Aan het eind van de zomer worden postpunk-liefhebbers met een groot hart voor grimmige gitaren op hun wenken bediend. Na het zinderende Romance van Fontaines D.C. komt er alweer een verse lading muziek aan. September wordt een maand om duimen en vingers bij af te likken voor fans van scherpe praatzang en ronkende riffs. Zo laten DEADLETTER en het Rotterdamse Tramhaus eindelijk hun langverwachte debuutplaten op de wereld los, terwijl ook het Ierse Gurriers zich met Come and See meteen in de kijker speelt. En geloof ons, die laatste gaat niet stilletjes voorbij: Gurriers serveert een dodelijke mix van rauwe noisepunk en maatschappijkritische teksten over thema’s als de teloorgang van onze planeet en de groei van extreemrechts. Harde sound, harde onderwerpen: daar lusten we wel pap van.
Come and See is op alle vlakken een harde plaat. Absoluut geen album om een gezellige familieverjaardag mee op gang te brengen. Doe je dat toch, dan zie je je tante waarschijnlijk snel in haar Fiat 500 verdwijnen. Zeker niet als het openingsnummer “Nausea” door de speakers knalt, met zijn snerpende sirenes en vlijmscherpe gitaren – bepaald geen achtergrondmuziek. Dit Gilla Band-achtige nummer is gemaakt om je nek te slopen van het headbangen. Vanaf de eerste seconde krijg je twee rechtse hoeken op je neus, intens maar niet vervelend. Toch kent het album ook z’n momenten van rust. Op “Prayers” bijvoorbeeld, een track over – jawel – de paus, die worstelt met God en alles wat hij of zij verboden heeft. Ondanks de ingetogen opbouw verliest het niets aan intensiteit. Gurriers laat zien dat je een goed geoliede machine beter niet stopt. Als een stel Ierse straatschoffies – wat een vrije vertaling is van het woord ‘Gurriers’ – denderen ze op hun debuutplaat onverminderd door.
Nummers als “Close Call” en “No More Photos” belichamen perfect de rauwe energie die Gurriers uitstraalt. Wie de band ooit live heeft gezien, weet dat die ervaring minstens zo overdonderend is. Het kan soms wat veel lijken, die onophoudelijke muzikale aanval op je trommelvliezen, maar juist daarin schuilt hun kracht. De gitaren scheuren langs je heen, terwijl ook de bas prominent door de mix dreunt, met muren van geluid die verder reiken dan je voor mogelijk hield. Het voelt alsof je wordt meegezogen in een draaikolk van scherpe riffs en donderende bassen.
En dat is precies wat Gurriers wil: je laten verdrinken in hun geluid. Vooral op “Approachable” wordt dit gevoel versterkt. Het nummer hamert genadeloos door, en nestelt zich direct in je muzikale geheugen. En je zult gegarandeerd meebrullen: ‘I’m approachable!’. Opvallend genoeg is het rustige titelnummer “Come and See” het absolute hoogtepunt van de plaat. Het voelt als een koud glas water na een uitputtende wandeltocht door verzengende hitte. Verfrissend, en vooral precies wat je op dat moment nodig hebt. In dat rijtje past ook “Top Of The Bill”, dat met zijn aanstekelijke riffje zelfs toegankelijk te noemen valt.
Het is juist de combinatie van toegankelijkheid en keiharde herrie die Come and See tot een album maakt dat hoge ogen zou kunnen gooien binnen de postpunkscene. Toch doet het tekort aan de veelzijdigheid van de plaat om het enkel onder het postpunklabel te scharen. De muziek van Gurriers reikt verder dan dat: met invloeden uit noisepunk, shoegaze en zelfs een vleugje industrial creëren ze een unieke, gelaagde sound die moeilijk in één hokje te plaatsen is. Het resultaat is een plaat die niet alleen energie en woede uitstraalt, maar ook momenten van reflectie biedt. Gurriers bewijst met Come and See dat ze niet bang zijn om de grenzen van genres te verkennen. Een indrukwekkend debuut dat Gurriers stevig op de kaart zet.
De release van Come and See op vrijdag 13 september wordt gevierd met shows in Toekomst Muziek (9/10), EKKO (10/10), VERA (11/10), Here’s The Thing (12/10) en de AB Club (14/10).
Ontdek “Come and See”, ons favoriete nummer van Come and See, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
