Vier jaar geleden zette Eefje de Visser de Nederlandstalige muziekwereld op z’n kop met Bitterzoet, een album dat onmiskenbaar tot de top van de Nederlandstalige indiepop behoort. De verwachtingen voor een opvolger waren dan ook torenhoog. Begin dit jaar doorbrak de Visser de stilte met “Heimwee“, een melancholische voorbode die al snel meer bleek te zijn dan een op zichzelf staande single. De aankondiging dat haar nieuwe album dezelfde titel zou dragen, volgde later pas. De eerste schets van wat zou uitgroeien tot een nieuw muzikaal hoofdstuk ontstond vanuit de Engelstalige songtekst ‘homesick in my hometown’. Hiermee zette ze de toon voor een nieuwe creatieve cyclus, eentje die minstens zo intrigerend belooft te worden als haar eerdere werk, vol diepgang en verfijning.
Na jaren pakt Eefje de Visser opnieuw haar akoestische gitaar op, een trouwe metgezel die lange tijd ongebruikt was gebleven. Ze wilde, zo zegt ze zelf, de live-instrumenten weer centraal stellen op haar nieuwe album, zodat de muziek opnieuw kon ademen en een organische klank kon krijgen. Waar ze op Bitterzoet nog volop experimenteerde met elektronische geluiden, keert ze nu terug naar een meer natuurlijke sound. Het is ook interessant om te zien door welke artiesten De Visser zich laat beïnvloeden, bewust of onbewust: Julia Jacklin en Weyes Blood zijn daar voorbeelden van, terwijl de zelfverzekerdheid van muzikanten als Sylvie Kreusch ook bijdraagt aan Eefjes unieke artistieke stijl. Dat levert nu het langverwachte Heimwee op, waarop de Nederlandse singer-songwriter zichzelf wederom opnieuw heeft uitgevonden, terwijl ze trouw blijft aan haar eigenheid. Een unieke artiest.
Want jongens, waar moeten we in hemelsnaam beginnen? De afgelopen maanden kregen we al enkele voorsmaakjes van het album voorgeschoteld, stuk voor stuk vernieuwend en toch vertrouwd. “Uit Het Oog” zou moeiteloos op Bitterzoet hebben gepast, terwijl het schitterende “Ik Weet Dat Hij Het Wil” teruggrijpt naar haar eerdere werk. De voortekenen wezen zodoende op een divers album en dat blijkt absoluut geen loze belofte. Want hoewel de lat, na het uitbrengen van een van de beste Nederlandse albums ooit, heel hoog ligt, duurt het slechts één nummer voordat we beseffen: dit is weer zo’n plaat van een zeldzaam mooie soort. Albumopener “Hoe Doe Je Dat” is namelijk van ongekende schoonheid: de instrumentatie wordt laag voor laag opgebouwd, alsof een chefkok een culinaire creatie perfectioneert. En net wanneer je denkt dat het niet beter kan, versmelten in de laatste minuut de instrumenten met subtiele elektronische toetsen. “Wolk Breekt” zweeft meteen vanaf de eerste noot, en behalve dat de melodieën je moeiteloos optillen, is het vooral de vocale kracht van De Visser die opvalt: ze zingt met een zelfvertrouwen dat ze eerder niet leek te hebben.
Eefje de Visser weet als geen ander emoties te vangen en bloot te leggen, zij het op haar kenmerkende cryptische manier. In “Vlammen” zingt ze: ‘Over mijn wangen, daar rollen tranen van ons allemaal’. Een indrukwekkende zin die bij de juiste luisteraar direct binnenkomt. Het nummer draait om thema’s als warmte, pijn, verlies, hoop en gedeeld verdriet, zonder dat het al te expliciet wordt. Dat is precies de kracht van Eefje: ze laat ons de gevoelens herkennen, maar de achterliggende gebeurtenissen blijven ongrijpbaar. Zo horen we in titelsong “Heimwee”: ‘Onder de dekens is het stil / Ik heb geen wil in jouw armen’. Best een heftige tekst, maar ook hier laten we de invulling ervan maar aan de verbeelding over. Die mysterie maakt haar teksten zo multi-interpretabel, een kunst die ook artiesten als Spinvis tot in de puntjes beheersen
Naast de betoverende liedjes en schitterende teksten is ook de productie van Heimwee uitmuntend. Producer – en tevens echtgenoot – Pieterjan Coppejans toont zich opnieuw een meester in het subtiel samenvoegen van klanken, waarbij de vocalen telkens naadloos worden verweven met de instrumenten. Een goed voorbeeld hiervan is “Hoor Je Het Hart Kloppen”, een minimalistische song die begint met enkel een akoestische gitaar, waarna geleidelijk lichte synths en warme bassen het nummer verder inkleuren. Dit soort gelaagdheid is kenmerkend voor Heimwee: de nummers ontpoppen zich vaak vanuit een minimale, intieme basis tot volwaardige composities, waarbij de productie ervoor zorgt dat de nuances in elk geluid volledig tot hun recht komen. Ook de inhoud verdient lof. De teksten laten veel aan de verbeelding over, maar dragen tegelijkertijd een sterke emotionele lading. Dit is niet verwonderlijk, gezien de nummers zijn ontstaan tijdens uiteenlopende fases: van de drukte van haar tournee, door de stilte van de pandemie, tot de zwangerschap en de eerste stappen in het moederschap.
In “Beeld Hangt Stil” zingt Eefje: ‘Er is een tijd en een plaats voor ons hartzeer, maar niet nu en hier.’ Ogenschijnlijk beladen teksten worden verweven met hoopvolle muzikale ondertonen. Het is die constante wisselwerking tussen melancholie en optimisme die je steeds weer aan het twijfelen brengt. Klinken deze nummers nu weemoedig of juist vol hoop? Hoe dan ook, Eefje weet de balans telkens perfect te vinden, waardoor elk nummer blijft intrigeren. Dit resulteert in een album dat net zo bijzonder is als de artieste zelf. Eefje de Visser blijft boven aan de top van de Nederlandse alternatieve popscene staan, als een artiest die telkens haar eigen weg kiest en bewandelt. Pieterjan Coppejans vatte het treffend samen: ‘Veel artiesten willen klinken als Eefje, maar er is maar één Eefje.’
Eefje de Visser speelt op 8 en 9 november in Koninklijk Circus, op zaterdag 8 en zondag 9 februari in De Roma en op dinsdag 18 februari in de Ancienne Belgique.
Ontdek “Hoe Doe Je Dat”, ons favoriete nummer van Heimwee, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
