© Isaac Ponseele
Tussen de groene bossen van Grimbergen, aan het Gravenkasteel in Humbeek, ontspringt elk jaar aan het eind van de zomer een mysterieus dorp dat house en techno ademt. Voodoo Village is de naam, en het is veel gezelliger dan die wat griezelige naam doet vermoeden. De zevende jaargang is volledig uitverkocht, wat geüpgradede stages en de grootste editie ooit als neveneffect heeft. Het chiquere ravevolk doste zich dan ook hip en modieus uit om de vroege warme temperaturen te trotseren op de beats van Pegassi en KiNK, terwijl het tijdens de laatste uurtjes vooral onderdak zoeken was, bij I Hate Models bijvoorbeeld.
Helena Lauwaert @ The Observatory
Haar eerste professionele sets speelde ze in de Gentse clubs Decadance en Charlatan, maar ze werd al snel opgepikt door Amelie Lens en zo mag Helena Lauwaert op haar tweeëntwintigste al heel wat festivals op haar conto schrijven. Met leuke speedhouse en funky techno zat de groove meteen goed, al was het voor de villagers nog iets te warm om het lichaam volledig in de strijd te gooien. De stage, die bestond uit een in stellingen gezette boiler roomsetting-arena en een kunstig, veranderend reclamescherm met rollende balken, trilde dus vooralsnog vooral door de bas en niet door de dansende bezoekers, maar de toon was gezet.
Pegassi @ The Observatory
© Sirine
Van Gent naar Antwerpen dan, want Pegassi nam over, en startte voorzichtig en redelijk langzaam aan zijn set. Gezien zijn houseverleden is dat niet onlogisch, maar anno 2024 stelt hij zijn bpm wat hoger in en zorgt hij eigenhandig mee voor de eurotrance-hype. Geleidelijk aan wist hij zo alle tooghangers in de buurt richting The Observatory te trekken. Na een klein halfuurtje gooide hij partystarters “Stereo Love” en zijn eigen “Jump 4 Joy”, en waren we vertrokken. De eerste rijen gingen lekker los op de eurotrance die de nuchtere Antwerpenaar uit zijn stick sleurde. Het kostte hem wel wat tijd om het feestje in gang te krijgen, maar had je hem nog een uurtje of twee laten doordraaien, dan ging de hele keet los.
Iets na de helft van de set kwam een uitstekend nummer voorbij, waarin we voor het eerst de typische koebel hoorden. Een junglefragmentje was geschikt om even op adem te komen, maar veel tijd was er niet. Kort daarna bereikte “Yoyoyo” onze oren al en bleven we nog even met de handen in de lucht in de koeienstal staan, met als hoogtepunt de tweede climax die zalig gedubbeldropt werd. Laat er geen twijfel over bestaan: Pegassi is een headliner in spé.
Ajna b2b Samm @ The Yard
© Isaac Ponseele
Misschien is The Yard, waar we als volgende een kijkje gingen nemen, wel Pegassi’s plaats een van de aankomende edities. Gisteren ging het er wat kalmer aan toe, en ook om 17u was het er nog relatief rustig inkomen. Het Belgische duo Ajna en Samm wist heel wat fans te lokken met zijn met Arabische vocals en relaxte beats, die als eerste op het pad kwamen van de binnenlopende bezoeker. Onder een plafond van witte cirkels en moving heads wiens licht door trillende waterplasjes heen op de grond viel, schakelen de twee tussen soulvolle afro house en melodische, zomerse techno waarin een pianootje nooit ver weg was. Helemaal aan het einde veroorzaakten de heren, alvorens in de coulissen te verdwijnen, nog een kleine crowd reaction bij het opleggen van de Ajna-remix van Samms “Does It Matter” en zo wisten ze The Yard warm en tevreden achter te laten.
KiNK live @ The Observatory
Na een bezoekje aan de uitgebreide en gevarieerde foodmarket vol leuke foodtrucks, belandden we terug aan The Observatory, waar de voor ons onbekende KiNK aan het goochelen was met zijn apparatuur. De Bulgaar was anderhalf uurtje geboekt voor een liveset, wat betekende dat hij niet enkel zijn nummers mixte, maar ze ook ter plaatse ‘maakte’. Alsof het niets was, speelde de man met zijn effecten, draden en computer en zo begeleidde hij zijn publiek vol improvisatie de schemerte in. Een van de hoogtepunten was de lange opbouw naar “Let the bass kick”, waarna bij de technodrop verschillende goedkeurende bassfaces tussen vrienden uitgewisseld werden. Zijn schattige danspasjes en genietende glimlach na een leuke twist in de muziek kregen we er zomaar bij en zo was KiNK toch wel de ontdekking van de dag.
© Isaac Ponseele
BLOND:ISH @ The Yard
De Canadese BLOND:ISH is naast milieuactiviste, die met haar non-profitorganisatie Bye Bye Plastics wegwerpplastic probeert te elimineren, op festivals ook gewoon dj. Dat demonstreerde ze om half negen in The Yard. Nu het stilaan donker werd, kwam het dakdecor echt tot leven en zagen we de meerwaarde ervan. De lichten reflecteerden via het water zowel op de grond als op de grote, ronde, witte doeken aan het plafond, die het felle licht dan nog eens weerkaatsen. Met een ingenieus, simpel idee toch een grave set-up bouwen heet dat en BLOND:ISH zorgde daarbij voor de muziek. Die was met verschillende uiteinden van het housespectrum zeker niet slecht, maar iets te soft voor het moment van de dag. Een wat vroeger timeslot had de Canadese goed gedaan, maar van ons kreeg ze sowieso wel een geslaagd rapport opgestuurd over de oceaan.
Partiboi69 @ The Observatory
De naam is al niet zo gewoon en zijn muziek is dat ook niet echt. Partiboi69 was ondertussen begonnen aan zijn set, die bestond uit UK ghetto house, hard house en een vleugje techno. “Alors on Danse” kreeg zo een dikke beat eronder en eigen nummers “K On My D + C” en “Double Drop” werden vergezeld van wat vocals, of eerder geroep, door de micro. Ondersteboven waren we niet van het setje van de man met de blitse zonnebril en al evenmin van de simpele, soms wat belachelijke lyrics. Wat we hem wel moeten meegeven, is dat hij kan zingen/playbacken en dj’en tegelijk. Met een ietwat platte remix van – toepasselijk wel – “Voodoo People” van The Prodigy breide hij een einde aan zijn set.
I Hate Models @ The Shelter
De Hard Harder Hardst-hosting van vorig jaar moest plaats maken voor een van Kompass Klub, maar wees maar zeker dat hard techno daar opnieuw een vaste ‘wijk’ kreeg. De Parijse dj en producer I Hate Models, zoals steeds in blote bast, dropte er als closing act bommetjes als “Toro” en “Eins Zwei Polizei”- en opnieuw The Prodigy met “No Good” – uiteraard nooit in de originele versie. De kicks zweefden over onze hoofden en werden bijgestaan door twee afgelijnde rechthoekige ledschermen die de drie staven van vorig jaar vervingen.
Hoewel I Hate Models bekendstaat voor zijn ruwe, genadeloze techno, was het gisteren toch niet twee uur aan een stuk knallen: hij implementeerde een aantal lange breaks, stak er wat euforische elementen in en deed beroep op een aantal klassiekers of schijven uit andere genres, zoals bijvoorbeeld “Young Birds” en “Witchblades”. Gedurende de twee uur die de Fransman achter de decks stond, veranderde de dansvloer in één grote modderpoel waarin mensen tot hun enkels onder het water stonden, dus was het tijd om de megaplassen die waren ontstaan de tijd te geven om de grond in te dringen.
En zo werd de eerste dag van Voodoo Village er eentje van tegengestelden: van softe afrohouse tot bonken bij I Hate Models, en van een warm zonnetje op onze bol tot schuilen voor onweerachtige stortbuien. Buiten Pegassi om is het moeilijk om echt een set te noemen die eruit sprong, wat ergens niet onlogisch is. Hoe je het ook draait of keert; op dag twee is het de vetste line-up en zullen de hoogtepunten net wat hoger liggen dan gisteren. Desondanks was er op zaterdag ook al heel wat leuks te horen, zoals de verrassend boeiende set van KiNK en de vernieuwde podia, die bijna allemaal een kleine make-over kregen. Het dorp gaat nu slapen en ontwaakt over een uur weer.
