© Breda Barst – Peter van de Maade
Ondanks dat je tijdens Breda Barst helemaal gratis en voor niets naar binnen mag, weet het festival ook dit jaar te verrassen met enkele grote namen. Eergisteren kregen we al een voorproefje met onder andere het optreden van gevestigde naam Indian Askin, terwijl onze eigen blackwave. de eerste festivaldag waardig mocht afsluiten. Ook op dag twee was er geen gebrek aan sterke optredens, want met The Indien, BRIQUEVILLE en STONE stonden er genoeg grote acts op de poster om ons opnieuw een hele dag te vermaken.
We begonnen de dag iets kleinschaliger, want met HannaH trapten we af met een talent wiens wortels eveneens in de Parel van het Zuiden liggen. Met een gitaar onder de arm mocht de jongedame het festival doen ontwaken en liet ze haar fijne folkklanken horen aan het vroege publiek. Vol overtuiging en zonder enige vorm van podiumvrees bracht ze haar muziek ten gehore en wist ze het net ontluikende publiek al snel mee te slepen in haar dromerige melodieën. Palehound was het volgende talent dat aan ons voorbij kwam, al moesten we voor diens geboortegrond de Atlantische Oceaan oversteken richting Boston. Met Amerikaanse bravoure zorgde de act ervoor dat het hoofdpodium op gang kwam en al vroeg konden we genieten in het stadspark, waar de indierockklanken het terrein met gemak overnamen. De stralende zon maakte de sombere teksten net iets draaglijker en de enthousiaste uitstraling van de bandleden droeg daar zeker aan bij. De eerste acts van dag twee waren in ieder geval een groot succes.
© Breda Barst – Manon Huls
Rond de klok van drie was het tijd om de rookmelders te testen, want met Black Smoke Brigade stond er een vlammende band op het podium. Hoewel de groep nog maar iets meer dan een jaar bestaat, wist ze onder de brandende zon stevig te imponeren. De band was goed op elkaar ingespeeld en had een energieke dynamiek die het publiek meteen vastgreep en ook niet meer losliet. Ook KUISRIDDERS gooide hoge ogen. Gekleed in semi-middeleeuwse kledij trok het Bredase rapgezelschap zijn zwaard van woorden en stak het dodelijk in rondte. Hoewel de act soms nog niet voor de volle honderd procent op elkaar ingespeeld leek en de raplijnen iets te vaak door elkaar liepen, vormde het uiteindelijk een sterk geheel als de schakels van een maliënkolder. De groep rapte continue over blijvend letsel, maar dat bleven we gelukkig bespaard. Wel zal de show van de drie rappers zeker nog een tijdje door onze gedachten blijven spoken.
Van Bumble B. Boy kregen we dat letsel helaas wel. Drie kwartier lang staarden we naar het hoofdpodium, maar wat we zagen was enkel te beschrijven als een bi(j)zarre koortsdroom. Met een microfoon die voortdurend bijna in de mond van de frontman zat, waren zijn teksten amper te begrijpen en de show veranderde al snel tot een onduidelijke, vage vlek die op geen enkel moment echt interessant werd. Het publiek deelde deze mening; waar eerder nog enthousiast werd gereageerd bij de voorgaande acts, was het na afloop van sommige nummers akelig stil rondom het hoofdpodium. Hier en daar klonk wat beleefd applaus, echter explodeerde het publiek nooit van vreugde. Niet verrassend, want goed was het op geen enkel moment. De organisatie had vooraf nog benadrukt dat we dit abstracte subsidieproject absoluut niet mochten missen, maar achteraf hadden we dat liever wel gedaan.
© Breda Barst – Manon Huls
Het werd tijd dat we weer eens de Spaanse Kraag indoken en gelukkig werden we op onze wenken bediend. Als eerste stond Moments op het programma, waarbij de breakdowns al snel om onze oren vlogen. Ondanks dat de metalcoreband uit Tessenderlo de tent mocht openen, was het publiek al goed opgewarmd en werden de eerste moshpits op de tonen van “Guiding Lights” en “Expectations” al opengetrokken. Core was sowieso het thema van de eerste helft van het programma, want ook onze geliefde BRACES kwam langs. De groep kende hier en daar enkele technische problemen, maar kon zich iedere keer herpakken en kende uiteindelijk een solide show. De vuurdoop van de nieuwste “Serotonin” was meer dan succesvol en kreeg het publiek aan het dansen, terwijl de samenwerking met Nawoddya Ramkisoensing op “Cycle of Hatred” opnieuw raak was. BRACES blijft zich bij iedere ontmoeting verbeteren en het einde van die horizon is nog altijd niet in handbereik.
De tweede helft van De Spaanse Kraag-programmering ging meer de metalkant op. Het publiek ruilde haar two-step-kunsten in voor een portie nekspieroefeningen en mocht bij Cobra the Impaler hun hoofd stevig heen en weer laten gaan. De sterke opener “Season Of The Savage” zette meteen de toon en de groep ging vervolgens enkel maar meer gas geven met nummers als “Colossal Gods” en “My Inferno”. Niet lang daarna veranderde de tent door het gebrek aan zonlicht in een donker, zwetend hok waar metal regeerde, en dat is precies het terrein waar deze Cobra heer en meester is. Met afsluiter “Assassins Of The Vision” toonde de groep nog een keer hun uitstekende kunsten en liet het haar gitaren spreken, waarna het onder luid gejoel de koffers terug mocht gaan inpakken en terug kon kijken op een prima show.
© Breda Barst – Manon Huls
Het contrast kon bijna niet groter tussen De Spaanse Kraag en het hoofdpodium, waar ten tijde van BRACES en Cobra the Impaler de southern rock van The Cold Stares en de de zachte indiepop van The Indien klonk. Voor die eerste was het optreden op Breda Barst een uitgelegen kans om de recent uitgebrachte plaat The Southern te promoten en de band deed dat dan ook vol overgave. Waar de riffs op de plaat soms wel wat harder mochten, waren ze live altijd op vol volume en was de bluesrock van de Amerikanen een heerlijk tussendoortje. Bij de set van The Indien konden we vooral niet om de stem van frontvrouw Rianne Walther heen. De Hagenees was als een zeemeermin in het midden van de nacht en lokte onze volle aandacht richting het hoofdpodium. Met haar licht betoverende vocalen bracht ze een rustgevende, maar krachtige sfeer die een aangename tegenhanger vormde voor de rauwe energie van de metal. Voeg daar nog de uitstekend spelende band aan toe en je kreeg een uitstekend geluid, maar qua show had het net allemaal iets spannender gemogen.
Terug naar De Spaanse Kraag, want BRIQUEVILLE mocht daar het licht van de tent komen doven. En eigenlijk was er niet veel veranderd tijdens onze trip buiten de grenzen van het zeil. De muziek klonk even dreigend als bij de voorganger en het publiek headbangde er nog altijd even hard op los als voor de pauze, al was de sfeer door het mysterieuze, gemaskerde gezelschap een stuk grimmiger geworden. De band, gehuld in geheimzinnige, gouden maskers en donkere outfits, bracht een intense en bijna sekte-achtige performance die de tent in een hypnotiserende roes suste. Als een samengevoegd organisme bewoog het publiek hun hoofden precies op de maat heen en weer, en werkte de groep de verschillende aktes met uiterste precisie af. BRIQUEVILLE sloopte door de intense sound de stage in zijn volledigheid, kwam als laatste troef met “Akte IV” en die laatste tonen echoden als een mokerslag doorheen de tent, waarna de ravage goed zichtbaar was.
© Breda Barst – Magnus Gommers
De Spaanse Kraag was genieten dit jaar en dat telde ook voor de laatste act van dag, want met STONE stond er een liveband van jewelste op het hoofdpodium. Breda Barst pakte dit jaar groter uit dan ooit en met Britse groep stond misschien wel de grootste naam uit de geschiedenis van het festival op de planken van de Amstel Stage, wat we ook duidelijk konden merken aan de mensenmassa die zich voor het podium ophield. Vanaf de eerste noot werd het publiek meegenomen in een energieke set die we inmiddels gewoon zijn van de groep en frontman Fin Power was in zijn nopjes toen die zag dat het publiek met hetzelfde energielevel aan kwam zetten. Niet gek ook, want op nummers als “Never Gonna Die”, “Money (Hope Ain’t Gone)” en “If You Wanna”, die allemaal tot in de puntjes gebracht werden, konden we ook niets anders doen dan dansen.
De festivalzomer werd gedomineerd door STONE. Overal waar het kwam, maakte het de hype meer dan waar en wist het zelfs de grootste tegenstander te overtuigen van hun talent. Ook op Breda Barst lukte ze dat met gemak, kreeg de band het publiek aan het dansen en was de sfeer compleet losgebarsten. Op de tonen van “Leave It Out” konden we nog voor een keer onze benen losgooien en zagen we de Liverpoolse band in optima forma, terwijl de groep het stadspark liet schudden tot in de late avond. STONE was de perfecte afsluiter van de tweede dag en ook meteen van het tweedaagse festival. Benieuwd wat Breda Barst volgend jaar uit hun mouwen gaat schudden, want het moet serieus gaan zoeken om een nog betere band te vinden dan de Britten.
