dat blink-182 in 2023 met zijn comeback-album ONE MORE TIME… een triomfantelijke terugkeer maakte. Zanger/gitarist Tom DeLonge vervoegde andermaal de gelederen. Vorige keer was de vliegtuigcrash van drummer Travis Barker de katalysator, ditmaal was het de kankerdiagnose van Mark Hoppus dat hen terug samenbracht. Vorig jaar werd die reünie bezegeld met ONE MORE TIME… en nu markeert ONE MORE TIME… PART 2 de volgende fase in de revitalisatie van het iconische drietal. Deel één stond bol van de verwijzingen naar het muzikale verleden van het trio en nu presenteert het een uitgebreide editie met acht nieuwe composities, wat het totale aantal tracks op een indrukwekkende zevenentwintig brengt. Maar de vraag die rijst: is deze deluxe-editie niet gewoon een bord koude restjes, of zit er toch nog wat substantie in? Zoals wel vaker ligt de waarheid ergens in dat wazige grijze gebied.
Laten we de realiteit onder ogen zien: blink-182 zweeft al geruime tijd op een spanningsveld tussen nostalgische sentimenten en een zoektocht naar hedendaagse relevantie. Hoewel het niet meer de rebellerende twintigers van weleer zijn, is het vermogen om jeugdige energie te vertalen in aanstekelijke punkrock-anthems nog steeds aanwezig. Maar met volle arena’s, van de Amerikaanse westkust tot aan de uitverkochte Sportpaleizen in Europa, lijken de heren groter dan ooit. ONE MORE TIME… PART 2 vertegenwoordigt in die zin een paradox: een terugkeer naar het vertrouwde geluid, maar doorspekt met subtiele invloeden die de band in de loop der jaren heeft opgedaan. En die inspiratie haalt ze uit eigen discografie. “TERRIFIED” bleek bijvoorbeeld oorspronkelijk een onuitgegeven song van Box Car Racer, het zijproject van DeLonge en Barker uit 2002, te zijn. De dissonante klanken transporteerden de fans direct naar dat tijdperk. Of “FUCK FACE“, waar Tim Armstrong van Rancid aan meewerkte, dat de link legt met Transplants, nog een band met Barker op drums.
“All In My Head” mag de debatten openen en lijkt te beginnen met een onuitgesproken belofte die halverwege in het niets verdampt. De structuur roept onmiddellijk het herkenbare blink-182-geluid op, compleet met de gepolijste vocalen van Tom DeLonge en de strakke melodielijnen. Toch blijft het hangen in een schemerzone, waar de verwachte climax uitblijft. De opbouw naar het refrein voelt fragmentarisch, alsof er een cruciale laag ontbreekt – misschien een extra gitaarpartij of een meer explosieve harmonische wending. Het is bijna alsof DeLonge, in zijn gebruikelijke dromerigheid, zijn pedalboard heeft verwaarloosd, waardoor het een intrigerende, maar onbevredigende indruk achterlaat. Wat overblijft, is een track die vaag herinnert aan de Skiba-era, maar te weinig diepgang biedt om daadwerkelijk memorabel te worden.
Dan volgt “No Fun“, dat met veel meer assertiviteit de luisteraar bij de kraag grijpt. Vanaf de plechtige, bijna sacrale opening voel je dat dit een compositie is die meer te bieden heeft dan oppervlakkige muzikale invulling. DeLonge neemt een bijna filosofische benadering en reflecteert lyrisch op het decennium waarin blink-182 zijn fundament legde. Die reflectieve melancholie, verweven met een sterke melodische lijn, zorgt ervoor dat de song zich direct in het geheugen nestelt. Hoewel het geen grensverleggend kunstwerk is, voelt het wel authentiek en gelaagd, alsof het trio eindelijk de balans vindt tussen het jeugdig elan en de volwassen introspectie die in het latere werk is geslopen.
De productie van ONE MORE TIME… PART 2 is wederom in handen van drummer Travis Barker, die na de albums California en NINE – beiden geproduceerd door John Feldman en niet zonder kritiek – de uitdaging heeft aangenomen. Toch ontkomt Barker niet aan dezelfde bedenkingen. De sound van het eerste deel klonk bij momenten te gecompreseerd, en hoewel de productie bij momenten bombastisch was, miste het soms aan ruimte en dynamiek. Het overmatig gebruik van autotune en pitch correction werd daarbij flink op de korrel genomen, al valt het enigszins te begrijpen gezien Tom DeLonges stemgeluid. Toch blijft het pijnlijk duidelijk dat de productie niet kan tippen aan de organische magie van wijlen Jerry Finn. Met zijn rauwe, maar gelaagde sound bracht hij de band destijds naar ongekende hoogten. Barkers aanpak voelt modern en iets te gepolijst, maar mist de nuance die blink-182 ooit zijn karakteristieke klank gaf.
Toen “Can’t Go Back” aan het begin van de Amerikaanse arenatour begin deze zomer in de set gedropt werd, vroegen de fans zich luidop af op blink-182 al een nieuw album afgewerkt had. Het dompelt je onder in een weemoedig geluidslandschap dat doet denken aan de epische, ruimtelijke esthetiek van Angels & Airwaves, het andere muzikale project van DeLonge. De track is als een klanktapijt van sonore melancholie, zorgvuldig geweven door een eenvoudige, maar sterke baslijn die moeiteloos harmonieert met de dromerige gitaarpartijen. De onmiskenbare invloed van U2 sijpelt door in de gelaagde compositie, en het geheel straalt een bijna cinematografische grandeur uit. Het is een van de meest ambitieuze songs op de deluxe-editie, een stuk waarin eenvoud en grootsheid hand in hand gaan. Met “Every Other Weekend” mogen Hoppus en DeLonge hun liefde voor The Cure nog eens botvieren. Het is doordrenkt van een onmiskenbare hook en zorgt voor een verrassend uitstapje naar het domein van powerpop.
Helaas zijn er ook momenten waarop de glans vervaagt. “Everyone Everywhere” beklijft ondanks de interessante retro-synthesizers nauwelijks. Hoewel het een unieke textuur toevoegt aan het geheel, mist het de creatieve vonk die blink-182’s beste werk zo memorabel maakt. Het voelt eerder als een loutere vingeroefening dan als een volwaardige toevoeging aan hun discografie. Het doet denken aan Simple Creatures, het zijproject van Mark Hoppus en All Time Low-zanger Alex Gaskarth. Ook “If You Never Left” kan gecategoriseerd worden onder de noemer; een klassiek poppunknummer met weinig inhoud, zowel muzikaal als tekstueel. Het lijkt zich te verliezen in een al te vertrouwde formule, alsof ze terugvalt op oude reflexen zonder echt iets nieuws te zeggen. Het voelt haast als een muzikale oefening zonder dat het enige emotionele of artistieke diepgang bereikt.
Het slotstuk van het album, “Take Me In”, brengt gelukkig weer wat grandeur terug in de mix. Deze compositie, doordrenkt met emotionele resonantie en vol van pathos, doet denken aan de grote powerballads zoals “Stay Together For The Kids” en “Adam’s Song”. Er is een oprechtheid in de simplistische opbouw, die zowel nostalgisch als verfrissend aanvoelt. Hoewel het geen toonbeeld van verfijning is, weet het wel een zekere grootsheid over te brengen die je even uit het moment haalt en terugwerpt naar het tijdperk waarin blink-182 een hele generatie definieerde. Het voelt als een hymne die daadwerkelijk ontbrak op de oorspronkelijke release, en het biedt een waardige afsluiting van dit album.
ONE MORE TIME… PART 2 zal geen revolutie teweegbrengen in de wereld van poppunk, maar dat lijkt ook niet het doel. In plaats daarvan biedt het een afgewogen toevoeging aan het blink-182-oeuvre, waarin zowel hoogtepunten als mindere momenten elkaar afwisselen. De acht nieuwe nummers voegen net genoeg toe om deze deluxe-editie de moeite waard te maken, maar het is duidelijk waarom sommige tracks de oorspronkelijke selectie niet haalden. Wij hebben alvast geen hitsingle gehoord van de grootorde als “What’s My Age Again” of “All The Small Things”.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “CAN’T GO BACK”, ons favoriete nummer van ONE MORE TIME… PART-2, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
