Richard Hawley @ Ancienne Belgique (AB): Altijd raak

Vorige maand deelde Richard Hawley nog de affiche van de crooner & roots rock-’n-rolldag van de Lokerse Feesten met Chris Isaak en nu de dagen een stuk kouder en korter zijn, keerde de Brit alweer terug naar België. Tijdens een tournee waarop hij zowel akoestische duoshows als shows met zijn gehele band speelt, mocht de Ancienne Belgique zich gelukkig prijzen met een van de drie optredens waarbij Hawley zijn volledige band voor had opgetrommeld. Met In This City They Call You Love bracht de Brit eerder dit jaar ook een nieuwe plaat uit om nogmaals voor het Belgische publiek voor te stellen.

Gewezen Suede-gitarist Bernard Butler mocht de avond op gang trappen en al snel werd duidelijk waarom hij een uitstekende keuze was om te openen voor Richard Hawley. Met simpele maar toch ook goede en aandoenlijke teksten, vergezeld van kwieke gitaarlicks, bracht de Brit helemaal in zijn eentje een set vol nummers die makkelijk in het gehoor liggen. Zijn aangename stemtimbre had met momenten wat weg van Tom Smith van Editors en daarmee scoor je hier in België natuurlijk altijd punten. We vergeven hem dan ook met graagte het schoonheidsfoutje dat hij op het einde maakte, door net wat te snel aan het laatste nummer te beginnen en na een strofe opnieuw te moeten beginnen omdat zijn gitaar vals gestemd stond. Bernard Butler was in al zijn eenvoud een meer dan leuk voorprogramma.

Op de Lokerse Feesten maakte Hawley zich nog schuldig aan een half academisch kwartiertje, maar gelukkig was daar in de Ancienne Belgique niets van aan. Om negen uur stipt verscheen de Brit met zijn band op het podium, terwijl hij zijn armen ostentatief de lucht ingooide en zo het publiek al meteen opjutte. Het gitaargeweld kenmerkte het begin van de show met “She Brings the Sunlight”, waarbij we meteen al twee ferme solo’s van Hawley zelf kregen en op het einde van “Two For His Heels” liet hij zijn Fender Jaguar eens lekker gieren.

Na “Two For His Heels” kregen we met “Prism In Jeans” al meteen een tweede lied vanop de nieuwe plaat en met zijn akoestische gitaar ter handen betekende dat in dit geval ook een soepele overgang van stevige rockers naar innemende croonersongs. De elektrische gitaar werd op een ingetogen manier wel weer bovengehaald voor “Open Up Your Door”, waarvan de eerste noot al op applaus werd onthaald en de keys zo werden ingesteld dat het strijkersorkestje vanop de studioversie toch niet al te ver weg leek. Vocaal had Hawley daarbij ook wat verrassingen in petto, in de vorm van een verrassend verfrissende en tegelijk ook nog vrij subtiele vibrato richting het einde. Het applaus dat volgde, oversteeg het al vrij overweldigende geklap dat bij de eerste noot plaatsvond.

Voortdurend werd gebalanceerd tussen de ingetogen crooners en het ruige rockwerk, en het contrast tussen “Open Up Your Door” en het daaropvolgende “Standing At the Sky’s Edge” kon dan ook niet groter zijn. Hawley en zijn band kwamen er moeiteloos mee weg, want de illustratie van de veelzijdigheid van de muzikanten overbrugde moeiteloos de troebele wateren tussen zachte en harde Hawley. Zo drumde de bassist mee op één enkele trommel tijdens “Standing At the Sky’s Edge”, wat het dreigend aanvoelende ritme nog net dat extra tikkeltje indrukwekkender maakte.

Na heel wat lange en vaak ook wat – zij het wel zeer fraai – uitgerokken nummers, kwam het ideale moment om er enkele kortere songs tegen aan te gooien. De basdrum van het snedige “Deep Space” werd door de ganse AB bij het begin en einde meegeklapt, terwijl ook een heel sterk “Alone” lekker kort werd gehouden. Vanzelfsprekend moest ook “Tonight the Streets Are Ours” niet op bombastische gitaarsolo’s rekenen, maar het was wel een van de vele hoogtepunten van de set, al is het maar omdat het simpelweg zo’n goed nummer is.

Het was bijna vreemd om Hawley zonder blitse gitaar om zijn nek te zien, maar het is tijdens het altijd meeslepende “Coles Corner”, waarbij het strijkorkest weer uit de keys klonk, wel effectief gebeurd. Dat de Brit even later stond te zwaaien met een bord waar ‘Welcome to Sheffield” op geschreven stond, verklaarde het zeldzame zicht van de gitaarloze Hawley. Al een geluk dat hij de gitaar wel weer op nam voor “Leave Your Body Behind You”, dat voorzien werd van misschien wel de langste en meest imponerende gitaarsolo van de avond. We geloofden de Brit zonder enige moeite toen hij nadien verklaarde dat zijn vingers er pijn van deden.

Wie zijn vingers wat wil sparen, mijdt best de twaalfsnarige gitaar, maar Hawleys pijntje moet snel genezen geweest zijn, want voor “Don’t Stare at the Sun” haalde de Brit voor de enige keer van de avond de zijne boven. Het leverde wederom enkele stukjes sterk gitaarwerk af, die de opening van de toegift des te verrassender maakte. Nadat de zaallichten al waren aangegaan, een toch wel minutenlang applaus en reeds enkele mensen die vertrokken omdat ze geen toegift meer verwachtten, kwam Hawley eerst nog eens in intieme bezetting terug. Met enkel zichzelf op akoestische gitaar, een basgitaar en nog een akoestische gitaar die zo werd bespeeld dat we er een monotone drumbeat van kregen, werd het heel eenvoudige “People” gebracht. Er was nog tijd voor één nummer en nadat de Brit had gevraagd wat de mensen wilden horen en zowat het hele publiek om “The Ocean” schreeuwde, zette hij inmiddels met zijn weer volledige band “Heart of Oak” in. Nog een laatste keer werden gitaarsolo’s ons naar het hoofd geslingerd en nadat het langgerokken lied tot zijn slot kwam, zat er voor iedereen niet meer op dan Hawley en zijn band van een oorverdovend applaus te voorzien.

Het eerste slechte Richard Hawley-concert moet na vanavond nog steeds gegeven worden. De Brit won iedereens hart zoals zovaak met zijn warme en vaste stem, maar ook met gitaargeweld waarvan we na drie uur ook nog geen genoeg zouden hebben gehad. Richard Hawley houdt nog steeds van België en België houdt nog steeds – en na vanavond nog meer – van Richard Hawley.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

She Brings the Sunlight
Two for His Heels
Prism in Jeans
Open Up Your Door
Standing at the Sky’s Edge
Deep Space
Alone
Tonight the Streets Are Ours
Coles Corner
Leave Your Body Behind You
I’m Looking for Someone to Find Me
Don’t Stare at the Sun
Is There a Pill?

People
Heart of Oak