© CPU – Peter Verstraeten
Recht uit het slijk van de Denderstreek maakt RONKER al twee jaar lang Belgische cafés en clubpodia onveilig. Dankzij de intense livereputatie van het viertal verspreidde hun naam zich als een lopend vuurtje door de gitaarscene. Geen enkel genre dat geassocieerd kan worden met luid is hen te min. Dat bewezen ze bijvoorbeeld op hun debuutep Self Loathing Self Help, die slechts een jaar later werd gevolgd door het album Fear Is a Funny Thing, Now Smile Like a Big Boy. Het hoogtepunt van RONKER’s zomer was ongetwijfeld het kapotspelen van de DWNTWN-stage op Pukkelpop. Wij spraken zanger Jasper De Petter en bassist Bram Delcourt de week na Rock Herk en vlak voor hun show op Boomtown.
Jullie stonden afgelopen weekend op Rock Herk, waar het live-avontuur voor jullie zo’n twee jaar geleden echt begon. Hoe was het om terug te keren?
Jasper (De Petter): We hadden vooraf al afgesproken dat deze show echt goed moest zijn, omdat onze show op de Street Stage destijds voor lange tijd onze beste show was. We hebben sindsdien veel leuke dingen gedaan, maar dat optreden bleef een hoogtepunt én een referentiepunt. We wilden er deze keer overheen gaan. Mentaal hadden we die show al eens gespeeld. Er was veel publiek en de energie zat er van begin tot eind helemaal in. Daarna hebben we wel twee dagen moeten bijkomen.
Een RONKER-show staat bekend om zijn intensiteit. Hoe bereid je je mentaal voor als zanger?
Jasper: Op het podium maak ik een mentale switch die ik niet per se een rol wil noemen. Na het spelen voel ik me geweldig, en kan ik alles loslaten. Maar van tevoren ben ik altijd wat gespannen en dat begint al drie uur voor de show. Het is een beetje zoals topsport: je verbrandt al je energie. Mijn lichaam raakt in een bepaalde stress, maar ik maak geen compromissen. RONKER doet niet aan compromissen, zelfs niet met ons eigen lichaam.
Jullie festivalschema deze zomer is behoorlijk divers.
Jasper: Ja, we hebben echt geluk. In juni stonden we op Jera On Air, afgelopen weekend op Rock Herk en in september spelen we op Leffingeleuren. Dat zijn totaal verschillende festivals, van smaakmakers tot genrefestivals. Dat is cool, we zijn een band die zich makkelijk tussen extremen navigeert. Op onze beurt zijn we wel nooit 100% ’trve’ genoeg voor één specifieke scene. We hebben invloeden uit blackmetal (leve Bathory en Mayhem), maar zullen nooit als een blackmetalband bestempeld worden. De diehards van specifieke subgenres zijn er aan voor de moeite in de wereld van RONKER.
Waar komt de lange titel van jullie debuutalbum vandaan?
Bram (Delcourt ): We komen uit de postrockscene, waar lange songtitels de norm zijn.
Jasper: Het is ook een knipoog naar de 90’s emo. We zijn allemaal rond deze tijd dertig geworden en er is een bepaalde angst om op te groeien, een terughoudendheid om sommige dingen los te laten. We hadden het erover op Rock Herk: we zijn eigenlijk jongens in een mannenlichaam. We spelen ook echt met de energie en mindset dat we jonge veulens zijn. Niets is echter minder waar. Onze plaat gaat daarover: het niet willen loslaten van conventies, het verlangen om jong te blijven. Het gaat over de angst om in het gareel te lopen, zoals onze ouders: ‘koop een huis’, ‘maak kinderen’, ‘heb twee auto’s’…
Bram: Je zou denken dat veel van die angsten zouden verdwijnen naarmate je ouder wordt, maar ze blijven juist bestaan. Er leren mee omgaan is de boodschap.
Voor RONKER zaten jullie ook in andere bands. Werd RONKER opgericht met het besef dat dit moest slagen omdat de dertig naderde?
Jasper: Dit zou inderdaad onze laatste poging kunnen zijn geweest om een band te vormen.
Bram: Ik zou het niet ‘de laatste’ willen noemen, maar we hebben wel gezegd: ‘als we dit doen, dan gaan we all-in op alle fronten’. Of het werkt, zien we dan wel.
Jasper: We spelen graag veel, ‘being roaddogs’ dat is ons leven. Daarnaast hebben we nog onze jobs en relaties. Die drie dingen zijn onze ijkpunten. Er blijft niet veel tijd over voor iets anders. In een band zitten – en al zeker als je het goed wilt doen – kost best wel wat tijd. De meeste mensen van onze leeftijd richten zich op andere zaken, maar wij kozen voor RONKER. Ik heb wel nog steeds blauwe plekken van Rock Herk. Als ik daags na een show spierpijn heb, dan voel ik me plots oud. Misschien hadden we toch maar beter die conventies gevolgd! (lacht)
Bram: Hoe je het ook bekijkt, het voordeel is dat we elkaar al heel lang kennen. We wisten van tevoren dat de chemie tussen bandleden en entourage zou werken.
Het debuutalbum volgde nog geen jaar na de ep. Hadden jullie een plan voor de verdeling van nummers?
Bram: We hadden van tevoren al veel materiaal klaar omdat we constant bleven schrijven. De planning voor de volgende release is ook al in de maak. We denken na over wanneer we gaan schrijven, opnemen en nieuw materiaal uitbrengen. We zitten niet stil.
Jasper: We proberen een balans te vinden tussen geïnspireerd blijven door wat we nu doen en nadenken over wat we daarna willen doen. Voor de volgende cyclus willen we het ‘in your face’-gevoel van de liveshows op plaat krijgen.
Bram: Uiteindelijk blijft RONKER toch vooral een liveband.
Jasper: Ja, leve live! Maar fuck Live (de band), er is geen dwazere band dan die gasten.
Jullie hebben ook al een paar keer in onze buurlanden gespeeld. Hoe ziet jullie buitenlandse toekomst eruit?
Jasper: Ik kan en mag daar eigenlijk nog niet veel over zeggen. Maar er zijn wel wat internationale RONKER-plannen. Nu moeten we vooral uitzoeken wat mogelijk is. Soms komen er leuke dingen bij, zoals aanbiedingen uit Frankrijk of de UK. Dat is echt puzzelen, zowel qua planning als financieel. Touren is duur. Daarnaast is het sinds Brexit logistiek niet altijd evident. Denk maar aan bijvoorbeeld importkosten op merchandise. We staan te springen voor een internationaal avontuur, maar we wachten op de juiste kansen. Bijvoorbeeld als een coole band ons als support zou willen meenemen.
Hebben jullie bands waarbij je denkt: ‘als zij bellen, dan gaan we gewoon mee’?
Jasper: We stellen ons flexibel op. Ik zou graag een tour doen waar we met de oude garde op pad gaan. Voivod, is een voorbeeld en er is een mooie overlap tussen beide bands. Touren met Megadeth is dan weer het ultieme einddoel. Dan mag het stoppen. Make it happen, Dave!
Bram: Birds in Row, Phoxjaw en The Armed zijn dan weer de nieuwe generatie… Er zijn zoveel bands waarbij het muzikaal goed zou kunnen klikken. Wij zijn alleseters.
Jullie mengen praktisch elk luid gitaargenre door elkaar. Is dat een bewuste keuze of gebeurt dat organisch?
Jasper: Vroeger was dat meer zoeken. Op dit moment weet iedereen waar hij mee bezig is en is er een duidelijke rolverdeling. Alles gebeurt heel organisch, omdat we nu heel goed weten in welke frequentie iedereen speelt. We hebben er ook een shtick van gemaakt om onze ‘beperkingen’ te omarmen. Standaard gestemde gitaren en geen dubbele kickdrum. Snelheid heeft voorrang op zwaarte.
Hadden jullie dan in het repetitiekot samen bepaalde platen beluisterd of andere bands bestudeerd?
Bram: Dat doen we sowieso superveel. Vroeger zaten we allemaal op kot in Gent en dan gebeurde het regelmatig dat we ergens samen kwamen en met een pint naar platen luisterden. We zitten ook vaak in de wagen en dan leggen we constant platen op en denken we na over waarom een bepaalde song of band zo klinkt. We proberen dat een beetje te ontrafelen, maar dat gebeurt vrij onbewust.
Waren er ook nummers die jullie debuut niet haalden?
Bram: Slechts eentje. We hebben zelfs nog twee songs afgewerkt omdat we dachten: deze basis is te goed om er niet op te zetten. “Slow Murder“ is bijvoorbeeld één van de laatste nummers die we schreven. Op minder dan een dag zelfs.
Jasper: Er waren ook wel songs waarvan de arrangementen totaal niet klopten omdat we toen nog in een zoekproces naar de juiste sound zaten. Dat was in de periode van de ep. Die songs hebben we toen herwerkt en met de huidige sound hebben ze het album gehaald. Als muzikant ben je altijd je grootste criticus. Als het voor ons goed is, is het cool. Dan kan de rest zijn mening me gestolen worden. We laten onze muzikale vrienden wel eens iets luisteren of we wisselen demo’s uit, maar het belangrijkste klankbord blijf je zelf.
Bram: Absoluut, muziek moet je altijd voor jezelf schrijven. Dat is de enige manier waarop het werkt, ook om het als band – zeker voor ons vieren – vol te houden. Het is extra motiverend als anderen het ook cool vinden, maar we passen ons niet aan als ze iets raar of minder goed zouden vinden.
Jasper: Wij weten met ons vier heel goed hoe RONKER klinkt, laat ons maar doen.
Jullie spreken ook over een scene. Vandaag voelt het alsof gitaarbands, met jullie, Millionaire en The Rats op het Alles Kan Podium, blijven bestaan. Hadden jullie verwacht dat gitaarmuziek anno 2024 nog zou leven?
Bram: Eerder gehoopt.
Jasper: Ik sprak erover met Emile van The Rats op Rock Herk. Het is geweldig dat we samen met onze vrienden van barbroos (shoutout Luigi Colzato) en omstreken een scene hebben gecreëerd. Die gaat heel breed. Dad Magic komt bijvoorbeeld uit de Kempen, wij uit Denderleeuw, The Rats uit Deinze, WASTE uit Leuven… We kunnen allemaal goed met elkaar opschieten. Het doet er niet toe hoe zwaar je klinkt. Ik denk dan nog aan Aldrig, Arson, Modder, Gnome, Divided… Vroeger was alles veel meer gescheiden in subgenres. Nu is alles veel diverser. Er is een bepaalde rode draad, maar niemand probeert elkaar te imiteren en het is verbindend in plaats van splitsend. Ook de nieuwe generatie gitaarbands; RANT., Cesar’s Palace, Rosie Stuart en Sad Boys Klub zijn top. We gaan ons tenen nog moeten uitkuisen. Leve de gitaar! Verbinding is alles!
RONKER sluit op 14 september het festivalseizoen af op Leffingeleuren. Dit najaar tourt de band door Vlaanderen en Nederland, zowel als hoofdact als supportact. Alle data zijn hier opgelijst.
