© CPU – Nathan Dobbelaere
Dag twee was een dag die overheerst werd door koningin Zara Larsson en haar twee troonopvolgers Warhaus en Arsenal. Een dag die zonnig startte, maar terug letterlijk in het water viel in de avond. Een dag waar ook de hiphopfan in de namiddag het zeker naar zijn zin heeft gehad. Een dag die tegelijk ook voor iedere bezoeker en artiest de laatste festivaldag van de zomer was.
FabioW @ Club
© CPU – Nathan Dobbelaere
Voor de eerste show in de Club-tent stroomt het lekker vol voor TikTok-fenomeen FabioW, die zijn stempel gedrukt heeft op deze festivalzomer. Hij maakt zijn entree in stijl: hinkend op een hobbelpaardje en kenmerkende cowboyhoed op het hoofd. Direct blaast zijn virale hit “GTA” door de speakers, en het publiek gaat volledig los. Maar kan hij die energie vasthouden met de minder bekende nummers? Wat opvalt, is dat er veel meer volk is dan bij de eerste Club-act van gisteren. Live klinkt het wat stroever in vergelijking met de studioversies, maar de sfeer is duidelijk aanwezig. Het is moeilijker om de niet-virale nummers over te brengen en Fabiow leunt meer op praten met het publiek en opzwepen tijdens de opgenomen backingtracks dan op eigen zang. Toch slaagt hij erin om de tent met groot succes mee te nemen op zijn feestje. Er wordt misschien niet veel meegezongen, maar een spring- en danspartij is het zeker. Als kers op de taart haalt hij ook TikTok-komiek en bekendheid Botlu uit Antwerpen op het podium, waarmee de Antwerpse TikTok-cirkel compleet is. Uiteraard eindigt hij met een tweede ronde van “GTA” en een stagedive.
Kids With Buns @ Main North
© CPU – Nathan Dobbelaere
Heel vredig en ingetogen, zoals we van hen gewoon zijn, start Kids With Buns hun show. Marie’s stem moet nog even opwarmen, maar al snel zitten ze in hun vertrouwde ritme. Het klinkt harmonieus en correct, zonder al te veel extraatjes. Een gitaarsolo van Amber zit er ook in na drie nummers, wat de set op gang trekt onder een deze keer wel zonnige hemel en zo is het op zijn Kids With Buns-manier vredig wakker wiegen op deze zaterdagnamiddag. Na elke song krijgt de band enthousiast applaus van het publiek, dat het betere gitaarwerk van de dames duidelijk waardeert. Met “Stubborn Mind” komt er wat meer ‘schwung’ in de zaak, wat de toon zet voor een reeks vlottere nummers om zo uiteindelijk bij hun bekendste hit “bad grades” te komen.
$hirak @ Club
$hirak en de mc openen met “UHUH,” “Miljonair,” en “No Go Zone,” drie van zijn grootste hits. Hij schakelt razendsnel van de ene hit naar de andere, logisch aangezien hij een van de meest bekende en gestreamde producers van de Benelux is. Vooral de jongere fans die niet bij de overvolle mainstage van Pommelien zitten, hebben hun weg naar de Club-Tent gevonden en staan zwetend te springen. Omdat hij zoveel iconische nummers van deze generatie op zijn palmares heeft staan, is er nauwelijks hulp van de mc nodig om de tent massaal mee te laten zingen. Van straatnummers tot clubbangers van grootheden als Lil Kleine en Ronnie Flex, en de nieuwere sterren als Cristian D; alles passeert de revue en Jack mixt ze allemaal geweldig samen. Het grote verschil met de gemiddelde dj-set is dat alle tracks hier daadwerkelijk door Jack $hirak zelf gemaakt zijn, wat toch wel een extra dimensie geeft aan de energie die door de boxen en het publiek raast. De massa kent elk nummer en dat is iets wat we nog niet gezien hebben hier aan de hiphopstage. De opbouw naar het allergrootste liedje zit eraan te komen, de mc vraagt dat iedereen gaat zitten en met de grootste knaller, “Drank & Drugs,” barst het feest volledig los in een bomvolle Club-tent. Jack is voor de Nederlandse hiphop als de kroket in het broodje.
Mula B @ Club
Mula B opent met een groots, orkestraal stuk op de synthesizer en daar stopt de podiumvulling ook, Mula en de man op de synth. Aardrijkskundig is er nog wat werk te doen vermoeden we wanneer ’Ben hier in Antwerpen, denk ik?’ klinkt en er gelachen wordt in de zaal. Na het optreden van Jack $hirak is het misschien niet de slimste zet van de organisatie om een minder bekende Nederlandse rapper op het programma te zetten, want veel mensen kennen de teksten niet. Toch blijkt dat geen probleem te zijn, want Mula B, of ‘Mulamoes’ zoals hij zichzelf ook noemt, zweept moeiteloos het publiek op dat nog vol energie zit van Jacks set. We willen bijna zelf mee springen, maar daarvoor is het te warm geworden met de blakende zon op de tent vol jongeren. Wat we altijd waarderen, is dat Mula B volledig live rapt, zonder gebruik van een backingtrack. De show slaat een andere straat in wanneer de man achter de synthesizer overschakelt naar een akoestische gitaar voor het nummer “Papito,” ,een lied dat een eigen leven geleid heeft op TikTok en zo een extra vleugje live-ervaring toevoegt aan de show.
Equal Idiots @ Main South
© CPU – Nathan Dobbelaere
Voor de vierde keer staat Equal Idiots hier op Crammerock en zonder al te veel woorden te verspillen, knallen ze meteen uit de startblokken. Een kleine technische tegenslag bij de gitaar van Thibault Christiaensen dreigt even roet in het eten te gooien, maar daar laten ze zich niet door stoppen. Drummer Pieter Bruurs springt recht en roept op tot chaos, wat hij met zijn drumsticks perfect vertaalt naar gecontroleerde waanzin. Het publiek gaat los. Die technische problemen steken nog even de kop op tijdens “16”, maar de mannen spelen ze gewoon weg alsof het niets is. Ze staan hier maar met zijn tweetjes, maar produceren genoeg geluid voor een hele band. Sluit je ogen en je hoort precies dat. Natuurlijk brengen ze hun grootste hit “Put My Head In The Ground” nog en de moshpits vormen zich in de energie. Weer een Belgische klasse rockband om deze line-up perfect te vervolledigen, terwijl er vooraan lustig hard verder gebeukt wordt.
Kevin @ Club
Wanneer de dj de eerste beat door de speakers laat knallen, stroomt het jonge volk opnieuw de Club-tent binnen voor Kevin. Hij trapt af met “Gordelweg”, maar zijn microfoon staat veel te stil om boven de bonkende beat uit te komen. Bij de minder bekende nummers zakt de energie in het publiek dan ook snel terug weg. En zoals bij vele rappers zien we opnieuw dat hij over zichzelf rapt terwijl de backingtrack meeloopt—niet iets waar we enthousiast van worden. Het doet verlangen naar de keer dat we hem op Paaspop zagen met een live-orkest, wat toch een stuk meer authenticiteit had dan deze uitgeklede versie van zijn show. Af en toe valt het stil en zijn pogingen om het publiek te laten meezingen, vallen soms wat ongemakkelijk. Het geheel voelt onpersoonlijk, tot hij “Kalm” opzet. Plots slaat de vlam in de pan en begint het publiek opnieuw mee te doen. We moeten ons eerdere oordeel dan ook bijschaven, want in de latere nummers rapt hij wél helemaal live zonder te leunen op de backingtrack. Pas na een goed halfuur lijkt de energie vooraan echt goed te zitten, zeker wanneer hij monsterhit “Als ik je niet zie” met Yade Lauren brengt—goed voor meer dan zestig miljoen streams en die Yade gisteren al even werd aangehaald bij Zoë Tauran. Voor “Fisherman” haalt hij twee jonge jongetjes het podium op om samen met hen te dansen, een moment dat zorgt voor een glimlach, maar we blijven erbij: Kevin klinkt gewoon beter met een liveband achter hem.
Yannis & The Yaw @ Main North
© CPU – Nathan Dobbelaere
Vandaag mogen we een bijzonder debuut meemaken: Yannis & the Yaw, met als frontman Yannis Philippakis, bekend van Foals. Het podium is goed gevuld met een stoere bassiste, twee gitaristen waaronder Yannis zelf, drums, keyboard en een extra percussionist op de trommels. Na een lang opgebouwde drumintro komt de band op gang en het geheel klinkt meteen groovy en smooth. Helaas staat Yannis’ microfoon net iets te luid, waardoor de balans tussen de instrumenten soms wat verloren gaat. Hoewel er aanvankelijk niet veel publiek aanwezig is — logisch voor een nieuwe naam zonder grote bekendheid — stroomt langzaam aan wat volk bij. De aanstekelijke sound zorgt ervoor dat steeds meer mensen de zon op de pleinen inwisselen voor de noordelijke mainstage-tent. De bassist en drummer begeleiden Yannis met een soort ontspannen professionaliteit die duidelijk in hun muzikale bloed zit. Het voelt alsof we op een sprookjesachtige, zweverige trip worden meegenomen, volledig gedragen door de groovy- en jazziness van de act. Het is jammer dat de opkomst uiteindelijk heel mager blijft, want dit zou perfect passen op een festival als Gent Jazz.
Brihang @ Main South
© CPU – Nathan Dobbelaere
Tijd voor de West-Vlaamse poëet die we zo graag zien komen: Brihang. Met de bekende stelling van zijn huidige tour, die we eerder dit jaar al in de Vooruit in Gent mochten meemaken, komt hij nu het Crammerock zuiderpodium op. De tent vult zich snel na de mindere opkomst voor Yannis & the Yaw. De klank is wat doffer en minder scherp dan in een zaal, maar dat weerhoudt het publiek er niet van om bij elk nummer voluit mee te klappen en te zingen. Met het vaste team, Alois Maddens op synthesizer en Klaas De Somer op drums, brengt Brihang alweer zijn magie. Tijdens “Berg” klimt hij, zoals gewoonlijk, op de stelling, wat ervoor zorgt dat elke show toch nét een beetje anders aanvoelt dan een show zonder attributen. Zijn brede glimlach en het enthousiasme dat doorklinkt in zijn stem zorgen ervoor dat hij een blijvende indruk achterlaat, vooral bij wie hem hier voor het eerst ziet. Alois ruilt de synth in voor de gitaar tijdens enkele songs, wat de set net dat beetje extra variatie geeft. Brihangs slampoetry-stijl, soms helemaal zonder muzikale begeleiding, trekt moeiteloos jong en oud naar de mainstage. De setlist beweegt zich moeiteloos tussen rustige, uptempo en emotionele nummers. En dan is het zover, waar iedereen op wacht: “Steentje”. Het aanwezige Crammerock-publiek zingt harmonieus mee en voor heel even lijkt de tent één stem te worden.
Warhaus @ Main North
© CPU – Nathan Dobbelaere
De show van Warhaus start met een live viool, wat we voor het eerst horen hier op Crammerock en het voelt meteen alsof we een oude Bond-film op cassette kijken. Die donkere, mysterieuze ondertoon wordt meteen neergezet, ondersteund door een live trompet en shakers van frontman Maarten Devoldere. Het microfoonstatief vliegt al snel aan de kant, gevolgd door uithalen en uitspattingen van de zanger. De rest van de band verzorgt de achtergrondzang en werkt als een goed geoliede machine om de noordelijke mainstage een uur lang om te toveren tot een rokerige ondergrondse whiskeybar. Ook de drummer krijgt letterlijk zijn moment in de schijnwerpers, wanneer hij de lampen op hem alleen gericht worden en een drumsolo tot groot genoegen van de menigte uitspeelt. De instrumentale stukken zonder zang doen ons soms zelf denken aan een epische sciencefictionfilm, een visueel en muzikaal schouwspel. Elk instrument speelt een rol in het verhaal dat Warhaus komt vertellen, met de viool in de hoofdrol voor enkele van de nummers. Kort daarna volgt hun grootste hit “Love’s a Stranger,” en het publiek kan er maar geen genoeg van krijgen. Wanneer ook de blazers aan bod komen en de frontman zich aansluit met een trompet bij de schuiftrompet, staat de tent op zijn kop. Opeens komt er nog een dwarsfluit bij en loopt Maarten door de eerste rijen van het publiek. Waar moeten we eerst kijken? Wat een muziek, wat een ronduit magistrale show!
James Bay @ Main North
© CPU – Nathan Dobbelaere
James Bay zingt zonder veel toeters en bellen, alsof dit dagelijkse kost is, twee nummers vooraleer hij het eerste woord tegen de menigte zegt. Terwijl het buiten begint te gieten, raakt de liveband langzaam warm gespeeld en Bay, met zijn kenmerkende hoedje, zet een strakke, maar weinig verrassende show neer. Hij wisselt bijna elk nummer van gitaar, waardoor elk lied net dat ietsje anders klinkt, maar toch mist er iets. Na een paar nummers speelt hij nog maar drie noten van zijn bekendste hit, “Let It Go” – niet te verwarren met dat gelijknamige nummer van Passenger – en de gillende meisjes gaan compleet uit hun dak. Je zou voor minder met een song die meer dan één miljard streams heeft. Ook “Hold Back the River” mocht niet ontbreken. Hoewel de act goed klinkt en professioneel goed is, ontbreekt het aan dat extra beetje magie dat we van de andere, indrukwekkende shows hier gewoon zijn. Een klassevol en goed uitgevoerd optreden met een stem om U tegen te zeggen, maar zeker niet eentje dat ons omver blies. Een beetje té perfect en té binnen de lijntjes.
Arsenal @ Main South
© CPU – Nathan Dobbelaere
Het is meteen menens wanneer Arsenal met een serieuze groep het podium op stapt — wel tien man sterk als we even tellen. Het is vanaf het eerste moment duidelijk dat stilzitten geen optie gaat zijn, want iedereen op het podium staat constant mee te dansen. Ze openen met “Saudade, Pt2”, een nummer dat veel weg heeft van Amerikaanse gospelklanken. Zelfs de mensen die wat verdwaasd aan de andere kant van de tent stonden te schuilen voor de regen tijdens James Bay, beginnen nu ook hun heupen los te schudden. Wat een présence heeft frontman John Roan! ‘Vanavond is van ons, Stekene is van ons’, klinkt het met volle overtuiging. Dit is een feestje, maar een feestje voor iedereen. Arsenal brengt een mix van stijlen en culturen samen op een manier die bijna folkachtig aanvoelt, we zouden het een viering van samenzijn kunnen noemen. De klasse van de muzikanten spat ervan af en de vrouwelijke zangeressen krijgen alle ruimte om te schitteren. Vooral bij “Temul (Lie Low)” voelen we bijna letterlijk de tent zweven, zo engelachtig is het gecomponeerd. Elk instrument klinkt perfect, de energie van de zangers is ongezien en vooral echt. Het publiek zingt en danst uitbundig mee, en wanneer op het einde natuurlijk “Melvin” de tent meerdere keren opnieuw in lichterlaaie zet, weet iedereen dat deze show nog lang zal nazinderen.
Zara Larsson @ Main North
© CPU – Nathan Dobbelaere
Dan is het tijd voor de main act van de avond, een headliner waar je U tegen zegt. Popster Zara Larsson betreedt het podium met een attitude en vrouwelijkheid die je echt live moet meemaken om te geloven. Ze verschijnt met een volledig vrouwelijke entourage: danseressen en muzikanten, waaronder twee achtergrondzangeressen, een pianiste op keyboard en een drummer. De show is doordrenkt van glitter, glamour en strak gecoördineerde choreografieën. Elk nummer komt met een perfect ingestudeerd dansje, waardoor het meezingen af en toe moet wijken en er een studioversie op de achtergrond meeloopt. Maar Zara is een echte performer: over die opnames heen haalt ze moeiteloos uit met haar kanon van een stem alsof het niets is.
Hit na hit vliegt voorbij — nummers die de radio plat heeft gespeeld toen ze uitkwamen en die het publiek woord voor woord meezingt. Ze speelt ook in op de TikTok-hype rond haar nummer “Symphony”, dat jaren na de release weer populair werd dankzij een trend met dolfijnen en regenbogen. Fans gooien zelfs opgeblazen dolfijnen het podium op, helemaal in stijl. Er komt nog een intiem moment wanneer ze “Uncover” uit 2013 brengt en samen met de fans op de eerste rij het nummer zingt. Zelfs wat microfoonproblemen tijdens hitlijstverslinder “Lush Life” kunnen Zara niet stoppen—ze danst zich simpelweg door de technische opstootjes heen. Ze is niet zomaar een popster, ze is een superster en dat straalt ze uit. Perfect ingestudeerde danspassen, bonkende bassen, de strakke sound van de band en backing vocals, en bovenal haar kristalheldere stem die alle hoogtes de baas kan; dit is pure pop op zijn best.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
