Als je tegenwoordig naar een show van The Undertones gaat, dan doe je dat niet om nieuwe muziek te horen. De band is dan ook al bijna twintig jaar stil op dat vlak. Dat houdt het vijftal weliswaar niet tegen om af en toe eens op tour te gaan en de fans van het eerste uur te verwennen met de klassiekers uit het debuutalbum (dat ondertussen ook al 45 jaar oud is en dat moet je blijven vieren natuurlijk). Want daar draait het nog steeds om bij The Undertones, de band brengt de punksfeer die iedereen rond de wisseling van de jaren zeventig naar tachtig ervoer nog eens helemaal naar voor met hun klassiekers. Ondertussen was het alweer van 2018 geleden dat de band nog eens in België stond, toen in Eeklo. Nu mocht het iets groter met de Concertzaal van de Vooruit. Daar waren veel nieuwsgierigen op af gekomen, al waren het vooral de iets oudere fans die zich een weg wisten te banen door het regenachtige weer in Gent.
Voor het aan de Noord-Ierse poppunklegendes was, mocht eerst Cherym openen. Ook dat trio komt uit Derry en dus was de link al snel gelegd waarom ze mee mochten op tour met The Undertones. De dames wisten al meteen bij opkomst een leuke indruk te maken met het fijne “Alpha Beta Sigma”, maar in het halfuurtje dat ze kregen wilde de band net iets te veel ‘leuk’ zijn. Hierdoor werden de nummers naar de achtergrond geduwd en probeerden ze te veel gimmicks in het geheel te brengen. Zo moest het publiek al snel meezingen, wat lastig is als je de band niet kent, of werd er wel heel wat interactie verwacht toen iedereen gezamenlijk ‘fuck you’ moest brullen. Het voelde allemaal wat geforceerd aan en voor ons had de band dat niet nodig, want iedere song die ze dan uiteindelijk wel speelden, had een catchy refrein met leuke riffs die zeker nog iets kunnen worden in de toekomst. Als de focus live nog wat meer op het muzikale wordt gelegd, zien we het dus wel goedkomen.
The Undertones hebben vele korte, snedige poppunk liedjes en dus weet je nooit hoeveel je er live eigenlijk te horen zal krijgen. In Gent werd er, zoals eigenlijk altijd bij een set van The Undertones, geteerd op het debuut. En dat begon al meteen bij “Jimmy Jimmy”, een van de meer bekende songs van de band. Het publiek leek er meteen klaar voor te zijn en smeet zich al een eerste keer door het refrein luidkeels mee te brullen. Ook de Noord-Ieren leken er zin in te hebben en lieten er geen gras over groeien in het vervolg van de set.
Zonder ook maar eens een korte pauze te nemen, werden nummers zoals het een echt punkoptreden betaamt, na elkaar gespeeld. Toch was er af en toe wel ruimte nodig om eens het publiek aan te spreken, de bandleden zijn allemaal (buiten de zanger) midden de zestig en dan is even op adem komen nodig. Niet dat het opviel, want zowel drummer Billy Doherty als bassist Michael Bradley leken zich heel goed te aarden op het podium. Zeker Doherty stond als een betrouwbare bouwvakker op het podium waarbij hij de ene steen na de andere honkvast in de fundering sloeg.
De punky songs met meer energie leken harder aan te slaan bij de zaal, al werd het nooit te wild. Daarvoor zijn de meeste fans al te veel haren verloren en lijkt het vuur niet genoeg nog te wakkeren. Wat ze wel allemaal goed konden, is meebrullen. Zo ook bij “Male Model” dat gemaakt is om luidkeels uit je strottenhoofd te komen. Dat de songs onder de twee minuten blijven en daardoor nog meer energie uitstralen, zal er ook wel voor iets tussen zitten. Toch is de band natuurlijk niet meer de groep van weleer waardoor het energieke zich meestal beperkt tot heel strak spelen, extra kregen we er ook niet meer uit.
Daar moest zanger Paul McLoone voor zorgen. Hij haalde bij instrumentale stukken zijn beste dansmoves boven en probeerde ook af en toe de zaal op te zwepen, al was ook zijn charisma en adem niet eindeloos. De set zakte dus af en toe in, maar werd telkens terug naar een hoger niveau getild door de bekendere songs of de echte punktracks. Zo was “Teenage Kicks” al het twaalfde liedje, in een set van 34, en werd ook “Here Comes The Summer” nog voor de twintig bereikt werd gespeeld. Beiden lieten de volledige zaal wild gaan en mochten hun tijdloze gehalte nog eens in de verf zetten. Voor we het wisten was de set al een uur gepasseerd en hadden we 25 songs gehoord, zo zie je maar dat The Undertones nog steeds het onderste uit de kan haalt als ze gewoon door kunnen knallen.
Songs uit de platen die in de jaren 2000 verschenen, passeerden ook maar en leken bitterweinig meerwaarde te bieden tegenover het sterke werk uit de eighties. “Hypnotised” was zo nog een nummer dat heel wat vuur in de zaal kreeg, net als “Listening In” waarbij de beste moves van McLoone zagen op het eind. Een compliment van zijn band was op zijn plaats. Met een bisronde van vijf nummers tilden ze het totaal van hun set naar 34 nummers in anderhalf uur, toch straf voor een band van die leeftijd. En dus konden we nadien enkel maar respect uiten voor The Undertones in Gent. Zeker toen ze nog een afsluiter als “My Perfect Cousin” achter de hand hielden.
De leeftijd haalt The Undertones stilaan in, maar dat wil niet zeggen dat het punkgehalte minder hoog is geworden bij de Noord-Ieren. De band staat er nog steeds, al zal het steeds minder kwiek worden, en teert nog steeds op het oude werk. Zolang dat volk trekt en ook een nieuw publiek blijft aanspreken, dan kan je ook gewoon blijven verder doen lijkt ons. Je kan ze ook niet jaarlijks zien in ons land, dus ieder bezoek zorgt voor extra lading nieuwe fans en zo was ook de Vooruit goed gevuld met een mix van jong en oud, al waren het vooral de nostalgici die nog eens goed wilden meezingen met de muziek uit hun jeugd. En dat gebeurde ook, dankzij een band die weet wat zijn fans wil.
Setlist:
Jimmy Jimmy
Girls Don’t Like It
The Love Parade
Thrill Me
Nine Times out of Ten
Tearproof
Male Model
You’ve Got My Number (Why Don’t You Use It!)
Wrong Way
It’s Going to Happen
Crisis of Mine
Teenage Kicks
True Confessions
Smarter Than You
Emergency Cases
Wednesday Week
You’re Welcome
Here Comes the Summer
I Gotta Getta
Dig Yourself Deep
Family Entertainment
(She’s a) Runaround
Girls That Don’t Talk
Oh Please
When Saturday Comes
Hypnotised
I Know a Girl
Listening In
Get Over You
More Songs About Chocolate and Girls
Jump Boys
Here Comes the Rain
Billy’s Third
My Perfect Cousin
