© Daniel Topete
Al sinds 2014 brengt Bonny Doon uit Detroit muziek uit, wat ondertussen al resulteerde in drie full albums. De laatste dateert van vorig jaar, maar dat was nog steeds reden genoeg om een tour doorheen het Europese continent te ondernemen. Voor het eerst werd daarbij ook België aangedaan en de plek voor deze primeur was weggelegd voor de Witloof Bar van de Botanique. Daar wordt het concertseizoen ondertussen weer rustig op gang getrapt en met Bonny Doon werd daar een gemoedelijke act aan toegevoegd. De zaal was aangenaam gevuld met nieuwsgierigen die een klein uurtje konden wegdromen.
Voor het aan de Amerikanen was, kregen we talent van eigen bodem te horen. Shitfruit is het muzikale alter ego van Michiel De Maeseneer en hij wordt live bijgestaan door leden van JAKOMO, Whispering Sons en Porcelain ID, waardoor je al meteen het talent op het podium hoort en ziet. De inspiratie lijkt hij te plukken uit de muzikale croonersfeer en zo wordt er al snel een vergelijking gemaakt met Warhaus. Toch is de muziek van Shitfruit net iets anders, want het klinkt nog gemoedelijker en heeft een iets meer dromerige sfeer. In het halfuurtje dat de band speelde, hoorde je de meerwaarde van zijn bandleden door extra synthgeluiden of verfrissend drumspel. Dit alles maakte de kennismaking met Shitfruit en band zeer aangenaam, waardoor we het project toch iets meer op onze radar zullen zetten.
Bonny Doon mag dan nog geen grote doorbraak hebben gekend in tien jaar carrière, de personen die de muziek leren kennen, zijn meteen verkocht. Zo hoorde je ook meteen bij opener “I See You” waar het talent van deze band ligt. De song begint met zanger Bill Lennox die inzet, waarna de rest van de band enkele seconden later invalt. Muzikaal klinkt het meteen al heel rustig en gemoedelijk, maar zonder dat de groep daarbij te traag of ongeïnteresseerd gaat spelen. Je laat jezelf meenemen in het dromerige sfeertje dat ze wil neerzetten en de band doet dat door een combinatie van ruwe vocals en leuke jangly gitaartjes.
Want hoewel er muzikaal wel zeker rust wordt ingebouwd, kregen we vocaal heel wat op ons bord. Er werd namelijk gretig gebruik gemaakt van meerstemmigheid wat de rijke sound alleen maar naar een hoger niveau tilde. Meest recente single “Clock Keeps Ticking” gaf nog een iets hoger positief tempo in de set met een refrein dat snel blijft hangen. Als Bonny Doon op dit niveau poppy indienummers blijft schrijven, kan er zowaar zelfs een hitje inzitten.
Al lijkt de band daar niet naar op zoek. Ander nieuw nummer in de set, “Gettin High”, ging over datgeen de titel zegt en werd gezongen door Bobby Colombo. Hier hoorden we iets ruwere vocals, wat dan weer de diversiteit in sound ten goede komt. Daarnaast heeft de band ook heel veel tijd om haar nummers tot ontplooiing te laten komen. Zo breken bepaalde songs pas na een paar minuten volledig open of hebben andere nummers heel weinig tijd nodig om echt te rocken. Een voorbeeld van die laatste was “Crooked Creek” dat live net iets snediger ramde en zo op een album van Wilco zou kunnen staan.
Met “Saw a Light” werd de stilte in de set nog eens benadrukt door een wondermooi nummer dat uitblonk in subtiliteit, om daarna met “Long Wave” toch iets meer tempo te creëren. De song liet ons wegdromen naar vervlogen tijden in een weide waarbij de bladeren rustig om ons rond ritselen en we alle tijd van de wereld lijken te hebben zonder zorgen. Het is dat soort muziek dat Bonny Doon het merendeel van de tijd maakt en daardoor kom je als toeschouwer ook helemaal tot rust terwijl je geniet van de muziek.
De bandleden waren ook erg dankbaar voor het publiek en wisten ons te verklappen dat ze voor het eerst in een botanische tuin speelden. Erg spraakzaam waren ze weliswaar niet, maar dat hoefde niet, de muziek sprak voor zich. Zo kregen we met “A Lotta Things” nog een slackerrocker als afsluiter, terwijl ze nog eens bisnummer speelden door gewoon even van het podium te stappen en er direct weer op te komen. “Blood in the Bathtub” was nog zo’n subtiele countryrocker waarbij de gitaren nog eens wat meer in gang werden gezet, maar uiteindelijk bleek de set van Bonny Doon toch vooral eentje die heel veel schoonheid, ruwheid en subtiliteit herbergde. We kregen muziek te horen die lekker wegluisterde, altijd scherpe randjes bevatte en een zekere speelsheid uitstraalde. Daardoor was het uurtje van Bonny Doon in de Witloof Bar zo voorbij en de locatie en het aandachtige publiek waren daar ook een grote reden voor.
Setlist:
I See You
I Am Here (I Am Alive)
Evening All Day Long
Naturally
Clock Keeps Ticking
Losing My Cool
Gettin High
Crooked Creek
San Francisco
Saw a Light
Long Wave
A Lotta Things
Blood in the Bathtub
